Τό τί ἀκούγεται καθημερινά ἀπό τά τηλεοπτικά κανάλια δέν λέγεται. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα κακοποιεῖται βάναυσα ἀπό τούς δημοσιογράφους καί τούς δημοσιογραφοῦντες, ἀπό τούς πολιτικούς, τούς ἐπιστήμονες καί ἀπό ὃλους ὃσους ἒχουν δημόσιο λόγο. Μετά τά πράγματα παίρνουν τόν δρόμο τους. Ἡ στραβογλωσσιά μεταδίδεται ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ στό παναλλήνιο, πού σέ λίγο θ᾽ἀρχίσει κι αὐτό νά μιλάει σάν τούς Μπαγκλαντεσιανούς καί τούς Πακιστανούς. Ἀκόμη καί καθηγητής τῆς γνωσσολογίας ἀκούστηκε πρόσφατα νά λέει:
Ἒθεσαν ἑαυτόν ἐκτός… ἀντί ἒθεσαν ἑαυτούς ἐκτός…, καθώς ἡ ἀντωνυμία ἀκολουθεῖ τήν κλίση τοῦ ρήματος πού εἶναι στό τρίτο πληθυντικό πρόσωπο.
Ἰδίως οἱ δημοσιογράφοι ἐπινοοῦν λέξεις, πού δέν βρίσκονται σέ κανένα λεξικό. Εἶναι σόλοικες. Ἀγνοοῦν το ὀρθό τονισμό τῶν λέξεων. Ἀναμιγνύουν μέ ἐπιταχυνόμενο ρυθμό ἑλληνικά μέ ἀγγλικά, δημιουργῶντας προτάσεις γνωστές ὡς greeklish. Δέν γνωρίζουν νά κλίνουν τά ρήματα, λές καί δέν πήγαν ποτέ στό σχολεῖο. Δέν γνωρίζουν νά κλίνουν ρήματα. Λένε: Ὁ Γιάννης κάθονταν, οἱ ἂνθρωποι κάθονταν. Στά πλαίσια αὐτῆς τῆς καθημερινῆς κακοποίησης ἀκοῦμε λέξεις περίεργες, ὃπως προφορικοποίηση, ἠλεκρονικοποίηση, νωχελικότητα ἀντί νωχέλεια κλπ. Ἂλλοι κλίνουν τό ἐπίρρημα ἐμβαδόν νομίζοντας ὃτι εἶναι… οὐσιαστικό. Ἡ λέξη γιά τήν ἱστορίας ἐλέχθη γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Ὃμηρο, ὃταν ὁ Αἲας λέει στούς Ἀχαιούς: <<Νομίζετε ὃτι θα γυρίσουμε στήν πατρίδα ἐμβαδόν (δηλαδή μέ τά πόδια, βαδίζοντας) ὃταν ὁ Ἓκτωρ κάψει τά καράβια μας;>>
Ἂλλη δημοσιογράφος μᾶς πληροφορεῖ ὃτι <<Ὁ Πριγκοζίν περπατοῦσε σέ σορούς ἀψύχων πτωμάτων>>. Σκεφθῆτε, τά πτώματα νά ἦσαν…ἒμψυχα! Ἂλλη συνάδελφός της μᾶς πληροφορεῖ ὃτι ὑπάρχει ποσοτικοποίηση καί ὃτι <<ἒφυγαν ἂρον τῶν ἀρῶν>>. Τρίτος δημοσιογράφος μᾶς γνωστοποιεῖ ὃτι <<ὑπῆρχε μία τελευταία ἐπιζῶντα>>. Μία ἂλλη δημοσιογράφος δέν ξέρει τούς χρόνους τῶν ρημάτων πού χρησιμοποιεῖ. Γιά τήν ἂτυχη γυναῖκα πού πέθανε μέ τό ἒμβρυό της πάνω σέ μία καρότσα ἀγροτικοῦ αὐτοκινήτου, εἶπε ὃτι κάποιοι δοκίμασαν νά τῆς παρέχουν βοήθεια (ἀντί νά τῆς παράσχουν). Ἂλλη μᾶς πληροφορεῖ ὃτι ὁ δήμαρχος Χειμάρας Μπελέρης εἶναι…ὁμήρος τῶν ἀλβανικῶν Ἀρχῶν, ἐνῶ μία τηλεπαρουσιάστρια παιχνιδιοῦ μέ λέξεις παρακινεῖ τούς παῖκτες νά διαλέξουν κατηγορία τιτλοί βιβλίων, τιτλοί ποιημάτων.
