Η μέθοδος της Στρουθοκαμήλου φοριέται πολύ στην μετά Τσίπρα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Παραβλέπουν ότι εξ αιτίας τους ο Μητσοτάκης θα κυβερνάνε ακόμη για μια τετραετία. Και αναζητούν αναζητούν λύσεις όχι για το μέλλον του κόμματος-ο καθένας για τον εαυτό του.
Σαν να γέμισε ξαφνικά η
Κουμουνδούρου πρωθυπουργήσιμους. Όσοι οδήγησαν τον Τσίπρα τρεις φορές στην ήττα- πέρα από τις δικές του ευθύνες- θα οδηγήσουν τον διάδοχό του στη νίκη. Η μήτρα της ήττας του 2019 και της διπλής πανωλεθρίας του 2023 γεννάει τώρα «σωτήρες»..Ωστόσο οι τέσσερις – ίσως και πέντε, ή έξι τελικά- διεκδικητές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξένοι στο ίδιο κόμμα. Αν προσθέσουμε και τον προσωρινό πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο, τότε έχουμε πέντε απόντες στην πολιτική σκηνή: από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί συντεταγμένα ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης- που του κληροδότησε ο Τσίπρας. Σαν να τελούν σε αντιπολιτευτική αναστολή.
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, είναι εμφανής η προσπάθεια να μην… θιγεί προσωπικά ο Πρωθυπουργός και να μην τεθεί η κυβέρνηση, με συγκεκριμένο τρόπο, ενώπιον των ευθυνών της. Η αντιπολίτευση αρχίζει και τελειώνει σε κάποιες ανούσιες δηλώσεις που μόνο πίεση δεν ασκούν στο κυβερνητικό σύστημα.
Αντίθετα, μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην έχει την αίσθηση της συνέχειας στην πολιτική- ούτε καν στις …προκαταρκτικές κοινοβουλευτικέ διαδικασίες. Έδωσε συγκατάθεση να ξαναγίνει πρόεδρος της Βουλής εκ νέου ο Κώστας Τασούλας- για τον οποίο είχε διαρκείς λόγους μομφής εναντίον του στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο.
Ακόμη πιο αφελώς ψήφισε για πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας την Ντόρα Μπακογιάννη που έχει πρωτοστατήσει την δυσώδη υπόθεση της Ροδόπης κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος αποφάσισε αυτά είναι κοντόφθαλμος και παραβλέπει όσα έρχονται… και στη Βουλή και στην Εξωτερική πολιτική.
Σε ότι αφορά το πραγματικό ζητούμενο των αρχαιρεσιών του Σεπτεμβρίου, υπάρχει κενό πολιτικής ουσίας για την επόμενη φάση του κόμματος και συγκρουόμενες επιδιώξεις.
Η Έφη Αχτσιόγλου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Παππάς και ο Στέφανος Τζουμάκας –έχουν καταθέσει διάσπαρτα τα περιγράμματα των υποψηφιοτήτων τους. Αλλά με κανέναν τρόπο από το συνδυασμό τους δεν προκύπτουν απαντήσεις σε τέσσερα βασικά ερωτήματα. Ώστε να προδιαγράφονται τα χαρακτηριστικά του κόμματος στη μετά Τσίπρα εποχή του και συνεπώς και το μέλλον του.
Πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο Ευρωκοινοβούλιο μέλος της περιθωριακής «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» ή θα επιδιώξει να ενταχθεί στην Ομάδα των Ευρωσοσιαλιστών; Είναι κρίσιμο στοιχείο για τη φυσιογνωμία του, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στο εσωτερικό του και θα ορίζει τη σχέση του με το ΠΑΣΟΚ.
Προφανώς ούτε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ούτε οι υποψήφιοι στο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνουν υπόψη τους ότι με την απουσία του Αλέξη Τσίπρα οι προσκλήσεις των Ευρωσοσιαλιστών θα αραιώσουν. Και αν το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να μετέχει στις «κομματικές» διαδικασία του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ως μέλος του, η παρουσία του Ανδρουλάκη στην σύνοδο που συγκαλείται παράλληλα με το Συμβούλιο Κορυφής δεν διασφαλίζεται- ενώ για τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ απλώς δεν θα υπάρξει.
