Υπάρχει κανείς/καμία από τους 300 βουλευτές μας που να χρησιμοποιεί καθημερινά για τις μετακινήσεις του τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς; Που να μπαίνει στον ΗΣΑΠ ή στα λεωφορεία, που να περπατάει με καύσωνα ή με βροχές την απόσταση από το σπίτι του έως τη... στάση και από τη στάση έως τη δουλειά;
Υπάρχει υπουργός ή υφυπουργός που να χρησιμοποιεί το ιδιωτικό του αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του και να μη χρεώνει στο κράτος τα καύσιμα; Που να οδηγεί ο ίδιος ή, ακόμη και αν δεν οδηγεί, να απαρνείται το συνοδευτικό που του ανοίγει τον δρόμο, κλείνοντάς τον σε όλους τους άλλους;
Υπάρχει προβεβλημένος πολιτικός μας που να πηγαίνει ο ίδιος να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ ή στο μανάβικο της γειτονιάς για τον ίδιο και την οικογένειά του, που να διαβαίνει τη λαϊκή αγορά στα χρόνια μετά τις εκλογές και πριν από την επόμενη προεκλογική περίοδο;
Υπάρχει οποιοσδήποτε εν ενεργεία πολιτικός μας που να έχει «κόψει» από διασκέδαση και ψυχαγωγία, ίσως και από βασικές ατομικές ανάγκες του, για να μπορεί να υποστηρίζει τα έξοδα για την εκπαίδευση και ανατροφή της οικογένειάς του;
Υπάρχει πρόεδρος μεγάλου κόμματος που να ζει όπως ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας; Που τα παιδιά του να πηγαίνουν σε δημόσιο σχολείο και οι γονείς του σε δημόσιο νοσοκομείο χωρίς «μέσον»;
Αν υπάρχει έστω και ένα «ναι» στα παραπάνω ερωτήματα (και δεν αφορά το ΚΚΕ), θα ήθελα να το γνωρίζουμε, θα έπρεπε να το γνωρίζουμε. Για να τον/την/τους ρωτήσουμε: Και πώς αντέχετε;
Πώς αντέχετε τους θορυβώδεις συρμούς και τα ξεχαρβαλωμένα οχήματα;
Πώς αντέχετε τα σπασμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια;
Πώς αντέχετε τα μποτιλιαρίσματα;
Πώς αντέχετε τον Κηφισό;
Πώς αντέχετε να πληρώνετε 2 ευρώ το λίτρο τη βενζίνη και 50 ευρώ κάθε δυο-τρεις μέρες για να μισογεμίσετε;
Πώς αντέχετε τις τιμές, την τρελή (παράλογη) ακρίβεια στο ράφι, στον πάγκο και στο καλάθι;
Πώς αντέχετε να βλέπετε τα παιδιά σας να χάνουν το τρένο της εκπαίδευσης και τους γονείς σας εκείνο της ζωής, σε ένα ράντσο στον διάδρομο μιας εφημερίας;
Πώς ζείτε; Πού ζείτε;
Σας αρέσουν αυτά που ζείτε (αν τα ζείτε);
Και τι ακριβώς είπαμε ότι κάνετε για να μην τα ζείτε και τα ζούμε; Εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας ζουν (με) όλα τα παραπάνω. Και κάπως αντέχουν. Επιβιώνουν με δυσκολίες, με στερήσεις, με ανατροπές όχι ευχάριστες στα προσωπικά και οικογενειακά πλάνα. Με μέτρια (επιεικώς) δημόσια Παιδεία, με βαθιά προβληματική δημόσια Υγεία και Περίθαλψη, χωρίς να τους επιστρέφεται η συμβολή τους στα δημόσια έσοδα, η συνεισφορά τους στην εθνική οικονομία, η προσφορά τους στη Δημοκρατία μας. Ζουν. Ζούμε.
Τα καταφέρνουμε. Κουτσά-στραβά. Με πολύ κόπο και «αίμα» (για κάποιους εκτός εισαγωγικών). Με άγχος και διαρκή πίεση. Με επιδόματα και χρέη. Με μαύρη και αδήλωτη εργασία. Με φοροαποφυγή και φοροδιαφυγή. Ζούμε όπως ζούμε, και αυτό βεβαίως έχει μεγάλη σημασία, δεν βλέπετε τι γίνεται λίγο πιο «κάτω»; Κάποιοι από εμάς ελπίζουμε κιόλας ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, περάσαμε και χειρότερα άλλωστε, ε;
Ελπίζουμε και ψηφίζουμε γι’ αυτό. Ολο και λιγότεροι. Και αυτό είναι ένα θέμα που θα έπρεπε πολύ σοβαρά να απασχολεί τους εκλεγμένους της Δημοκρατίας μας – και όσους ήθελαν ή θα ήθελαν να εκλεγούν. Γιατί οι μισοί και βάλε που ΔΕΝ πάνε έως το εκλογικό κέντρο εκείνες τις Κυριακές, δεν ελπίζουν. Μένουν μακριά γιατί νιώθουν τους πολιτικούς μας μακριά τους.
Είναι δυσάρεστο, είναι επικίνδυνο, και όσο η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καλυφθεί. Και επειδή όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στον Μωάμεθ, ίσως δεν είναι καθόλου κακή ιδέα κάποιοι από τους 300 μας να «παίρνουν» τον Ηλεκτρικό ή το Χ14 (Κηφισιά-Σύνταγμα). Θα κάνουν λίγο παραπάνω αλλά θα κόψουν δρόμο σε κάτι πολύ πιο σπουδαίο: στο να καταλάβουν πώς ζουν οι περισσότεροι...
Στέλιος Σοφιανός
Protagon.gr
