Σαν να μας λένε ΄΄θέλεις να σου δέσουμε τα μάτια την στιγμή της εκτέλεσης η να μας κοιτάς (με δεμένα όμως χέρια) περήφανα΄΄.
Δικονομικοί καταναγκασμοί, δογματικές αντιφάσεις, και πολιτικά διλήμματα προκειμένου τα τραπεζικά ιδρύματα και τα νομικά μορφωματά τους αφενός να φοροαπαλλάσονται αφετέρου να νομιμοποιήσουν την καταχρηστική, αντισυμβατική, αδιαφανή και ασύμβατη πρακτική των ΦΑΝΤΣ και ΣΕΡΒΙΣΕΡ όπως και όλων των εμπλεκομένων. Περιμένουμε να δούμε το σκεπτικό της απόφασης, τον δικανικό συλλογισμό, την αξιολόγηση και την υπαγωγή πραγματικών, κοινωνικών, οικονομικών, φορολογικών, δεδομένων, στους μεν (ΦΑΝΤΣ) και στους δε(δανειολήπτες), αποδίδοντας το πρώτο ισορροπία (ότι αρμόζει στον κάθε έναν)και το δεύτερο δικαιοσύνη στους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες-δανειολήπτες που πτωχοποιήθηκαν για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες και τα νομικά τους μορφώματα εξωχώριων συμφερόντων.
Στην ουσία και πάντα κατά την θέση μου και άποψή μου, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το να τρέξουμε πίσω από τον ΄΄λαγό΄΄ προκειμένου να φύγουμε από την ουσία του θέματος. Ούτε τις τράπεζες ούτε τα νομικά τους μορφώματα (σέρβισερς) απασχόλησε ιδιαίτερα κατά πόσο υπήρχε ή όχι η νομιμοποίηση να είναι διάδικοι ή να προβαίνουν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Το έκαναν και το κάνουν μέχρι σήμερα. Ζήτημα αν ένα 2% από τις αποφάσεις των δικαστηρίων ακολούθησαν την απόφαση 822/2022 του Α.Π και αρκετές άλλες Εφετειακές Αποφάσεις. Άλλο προ είδαν… Το φορολογικό θέμα της φοροαποφυγής. Αναφερόμαστε σε φοροαποφυγή και όχι φοροαπαλλαγή διότι η επιλογή μεταξύ των δύο νόμων έγινε συνειδητά και προμελετημένα με σκοπό την κερδοσκοπία άνευ απόδοσης φόρων, την απόκτηση πλούτου άνευ απόδοσης φόρου, (Ο νόμος 3156/2003, όπως τροποποιήθηκε πρόσφατα, με τον Ν. 4745/2020, παρέχει στα funds 14 απαλλαγές από φόρους, τέλη κ.λπ., κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη μη απόδοση στο Ελληνικό Δημόσιο τεράστιων ποσών (ζημία 58,80 δισ. ευρώ)), και, την υφαρπαγή ιδιοκτησίας με συνοπτικές διαδικασίες. ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ!
Γνώριζαν όταν επέλεξαν τον επενδυτικό ν3156/2003 και όχι τον ν4354/2015, ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ!, ότι για τη διενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης, με οποιοδήποτε μέσο, απαιτείται η συνδρομή της διαδικαστικής προϋπόθεσης της νομιμοποίησης, δηλαδή της εξουσίας, που παρέχεται από το νόμο ή από τον εκτελεστό τίτλο σε ορισμένο πρόσωπο, να επισπεύσει αναγκαστική εκτέλεση (ενεργητική νομιμοποίηση) και να την κατευθύνει εναντίον ορισμένου προσώπου (παθητική νομιμοποίηση), επομένως (έχει τεκμηριωθεί από τους νομικούς και μάχιμους δικηγόρους) δεν νομιμοποιούνται (ενεργητικά και παθητικά) σε αναγκαστική εκτέλεση.
Από την αντιπαραβολή των διατάξεων των δύο αυτών νόμων γίνεται σαφές ότι η θέση και οι εξουσίες των εταιριών διαχείρισης είναι εντελώς διαφορετικές σε καθεμία περίπτωση. Η εταιρία διαχείρισης του Ν. 4354/2015 έχει ευρύτατες εξουσίες, με δικαιώματα που φτάνουν μέχρι και τη σύναψη σύμβασης συμβιβασμού, το δεδικασμένο από τις δίκες στις οποίες συμμετέχει δεσμεύει κατά ρητή νομοθετική επιταγή και τον πραγματικό δικαιούχο της απαίτησης, ενώ ο δανειολήπτης προστατεύεται επαρκώς με τη δυνατότητα που του αναγνωρίζεται να προτείνει και έναντι της εταιρίας διαχείρισης όλες τις ουσιαστικές και δικονομικές ενστάσεις που έχει κατά του πραγματικού δικαιούχου. Η θέση αυτή της εταιρίας διαχείρισης του Ν. 4354/2015 δικαιολογεί απόλυτα την αναγνώριση του δικαιώματός της να παρίσταται στις σχετικές δίκες ως μη δικαιούχος διάδικος.