Ο Τσίπρας είχε μόνιμη πρόσκληση ως παρατηρητής επειδή ήταν Πρωθυπουργός και εν συνεχεία αρχηγός μεγάλου κόμματος και εν δυνάμει εκ νέου Πρωθυπουργός. Είχε επίσης καλή προσωπική χημεία με τους δυο Ίβηρες σοσιαλιστές Πρωθυπουργούς, τον Ιταλό επίτροπο Τζεντιλόνι και την εκτίμηση του Σολτς.
Οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρούνται αντίστοιχες προσωπικότητες -για να έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομονωθεί στην Ευρώπη αν δεν καταθέσει αίτηση ένταξης στους Ευρωσοσιαλιστές. Επ αυτού οι υποψήφιοι δεν παίρνουν θέση.
Δεύτερο. Οι τοποθετήσεις στα ελληνοτουρκικά, εν όψει εξελίξεων έχουν δρομολογήσει ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν – με αμερικανικές υποδείξεις- δεν προοιωνίζονται κάτι ευχάριστο για την Ελλάδα.
Αντίθετα η διάθεση για υποχωρήσεις, από την ελληνική πλευρά και οι ισχυρισμοί Ερντογάν για ατζέντα με θέματα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά όχι με σαφήνεια, θέτουν και τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον των ευθυνών τους.
Θα συνταχθούν με την πάγια ελληνική γραμμή- που δείχνει τάση να παραβιάσει ο Μητσοτάκης- ή θα δεχθούν κάποιες τις φωνές στο εσωτερικό του κόμματός του για .. «συνεκμετάλλευση», γιατί «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη».
Πώς θα γίνει κάποιος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευση χωρίς καθαρή θέση σ αυτά τα θέματα.
Τρίτο. Η σχέση με τη διαπλοκή. Το 2014 ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευση και εν δυνάμει Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, απέρριψε την πρόταση για «συνεργασία» αμοιβαίου οφέλους, που του μετέφερε ο Σταύρος Ψυχάρης- αντιλαμβανόμενος ότι αυτό θα τον εξέθετε στο εκλογικό σώμα και θα ανέκοπτε την ανοδική πορεία του.
Έκτοτε είχε ανοιχτό μέτωπο με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και συγκεκριμένους μιντιάρχες, που συντάχθηκαν με τον Μητσοτάκη εναντίον του. Από το 2019 αυτά τα συμφέροντα είναι κυρίαρχα στο δημόσιο βίο. Ορίζουν την ατζέντα, διαμορφώνουν με τη μιντιακή κυριαρχία τους το πολιτικό κλίμα και επιβάλουν στην κυβέρνηση επιλογές, κυρίως σε ότι αφορά την κατανομή των εθνικών και κοινοτικών πόρων.
Θα μιλήσουν καθαρά οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ για την στάση της απέναντι στην χειραγώγηση του δημοσίου βίου, από συγκεκριμένα οικονομικά και μιντιακά κέντρα; Ή θα ενταθεί το φαινόμενο δυο από του υποψήφιους να προσφέρονται προς…χειραγώγηση - και στη μια περίπτωση μάλιστα με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο. Είναι φυσιολογικό να βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ όσους «έριξαν» τον Τσίπρα διαμορφωτές της διαδοχής του;
Τέταρτο. Η νέα ηγετική ομάδα. Ποια πρόσωπα με τη νέα ηγεσία στην Κουμουνδούρου θα βρεθούν στο κομματικό ρετιρέ; Ίσως το μεγαλύτερο λάθος του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι – για λογούς που αφορούν ακόμη και προσωπικές ευαισθησίες του – δεν απομάκρυνε όσους λειτουργούσαν τοξικά και όσους ήταν «βαρίδια» της πορείας του προς τις εκλογές.
Στα κόμματα εξουσίας, εκτός από το ιμπέριουμ της ηγεσίας -που είναι θέμα προσωπικού ταπεραμέντου- χρειάζονται καθαρές θέσεις και, καθαρές σχέσεις. Συνοψίζοντας τα τέσσερα ερωτήματα, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ:
