Του Tom Luongo
Αυτήν την εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να ανακοινώσει την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής ρωσικού πετρελαίου. Η Ουγγαρία, στην πρώτη πραγματική πράξη περιφρόνησης της ΕΕ, απειλεί να ασκήσει βέτο. Η Γερμανία, αφού πρώτα αμφιταλαντεύτηκε, αποφάσισε τελικά ότι μπορεί να επιβιώσει από μια τέτοια απαγόρευση. […]
Επειδή η ευρωπαϊκή βιομηχανία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, η κοινή λογική μάς επιτρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι απλώς νευροπαθείς και ανίκανοι.
Είναι όντως τρελοί; Ναι. Ανίκανοι; Πιθανώς. Αλλά αυτό ισχύει μόνον όταν σκεφτόμαστε με συμβατικούς όρους και θεωρούμε ως δεδομένο ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν το καλό των Ευρωπαίων. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο σε κάθε σοβαρό παρατηρητή της ευρωπαϊκής πολιτικής, ότι οι ηγέτες της ΕΕ δεν ενδιαφέρονται για το τι έχουν να πουν ή τι θέλουν οι λαοί τους.
Η ατζέντα τους δεν ανέχεται τον αντίλογο, ακόμα κι αν η εμμονή τους σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να καταστρέψει την οικονομία της για να γονατίσει έναν αντίπαλο.
Ειλικρινά, αμφιβάλλω ότι θα υπάρξει εμπάργκο στο φυσικό αέριο, επειδή δεν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική λύση.
Η Ουγγαρία εκμεταλλεύεται την αρχή της ομοφωνίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, για να εμποδίσει οποιαδήποτε «απαγόρευση αερίου» σε οποιοδήποτε νέο πακέτο οικονομικών κυρώσεων.
Υπάρχουν τουλάχιστον άλλες τρεις χώρες που χαίρονται για το ότι οι Ούγγροι είναι πρόθυμοι να υποστούν την οργή των Βρυξελλών.
Αλλά από την άλλη πλευρά, το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Δεδομένου ότι η Ουγγαρία δεν εισάγει πετρέλαιο από την Ρωσία, ένα ουγγρικό βέτο θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. […]
Η Ουγγαρία έχει ενεργειακή ανεξαρτησία από τις Βρυξέλλες, καθώς συνήψε απευθείας σύμβαση με την Gazprom για φυσικό αέριο μέσω του αγωγού Turkstream που περνάει από την Σερβία και φτάνει στην Ουγγαρία. Αυτό μας βοηθάει να καταλάβουμε γιατί οι Βρυξέλλες προσπαθούν να επιβάλουν κυρώσεις στην Σερβία και να διακόψουν τις ροές του Turkstream εκεί όπου διασχίζει το έδαφος της ΕΕ στην Βουλγαρία.
Με μια δημοσιονομικά, νομισματικά (δεν είναι στο ευρώ) και ενεργειακά ανεξάρτητη Ουγγαρία, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα για την παραμονή των Ούγγρων στην ΕΕ, εάν οι Βρυξέλλες πρόκειται να τους αντιμετωπίσουν ως μέλη δεύτερης κατηγορίας. Ο Όρμπαν και η κυβέρνησή του ήταν αποφασιστικοί στην άρνησή τους να εμπλακούν στην σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, παρόλο που τους έχει ασκηθεί σοβαρή πίεση από το ΝΑΤΟ.
Είναι σχεδόν σαν οι Ούγγροι να εξωθούν τώρα την ΕΕ να προωθήσει τις διαδικασίες του άρθρου 7 για να τους διώξει. Το πρόβλημα είναι ότι, εάν το κάνει, θα ξεκινήσει η διάσπαση της Ένωσης.
Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ουγγαρία θα χρησιμοποιήσει αυτό το βέτο για να κάνει την ΕΕ να υποχωρήσει στις ουγγρικές παραβιάσεις του «κράτους δικαίου», που δικαιολογούν την όποια τιμωρία.
Γιατί οι Βρυξέλλες και οι παρασκηνιακοί υποστηρικτές τους θέλουν οπωσδήποτε αυτό το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο -όσο το θέλουν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής τους να αιμορραγήσουν την Ρωσία, μετά την μετατροπή της Ουκρανίας σε δεύτερο Αφγανιστάν.
Και είναι οι διαφορές μεταξύ της βιομηχανίας πετρελαίου και της βιομηχανίας φυσικού αερίου, που τους κάνουν να πιστεύουν ότι μπορούν να επιτύχουν αυτόν τον στόχο. […]
Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο ισχυροί άνθρωποι στον κόσμο (τουλάχιστον στο μυαλό τους) προσπαθούν ανοιχτά να καταστρέψουν την αγορά πετρελαίου για τους δικούς τους σκοπούς και την δική τους ατζέντα.
Εργάζονται ενεργά για να κάνουν τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ασταθείς, σε σημείο να καταστρέψουν τις επενδύσεις στην βιομηχανία.
Και δεν θα κάνουν πίσω. Γι’ αυτούς, το πετρέλαιο είναι ο όλεθρος του πλανήτη!