Αντίθετα, η εταιρία διαχείρισης του ν. 3156/2003 δεν έχει τέτοιες εξουσίες, ενώ τυχόν αναγνώριση σ’ αυτήν της ιδιότητας του μη δικαιούχου διαδίκου θα είχε ως συνέπεια να βρεθεί ο δανειολήπτης σε μειονεκτική ουσιαστική και δικονομική θέση και μάλιστα ακόμα και σε μία θετική γι’ αυτόν δικαστική εξέλιξη να μην έχει το δικαίωμα να προτείνει το επωφελές γι’ αυτόν δεδικασμένο έναντι του πραγματικού δικαιούχου της απαίτησης. ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ! Είναι, λοιπόν, προφανές, και πάντα κατά την κοινή λογική, την γνώση και άποψη μου, ότι η μη αναγνώριση της ιδιότητας του μη δικαιούχου διαδίκου στις εταιρίες διαχείρισης του Ν. 3156/2003 δεν οφείλεται σε παράλειψη του νομοθέτη, αλλά αποτελεί συνειδητή νομοθετική επιλογή.
Εδώ όμως προκύπτει θέμα με την αρχή της αναλογικότητας και την αρχή της φορολογικής ισότητας το οποίο ως δανειολήπτες και φορολογούμενοι πολίτες πρέπει να μην εφησυχαστούμε μοιρολατρόντας.
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
Με το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, όπως αυτό ισχύει μετά την αναθεώρησή του με το από 6/17-4-2001 Ψήφισμα της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής, ορίζεται ότι “οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας”. Όπως και η κατάχρηση δικαιώματος, που αποτελεί απαγορευτικό κανόνα, και οριοθετεί αρνητικά την άσκηση των δικαιωμάτων, έτσι και η αρχή της αναλογικότητας αποτελεί κανόνα δικαίου (γενική νομική αρχή).
Η Στάθμιση μέσου – σκοπού
Δεν αρκεί το μέτρο να κρίνεται αναγκαίο λόγω του στόχου του, πρέπει να είναι και ανάλογο του στόχου αυτού.
Είναι Νόμιμο? Είναι πρόσφορο? Είναι αναγκαίο? Είναι Ανάλογο? Είναι το μέσο κατάλληλο για να επιτευχθεί ο σκοπός? Υπάρχει ηπιότερο μέτρο? Μήπως είναι Δυσανάλογο? Είναι το κρινόμενο μέτρο κατάλληλο για να πετύχει τον σκοπό? Μήπως ένα λιγότερο περιοριστικό μέτρο μπορεί να πετύχει τον σκοπό?
Περί Δημοσίου Συμφέροντος. Ακόμα πληρώνουμε τα Μνημόνια και τις τράπεζες , το Ελληνικό Δημόσιο επιτρέπει τα Funds να κάνουν χρήση ενός νόμου από το 2003, για να έχουν ατέλειες σε μεταβιβάσεις και αναμεταβιβάσεις δανείων, με ευθύνη της Πολιτείας δεν εφαρμόζεται ο νόμος του 2015 που προβλέπει καταβολή τελών φόρων. Απ’ αυτή τη μη καταβολή, το Δημόσιο έχει χάσει 58 δις ευρώ…
Πρόσφορο Μέτρο. Με αυτή την πρακτική δεν ευημερεί η οικονομία και τα ταμεία της χώρας αλλά τα ταμεία των τραπεζών για άλλη μία φορά μετά την πλήρη ανακεφαλαίωσή τους με πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ, “για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία” όπως είπαν τότε οι κυβερνήσεις. Όμως οι 700.000 εξώσεις που θα ακολουθήσουν τη χθεσινή απόφαση είναι προφανές ότι δεν αποτελούν κανένα πρόβλημα για τους κυβερνώντες και το δικαστικό σώμα.
Μετά την απόφαση του Α.Π, που περιμένουμε να δούμε το σκεπτικό της , και τα δις σε φόρους που δεν θα πληρώσουν αναδρομικά τα φαντς, αλλά είμαι σίγουρος ότι η επικείμενη απόφαση θα δίνει αναδρομική ισχύ εις βάρος των δανειοληπτών. Όσον αφορά τις κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, από το άλλο νομικό μόρφωμα Α.Α.Δ.Ε, που έχουν αρχίσει, ελπίζω ότι είναι αδύνατο ο κοινός νους να πιστέψει την υποκρισία των κυβερνόντων στο ζήτημα ότι ο εξωδικαστικός συμβιβασμός είναι ή λύση και η βοήθεια του κράτους ενάντια στους πλειστηριασμούς για βασικούς λόγους.
