Mανωλης Κοττακης
Το πολιτικό μας σύστημα και ο πρωθυπουργός κάνουν μια πράγματι φιλότιμη προσπάθεια να αξιολογήσουν τη νέα κατάσταση που έχει προκύψει μετά τις ευρωεκλογές και να επανατοποθετήσουν τη Νέα ∆ημοκρατία στον πολιτικό χάρτη. Με αυτοκριτική για τον τρόπο.. που μιλούν για την οικονομία, με υπογράμμιση του εθνικού χαρακτήρα της παράταξης (Ραφάλ), με κάποιες επιλογές προσώπων οι οποίες σηματοδοτούν την επιστροφή στις ρίζες. Με την άρον άρον αποκήρυξη της woke ατζέντας. Γενικότερα με μία -πόσο πραγματική, θα δούμε- τάση επιστροφής στον συντηρητισμό.
Ωστόσο αυτή η προσπάθεια είναι εξαρχής υπονομευμένη από τις χρόνιες δεσμεύσεις και το διεθνές περιβάλλον εντός του οποίου επιλέγει να κινείται η κεντροδεξιά παράταξη. Η οποία τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι με τις πολιτικές της τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ουσιαστικά τμήμα της ευρωατλαντικής ηγεσίας που εσχάτως βρίσκεται σε αποδρομή και παρακμή. ∆εν είναι μία αυτόνομη νησίδα, όπως άλλες δυνάμεις στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, που άνοιξαν δικά τους ιδεολογικά πανιά και κατάφεραν να αντέξουν έως τώρα. Είναι τμήμα μιας ευρύτερης αλυσίδας που βρίσκεται σε παρακμή ή μόλις που αντέχει (CDU). Είναι ευθέως συνδεδεμένη αξιακά και γεωπολιτικά με τους ∆ημοκρατικούς των ΗΠΑ, οι οποίοι δεν θα εγκαταλείψουν τη μάχη, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουν τον πλανήτη άνω κάτω (εξηγώ κατωτέρω). Είναι ευθέως συνδεδεμένη ποικιλοτρόπως με το κόμμα του Μακρόν, το οποίο οδηγεί τη Γαλλία σε κρίση δημόσιου χρέους. Είναι ευθέως συνδεδεμένη με την ηγεσία της Κομισιόν, η οποία ερευνάται από τον Ευρωπαίο Συνήγορο για τη φιλοξενία της στα Χανιά, έχει αναπτύξει ισχυρές σχέσεις ακόμη ακόμη και με την τουρκική οικονομική ελίτ. Και βεβαίως ακολουθεί πλήρως την κουλτούρα της συρρίκνωσης των δημοκρατικών ελευθεριών όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί το κομματικό συμφέρον. Το ζήσαμε εμείς ακόμα μία φορά την περασμένη Παρασκευή, όταν το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ μας για την πενταμερή διεθνή διάσκεψη για την ΑΟΖ, που βρίσκεται στα σκαριά, με την Αίγυπτο, την Τουρκία, την Κυπριακή ∆ημοκρατία και το ψευδοκράτος, για τον άνισο διαμοιρασμό του ορυκτού πλούτου της Μεσογείου σε μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρίες, δεν μεταδόθηκε ούτε καν από τον ραδιοφωνικό σταθμό Real FΜ, στον οποίο έδωσε τη συνέντευξη ο κύριος Γεραπετρίτης και το αποκάλυψε. Όταν τα λένε δεν τρομάζουν, τρομάζουν μόνο όταν τα διαβάζουν!
Στην πραγματικότητα λοιπόν η κεντροδεξιά παράταξη προσπαθεί να κλείσει τις μεγάλες τρύπες που άνοιξαν στα δεξιά της στις ευρωεκλογές με συμβολικές κινήσεις, όπως η φωτογράφιση μπροστά από ένα Ραφάλ ή η επίσκεψη στο φυτώριο ενός αγρότη, αλλά κρατά όλες τις κακές συνήθειες του διεθνούς συστήματος με οποίο είναι συνδεδεμένη. Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται ούτε με τακτικές τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ούτε με ανασχηματισμούς δεξιών αποχρώσεων, ούτε και με το πρόσωπο που θα υποδειχθεί ως Πρόεδρος της ∆ημοκρατίας. Καλά είναι αυτά, τα πιστώνω στον πρωθυπουργό, αλλά δεν νομίζω ότι αρκούν.