Αποκαλώ αυτούς τους ανθρώπους The Davos Crowd (Το Τσούρμο του Νταβός). Είναι οι μη εκλεγμένοι ολιγάρχες, οι τραπεζίτες, η κληρονομική εξουσία, και οι νέοι Made Men (με την έννοια της μαφίας), που συγκεντρώνονται στο Νταβός της Ελβετίας κάθε χρόνο για να αποφασίσουν για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και η ατζέντα τους προβλέπει την χρήση της Κλιματικής Αλλαγής και των παγκόσμιων απειλών (όπως ο βιοπόλεμος και η τρομοκρατία) ως δικαιολογία για μια μαζική επέκταση του κράτους επιτήρησης και τον έλεγχό τους πάνω σε όλα τα πράγματα, και κυρίως στα χρήματα.
Ο τεράστιος όγκος φυσικών πόρων της Ρωσίας και η, εμποτισμένη με το πνεύμα της εθνικής κυριαρχίας, ρωσική κυβέρνηση είναι εμπόδια σε αυτούς τους στόχους. […]
Το σκεπτικό τους είναι ότι η Ρωσία δεν έχει την ικανότητα αποθήκευσης για να αντιμετωπίσει ένα ευρωπαϊκό εμπάργκο και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να μειώσει την παραγωγή. Οι εκτιμήσεις για περικοπές παραγωγής από την Ρωσία είναι περίπου 1,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, ενώ η Δύση ελπίζει σε 3 εκατομμύρια.
Η εκστρατεία σοκ και δέους των κυρώσεων πάγωσε πολλές εταιρείες εμπορίας πετρελαίου, οι οποίες, μην γνωρίζοντας τι θα συμβεί στο μέλλον, έπαψαν τις συναλλαγές με την Ρωσία. Κι έτσι επήλθε χάος στην βιομηχανία πετρελαίου […]
Η συλλογική Δύση, ακολουθώντας το αγωνιστικό πλάνο του Νταβός, ελπίζει σε ακόμα περισσότερα.
Όλες αυτές οι εταιρείες είτε θα χρειαστούν διάσωση κάποια στιγμή (με πιθανό τίμημα την εθνικοποίησή τους) είτε θα τις επιτραπεί να χρεοκοπήσουν, εξυπηρετώντας το σχέδιο του Νταβός για ριζική αναμόρφωση της παγκόσμιας ενεργειακής οικονομίας μακριά από το πετρέλαιο.
Ταυτόχρονα, το πλήγμα στις οικονομικές προοπτικές της Ρωσίας θα μπορούσε να είναι μεγάλο. […]
Μέσω αυτού του σχεδίου και των προσπαθειών να αλλάξει η χρήση ενέργειας στην Ευρώπη, το επιδιωκόμενο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι να καταστραφεί η ικανότητα της Ρωσίας να συνεχίσει τον πόλεμο, αφού δεν θα έχει τα απαραίτητα κεφάλαια. […]
Η παρέα του Νταβός βλέπει τους ανθρώπους σαν έναν ιό που εξαπλώνεται και που πρέπει να ελεγχθεί.
Ολόκληρη η Μεγάλη Επαναφορά μπορεί να συνοψιστεί στο ίδιο επιχείρημα που προέβαλε ο κακός Thanos των ταινιών της Marvel: ότι έπρεπε να σκοτώσει την μισή ζωή στο Σύμπαν, για να γίνουν τα πράγματα «βιώσιμα».
Και το κέντρο ισχύος αυτού του τρόπου σκέψης δεν βρίσκεται στις ΗΠΑ […] -αυτή η σκέψη πηγάζει απευθείας από την ευρωπαϊκή κριτική στον καπιταλισμό. Είναι απλώς ο μαρξισμός που έχει ξαναζεσταθεί και του δόθηκε μια φρέσκια λάμψη ρητορικού μακιγιάζ: βιωσιμότητα, καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών, κ.λπ.
Η απόδειξη ότι η ΕΕ είναι εξίσου χαρούμενη με τις νεοσυντηρητικές δυνάμεις στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι εμφανής στην απροθυμία τους να τερματίσουν τον πόλεμο μέσω της διπλωματίας.
Αλλά οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο από αυτήν την στρατηγική.
Εάν η ηγεσία της ΕΕ, που ανήκει στο Νταβός, ενεργούσε για λογαριασμό των μέσων Ευρωπαίων, θα χρησιμοποιούσε το προφανές κόστος της αποκοπής της Ευρώπης από την ρωσική ενέργεια για να πει ΟΧΙ στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αλλά το μόνο που ακούμε, είναι ότι η Γερμανία μπορεί να απογαλακτιστεί εντελώς από την ρωσική ενέργεια μέσα σε έναν χρόνο.
Δεν έχει σημασία ότι μακροπρόθεσμα αυτό δεν είναι καλό για την γερμανική βιομηχανία ή τον γερμανικό λαό, αφού η ρωσική ενέργεια είναι μακράν η φθηνότερη λύση και κάνει τους Γερμανούς άκρως ανταγωνιστικούς.