Α. Η προπαγάνδα ότι οι τράπεζες προχωρούν σε πλειστηριασμούς και το Ελληνικό κράτος με το κοινωνικό του πρόσωπο… ανακόπτει τα σχέδια αυτά και διασώζει τους πολίτες είναι διάτρητη… Οι πλειστηριασμοί είναι βασικό συστατικό στοιχείο στα business plans των servicers που συμφωνήθηκαν με τράπεζες και κυβέρνηση: «Όσο πιο αποτελεσματικές είναι οι εταιρείες αυτές στις εισπράξεις μέσω ρυθμίσεων αλλά και πλειστηριασμών, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να πληρώσει το Δημόσιο τις κρατικές εγγυήσεις που έδωσε μέσω του σχεδίου “Ηρακλής”. Βάσει του ίδιου σχεδίου, από τις εισπράξεις των εταιρειών αυτών πληρώνονται επίσης οι επενδυτές, το Δημόσιο και οι τράπεζες»,
Για τα καλύτερα από αυτά τα ομόλογα (senior), που αντιστοιχούν στα καλύτερης ποιότητας δάνεια, το κράτος εγγυήθηκε να καλύψει την ενδεχόμενη ζημία με το ποσό των 18,7 δισ ευρώ. Δηλαδή εάν από τις εισπράξεις πλειστηριασμών και ρυθμίσεων των συγκεκριμένων δανείων που έχει εγγυηθεί το Δημόσιο δεν επαρκεί το ποσό για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι επενδυτές, τη διαφορά που θα προκύπτει θα την καλύπτει το κράτος μέχρι το παραπάνω ποσό, δηλαδή τα 18,7 δις που έχει εγγυηθεί.
Γι’ αυτή την εγγύηση το κράτος παίρνει τη νόμιμη προμήθειά του, η οποία γίνεται με όρους αγοράς, ώστε να μη θεωρηθεί παράνομη κρατική ενίσχυση από την Ε.Ε. Εάν οι εισπράξεις είναι αρκετές για όλα τα παραπάνω, το κράτος δεν πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη.
Όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις δημόσιων οικονομικών, γνωρίζουν ότι τα δάνεια που χορηγούνται με εγγυητή το κράτος θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται στο δημόσιο χρέος της χώρας, δηλαδή είμαστε ήδη χρεωμένοι.
Β. Το ελληνικό κράτος μέσω των εφοριών της χώρας δεν έχει σταματήσει τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.
Γ. Το ελληνικό κράτος δεν έχει απαγορεύσει στην ΔΕΗ όταν υπάρχουν οφειλές από απλήρωτους λογαριασμούς να διακόπτει το ρεύμα.
Δ. Το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να δείχνει ανάλγητο πρόσωπο αφού συνεχίζει τους πλειστηριασμούς …κάνοντας τα στραβά μάτια σε 58 δις των ΦΑΝΤΣ
Μην υπάρχουν αυταπάτες, η καθολική πλειοψηφία των κατακόκκινων δανείων και των υπέρογκων προσαυξήσεων στους φόρους δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν… άρα εδώ εγείρεται ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που αφορά πάνω από 1,5 εκατ πολίτες-δανειολήπτες και σχεδόν το 90% των φορολογουμένων.
Το κράτος μέσω του Ηρακλή έλυσε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων από τις τράπεζες… επειδή το μετέφερε στα funds, τα έκαναν ομόλογα που στη συνέχεια μπορούν να αλλάζουν χέρια καθώς τα διαπραγματεύονται ελεύθερα στη δευτερογενή αγορά (χρηματιστήριο) στο πλαίσιο κερδοσκοπικών συναλλαγών, αλλά ως οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα δεν έχει επιλυθεί.
Οι φορολογούμενοι πολίτες βοηθήσαμε τις τράπεζες, ήρθε η ώρα το κράτος να βοηθήσει την εμάς την κοινωνία, ειδάλλως έρχεται αντιμέτωπη σε τροχιά σύγκρουσης, εκτός όλων των άλλων που ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ, με την Αρχή της Αναλογικότητας και την Αρχή της Φορολογικής Ισότητας.
Iωάννης Α. Βελώνης
Οικονομικός Αναλυτής Συμβάσεων
Δημόσια Οικονομία –Διοίκηση Επιχειρήσεων-Εμπορικό Δίκαιο – Διεθνείς Σπουδές (Γεωπολιτική- Διεθνείς Σχέσεις), αρθρογράφος στο iscra.gr συνεργάτης στην δικηγορική εταιρεία Εμμανουήλ Σχινά & Συνεργάτες.