Οι πολιτικές και οι πρακτικές είναι αυτές που δημιουργούν το πρόβλημα στη Νέα ∆ημοκρατία. Εάν τοποθετηθούν στην κυβέρνηση πρόσωπα με εντολή να υλοποιήσουν τις ίδιες πολιτικές, ακόμα κι αν αυτά έχουν απόχρωση, το πιθανότερο είναι ότι θα βουλιάξουν στην επόμενη προσωπική τους κάλπη. Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται δεξιές μαριονέτες, χρειάζεται δεξιούς με περιεχόμενο. ∆είτε μερικούς νεοδημοκράτες υπουργούς και υφυπουργούς του νότιου τομέα, με τις εξαιρέσεις τους βεβαίως, πώς εκτίθενται καθημερινά προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την πολιτική για την ακρίβεια, για το Μεταναστευτικό ή για την ατζέντα των ομόφυλων ζευγαριών ή… ή… Μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύουν, αλλά την καταπίνουν για να παραμείνουν υπουργοί. ∆είτε επίσης πώς υπουργοί χειροκροτούν σε δημόσιες εκδηλώσεις κατασκευαστές που είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες. Όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά.
Ας γίνουμε τώρα λίγο περισσότερο σαφείς για την επίδραση που έχει στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής η διεθνής δικτύωσή της: Όλες οι πληροφορίες που μας έρχονται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού λένε ότι οι ∆ημοκρατικοί δεν θα σηκώσουν λευκή πετσέτα και θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν μέσα στο σύστημα την ηγεμονία που έχασαν μέσα στους θεσμούς. Θα πολεμήσουν την πολιτική του Τραμπ με κάθε τρόπο. Και μέσα και έξω. Έξω μετά το φιάσκο της Ουκρανίας επιχειρείται να ανοίξουν νέα μέτωπα στην περίμετρο της Ρωσίας, κυρίως στη Γεωργία, που συνταράσσεται από διαδηλώσεις κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης που διέκοψε τις διαδικασίες ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και δευτερευόντως στην Αρμενία.
Τα διακυβεύματα
Η απόπειρα του Πούτιν να ανακτήσει τον παλαιό ζωτικό χώρο στις τέως -ο Θεός να τις κάνει- δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενώσεως θα πολεμηθεί με κάθε τρόπο. Αυτό που γίνεται άλλωστε στη Ρουμανία αυτό το διάστημα, που επιχειρείται να αποκλειστεί από τον δεύτερο γύρο ο πρωτεύσας υποψήφιος του TikTok, δείχνει το τεράστιο μέγεθος των διακυβευμάτων για το σύστημα που υποθετικά απέρχεται. Άμα πέσουν η Ρουμανία και η Βουλγαρία, τότε γίνεται άχρηστη για τον Βορρά η Αλεξανδρούπολη. Στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών ο Τραμπ, με εξαίρεση το tweet για το δολάριο, σιωπά και γενικώς δεν κυκλοφορεί πολύ σε ανοιχτούς χώρους, γιατί φοβάται ενδεχομένως για τη ζωή του. Οι μέχρι τώρα επιλογές υπουργών και πρέσβεων γίνονται αποκλειστικά με το κριτήριο της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης, και όχι κατ’ ανάγκην της αποτελεσματικότητας, κάτι που ενδεχομένως θα βρει μπροστά του στο μέλλον. Αυτή η διαμάχη του συντηρητισμού με τον κοσμοπολιτισμό θα εξαχθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσα στο 2025. Και οι λαοί θα κληθούν υπό καθεστώς ελέγχου της ενημέρωσης να λάβουν τις αποφάσεις τους.
Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, κύριες και δευτερεύουσες, ο συντηρητικός άνεμος ενισχύεται. Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Αυστρία, Ρουμανία, Σλοβακία, σκανδιναβικές χώρες, Ελλάδα, Κύπρος.
Αλλά και στα μεγάλα του κόσμου και στα μικρά του δικού μας μικρόκοσμου η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πολιτική. Η πολιτική της απέναντι στο Ουκρανικό, στη Μέση Ανατολή, στα εθνικά μας θέματα, στις σχέσεις της με τις τράπεζες, στις σχέσεις της με τους μεγάλους ομίλους, στο πώς βλέπει τον κόσμο είναι καταδικασμένη για να παραμείνει ίδια. Ακόμη και στα συμβολικά αξιακά. Και ας διακηρύσσει ότι αποκηρύσσει τη woke ατζέντα και ότι δεν είχε σχέση ποτέ με αυτήν, για παράδειγμα. Η εξίσωση των συντρόφων χωρίς γάμο με τους συζύγους σε γάμο με το νέο κληρονομικό – οικογενειακό δίκαιο είναι ακόμα ένα δείγμα της αντίληψής της και προστίθεται στον νόμο για τη συνεπιμέλεια, στον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών, στον νόμο για την ενδοοικογενειακή βία. Η νομική ισοπέδωση ενός παραδοσιακού θεσμού είναι παράρτημα της κοσμοπολίτικης αντίληψης των ∆ημοκρατικών.
