Του Ρουφ με του Ρέντη.
Εκεί υπηρετούσαν μόνο βύσματα. Όλων των κομμάτων, μη νομίζετε. Όταν λέμε μόνο βύσματα εννοούμε απαξάπαντες, από τον απλό φαντάρο (εμένα) έως τον διοικητή, που νυχθημερόν έπαιζε συστήματα ΠροΠο παρέα με παλιοσειρές, μισά-μισά τα λεφτά. Οι περισσότεροι ήμασταν απόφοιτοι ΑΕΙ. Υπήρχαν όμως και αρκετά παιδιά του Λυκείου ή του Γυμνασίου. Οι τελευταίοι έβαζαν βύσμα και υπηρετούσαν εκεί για να διοριστούν ακολούθως στον ΟΣΕ. Βλέπετε, όποιος κατά τη στρατιωτική του θητεία, εκπαιδευόταν στο 730 ΤΕΣ και περνούσε τις αδιάβλητες εξετάσεις πιστοποίησης, μόλις απολυόταν απ' το στρατό, αυτόματα τσιμπούσε εισιτήριο για μόνιμος υπάλληλος στον κρατικό ΟΣΕ, με τότε μισθό 1,5 εκατομμύρια δραχμές (το μήνα), δωρεάν αφίσα του Αντρέα Παπαντρέου και συνδικαλιστική κάλυψη.
Η εκπαίδευση ήταν εξαιρετικά δύσκολη, απαιτούσε ώρες διαβάσματος και χιλιάδες χιλιόμετρα ταξιδιών με τρένα, δίπλα σε έμπειρους και αυστηρούς υπαλλήλους του ΟΣΕ.
Βέβαια, επειδή ακριβώς ήταν δύσκολη, είχαμε δημοκρατικά αποφασίσει να μη πατάμε στα θεωρητικά, οι μεν στρατιώτες για να αγναντεύουμε τα πλοία στον Πειραιά, οι δε διδάσκοντες για να παίζουν τάβλι (έπαιρναν και επίδομα διδασκαλίας). Ομοίως δεν πατάγαμε πόδι σε ατμομηχανή ή βαγόνι, ούτε στην πρακτική άσκηση, αφού είχαμε φτιάξει μαϊμού σφραγίδες με τζίφρες, μηχανοδηγών και σταθμαρχών ανά την Επικράτεια, ώστε να «βλέπει» ο διοικητής ότι πραγματοποιούσαμε τα εκπαιδευτικά ταξίδια, ενώ στην πραγματικότητα βρισκόμασταν στο Κολωνάκι, στα ΒΠ και στα ΝΠ. Νέα παιδιά ντε!
'Εχω την αίσθηση ότι ........................
διαβάστε τη συνέχεια εδώ
