Με ένα ιδιαίτερα επιθετικό άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών», με τίτλο «Εάν τα βελανίδια είχαν ταυτότητα», ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, διευθυντής της ΚΟ και στενός συνεργάτης του Στέφανου Κασσελάκη, Γιώργος Τσίπρας, δίνει τη δική του εξήγηση για την αποχώρηση της ομάδας Αχτσιόγλου και τους κατηγορεί ότι παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.
Στο άρθρο του ο Γιώργος Τσίπρας εκτιμά ότι η διάσπαση δεν έγινε για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί οι διαφωνούντες «ένιωσαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους» με την εκλογή του νέου αρχηγού. «Πέραν του σκληρού πυρήνα των 53 και της ομάδας Τζανακόπουλου δεν κέρδισαν ούτε έναν άλλο βουλευτή στο διάβημα αποστασίας, πλην των δύο μουσουλμάνων βουλευτών», αναφέρει ο κ. Τσίπρας, μεταξύ άλλων, ενώ αμφισβητεί ότι οι αποχωρήσαντες θα ασκήσουν αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία. Βρίσκει μάλιστα ότι υπάρχουν θετικά στην αποχώρηση και αποκαλεί την ομάδα Αχτσιόγλου «δεκανίκια» της κυβέρνησης.
Ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Τσίπρα
«Εάν τα βελανίδια είχαν ιδεολογία, αυτή θα ήταν ακριβώς να αισθάνονται ότι “εγκυμονούν” βελανιδιές. Αλλά στην πραγματικότητα, το 999‰ των βελανιδιών χρησιμεύουν για το φαγητό των χοίρων και, το πολύ, συμβάλλουν στην παρασκευή λουκάνικων και μορταδέλας»
Αντόνιο Γκράμσι, «Τετράδια της Φυλακής»
Κάθε χωρισμός είναι στενάχωρος. Ιδιαίτερα όταν είναι προϊόν ενός παρελθόντος, επιλογών που μπορούσαν να αποφευχθούν κι άλλων που δεν έγιναν. Ωστε το κόμμα να είχε περισσότερη επαφή με την αλήθεια, τη βάση, την κοινωνία, τη λαϊκή ευφυΐα και κανείς να μη μετρά το μπόι του από την κομματική σκιά του.
Κανένας Κασσελάκης και καμιά τοξικότητα ή μετάλλαξη δεν προκάλεσε τις εξελίξεις. Κανένα πολιτικό επίδικο, όπως σε όλες τις διασπάσεις κομμάτων, δεν οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση. Στη διάσπαση οδήγησε το αμαρτωλό παρελθόν. Το κατά Χέγκελ «μοχθηρόν άπειρον» της Ιστορίας μοιάζει να ανέλαβε τα υπόλοιπα. Η αυτοανακύκλωση μέσα σε λίγες εβδομάδες στελεχών που για χρόνια έλαμπαν, καθοδηγούσαν ή ήλεγχαν το κόμμα ήταν ολοκληρωτικά δική τους επιλογή. Ισως γιατί ένιωσαν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Και έχασαν την ψυχραιμία τους. Από την πρώτη μέρα. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Αν τους συντρόφους τούς έπνιγε το δίκιο, είχαν κάθε δυνατότητα να κερδίσουν, αν όχι την πλειοψηφία του κόμματος, τουλάχιστον πολλές χιλιάδες συντρόφους. Με παρεμβάσεις στα όργανα, με συνελεύσεις στις οργανώσεις, στην πορεία προς το Συνέδριο, παντού, να ανοίξουν τα μάτια και άλλων συντρόφων για αυτό το φοβερό που συμβαίνει: τη μετάλλαξη σε κάτι που «τείνει να μην έχει, με οποιοδήποτε πολιτικό σκεπτικό, σχέση με την Αριστερά». Κάποιος που πονάει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., την προσωπική του πορεία σε αυτόν, που ανησυχεί σφόδρα για το μέλλον του κόμματος, αυτό θα έκανε. Περιέργως, δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Συνεπώς, μάλλον δεν τους έπνιγε το δίκιο…
