20 Δεκ 2024

Αφωνία από την ελληνική κυβέρνηση για τον οργιώδη επεκτατισμό του «σουλτάνου» και τον σχεδιασμό νέου μνημονίου με τη Συρία


Ήταν 6 Οκτωβρίου 2022 όταν, μετά το «θερμό» επεισόδιο Κυριάκου Μητσοτάκη – Ταγίπ Ερντογάν κατά το δείπνο ηγετών στην Πράγα, το Μαξίμου άφηνε να διαρρεύσει προς όλα τα ΜΜΕ πως ο Τούρκος πρόεδρος ήταν «απομονωμένος» και ότι το κλίμα που εισέπραξε από τους συνομιλητές του ήταν αρνητικό: «Όλοι είδαν τι διημείφθη. Ο κ. Ερντογάν έφυγε από τη σύνοδο περισσότερο απομονωμένος απ’ όσο ήρθε».


Από τον Βασίλη Γαλούπη

Από το 2019 η κυβέρνηση επένδυσε σ’ αυτό το φαντασιακό αφήγημα. Για να ξεγλιστράει το Μαξίμου από την υπεράσπιση των «κόκκινων» εθνικών γραμμών απέναντι στον «φαταούλα» Ερντογάν, εφηύρε μια βολική ιστορία, την οποία «αγάπησαν» όλα τα συστημικά ΜΜΕ: Πως, δήθεν, ο Τούρκος πρόεδρος βρίσκει παντού τείχη γύρω του από τους «συμμάχους» μας. Έως σήμερα ο Μητσοτάκης πίνει νερό στο όνομα του Γεραπετρίτη. Ο πρωθυπουργός ήταν ο μόνος που δεν είδε τεμενάδες του ΥΠΕΞ στον Ερντογάν και που για χάρη του «εκλεκτού» του διώχνει από το κόμμα ακόμα και πρώην πρωθυπουργούς. Άλλωστε, ο Γεραπετρίτης τις εντολές του Μητσοτάκη εκτελεί πάντα, του ανθρώπου που κουνούσε το δάχτυλο δημοσίως σε συνέντευξή του το 2023, ότι η κυριαρχία της Ελλάδας είναι «μια σχετική έννοια».

Αλήθεια, η κυβέρνηση επιμένει και σήμερα στη δειλή -όσο και ύπουλη- συνταγή περί «κατευνασμού» και τα ψευδή αφηγήματα περί «απομόνωσης» Ερντογάν; Εκτιμά ότι απέδωσαν οι τακτικές της και ότι υπηρετήθηκαν τελικά τα εθνικά συμφέροντα; Αρκούν μόνο οι ειδήσεις του τελευταίου 48ώρου για να δοθούν οι σωστές απαντήσεις:

1. Ο τρομοκράτης σαλταδόρος στην εξουσία της Συρίας, Μοχάμαντ αλ Γκολάνι, έδωσε χθες συνέντευξη στην τουρκική εφημερίδα «Yeni Safak», δηλώνοντας ότι «η νίκη του συριακού λαού είναι και νίκη του τουρκικού λαού». Και δεσμεύτηκε ότι «η Τουρκία θα έχει προτεραιότητα στην ανοικοδόμηση της Συρίας».

2. Τουρκικά ΜΜΕ έγραφαν χθες σε… συγχορδία ρεπορτάζ «για τον καθορισμό ΑΟΖ Τουρκίας – Συρίας, στα πρότυπα του τουρκολιβυκού μνημονίου, ώστε να δημιουργηθεί η τουρκική “ασπίδα” στην ανατολική Μεσόγειο για τη “Γαλάζια Πατρίδα” και για «σχέδιο αγωγού φυσικού αερίου Κατάρ – Συρίας – Τουρκίας».


3. Τούρκοι αναλυτές σημείωναν χθες: «Mπορούμε να υπογράψουμε με τη Συρία μια συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ, όπως είχαμε κάνει με τη Λιβύη. Αυτή η συμφωνία θα δώσει κατά 12% περισσότερο χώρο στη Συρία σε σχέση με την πρόταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η συμφωνία θα δώσει ένα κέρδος στην Τουρκία έκτασης 40.00 τ.χλμ., θα χαλάσει το παιχνίδι των Ελληνοκυπρίων και στην Ανατολή θα δημιουργηθεί μια “τουρκική ασπίδα”, όπως είχε δημιουργηθεί δυτικά η “τουρκική ασπίδα” με τη συμφωνία με τη Λιβύη».

4. Προχθές η Γερμανίδα επικεφαλής της Κομισιόν, Φον ντερ Λάιεν, πέταξε από το «παράθυρο» 1 δισ. ευρώ άμεσα καταβληθέν στην Τουρκία από τις τσέπες των Ευρωπαίων (συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων) πολιτών, επειδή δήθεν «διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο Μεταναστευτικό». Χαρακτήρισε την Τουρκία του Ερντογάν όχι ταραξία, αλλά παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή.