Αντίθετα, αφού βοήθησαν στην κατασκευή της κρίσης στην Ουκρανία, υποστηρίζουν τώρα την ιδέα ότι είναι ηθική επιταγή για τους Γερμανούς να υποφέρουν (χωρίς φαγητό, ζέστη, και άλλες βασικές ανάγκες μιας υποτιθέμενης προηγμένης κοινωνίας του πρώτου κόσμου), προκειμένου να νικήσουν τους κακούς Ρώσους.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν αυτής της σύγκρουσης, θα μπορούσαν να έχουν εργαστεί για να εφαρμοστούν οι Συμφωνίες του Μινσκ. Θα μπορούσαν να άρουν τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να καταλήξουν σε πολιτική συμφωνία για την Κριμαία και το Ντονμπάς, αφήνοντας τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο να στροβιλίζονται στον άνεμο.
Η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, και ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, έκαναν το αντίθετο.
Κορόιδευαν τον Πούτιν, περιμένοντας μέχρι να επανεκλεγεί ο Μακρόν και να αποχωρήσει η Μέρκελ από την σκηνή, αφήνοντας έναν (εγκεκριμένο από το Νταβός) αδύναμο κυβερνητικό συνασπισμό να χρεωθεί την κατάρρευση.
Η διεύρυνση του εμπορίου μεταξύ της Ρωσίας και της ΕΕ θα μπορούσε να άρει τελικά την εχθρότητα, και η επιμονή των ΗΠΑ να εξοπλίσουν την Ουκρανία θα έπεφτε πολιτικά στο κενό, ενώ η Ευρώπη θα απολάμβανε μια πιθανή αναγέννηση, αντί για μια οικονομική μαύρη τρύπα.
Η Γαλλία και η Γερμανία δεν θα είχαν προδώσει τις δικές τους προσπάθειες για διπλωματία. […]
Η ιδέα ότι η Ευρώπη φοβάται μια ρωσική εισβολή στην Πολωνία ή ακόμα και στην Γερμανία, που καθιστά αναγκαία την επέκταση του ΝΑΤΟ μέχρι το Ντονμπάς, είναι γελοία. […]
Αυτό που εκτυλίσσεται τώρα είναι ένα σενάριο που γράφτηκε πριν από πολύν καιρό. Ο πόλεμος της Δύσης εναντίον της Ρωσίας σχεδιάζεται εδώ και χρόνια.
Οι Ρώσοι το καταλαβαίνουν αυτό καλύτερα από ό,τι πολλοί είναι πρόθυμοι να δεχτούν. Η ηγεσία τους, ο Πούτιν και ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, το έχουν διατυπώσει πολύ ξεκάθαρα σε κάθε στάδιο του πολέμου μέχρι σήμερα.
Δεν τρέφουν αυταπάτες για το πού προτίθενται η Δύση και το Νταβός να οδηγήσουν αυτήν την σύγκρουση, γι’ αυτό και έχουν απειλήσει σοβαρά να χτυπήσουν τα πραγματικά «κέντρα αποφάσεων» που δίνουν στις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις τις εντολές πορείας τους.
Αυτές δεν είναι προειδοποιήσεις προς τους πολιτικούς μας, αλλά προς εμάς. Εδώ οδηγούν τα πράγματα.
Ζήτησαν να χωρίσουν ειρηνικά οι δρόμοι Ανατολής και Δύσης, αλλά αυτό δεν είναι μέρος της ατζέντας. […] Η Ρωσία και η υπόλοιπη Ασία δεν θα επιτραπεί να απομακρυνθούν από το Νταβός και τους ευρωκράτες κουίσλινγκς τους, οι οποίοι αυτοχρίζονται ως οι δίκαιοι σωτήρες της ανθρωπότητας.
Όσο για εμάς, στην καλύτερη περίπτωση είμαστε απλώς «η βοήθεια», και στην χειρότερη μια ενόχληση.
Το μεγάλο σχέδιο του Νταβός προβλέπει την καταστροφή της παλιάς παγκόσμιας τάξης για χάρη του Build it Back Better, όπου αυτοί κατέχουν τα πάντα και εσείς δεν θα έχετε τίποτα και θα σας αρέσει.
Είναι πλέον αφοσιωμένοι σε αυτό το σχέδιο. Δεν έχει σημασία αν θα λειτουργήσει ή όχι. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Έχουν οι Ρώσοι και οι φίλοι τους στην Ασία και στον παγκόσμιο Νότο τα μέσα και τα εργαλεία για να βγουν στην κορυφή; Πιθανώς.
Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα είναι αν αυτή η σύγκρουση κλιμακώνεται ή όχι σε σημείο όπου η νίκη είναι αδιάφορη.
Όταν βλέπετε ένα μπλοκ τόσο ισχυρό, όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση, να είναι πρόθυμο να διαπράξει εσωτερικούς βανδαλισμούς τέτοιου μεγέθους—και να κατηγορήσει το θύμα της αχαλίνωτης επιθετικότητάς του— να ξέρετε ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ το σημείο της ορθολογικής διευθέτησης.
hellasmag.com
.jpg)
.jpg)