Το διεθνές περιβάλλον και τα διεθνή διακυβεύματα, καθώς και η ενσωμάτωση της Ν.∆. στο συγκεκριμένο άρμα θα απαγορεύσουν την αλλαγή του πυρήνα της πολιτικής της σε μεγάλα θέματα. Όπου συγκρούεται ο φιλελευθερισμός των πολλών και ο φιλελευθερισμός των ολίγων γνωρίζουμε ποιος κερδίζει. Καθώς, όπως θα έλεγαν και οι κομμουνιστές, πίσω από τις αγαστές σχέσεις με τους ∆ημοκρατικούς του Μπάιντεν, με τους Γάλλους του Μακρόν, με τους Τούρκους του Ερντογάν κρύβονται οι διασυνδέσεις οικονομικών συμφερόντων των κεφαλαίων αυτών των χωρών. Τα οποία δεν συμφωνούν απαραιτήτως με τις προτεραιότητες των λαών. Τα υπόλοιπα είναι για να κάνει ο λαός χάζι. Λίγο Ραφάλ, λίγο μετρό, λίγο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι ιθαγενείς επείσθησαν. ∆ύσκολο.
https://www.newsbreak.gr/
Στην πραγματικότητα λοιπόν η κεντροδεξιά παράταξη προσπαθεί να κλείσει τις μεγάλες τρύπες που άνοιξαν στα δεξιά της στις ευρωεκλογές με συμβολικές κινήσεις, όπως η φωτογράφιση μπροστά από ένα Ραφάλ ή η επίσκεψη στο φυτώριο ενός αγρότη, αλλά κρατά όλες τις κακές συνήθειες του διεθνούς συστήματος με οποίο είναι συνδεδεμένη. Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται ούτε με τακτικές τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ούτε με ανασχηματισμούς δεξιών αποχρώσεων, ούτε και με το πρόσωπο που θα υποδειχθεί ως Πρόεδρος της ∆ημοκρατίας. Καλά είναι αυτά, τα πιστώνω στον πρωθυπουργό, αλλά δεν νομίζω ότι αρκούν.
Οι πολιτικές και οι πρακτικές είναι αυτές που δημιουργούν το πρόβλημα στη Νέα ∆ημοκρατία. Εάν τοποθετηθούν στην κυβέρνηση πρόσωπα με εντολή να υλοποιήσουν τις ίδιες πολιτικές, ακόμα κι αν αυτά έχουν απόχρωση, το πιθανότερο είναι ότι θα βουλιάξουν στην επόμενη προσωπική τους κάλπη. Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται δεξιές μαριονέτες, χρειάζεται δεξιούς με περιεχόμενο. ∆είτε μερικούς νεοδημοκράτες υπουργούς και υφυπουργούς του νότιου τομέα, με τις εξαιρέσεις τους βεβαίως, πώς εκτίθενται καθημερινά προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την πολιτική για την ακρίβεια, για το Μεταναστευτικό ή για την ατζέντα των ομόφυλων ζευγαριών ή… ή… Μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύουν, αλλά την καταπίνουν για να παραμείνουν υπουργοί. ∆είτε επίσης πώς υπουργοί χειροκροτούν σε δημόσιες εκδηλώσεις κατασκευαστές που είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες. Όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά.
Ας γίνουμε τώρα λίγο περισσότερο σαφείς για την επίδραση που έχει στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής η διεθνής δικτύωσή της: Όλες οι πληροφορίες που μας έρχονται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού λένε ότι οι ∆ημοκρατικοί δεν θα σηκώσουν λευκή πετσέτα και θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν μέσα στο σύστημα την ηγεμονία που έχασαν μέσα στους θεσμούς. Θα πολεμήσουν την πολιτική του Τραμπ με κάθε τρόπο. Και μέσα και έξω. Έξω μετά το φιάσκο της Ουκρανίας επιχειρείται να ανοίξουν νέα μέτωπα στην περίμετρο της Ρωσίας, κυρίως στη Γεωργία, που συνταράσσεται από διαδηλώσεις κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης που διέκοψε τις διαδικασίες ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και δευτερευόντως στην Αρμενία.
