Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας το απόγευμα της Παρασκευής στην Βουλή, για την πρόταση μομφής, ήταν αναμενόμενο καθώς ουδείς πίστευε πραγματικά ότι -λίγες εβδομάδες μάλιστα πριν από τις εκλογές- θα μπορούσε να υπάρξει ρήγμα στην κυβερνητική... πλειοψηφία. Αυτό που εξακολουθούσαν αρκετοί να ελπίζουν όμως ήταν ότι θα βρίσκονταν τουλάχιστον ορισμένοι -και δη από τα ιστορικά στελέχη- που δεν θα έδιναν την ψήφο τους ως “λευκή επιταγή” στον Κυριάκο Μητσοτάκη περισώζοντας έστω κάποια υπολείμματα πολιτικής αξιοπρέπειας της παράταξής τους.
Ωστόσο τα πολιτικά συμπεράσματα δεν ευθυγραμμίζονται πάντοτε -και σίγουρα στην προκειμένη περίπτωση- με τα αριθμητικά. Και μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να θεωρεί ότι με την πρωτοβουλία του ο κ. Τσίπρας τον “διευκόλυνε” να συσπειρώσει σε μια κρίσιμη φάση την Κοινοβουλευτική Ομάδα του, αλλά η ιστορία -ακόμη και η σύγχρονη- έχει καταδείξει ότι πολλές τέτοιες νίκες καταλήγουν πύρρειες.
Ήδη ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο επίσημο ταξίδι του στην Ιαπωνία έχοντας κερδίσει τον χρόνο που υπολείπεται μέχρι τις κάλπες (που φαίνεται να κλειδώνουν για τις 9 Απριλίου) αλλά την ίδια ώρα, με καταλύτη το θέμα των υποκλοπών, εντείνεται η κινητικότητα και πυκνώνουν οι διεργασίες στην αντίπερα όχθη εν όψει των εκλογών.
Το αξιοσημείωτο μάλιστα είναι ότι σε αυτό το νέο πολιτικό παίγνιο διεκδικεί αυξημένο ρόλο, ένας “παλιός γνώριμος”, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο άλλοτε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά δεν περιορίζεται στις δημόσιες παρεμβάσεις του που τείνουν να εξελιχθούν σε εφιάλτη για τον κ. Μητσοτάκη αλλά παρασκηνιακά, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η “κυριακάτικη δημοκρατία”, έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα. Οι συναντήσεις και οι επαφές που κάνει το τελευταίο διάστημα είναι τέτοιες που, για όσους τον γνωρίζουν, αναζωπυρώνουν τις φιλοδοξίες του να καταστεί εμβρυουλκός των εξελίξεων αλλά αυτή τη φορά με κεντροαριστερή κατεύθυνση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει από αυτή τη σκοπιά ότι στις αρχές της εβδομάδας (κι ενώ ο Αλέξης Τσίπρας, αναμένοντας να πάρει την καυτή απάντηση από τον Χρ. Ράμμο της ΑΔΑΕ, με την επιβεβαίωση των παρακολουθήσεων, έκλεινε το ραντεβού με την πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου) ο κ. Βενιζέλος δεχόταν στο σπίτι του τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη. Με δεδομένο ότι αν και υπήρξε μέντοράς του οι σχέσεις τους ήταν έως τώρα παγωμένες έως ανύπαρκτες και μόνο η (μυστική) συνάντηση έχει αξία. Κατά τις πληροφορίες, αφορμή της επίσκεψης ήταν η επίθεση της Άννας Διαμαντοπούλου -για το “Μένουμε Ευρώπη;”- στον κ. Βενιζέλο προς τον οποίο το ΠΑΣΟΚ, δια του κ. Ανδρουλάκη, εμφανίστηκε πλήρως αλληλέγγυο. Το κυρίως θέμα φυσικά δεν ήταν άλλο από τις προοπτικές που διαγράφονται και ειδικότερα τον σχηματισμό κυβέρνησης από τις πρώτες κιόλας κάλπες της απλής αναλογικής. Μια συζήτηση που έγινε σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχουν λειανθεί εντυπωσιακά -ακόμη και στο δημόσιο λόγο τους - οι διαφορές μεταξύ των κ. Βενιζέλου και Τσίπρα. Ο δε κ. Μητσοτάκης, που αν δεν γνωρίζει αντιλαμβάνεται σίγουρα τι συμβαίνει, έβαλε στο στόχαστρο από το βήμα της Βουλής τον άλλοτε συνδαιτυμόνα του με αποτέλεσμα να ξεσπάσει την Παρασκευή ένα ακόμη “θερμό επεισόδιο” μεταξύ τους. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να αποκαλύψει ότι τον κ. Ράμμο -που η ΝΔ επιχειρεί να τον χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ- τον είχε προτείνει ο ίδιος για πρόεδρο της ΑΔΑΕ το 2018 τηλεφωνώντας στον τότε πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση.