Δεν τοποθετήθηκαν καν στην Κεντρική Επιτροπή επικαλούμενοι διαδικαστικό ζήτημα. Αναλώθηκαν σε δημόσιες δηλώσεις που ανατίναζαν κάθε γέφυρα συζήτησης ενώ κανείς δεν τους αρνήθηκε το δικαίωμα του λόγου κι ενώ τους προτάθηκε ανάληψη έργου και θέσεων. Πέραν του σκληρού πυρήνα των 53 και της ομάδας Τζανακόπουλου δεν κέρδισαν ούτε έναν άλλο βουλευτή στο διάβημα αποστασίας, πλην των δύο μουσουλμάνων βουλευτών. Περίεργο, αν η μετάλλαξη είναι τόσο συντριπτική. Είναι δυνατόν τόσο καιρό να ηγούνταν ενός κόμματος που αδυνατεί ακόμη και να προβληματιστεί μπροστά στο προφανές και αποτρόπαιο;
Θα ασκεί περισσότερη αντιπολίτευση το νέο μόρφωμα; Χλομό. Στα τέσσερα χρόνια από το 2019, η κριτική πολλών ψηφοφόρων ότι δεν ασκούμε αποτελεσματική αντιπολίτευση σε μια απολύτως αποτυχημένη διακυβέρνηση, μόνο στους συντρόφους που αποχώρησαν δεν έβρισκε ευήκοα ώτα. Οι κριτικές αυτές τούς μυρίζουν λαϊκισμό…
Υπάρχουν και θετικά στοιχεία στην αποχώρηση. Εντός της διάσπασης κινείται η Αριστερά της υπερφορολόγησης των μικρομεσαίων που ταυτόχρονα θεωρεί λαϊκισμό τις αναφορές στη διαπλοκή της πολύ μεγάλης επιχειρηματικότητας, η «τραπεζική Αριστερά» που ταυτόχρονα αποστρέφεται τις αναφορές στην υγιή επιχειρηματικότητα, η βούληση για «Πρέσπες του Αιγαίου». Η τελευταία δεν έχει καμιά σχέση με το δούναι και λαβείν της ορίτζιναλ Συμφωνίας των Πρεσπών και δεν διαφέρει από όσα προωθεί σήμερα η κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά με άλλο όνομα.
Πολλά χρόνια τώρα ισχυρά κέντρα φρόντιζαν για κομματίδια μιας χρήσης στα αριστερά ή στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., με μοναδικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Από προχθές θα είναι πλέον τρία εντός κι εκτός Βουλής.
Η επόμενη χρονιά, το 2024, ίσως είναι χρονιά εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά. Ταυτόχρονα, δεδομένη είναι η επιθυμία του Μαξίμου να ολοκληρώσει τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στις τελευταίες εκλογές, με στόχο έναν ελεγχόμενο δικομματισμό. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, ματαιοπονεί, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. εκφράζει αναγκαιότητες και πράξει τα στοιχειώδη καλύτερα από πριν. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, δεν θα σωθεί από δεκανίκια. Η τύχη του τυχοδιωκτικού εγχειρήματος Μητσοτάκη - Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου θα κριθεί από τη στάση της προοδευτικής παράταξης και πολιτικών δυνάμεων που διατρέχουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα, εφόσον δεν θεωρούν ότι η ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι κάτι άσχετο με τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων.
Κάθε χωρισμός είναι στενάχωρος. Ιδιαίτερα όταν είναι προϊόν ενός παρελθόντος, επιλογών που μπορούσαν να αποφευχθούν κι άλλων που δεν έγιναν. Ωστε το κόμμα να είχε περισσότερη επαφή με την αλήθεια, τη βάση, την κοινωνία, τη λαϊκή ευφυΐα και κανείς να μη μετρά το μπόι του από την κομματική σκιά του.