Τέως ὑπουργός Παιδείας μᾶς διαβεβαιώνει ὃτι <<ὑπάρχουν θέματα τά ὁποῖα ἐπικοινωνήθηκαν στόν κ. Τσίπρα>>. Δηλαδή τί εννοεῖ; Ὃτι γνωστοποιήθηκαν; Τί θα πεῖ ἐπικοινωνήθηκαν; Για τούς ναυαγούς καί πνιγμένους μετανάστες ἀνοικτά τῆς Πύλου μία δημοσιογράφος μᾶς πληροφορεῖ: <<Τούς ἒχει περισυνελέξει τό Λιμενικό (ἀντί περισυλλέξει). Ἂλλη συνάδελφός της ἀναφέρει: <<Τῆς διήμερου διάσκεψης>>. Ἂλλος νεοεμφανισθεῖς παρουσιαστής εἰδήσεων ἀκούγεται νά λέει σέ ὑποψήφιο κόμματος: <<Ἐσεῖς ἒχετε κοστολογήσει τά μέτρα, κοινῶς μπατζετάρει. Ἐσεῖς τά ἒχετε μπατζετάρει;>>
Μία διαφήμιση τοῦ ΟΠΑΠ μᾶς πληροφορεῖ: <<Διακοπάρεις καί σκρατσάρεις>>.
Ἀκούγονται ἀσυνάρτητες φράσεις ὃπως:
*Νά χάσει θανάσιμα τήν ζωή του.
*Προφορικοποιῶ.
*Θεωρῶ πρεπό.
*Ὁ διασωθέντας ναυαγός.
*Προέρχονται ἀπό ἰδία κεφάλαια.
Συνομιλητής δημοσιογράφου λέει: Μά δέν τίθεται θέμα…
Δημοσιογράφος: Τό τίθω ἐγώ!
Ὃσο γιά τήν σορό, αὐτή πιά ἡ ὁμηρική λέξη πολιτογραφήθηκε ὡς νεκρός, πτῶμα. Ἒτσι γεμίσαμε ξαφνικά μέ πλῆθος σορῶν: Στήν Οὐκρανία, στό πολύνεκρο ναυάγιο τῆς Πύλου,
στήν δολοφονία τῆς Ἀναστάζια, στίς παντός εἲδους καθημερινές σχεδόν δολοφονίες, στα τροχαῖα, παντοῦ. Νεκροί καί πτώματα δέν ὑπάρχουν. Ἀλλά σορός, θά τό ξαναποῦμε, σημαίνει φέρετρο, λάρνακα, κιβούρι, δοχεῖο γιά τήν τέφρα ἢ τά ὀστά τοῦ νεκροῦ. Ὁ σοροπηγός στήν ἀρχαιότητα σήμαινε φερετροποιός.
Καί ὁ ἐπίλογος τῆς τραγικῆς ἀγλωσσίας μας, ἀλλά καί τῆς παντελοῦς ἂγνοια τῶν νέων μας γύρω ἀπό την ἱστρορἰα μας: Σέ παιχνίδι λέξεων, ὁ Βυζαντινός αὐτοκράτορας Κώνστας Β´ὁ Πωγωνάτος ἦταν παντελῶς ἂγνωστος καί ὡς ὂνομα. Ἡ μία παίκτρια τόν ἒλεγε …Πηγενάτος, ἡ ἂλλη Παγενίτος.
Καί μή χειρότερα.
ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ
