Μανώλης Κοττάκης
Δύναται η δημόσια τηλεόραση να αποκαλύψει τις μύχιες σκέψεις ενός πρωθυπουργού; Μπορεί να αποτελέσει τη σημαία ενός πολιτικού ρεύματος και να προετοιμάσει την κοινωνία για τις.. επιλογές του; Στις ελεύθερες κοινωνίες, όχι. Στις σοσιαλιστικές, βεβαίως. Είναι γνωστό ότι χρησιμοποιείτο. Η Ελλάς πρωτοτυπεί. Η κυβέρνηση αυτής της Ν.Δ. αξιοποιεί μαεστρικά τις δημόσιες συχνότητες για να επιβάλει στα πλήθη τη νεωτερική αντίληψή της για τα πολιτικά πράγματα. Απολύτως μειοψηφική στην κοινωνία, αλλά πλειοψηφική εντός του συστήματος. Προσπερνώ το γεγονός ότι υπάρχουν εκπομπές καλών φίλων που έχουν ως ονομασία τους αυτό που αποτελεί το απαύγασμα της πολιτικής στρατηγικής του κυρίου Μητσοτάκη: το Κέν
Το σίριαλ «Τα καλύτερά μας χρόνια», στο οποίο διασύρθηκε ο συντηρητικός κόσμος του καφενείου, το κόμμα της Ν.Δ. και οι μεταπολιτευτική Νεολαία της ΟΝΝΕΔ με χιουμοριστικές ατάκες ήταν το πρώτο δείγμα γραφής. Τώρα έρχεται το δεύτερο δείγμα: το ντοκιμαντέρ παραγωγής του ERTFLIX για τη Μεταπολίτευση, που επιμελείται ο Στάθης Καλύβας των γνωστών «θριάμβων» και «καταστροφών». Το πρώτο επεισόδιο που μεταδόθηκε από την ΕΡΤ1 και πρόλαβα να παρακολουθήσω ήταν πολύ έξυπνα γυρισμένο. Ωστόσο, με δυσκολία απέκρυπτε τη σιωπηρή φιλοδοξία του.
Ο Καλύβας είναι προφανές ότι θέλει να διαβάσει τη Μεταπολίτευση μέσα από δύο οριζόντιους πολιτικούς άξονες: ο πρώτος είναι ο «Κωνσταντίνος Καραμανλής – Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – Κώστας Σημίτης» και στο βάθος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο δεύτερος άξονας είναι ο «Ανδρέας Παπανδρέου – Κώστας Καραμανλής – Αντώνης Σαμαράς – Αλέξης Τσίπρας». Η στόχευσή του, να διαχωρίσει την ηγεσία της νεότερης ελληνικής ιστορίας σε μεταρρυθμιστές και λαϊκιστές, που αποτελεί και τη βασική οπτική του πρωθυπουργού αλλά και των αγαπημένων αναγνωσμάτων του, όπως «Η Ανάποδη Ελλάς», κατέστη προφανής από το πρώτο επεισόδιο, στο οποίο, με μια εμφανή τάση ελιτισμού, διεκηρύχθη ότι «ο λαός είναι αριστερή έννοια».
Ενώ ήταν εμφανής η απόπειρα γελοιοποίησης του Ανδρέα Παπανδρέου, η έλευση του οποίου στην εξουσία συνοδεύτηκε από ένα βιντεοκλίπ της εποχής, με την Αννα Βίσση να ερμηνεύει την επιτυχία της «Αυτός που περιμένω δεν έχει επτά παλάτια».
Στοιχηματίζω ότι ανάλογη θα είναι και η συνέχεια. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του εκδημοκρατισμού, των αληθινών μεταρρυθμίσεων και της ΕΟΚ (η ηγεσία του οποίου χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής για το εκσυγχρονιστικό ιδεολόγημα) θα φτάσουμε διά μέσου της ανολοκλήρωτης παρένθεσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Κώστα Σημίτη των «μεταρρυθμίσεων» και της ΟΝΕ της σκληρής ισοτιμίας 1: 340,7 που κατέστρεψε την ανταγωνιστικότητά μας . Και από εκεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη των «μεταρρυθμίσεων» και στην επιλογή του, τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας των «μεταρρυθμίσεων». Δεν έχει νόημα να αντικρούσουμε αναλυτικά από αυτή εδώ τη στήλη γιατί αυτός ο άξονας είναι λάθος.
