«Με λένε Κόντεξ και είμαι από την Ελλάδα. Ήρθα εδώ πριν έξι μήνες και είμαι στη Λεγεώνα. Τώρα βρισκόμαστε πολύ κοντά στο Μπαχμούτ αλλά δεν επιτρέπεται να σας πω το που ακριβώς». Έτσι ξεκινάει η συζήτησή μου με τον 36χρονο που φέρει το στρατιωτικό παρατσούκλι Κόντεξ.
Στον Ουκρανικό στρατό όλοι οι στρατιώτες φέρουν στρατιωτικά παρατσούκλια και ενίοτε είναι το μόνο «προσωπικό στοιχείο» που μπορείς να μάθεις από αυτούς. Στην περίπτωση του «Κόντεξ», ο λόγος για τον οποίον ο ίδιος δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του είναι προκειμένου οι γονείς του να μην μάθουν ότι βρίσκεται στην Ουκρανία, όπου πολεμάει κατά των Ρώσων ως μέλος της Λεγεώνας των Ξένων του ουκρανικού στρατού.
Η Λεγεώνα των Ξένων απαριθμεί μερικές εκατοντάδες άτομα από πολλές χώρες του κόσμου. Πολλοί έχουν έρθει από τη Γεωργία και τις χώρες της Βαλτικής, από τις ΗΠΑ, τη Λ. Αμερική, από τη Μ. Βρετανία και πολλές ακόμα χώρες, μεταξύ των οποίων από την Ελλάδα. Οι εθελοντές που έχουν έρθει από τη Λευρορωσία και τη Ρωσία έχουν σχηματίσει δικές τους στρατιωτικές μονάδες στο πλαίσιο του ουκρανικού στρατού.
Ο Κόντεξ είναι επαγγελματίας στρατιωτικός. Αφού υπηρέτησε στην Ελλάδα έφυγε στο εξωτερικό όπου κατετάγη σε στρατιωτικό σώμα άλλου κράτους και πολέμησε στην Συρία. Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική καθώς, ενώ οι αιτήσεις που έχουν κατατεθεί από ξένους για συμμετοχή στην αντιμετώπιση της ρωσικής εισβολής είναι χιλιάδες, από αυτές εγκρίθηκαν πολύ λιγότερες, ίσως μερικές εκατοντάδες. Οι Ουκρανοί προτιμούν εκείνους που έχουν ήδη στρατιωτική ειδικότητα και εμπειρία σε πραγματικές συνθήκες πολέμου.
Όπως λέει, οι συνθήκες στην Ουκρανία είναι πολύ πιο σκληρές από τη Συρία ή το Αφγανιστάν, όπου οι σύμμαχοι είχαν ισχυρό πλεονέκτημα και σε προσωπικό και σε εξοπλισμό. Ωστόσο, ένα ακόμα τεράστιο πρόβλημα, εκτός από τα κύματα των Ρώσων που επιτίθενται και τη βροχή από τις βόμβες είναι και οι πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες. «Για μένα και για όλους εδώ το πιο δύσκολο είναι η κούραση και το κρύο. Το κρύο που έχουμε εδώ δεν το έχω δει πουθενά, ούτε στον Έβρο όταν υπηρετούσα, στα σύνορα με την Τουρκία. Και όταν πρέπει να αναλάβουμε σκοπιά πρέπει να περπατήσουμε για χιλιόμετρα κουβαλώντας όλο τον εξοπλισμό μας, μέσα στις λάσπες και το χιόνι. Και πρέπει να μείνουμε εκεί για μέρες, αν κρατήσουν οι μάχες ακόμα και χωρίς φαγητό και νερό.»
» Και επιστρέφοντας συμβαίνει να χρειάζεται να κουβαλήσω κάποιον άλλον στην πλάτη μου, κάποιον τραυματισμένο ή νεκρό. Χωρίς χέρια ή πόδια ή κεφάλι. Η κούραση και το κρύο είναι πιο δύσκολο. Εδώ τώρα που βλέπετε οι ξένοι που έχουν μείνει είναι λίγοι ακριβώς επειδή πολλοί έχουν φύγει λόγω του χειμώνα. Την άνοιξη πολλοί επιστρέφουν όταν φτιάχνει ο καιρός. Το κρύο μπορεί να φτάνει τους μείων 20 και το χειρότερο είναι ο αέρας. Όταν φυσάει η κατάσταση δεν αντέχεται».
