Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει τρομακτικά προβλήματα έχοντας επικεφαλής μια από τις χειρότερες, αν όχι τη χειρότερη κυβέρνηση της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, το κόμμα που υποστηρίζει ότι εκφράζει την αριστερά και είναι, τυπικά τουλάχιστον, η αξιωματική αντιπολίτευση, παρουσιάζει ένα θέαμα πλήρους διάλυσης. Θα μπορούσε κανείς απλώς να αδιαφορήσει ή να γελάσει με τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν σε αυτά τα συμβαίνοντα δεν αντικατοπτριζόταν η ίδια η βαθειά κρίση που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της χώρας, του κράτους, της ελληνικής κοινωνίας με κάπως αξιοπρεπείς όρους και αν, με τη σειρά της, δεν ήταν η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ παράγοντας εμβάθυνσης και επιτάχυνσης της εθνικής κρίσης.
Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα ήταν απολύτως προβλέψιμα και όντως προβλέφθηκαν. Το ότι δεν τα προέβλεψε (ή τα προέβλεψε και δεν έκανε τίποτα να τα αποτρέψει) το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό που εξακολουθεί να βρίσκεται στο κόμμα αυτό, και όσοι δημιούργησαν τη Νέα Αριστερά, και καταρχήν ο ίδιος ο Τσίπρας, δεν αποδεικνύει παρά ένα πράγμα: ότι δεν έχουν ένα δράμι μυαλό, πολιτικής σκέψης μέσα στο κεφάλι τους (αλλά, φοβόμαστε, και ένα μίνιμουμ ενδιαφέροντος για οτιδήποτε δεν αφορά στενά τους ίδιους, την καριέρα και την τσέπη τους). Απλώς εκτοξεύτηκαν εκεί που εκτοξεύτηκαν σε μια πολύ ειδική, δραματική ιστορική συγκυρία και όσο πιο μεγάλος υπήρξε ο ρόλος που κλήθηκαν να παίξουν τόσο πιο πολύ φώτισε δυστυχώς τη μικρότητά τους!
Τον Μάιο του 2023, πριν από τις πρώτες εθνικές εκλογές, διάβασα στην Καθημερινή ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, «μάνατζερ με θητεία στην Goldman Sachs και στα ναυτιλιακά στις ΗΠΑ», σύμφωνα με το βιογραφικό του που ανακοίνωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, περιελήφθη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος. Ακόμα δεν ήξερα ότι συνεργαζόταν με το CSIS, κέντρο που χρηματοδοτούσαν οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες και συνεργαζόταν στενά με τη CIA και το Πεντάγωνο, όπως και ότι αρθρογραφούσε με νεοφιλελεύθερες θέσεις στον περίπου ακροδεξιό ελληνοαμερικανικό Εθνικό Κήρυκα του Διαματάρη, ούτε ότι ο Μητσοτάκης του είχε προτείνει να τον κάνει Υπουργό. Και μόνο όμως το γεγονός ότι εργάσθηκε στη Goldman Sachs, τράπεζα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ελληνική καταστροφή και διατηρεί ένα τεράστιο δίκτυο επιρροής στα κυκλώματα εξουσίας των ΗΠΑ, της ΕΕ και των ευρωπαϊκών κρατών, μου αρκούσε για να θεωρήσω ως εξωφρενική την ιδέα να είναι υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας ενός κόμματος που θέλει να λέγεται αριστερό. Έγραψα ένα μικρό σχόλιο: «Όπου κι αν πας, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική, βρίσκεις το “κόμμα της Goldman Sachs”, των βετεράνων της δηλαδή. E, καιρός είναι να εγκατασταθεί και στη “ριζοσπαστική αριστερά” της Ελλάδος να παρακολουθεί από τα μέσα την πορεία καταστροφής της Αριστεράς και της Ελλάδας. Ε ρε κατακαημένη Αριστερά τι σούμελε να πάθεις…».