Η επιλογή Καραμανλή για ένταξη στην Ε.Ε. επικροτείται σήμερα από το 65% των Ελλήνων, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών (ΕΝΑ) για την «Εφημερίδα των Συντακτών» της 30ής Νοεμβρίου, ενώ η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ έχει 45% θετικές γνώμες και 55% αρνητικές. Ενώ, σύμφωνα με παραδοχές των κυρίων Βενιζέλου και Γιαννίτση στα βιβλία τους, το μισό τουλάχιστον χρέος που κληρονόμησε ο Κώστας Καραμανλής ήταν απόρροια του πανάκριβου ασφαλιστικού συστήματος του ΠΑΣΟΚ, ενώ το άλλο μισό ήταν πληρωμές εξοπλισμών στη Γερμανία, που ήταν διόδιο για την ένταξη στην ΟΝΕ (ο «μεταρρυθμιστής» κύριος Σημίτης προ Μνημονίων λάμβανε, όπως είχα αποκαλύψει στην «Απογευματινή» το 2002, τρεις συντάξεις – δύο από το Πάντειο και το Ταμείο Νομικών και μία επικείμενη βουλευτική). Δεν έχει επίσης νόημα, γιατί ο «μεταρρυθμιστής» Σημίτης έκανε μετοχοποιήσεις ΔΕΚΟ και όχι αποκρατικοποιήσεις, ενώ ο Κυριάκος ιδιωτικοποιήσεις δρόμων (Εγνατία), συν τη ΔΕΗ που οι μυημένοι ξέρουν τι κρύβεται πίσω από τους Αυστραλούς.
Ο «λαϊκιστής» Κώστας Καραμανλής έκανε τις τρεις πλέον εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις της Μεταπολίτευσης: του λιμένος Πειραιώς, που μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη λόγω Cosco, του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, που απήλλαξαν τον Κρατικό Προϋπολογισμό από τα ελλείμματά τους. Και αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, θα είχε αναθεωρήσει και το άρθρο 16 από το 2007. Ενώ ο Αντώνης Σαμαράς τελείωσε την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. Οσο για τον Τσίπρα; Με βάση τη φιλοσοφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όποιος έκοβε μισθούς και συντάξεις (νόμος Κατρούγκαλου) θεωρείτο μέγας μεταρρυθμιστής, ενώ όποιον μοίραζε επιδόματα και αύξανε το χρέος ξέρουμε πως τον αποκαλούσε…
Οπως σημείωσα όμως ανωτέρω, δεν έχει νόημα τι σκεφτόμαστε εμείς για τα πρόσωπα, αλλά τι σκέφτεται ο πρωθυπουργός. Ο οποίος εκτιμάται ότι θέλει να συνδυάσει την εκλογή νέου Προέδρου με το νέο Σύνταγμα και με το αφήγημα των μεγάλων μεταρρυθμιστών. Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, την οποία επεδίωξε με την παγίδα των χαριεντισμών που έστησε στη Βουλή, τον απαλλάσσει από το άγχος να προτείνει τον Ευάγγελο Βενιζέλο υποχρεωτικώς. Θυμάται, άλλωστε, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ότι όλες τις αποφάσεις της τότε κυβέρνησης τις ανακοίνωνε πρώτος ο Ευάγγελος και ακολουθούσε ο αυτοθυσιαστικός Σαμαράς.