Όπως λέει ο στρατιωτικός στο iefimerida.gr ο ίδιος έχει εξοικειωθεί με τον θάνατο, βλέπει ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους καθημερινά. «Πριν από έξι μήνες σκοτώθηκε στο Μπαχμούτ ο κολλητός μου, ένας αμερικανός. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Μετά από αυτό κάπως έχω πάψει να εμπλέκομαι συναισθηματικά με αυτό. Είναι πάρα πολύ δύσκολες οι συνθήκες και ο θάνατος είναι καθημερινός. Και εγώ ο ίδιος έχω πειστεί ότι δεν θα δω το τέλος του πολέμου, νομίζω ότι αφήσω εδώ τη ζωή μου. Δύσκολα να επιβιώσεις σε τέτοιες συνθήκες».
Περιγράφοντας την κατάσταση στο μέτωπο ο ίδιος αναφέρει τις συνεχόμενες επιθέσεις των μέρους των Ρώσων. «Ρίχνουν ό,τι έχουν, δεν λυπούνται τους ανθρώπους τους. Έχουν πάρει εντολή μέχρι τις εκλογές (σ.σ. στη Ρωσία) να δείξουν αποτέλεσμα. Υπερτερούν σημαντικά και σε ανθρώπους και σε εξοπλισμό και σε πυρομαχικά. Εμείς έχουμε ελλείψεις σε πυρομαχικά. Πριν από έξι μήνες δεν είχαμε τέτοιες ελλείψεις ενώ σήμερα μετράμε μέχρι και τις σφαίρες».
Τον ρωτάω σχετικά με τους λόγους που τον οδήγησαν να πάει εθελοντικά στην Ουκρανία και να κινδυνεύει τη ζωή του σε μια ξένη χώρα. Μου λέει ότι ένιωθε ότι είναι καθήκον του: «Αυτό που γίνεται είναι λάθος. Η Ρωσία επιτέθηκε σε μια ειρηνική χώρα χωρίς κανέναν λόγο. Αν το αφήσουμε έτσι θα επαναληφθεί ξανά και ξανά και ο καθένας που έχει όπλα και δύναμη θα κάνει ό,τι θέλει σε αυτό τον κόσμο. Οι Ουκρανοί αντιστάθηκαν και χρειάζονται ανθρώπους σαν και μας να τους βοηθήσουμε. Κάποιος πρέπει να τους αντισταθεί και αυτός είμαι εγώ και άλλοι άνθρωποι που βλέπετε εδώ».
Συζητάμε με τον Κόντεξ μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ αυτό κινείται στους κακοτράχηλους δρόμους του Ντονμπάς. Λίγο πριν με αφήσει τον ρωτάω για τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει ο ελληνικός στρατός από τον πόλεμο στην Ουκρανία. «Αυτό που πρέπει να κάνουν στην Ελλάδα άμεσα, ήδη από χθες, είναι να μάθουν τον πόλεμο των drones. Όταν υπηρετούσα δεν είχαμε τίποτα παρόμοιο και δεν ξέρω κατά πόσο έχει αλλάξει αυτό στον ελληνικό στρατό. Κατά πόσο έχουν λάβει υπόψη τους τις αλλαγές που έχουν φέρει τα drones στη διεξαγωγή του πολέμου. Αλλά πλέον είναι ένας διαφορετικός πόλεμος. Όποιος δεν έχει εντάξει τα drones στον στρατό, δεν έχει μάθει να χτυπάει με αυτά και να αμύνεται από αυτά, αυτομάτως θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση. Αυτό είναι κάτι που πρέπει πολύ σοβαρά να λάβουν υπόψη τους στην Ελλάδα».
ΚΩΣΤΑΣ ΟΝΙΣΕΝΚΟ
iefimerida. gr
