Αρθρογραφεί στο TheOpinion, ο Αναστάσης Ασκητάς, Οικονομολόγος / MSc Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών.
Έχουμε μπει στην τελική ευθεία για τις εκλογές του Μαΐου, που θα κρίνουν πολλά, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έγιναν πολλά και δεν έγιναν άλλα τόσα, όμως η γενική εικόνα δεν κολακεύει κιόλας την κυβέρνηση και τα μέλη της. Η κοινωνία στενάζει, η οικονομία δεν πετάει και σε τομείς της δημόσιας ζωής υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα γεγονότα και παραλείψεις που μόνο προβληματισμό προκαλούν. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και γωνίες για να φωτίσεις τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και το σκεπτικό της πίσω από αυτά. Ας εφαρμόσουμε τον τοπικό φακό. Τι έγινε στη Θεσσαλονίκη αυτά τα χρόνια και ποια είναι η αντίληψη του συστήματος Μητσοτάκη για την πόλη;
Ας ξεκινήσουμε από το πολύ βασικό. Η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα ευρύτερα, για να αναπτυχθούν, χρειάζονται εξωστρέφεια. Αυτό εκπορεύεται από τη θέση τους στα σύνορα της Ελλάδας, στο σημείο που εφάπτεται η χώρα μας με τα Βαλκάνια και τους χερσαίους δρόμους προς την Ευρώπη και την Ασία. Παρά την ανάπτυξη που έχουν σημειώσει τα βαλκανικά κράτη τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να διανύσει κανείς πολλά χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι να συναντήσει κάποιο μεγάλο οικονομικό κέντρο και όταν το συναντήσει μάλλον θα βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπάρχει πεδίο.
Αλλά για να αξιοποιηθεί απαιτείται ενεργητική εξωτερική πολιτική και πρωτοβουλίες χωρίς φοβικότητα. Αυτά που εγκατέλειψε δηλαδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία απείχε συστηματικά και με πρόγραμμα από τις πρωτοβουλίες για την περιοχή, αφήνοντας δυνάμεις όπως η Τουρκία, η Ουγγαρία και η Πολωνία να αναπτύσσουν τη δική τους ατζέντα εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας. Δεν το έκαναν ούτε από ασχετοσύνη, ούτε επειδή δεν πρόλαβαν. Το έκαναν επειδή δεν τους ενδιαφέρει οτιδήποτε δεν αφορά την εσωτερική μοιρασιά. Εμάς όμως μας ενδιαφέρει γιατί από αυτό εξαρτάται η ανάπτυξη της περιοχής μας και η αναστροφή της οικονομικής και πληθυσμιακής παρακμής στην οποία έχει περιέλθει εξαιτίας του αδιέξοδου παραγωγικού μοντέλου και της ανύπαρκτης πολιτικής για τα Βαλκάνια. Ως εκ τούτου, έχουμε αντικρουόμενα συμφέροντα.
Εκείνοι θέλουν μια μικρή Ελλάδα κλεισμένη στο καβούκι της ώστε να την ελέγχουν, η περιοχή μας χρειάζεται μια μεγάλη, δυναμική, εξωστρεφή Ελλάδα που προβάλλει τον εαυτό της ως δύναμη στο γεωγραφικό της χώρο και αξιοποιεί τη θέση της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης. Αυτό όμως απαιτεί πλάνο, χρειάζεται υποδομές, επένδυση και χρήματα. Τι από όλα αυτά είδαμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια;
Είδαμε τεχνητή καθυστέρηση στο ούτως ή άλλως ελλιπές έργο του μετρό, είδαμε τα σχέδια για τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης να μην αφορούν έργα στην περιοχή, είδαμε απαξίωση ακόμα και του ίδιου του τοπικού πολιτικού προσωπικού της δικής τους παράταξης, είδαμε πλήρη εγκατάλειψη της βαλκανικής διάστασης της εξωτερικής μας πολιτικής που μας αφορά γιατί ζούμε πάνω στα σύνορα, είδαμε μια κυβέρνηση που χωρίς όραμα και σχέδιο για τη χώρα, ασχολήθηκε μόνο με τις δουλειές λίγων και εκλεκτών φίλων της, οι οποίοι ανακυκλώνουν χρήμα εντός του χρεοκοπημένου παραγωγικού σχήματος που συγκεντρώνει πλούτο σε συγκεκριμένους μη παραγωγικούς τομείς και περιοχές.
Στις εκλογές που έρχονται υπάρχουν διάφορες επιλογές. Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το ποιες είναι καλές, ποιες κακές, ποιες τον συμφέρουν και ποιες όχι. Για το αν συμφέρει τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα η παραμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου, δε χωράει αμφιβολία. Έχουμε αντίθετα συμφέροντα. Αυτός θέλει μαρασμό και εσωστρέφεια για να είναι ευτυχισμένος, η Θεσσαλονίκη θέλει εξωστρέφεια και δυναμική. Στο χέρι μας είναι. Τα καμπανάκια πλέον είναι πάρα πολλά για τα αγνοήσουμε. Τα ακούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας, από την οικονομία και τον πολιτισμό, στην πολιτική, τον αθλητισμό, την εξωτερική πολιτική και τις υποδομές.