Η αποκατάσταση των σχέσεων του κ. Βενιζέλου με τον κ. Τσίπρα, που κατά τους γνωρίζοντες έχει ήδη συντελεστεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έχει φόντο την “επόμενη ημέρα σε μια φάση κατά την οποία μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνει το φλερτ του προς το ΠΑΣΟΚ. Κι αν στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί μια τεχνητή χαρά για το αποτέλεσμα της Παρασκευής, δεν διαφεύγει της προσοχής ότι η δημοσκοπική φθορά της ΝΔ έχει πια έναν σταθερό ρυθμό χωρίς να συνυπολογίζονται και τα θέματα της οικονομίας, της ακρίβειας κλπ.
Στην περίπτωση που επαληθευτούν μάλιστα οι εκτιμήσεις ότι τελικά “θα πάμε σε ντέρμπι”, αυτό μπορεί να αλλάξει και τα δεδομένα για την πρώτη Κυριακή. Ήδη αυξάνονται οι φωνές που λένε ότι αν η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων είναι οριακή, τότε όλα τα ενδεχόμενα (και αριθμητικά) για το σχηματισμό πλειοψηφίας -χωρίς τη ΝΔ- παραμένουν ανοικτά ακυρώνοντας και την θεωρία περί “κυβέρνησης ηττημένων”. Η προοπτική αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει μείνει εμφανώς πλέον χωρίς συμμάχους αφού κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα της σημερινής Βουλής δεν είναι διατεθειμένο να τον στηρίξει για το σχηματισμό κυβέρνησης μετεκλογικά. Βαδίζει μόνος και γι' αυτόν -ακόμη κι αν έρθει πρώτη η ΝΔ- είναι μονόδρομος η διεκδίκηση της αυτοδυναμίας που μέρα με την ημέρα όμως μετατρέπεται σε όνειρο απατηλό.
Το σενάριο για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ θεωρείται εφικτό αν τα δύο κόμματα έχουν άθροισμα που θα κινείται τουλάχιστον στο 42-45% και πολύ ευκολότερα εάν η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική. Αυτό το σενάριο θεωρείται το πιο ρεαλιστικό και στο εξωτερικό αν κρίνει κανείς από το τελευταίο δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Tageszeitung που στη σκιά του σκανδάλου των υποκλοπών και της πρότασης μομφής σημειώνει ότι “μια συμμαχία με το αριστερό κόμμα Μέρα25 υπό τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη ή το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ), την οποία οι πολιτικοί του αντίπαλοι αρέσκονται να αποκαλούν σενάριο τρόμου, δεν αποτελεί επιλογή για τον Τσίπρα”. Αντιθέτως αναφέρεται ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ “αναζητά συγκεκριμένα το κέντρο του πολιτικού φάσματος προκειμένου να έρθει και πάλι στην εξουσία στην Αθήνα και τον βολεύει το γεγονός ότι ένα από τα πρώτα επιβεβαιωμένα θύματα στο σκάνδαλο των υποκλοπών στην Αθήνα είναι ο ευρωβουλευτής και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, δηλωμένος αντίπαλος του Μητσοτάκη”. Ο αρθρογράφος Φ. Μπατζόγλου σημειώνει μάλιστα ότι αν και δεν συγκεντρώθηκαν οι 151 για την "ανατροπή” της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στην Ελλάδα έχει προκληθεί μια “τεράστια πολιτική εκρηκτικότητα”.
Η ΝΔ βρίσκεται από εδώ και πέρα αντιμέτωπη με τον κίνδυνο του συνεχούς ροκανίσματος του προβαδίσματός της ενώ τα πράγματα μπορεί να αποδειχθούν ακόμη χειρότερα αν ακολουθήσει, όπως ακούγεται, ένας νέος γύρος αποκαλύψεων για υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης. Κατά πληροφορίες μάλιστα έχουν τεθεί ήδη δύο στο “στόχαστρο” -ο ένας σε σχέση με τις υποκλοπές και ο άλλος αναφορικά με θέματα του υπουργείου του- κάτι που αναμένεται να επιδεινώσει κι άλλο το κλίμα. Κυρίως όμως αυτό που διαφαίνεται είναι ότι η ψηφοφορία της Παρασκευής και τα 156 “όχι” δεν κλείνουν το κεφάλαιο αυτό, όπως θέλει να ελπίζει η κυβερνητική ηγεσία. Τείνει να αποτελέσει αντιθέτως μια ενδιάμεση στάση πριν από τον τελικό προεκλογικό γύρο. Και μάλιστα ένα νέο σημαντικό στοιχείο που προστίθεται είναι ότι η εμμονή του κ. Μητσοτάκη για συγκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών όπως και των υπολοίπων -που πλέον την υιοθέτησαν με την ψήφο τους και όλοι οι βουλευτές της ΝΔ- έχει ενισχύσει κι άλλο από προχθές όσους υποστηρίζουν την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης ειδικού σκοπού από την πρώτη Κυριακή προκειμένου να δρομολογήσει άμεσα τις πολιτικές και ποινικές διαδικασίες της κάθαρσης, χωρίς να αφήσει τα περιθώρια στον κ. Μητσοτάκη να κάνει εκλογική ρελάνς με τον δεύτερο γύρο και την ενισχυμένη αναλογική.
Ανδρέας Καψαμπέλης
www.dimokratia.gr