Κύριοι και κυρίες, μην αυταπατάσθε: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει ως κόμμα!
Μετράς λάθη. Τα πάθη περισσότερα. Ήττες συντριπτικές. Λόγια, λόγια, πολλά λόγια. Και σου μένει μια αίσθηση ότι όλοι εκεί μέσα, στα Γραφεία της Κουμουνδούρου, αντιστρατεύονται ο ένας τον άλλον. Για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α προοδευτική συμμαχία γράφουμε… Ποια συμμαχία; Προοδευτική αντιπαλότητα, μάλιστα!
Οι Πέντε που ξεχύθηκαν στην αρένα για τη διεκδίκηση της θέσης του αρχηγού, θύμιζαν μονομάχους εποχής Καλιγούλα: ο ένας να χτυπήσει τον άλλον με οποιοδήποτε όπλο και τρόπο αρκεί στο τέλος να μείνει ένας, μόνος, επευφημούμενος από τους θεατές – ψηφοφόρους. Να χυθεί αίμα, να ακουστούν φωνές, να φανεί ο πιο γενναίος από τους γενναίους· βγήκαν τα μαχαίρια, τα τσεκούρια μετά: λόγια τσεκουράτα, μαχαιρώματα πισώπλατα, κατάστηθα. Αρένα!
Το πλήθος πολύ, απρόσμενα πολύ: κάπου 143.000! Το πάθος; Άρρητο! Κάποιος νίκησε, κάποιοι έπεσαν ξέπνοοι, μα και στις τελευταίες ανάσες τους έριξαν κι αυτοί βέλη που τραυμάτισαν. Αρένα!
Και τώρα διερωτώμαι, ο πτωχός, κουτός, αφελής, εξ’ αποστάσεως παρατηρητής της άγριας μονομαχίας, ο απλός ψηφοφόρος (και του ΣΥΡΙΖΑ): όποιος και να μείνει όρθιος στο τέλος, αυτοί που θα κληθούν να τον ακολουθήσουν – γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με πραγματική αρένα: πάει σε σκότωσα τέλειωσες – θα κρύψουν τα σπαθιά στις θήκες και θα πουν: «τούτος είναι ο αρχηγός, μ’ αυτόν επικεφαλής βγαίνουμε στη μάχη να πολεμήσουμε τον εχθρό Μητσοτάκη;»… Μην αυταπατάσθε: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει ως κόμμα!
Κι όχι γιατί η Νέα Δημοκρατία προκάλεσε μια στρατηγική ήττα στο κόμμα (μόνο μία;) της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά γιατί σφαγιάστηκαν μεταξύ τους δίχως έλεος οι αντίπαλοί της. Οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν οι πιο σκληροί, ανθρωποβόροι και άτιμοι όπου κι αν έγιναν· πόσο μάλλον επί ελληνικού εδάφους, όπου ευδοκιμούν οι τραγικοί εμφύλιοι σπαραγμοί από χρόνους παλιούς!
Και στη Ν.Δ διεξήχθησαν στο παρελθόν εσωκομματικές εκλογές: Μεϊμαράκης κατά Μητσοτάκη πρόσφατα, Σαμαράς κατά Ντόρας λίγα χρόνια πριν (και εκεί κι’ αν υπήρχε παρασκήνιο και μίσος ανάμεσα στους αντιπάλους;), Καραμανλής εναντίον Σουφλιά, Έβερτ με Βαρβιτσιώτη, Ράλλης με Αβέρωφ… Και σε καμμιά από εκείνες τις εσωκομματικές μονομαχίες δεν θυμόμαστε ανάλογο μένος και πάθος, όπως σ’ αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ούτε ο Αρσένης, ούτε ο Σημίτης, ούτε ακόμα και ο Τσοχατζόπουλος χτύπησαν με τέτοια έξαψη, με τόση ορμή και μανία τους αντιπάλους τους.
Στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράστηκε τόση απέχθεια και τόσο μίσος μέσα από τις ματιές ακόμα, όχι μόνο με τα λόγια, από αντίπαλο για αντίπαλο που λες τώρα: μπορεί αυτοί να συνυπάρξουν πλέον;
Το τι άκουσε ο Κασσελάκης, το τι είπε ο Τσακαλώτος, το τι βολές δέχτηκε η Αχτσιόγλου, ο Τζουμάκας - ο Παππάς λιγότερο χτυπήθηκε… Και τώρα περιμένουν οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όλοι αυτοί να ομονοήσουν να αγκαλιαστούν και να ξεχυθούν στη μάχη για να πολεμήσουν το «θηρίο»;
Όταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει εκτοξεύσει «πάρθιο βέλος» κατά Κασσελάκη: «…αδυναμία κατανόησης της ιστορίας και έλλειψη συναισθητικής νοημοσύνης», όταν η Έφη Αχτσιόγλου έχει ξιφουλκήσει εναντίον Κασσελάκη: «…ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων» κι όταν η υποψήφια αρχηγός δέχεται τη μπαλοθιά – απάντηση από τον γίγαντα - ρυθμιστή της Αρένας Παύλο Πολάκη: «Εμείς μόνο σε πεντακάθαρα νερά κολυμπάμε! Αλλοι τσαλαβουτούσανε στα θολά νερά της σιωπής», ποια η πρόγνωση; Η καταιγίδα Daniel ήταν ψιχάλα μπροστά σε ό,τι θα ακολουθήσει. Η διάσπαση είναι προ των πυλών της «Κουμουνδούρου», έτσι τουλάχιστον διαφαίνεται από το προεκλογικό κλίμα κι ευχόμαστε να διαψευστούμε.
Οι Πέντε Ιεράρχες που ευαγγελίστηκαν την ηγεσία στη μάχη για την εξόντωση του «θηρίου» έμειναν δύο και ας θυμηθούμε τι έλεγε είς εκ των Τριών Ιεραρχών των γνήσιων, ο Μέγας Βασίλειος: «Θυμός εγείρει μάχην, μάχη δε γεννά λοιδορίας, αι δε λοιδορίαι πληγάς, πληγαί δε τραύματα. Εκ δε τραυμάτων, πολλάκις θάνατος», κι όποιος δεν έχει καταλάβει τον θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ, ε, είναι απλά ΣΥΡΙΖΑίος…
Νίκος Τζιανίδης
ΕΘΝΟΣ