Κανένας Κασσελάκης και καμιά τοξικότητα ή μετάλλαξη δεν προκάλεσε τις εξελίξεις. Κανένα πολιτικό επίδικο, όπως σε όλες τις διασπάσεις κομμάτων, δεν οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση. Στη διάσπαση οδήγησε το αμαρτωλό παρελθόν. Το κατά Χέγκελ «μοχθηρόν άπειρον» της Ιστορίας μοιάζει να ανέλαβε τα υπόλοιπα. Η αυτοανακύκλωση μέσα σε λίγες εβδομάδες στελεχών που για χρόνια έλαμπαν, καθοδηγούσαν ή ήλεγχαν το κόμμα ήταν ολοκληρωτικά δική τους επιλογή. Ισως γιατί ένιωσαν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Και έχασαν την ψυχραιμία τους. Από την πρώτη μέρα. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Αν τους συντρόφους τούς έπνιγε το δίκιο, είχαν κάθε δυνατότητα να κερδίσουν, αν όχι την πλειοψηφία του κόμματος, τουλάχιστον πολλές χιλιάδες συντρόφους. Με παρεμβάσεις στα όργανα, με συνελεύσεις στις οργανώσεις, στην πορεία προς το Συνέδριο, παντού, να ανοίξουν τα μάτια και άλλων συντρόφων για αυτό το φοβερό που συμβαίνει: τη μετάλλαξη σε κάτι που «τείνει να μην έχει, με οποιοδήποτε πολιτικό σκεπτικό, σχέση με την Αριστερά». Κάποιος που πονάει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., την προσωπική του πορεία σε αυτόν, που ανησυχεί σφόδρα για το μέλλον του κόμματος, αυτό θα έκανε. Περιέργως, δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Συνεπώς, μάλλον δεν τους έπνιγε το δίκιο…
Δεν τοποθετήθηκαν καν στην Κεντρική Επιτροπή επικαλούμενοι διαδικαστικό ζήτημα. Αναλώθηκαν σε δημόσιες δηλώσεις που ανατίναζαν κάθε γέφυρα συζήτησης ενώ κανείς δεν τους αρνήθηκε το δικαίωμα του λόγου κι ενώ τους προτάθηκε ανάληψη έργου και θέσεων. Πέραν του σκληρού πυρήνα των 53 και της ομάδας Τζανακόπουλου δεν κέρδισαν ούτε έναν άλλο βουλευτή στο διάβημα αποστασίας, πλην των δύο μουσουλμάνων βουλευτών. Περίεργο, αν η μετάλλαξη είναι τόσο συντριπτική. Είναι δυνατόν τόσο καιρό να ηγούνταν ενός κόμματος που αδυνατεί ακόμη και να προβληματιστεί μπροστά στο προφανές και αποτρόπαιο;
Θα ασκεί περισσότερη αντιπολίτευση το νέο μόρφωμα; Χλομό. Στα τέσσερα χρόνια από το 2019, η κριτική πολλών ψηφοφόρων ότι δεν ασκούμε αποτελεσματική αντιπολίτευση σε μια απολύτως αποτυχημένη διακυβέρνηση, μόνο στους συντρόφους που αποχώρησαν δεν έβρισκε ευήκοα ώτα. Οι κριτικές αυτές τούς μυρίζουν λαϊκισμό…
Υπάρχουν και θετικά στοιχεία στην αποχώρηση. Εντός της διάσπασης κινείται η Αριστερά της υπερφορολόγησης των μικρομεσαίων που ταυτόχρονα θεωρεί λαϊκισμό τις αναφορές στη διαπλοκή της πολύ μεγάλης επιχειρηματικότητας, η «τραπεζική Αριστερά» που ταυτόχρονα αποστρέφεται τις αναφορές στην υγιή επιχειρηματικότητα, η βούληση για «Πρέσπες του Αιγαίου». Η τελευταία δεν έχει καμιά σχέση με το δούναι και λαβείν της ορίτζιναλ Συμφωνίας των Πρεσπών και δεν διαφέρει από όσα προωθεί σήμερα η κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά με άλλο όνομα.
Πολλά χρόνια τώρα ισχυρά κέντρα φρόντιζαν για κομματίδια μιας χρήσης στα αριστερά ή στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., με μοναδικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Από προχθές θα είναι πλέον τρία εντός κι εκτός Βουλής.
Η επόμενη χρονιά, το 2024, ίσως είναι χρονιά εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά. Ταυτόχρονα, δεδομένη είναι η επιθυμία του Μαξίμου να ολοκληρώσει τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στις τελευταίες εκλογές, με στόχο έναν ελεγχόμενο δικομματισμό. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, ματαιοπονεί, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. εκφράζει αναγκαιότητες και πράξει τα στοιχειώδη καλύτερα από πριν. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, δεν θα σωθεί από δεκανίκια. Η τύχη του τυχοδιωκτικού εγχειρήματος Μητσοτάκη - Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου θα κριθεί από τη στάση της προοδευτικής παράταξης και πολιτικών δυνάμεων που διατρέχουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα, εφόσον δεν θεωρούν ότι η ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι κάτι άσχετο με τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων.