Δεν θέλει συμπρωθυπουργό ο Κυριάκος. Ακούω όλα τα ονόματα που έχουν πέσει στο τραπέζι, αλλά θεωρώ, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, ότι για τη δική του αντίληψη των πραγμάτων ιδεώδης Πρόεδρος θα ήταν ο… Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο οποίος έχαιρε της εκτιμήσεως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τον έβλεπα προχθές στο YouTube να μιλά στον διευθυντή της «Ναυτεμπορικής» Λάμπη Ταγματάρχη (πρωτότυπο, ένας… Ταγματάρχης να ανακρίνει έναν… Παπαδόπουλο) και η παρέμβασή του ήταν επιστημονική. Χειρουργική. Ακριβείας. Δεν ανέφερε κανένα όνομα εν ενεργεία πολιτικού. Διεκήρυξε ότι πρέπει να αλλάξει το «σαθρό πλαίσιο» πάνω στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα, με αναθεώρηση του Συντάγματος που θα προβλέπει αύξηση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας με δικαίωμα αναπομπής νόμων, εκλογή του ανώτατου άρχοντα απευθείας από τον λαό, θέσπιση Γερουσίας 50 μελών με Βουλή 250 βουλευτών, νέο εκλογικό νόμο με τρεις μεγάλες περιφέρειες και έμφαση στη ρύθμιση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, που με τα ύψους 60 δισ. επιδόματα της πανδημίας έφθασε τα 419 δισ. ευρώ, ποσό-ρεκόρ.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, τον οποίο γνωρίζω καλά εδώ και 30 χρόνια, ήταν προσεκτικός στα εξωτερικά: έριξε μπηχτές στους Δημοκρατικούς και χαρακτήρισε τη Ρωσία «ευρωπαϊκή δύναμη» από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, όχι χωρίς σημασία. Ο Ταγματάρχης στην έναρξη της εκπομπής «Ανταλλακτήριο Ιδεών» υπενθύμισε ότι ο Παπαδόπουλος συνέδεσε το όνομά του με τις μεταρρυθμίσεις όπως ο «Καποδίστριας», ο Συνήγορος του Πολίτη, το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, το TAXIS, το ΣΔΟΕ, η Πολιτική Προστασία. Με βάση το εκσυγχρονιστικό ιδεολόγημα Μητσοτάκη, ο Παπαδόπουλος, ο οποίος το 2019 είχε βολιδοσκοπηθεί μέσω τρίτου προσώπου (όχι όμως από τον ίδιο), θα ήταν ιδανική περίπτωση.
Του λείπει βεβαίως η μεγάλη ανάγνωση του κόσμου, στην οποία ο Κώστας Καραμανλής προηγείται μίλια μακριά, καθώς με τις ομιλίες του μεταξύ 2019-2023 είχε προβλέψει με ακρίβεια πού θα πάει ο κόσμος. Αλλά είναι πολύ κομπλεξικός ο κύριος Μητσοτάκης για να επιλέξει τον Κώστα Καραμανλή της εθνικής ενότητας και του νέου κόσμου, αν αυτός ενδιαφερόταν. Θα το δούμε και στην «Καλύβα του μπαρμπα-Στάθη» των προσεχών ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, εκτιμώ.
Το σίριαλ «Τα καλύτερά μας χρόνια», στο οποίο διασύρθηκε ο συντηρητικός κόσμος του καφενείου, το κόμμα της Ν.Δ. και οι μεταπολιτευτική Νεολαία της ΟΝΝΕΔ με χιουμοριστικές ατάκες ήταν το πρώτο δείγμα γραφής. Τώρα έρχεται το δεύτερο δείγμα: το ντοκιμαντέρ παραγωγής του ERTFLIX για τη Μεταπολίτευση, που επιμελείται ο Στάθης Καλύβας των γνωστών «θριάμβων» και «καταστροφών». Το πρώτο επεισόδιο που μεταδόθηκε από την ΕΡΤ1 και πρόλαβα να παρακολουθήσω ήταν πολύ έξυπνα γυρισμένο. Ωστόσο, με δυσκολία απέκρυπτε τη σιωπηρή φιλοδοξία του.
Ο Καλύβας είναι προφανές ότι θέλει να διαβάσει τη Μεταπολίτευση μέσα από δύο οριζόντιους πολιτικούς άξονες: ο πρώτος είναι ο «Κωνσταντίνος Καραμανλής – Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – Κώστας Σημίτης» και στο βάθος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο δεύτερος άξονας είναι ο «Ανδρέας Παπανδρέου – Κώστας Καραμανλής – Αντώνης Σαμαράς – Αλέξης Τσίπρας». Η στόχευσή του, να διαχωρίσει την ηγεσία της νεότερης ελληνικής ιστορίας σε μεταρρυθμιστές και λαϊκιστές, που αποτελεί και τη βασική οπτική του πρωθυπουργού αλλά και των αγαπημένων αναγνωσμάτων του, όπως «Η Ανάποδη Ελλάς», κατέστη προφανής από το πρώτο επεισόδιο, στο οποίο, με μια εμφανή τάση ελιτισμού, διεκηρύχθη ότι «ο λαός είναι αριστερή έννοια».