5. Ο Σαλέχ Μουσλίμ, ιδρυτής και συμπρόεδρος του κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) στη Συρία, δήλωσε ότι «η πολιτική της Τουρκίας τόσο στη Συρία όσο και στη Μέση Ανατολή συνολικά είναι άκρως επιθετική» και, κυρίως, πως «η Τουρκία είναι υπεύθυνη για τον εξοπλισμό όλων των τζιχαντιστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, που τις χρησιμοποιεί για τους δικούς της σκοπούς».

6. Χθες το βράδυ το τουρκικό ΥΠΕΞ αντέδρασε έντονα ακόμα και για τα ετήσια τακτικά συμπεράσματα της Ε.Ε. υπέρ Ελλάδας και Κύπρου. «Απορρίπτουμε τις εκτιμήσεις της Ε.Ε.» ήταν η βολή, «επειδή στα αποτελέσματα του Συμβουλίου για την εσωτερική πολιτική δυναμική της χώρας μας φαίνεται ότι επαναλαμβάνονται οι παράνομες και μαξιμαλιστικές απόψεις της Ελλάδας και της ελληνοκυπριακής πλευράς».

Η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί σε κατάσταση αφωνίας τον καταιγισμό από αρνητικές εξελίξεις στην περιοχή. Ο «απομονωμένος» Ερντογάν έχει καταφέρει με τις απειλές, τις γαλιφιές, τους τραμπουκισμούς, τα παιχνίδια και τους ελιγμούς του να γίνει ο απαραίτητος μεσάζων για όλους τους παίκτες της περιοχής, καταγράφοντας διαρκώς κέρδη. Ακόμα και η Φον ντερ Λάιεν τού δίνει λεφτά.


Ο Ερντογάν πέτυχε να είναι απαραίτητος για τον Πούτιν στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και συνομιλητής του Ζελένσκι με συμπαραγωγή drones. Να διατηρήσει σκληρή γραμμή με τις ΗΠΑ μέχρι να πάρει τα μαχητικά αεροπλάνα που ήθελε και χθες ο Τραμπ να τον χαρακτηρίζει «έξυπνο και ισχυρό», πιστώνοντάς του την πτώση Άσαντ.

Να υποθάλπει και να υποστηρίζει τρομοκρατικές ομάδες με πύρινους λόγους κατά του Ισραήλ και της Δύσης, επιβάλλοντας -με την αποδοχή όλων!- έναν τζιχαντιστή της «Αλ Κάιντα» ως επικεφαλής του… εκδημοκρατισμού της Συρίας. Να κατακτήσει νέα εδάφη στη Συρία, εξολοθρεύοντας ταυτόχρονα τους Κούρδους και ήδη να ετοιμάζει ένα δεύτερο μνημόνιο, όπως αυτό της Λιβύης, με στόχο ξανά την ελληνική ΑΟΖ. Να τραμπουκίζει την Ελλάδα για το καλώδιο με την Κύπρο, να φοβερίζει για τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο, να στήνει ένταση μέχρι και στην Κάσο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι υποχρεωμένη να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ποια είναι η στρατηγική της απέναντι στην ασύδοτη, αποθρασυμένη και διαρκώς πιο απειλητική για τα συμφέροντά μας Τουρκία. Εξακολουθεί να πιστεύει στον «κατευνασμό», στις «απομονώσεις» και όλες αυτές τις θεωρίες φοβικότητας και δουλοπρέπειας; Πέτυχαν οι πρακτικές του Μαξίμου; Διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι κάθε κίνηση της Τουρκίας, ακόμα κι αυτές στη Μέση Ανατολή, εν τέλει επιβεβαιώνει ότι το βλέμμα του Ερντογάν είναι μόνιμα καρφωμένο στο Αιγαίο.

Το βιογραφικό του Ταγίπ Ερντογάν

Γεννήθηκε το 1954 σε εργατική συνοικία της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας του υπηρετούσε στην τουρκική ακτοφυλακή. Στο βιογραφικό του εμφανίζεται ότι σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, αν και υπάρχει αμφισβήτηση για το κατά πόσο πήρε πτυχίο. Είναι ιδρυτής του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ενώ από το 1994-98 υπήρξε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Από το 2003-14 ήταν πρωθυπουργός της Τουρκίας και από το 2014 είναι πρόεδρος της χώρας. Επί των ημερών του η Τουρκία ασκεί επιθετική νεοοθωμανική εξωτερική πολιτική και έχει οπισθοδρομήσει σε ζητήματα δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων και διαφθοράς.