Τα διακυβεύματα
Η απόπειρα του Πούτιν να ανακτήσει τον παλαιό ζωτικό χώρο στις τέως -ο Θεός να τις κάνει- δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενώσεως θα πολεμηθεί με κάθε τρόπο. Αυτό που γίνεται άλλωστε στη Ρουμανία αυτό το διάστημα, που επιχειρείται να αποκλειστεί από τον δεύτερο γύρο ο πρωτεύσας υποψήφιος του TikTok, δείχνει το τεράστιο μέγεθος των διακυβευμάτων για το σύστημα που υποθετικά απέρχεται. Άμα πέσουν η Ρουμανία και η Βουλγαρία, τότε γίνεται άχρηστη για τον Βορρά η Αλεξανδρούπολη. Στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών ο Τραμπ, με εξαίρεση το tweet για το δολάριο, σιωπά και γενικώς δεν κυκλοφορεί πολύ σε ανοιχτούς χώρους, γιατί φοβάται ενδεχομένως για τη ζωή του. Οι μέχρι τώρα επιλογές υπουργών και πρέσβεων γίνονται αποκλειστικά με το κριτήριο της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης, και όχι κατ’ ανάγκην της αποτελεσματικότητας, κάτι που ενδεχομένως θα βρει μπροστά του στο μέλλον. Αυτή η διαμάχη του συντηρητισμού με τον κοσμοπολιτισμό θα εξαχθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσα στο 2025. Και οι λαοί θα κληθούν υπό καθεστώς ελέγχου της ενημέρωσης να λάβουν τις αποφάσεις τους.
Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, κύριες και δευτερεύουσες, ο συντηρητικός άνεμος ενισχύεται. Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Αυστρία, Ρουμανία, Σλοβακία, σκανδιναβικές χώρες, Ελλάδα, Κύπρος.
Αλλά και στα μεγάλα του κόσμου και στα μικρά του δικού μας μικρόκοσμου η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πολιτική. Η πολιτική της απέναντι στο Ουκρανικό, στη Μέση Ανατολή, στα εθνικά μας θέματα, στις σχέσεις της με τις τράπεζες, στις σχέσεις της με τους μεγάλους ομίλους, στο πώς βλέπει τον κόσμο είναι καταδικασμένη για να παραμείνει ίδια. Ακόμη και στα συμβολικά αξιακά. Και ας διακηρύσσει ότι αποκηρύσσει τη woke ατζέντα και ότι δεν είχε σχέση ποτέ με αυτήν, για παράδειγμα. Η εξίσωση των συντρόφων χωρίς γάμο με τους συζύγους σε γάμο με το νέο κληρονομικό – οικογενειακό δίκαιο είναι ακόμα ένα δείγμα της αντίληψής της και προστίθεται στον νόμο για τη συνεπιμέλεια, στον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών, στον νόμο για την ενδοοικογενειακή βία. Η νομική ισοπέδωση ενός παραδοσιακού θεσμού είναι παράρτημα της κοσμοπολίτικης αντίληψης των ∆ημοκρατικών.
Το διεθνές περιβάλλον και τα διεθνή διακυβεύματα, καθώς και η ενσωμάτωση της Ν.∆. στο συγκεκριμένο άρμα θα απαγορεύσουν την αλλαγή του πυρήνα της πολιτικής της σε μεγάλα θέματα. Όπου συγκρούεται ο φιλελευθερισμός των πολλών και ο φιλελευθερισμός των ολίγων γνωρίζουμε ποιος κερδίζει. Καθώς, όπως θα έλεγαν και οι κομμουνιστές, πίσω από τις αγαστές σχέσεις με τους ∆ημοκρατικούς του Μπάιντεν, με τους Γάλλους του Μακρόν, με τους Τούρκους του Ερντογάν κρύβονται οι διασυνδέσεις οικονομικών συμφερόντων των κεφαλαίων αυτών των χωρών. Τα οποία δεν συμφωνούν απαραιτήτως με τις προτεραιότητες των λαών. Τα υπόλοιπα είναι για να κάνει ο λαός χάζι. Λίγο Ραφάλ, λίγο μετρό, λίγο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι ιθαγενείς επείσθησαν. ∆ύσκολο.
https://www.newsbreak.gr/