Δεν νοιώθω ασφαλώς καθόλου χαρούμενος για την πανηγυρική επιβεβαίωση αυτού του σχολίου και μάλιστα τόσο γρήγορα. Αυτό που είναι άξιο απορίας είναι πως δεν κατάλαβε ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι φωστήρες του κόμματός του σε ποια άβυσσο έσπρωχναν το ήδη άσχημα λαβωμένο κόμμα τους, εφαρμόζοντας τέτοιους παραλογισμούς, όπως να κάνουν έναν (διακηρυγμένο μάλιστα, όχι καν κρυφό) άνθρωπο της Goldman και των Αμερικανών, όχι μόνο βουλευτή Επικρατείας, αλλά και αρχηγό της ελληνικής Αριστεράς, μια ιδέα που δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου αν μάθαινα ότι την ψιθύρισε στο αυτί του Τσίπρα ο ίδιος ο Τζέφρεϊ Πάιατ, που, αφού έπαιξε τον ρόλο που έπαιξε στο Κίεβο, ήρθε στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας, όπως φαίνεται, τον ρόλο ενός από τους «καθοδηγητές» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ!
Είναι εξάλλου ενδεικτικό του εκφυλισμού ολόκληρου του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όσων πήγαν στη Νέα Αριστερά, ότι ουδείς πλην του Νίκου Φίλη και Στέφανου Τζουμάκα δεν έθεσε έστω και ελάχιστα, το ζήτημα των σχέσεων του Κασσελάκη με τους Αμερικανούς. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος θεώρησε έναν υποψήφιο με τέτοιο βιογραφικό απολύτως κατάλληλο για υποψήφιο Πρόεδρο. Ουδείς καταψήφισε την υποψηφιότητά του. Πόσο βαρείς χαρακτηρισμούς πρέπει κάποιος να χρησιμοποιήσει για να αποτυπώσει την κατάσταση και την ποιότητα του στελεχιακού δυναμικού ενός υποτίθεται αριστερού κόμματος που ενεργεί με παρόμοιο τρόπο;
Τώρα, αφού προκάλεσε όλη αυτή την καταστροφή, ο Τσίπρας αναζητεί διέξοδο. Αλλά την έχει κλείσει ο ίδιος με την άλλη «αμερικανιά» που επέβαλε στο κόμμα του, δηλαδή την εκλογή Προέδρου δήθεν «από τη βάση», γεγονός που νοθεύει βαριά τις εσωκομματικές διαδικασίες και τη δημοκρατία στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον γιατί ουδείς γνωρίζει ποιο είναι αυτό το εκλογικό σώμα που παριστάνει τη «βάση». Είναι αριστεροί, είναι δεξιοί, είναι κεντρώοι, είναι ΛΟΑΤΚΙ; Κανείς δεν ξέρει, από τη στιγμή που το μόνο που χρειάζεται να κάνουν για να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν τον αρχηγό είναι να γραφτούν μέλη του κόμματος πληρώνοντας δύο ευρώ. Δεύτερο, γιατί στο είδος αυτό της διαδικασίας κερδίζει όποιος έχει πολλά λεφτά να μοιράσει αριστερά δεξιά και την υποστήριξη των μέσων της ολιγαρχίας και των ξένων. Τρίτο γιατί είναι μια διαδικασία που μετατρέπει το κόμμα σε μια ακραία αρχηγική δομή. Η απουσία δημοκρατίας και συλλογικού ελέγχου της ηγεσίας υπήρξε ουσιώδης λόγος και συνέβαλε κατά τρόπο κρίσιμο στην τραγική κατάληξη που είχε το ΕΑΜικό κίνημα στη δεκαετία του 1940, στην αποτυχία της μεταρρύθμισης των ελληνικών δομών από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και στην εξευτελιστική κολοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, με τις καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια αριστερά.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών και άλλων που παραλείψαμε από αυτό το άρθρο, είναι ότι δεν υπάρχει σήμερα κανένα πολιτικό υποκείμενο ικανό να αντισταθεί έστω και μερικά στην αντικοινωνική, αντιδημοκρατική και αντεθνική λαίλαπα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
http://www.press-gr.com/2024/03/blog-post_7014.html
