.jpg)
Ο Tsutomu Yamaguchi, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που επέζησε από τη ρίψη και των δύο ατομικών βομβών στην Ιαπωνία. Ο Tsutomu ήταν ένας 29χρονος μηχανικός στη Mitsubishi που εργαζόταν ως ναυπηγός, σχεδιάζοντας πετρελαιοφόρα τάνκερ.
Η 6η Αυγούστου 1945 υποτίθεται ότι ήταν η τελευταία του μέρα στη Χιροσίμα πριν επιστρέψει στο σπίτι στη σύζυγό του και τον γιο του. Στις 8:15 π.μ., το αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29 πέταξε πάνω από την πόλη και έριξε την πρώτη ατομική βόμβα. Ο Tsutomu ήταν λιγότερο από δύο μίλια μακριά από το «σημείο μηδέν». Η έκρηξη έσπασε τα τύμπανα των αυτιών του και έκαψε το πάνω μέρος του κορμού του.
“Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Νομίζω ότι λιποθύμησα για λίγο. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, όλα ήταν σκοτεινά και δεν μπορούσα να δω πολλά. Ήταν σαν να ξεκινούσε μια ταινία στον κινηματογράφο όταν τα κενά καρέ αναβοσβήνουν χωρίς ήχο», είπε στους Times. Η πόλη ισοπεδώθηκε και 80.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν.
Ο Tsutomu Yamaguchi,Αφού πέρασε τη νύχτα σε ένα καταφύγιο, ο Τσουτόμου συνέχισε το ταξίδι του πίσω στο Ναγκασάκι, παρά τα τραύματά του. Το πρωί της 9ης Αυγούστου επέστρεψε στη δουλειά. Όταν ο Τσουτόμου είπε στο αφεντικό του τι συνέβη, χαρακτηρίστηκε ως «τρελός» επειδή πίστευε ότι μια μόνο βόμβα θα μπορούσε να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη. Καθώς το αφεντικό του τον κατσάδιαζε, “… το ίδιο λευκό φως γέμισε το δωμάτιο. «Νόμιζα ότι το σύννεφο των μανιταριών με είχε ακολουθήσει από τη Χιροσίμα», δήλωσε. 40.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ακαριαία. Έξι μέρες αργότερα, η Ιαπωνία παραδόθηκε.
Ο Τσουτόμου και η οικογένειά του επέζησαν από τη δεύτερη ατομική βόμβα. ωστόσο υπέφεραν από χρόνια προβλήματα υγείας. Η κόρη του Tsutomu περιέγραψε πώς η μητέρα της είχε «εκτεθεί στη μαύρη βροχή και είχε δηλητηριαστεί» και πίστευε ότι τους μετέδωσε το δηλητήριο, αποκαλύπτοντας ότι ο αδερφός της είχε πεθάνει από καρκίνο στα 59 της και πώς η αδερφή της ήταν χρόνια άρρωστη από τότε που γεννήθηκε.
Ο Τσουτόμου παρέμεινε υγιής. Αγωνίστηκε εναντίον της χρήσης ατομικών όπλων και ζήτησε την κατάργησή τους. Παρά την εμπειρία του κατά τη διάρκεια του πολέμου, προσπαθούσε πάντα να έχει μια θετική προοπτική για τη ζωή του, λέγοντας, “Θα μπορούσα να είχα πεθάνει σε οποιαδήποτε από αυτές τις δύο ημέρες. Όλα όσα ακολουθούσαν είναι ένα μπόνους ζωής”. Πέθανε σε ηλικία 93 ετών το 2010.