Ενώ ήταν εμφανής η απόπειρα γελοιοποίησης του Ανδρέα Παπανδρέου, η έλευση του οποίου στην εξουσία συνοδεύτηκε από ένα βιντεοκλίπ της εποχής, με την Αννα Βίσση να ερμηνεύει την επιτυχία της «Αυτός που περιμένω δεν έχει επτά παλάτια».
Στοιχηματίζω ότι ανάλογη θα είναι και η συνέχεια. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του εκδημοκρατισμού, των αληθινών μεταρρυθμίσεων και της ΕΟΚ (η ηγεσία του οποίου χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής για το εκσυγχρονιστικό ιδεολόγημα) θα φτάσουμε διά μέσου της ανολοκλήρωτης παρένθεσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Κώστα Σημίτη των «μεταρρυθμίσεων» και της ΟΝΕ της σκληρής ισοτιμίας 1: 340,7 που κατέστρεψε την ανταγωνιστικότητά μας . Και από εκεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη των «μεταρρυθμίσεων» και στην επιλογή του, τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας των «μεταρρυθμίσεων». Δεν έχει νόημα να αντικρούσουμε αναλυτικά από αυτή εδώ τη στήλη γιατί αυτός ο άξονας είναι λάθος.
Η επιλογή Καραμανλή για ένταξη στην Ε.Ε. επικροτείται σήμερα από το 65% των Ελλήνων, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών (ΕΝΑ) για την «Εφημερίδα των Συντακτών» της 30ής Νοεμβρίου, ενώ η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ έχει 45% θετικές γνώμες και 55% αρνητικές. Ενώ, σύμφωνα με παραδοχές των κυρίων Βενιζέλου και Γιαννίτση στα βιβλία τους, το μισό τουλάχιστον χρέος που κληρονόμησε ο Κώστας Καραμανλής ήταν απόρροια του πανάκριβου ασφαλιστικού συστήματος του ΠΑΣΟΚ, ενώ το άλλο μισό ήταν πληρωμές εξοπλισμών στη Γερμανία, που ήταν διόδιο για την ένταξη στην ΟΝΕ (ο «μεταρρυθμιστής» κύριος Σημίτης προ Μνημονίων λάμβανε, όπως είχα αποκαλύψει στην «Απογευματινή» το 2002, τρεις συντάξεις – δύο από το Πάντειο και το Ταμείο Νομικών και μία επικείμενη βουλευτική). Δεν έχει επίσης νόημα, γιατί ο «μεταρρυθμιστής» Σημίτης έκανε μετοχοποιήσεις ΔΕΚΟ και όχι αποκρατικοποιήσεις, ενώ ο Κυριάκος ιδιωτικοποιήσεις δρόμων (Εγνατία), συν τη ΔΕΗ που οι μυημένοι ξέρουν τι κρύβεται πίσω από τους Αυστραλούς.
Ο «λαϊκιστής» Κώστας Καραμανλής έκανε τις τρεις πλέον εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις της Μεταπολίτευσης: του λιμένος Πειραιώς, που μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη λόγω Cosco, του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, που απήλλαξαν τον Κρατικό Προϋπολογισμό από τα ελλείμματά τους. Και αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, θα είχε αναθεωρήσει και το άρθρο 16 από το 2007. Ενώ ο Αντώνης Σαμαράς τελείωσε την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. Οσο για τον Τσίπρα; Με βάση τη φιλοσοφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όποιος έκοβε μισθούς και συντάξεις (νόμος Κατρούγκαλου) θεωρείτο μέγας μεταρρυθμιστής, ενώ όποιον μοίραζε επιδόματα και αύξανε το χρέος ξέρουμε πως τον αποκαλούσε…
Οπως σημείωσα όμως ανωτέρω, δεν έχει νόημα τι σκεφτόμαστε εμείς για τα πρόσωπα, αλλά τι σκέφτεται ο πρωθυπουργός. Ο οποίος εκτιμάται ότι θέλει να συνδυάσει την εκλογή νέου Προέδρου με το νέο Σύνταγμα και με το αφήγημα των μεγάλων μεταρρυθμιστών. Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, την οποία επεδίωξε με την παγίδα των χαριεντισμών που έστησε στη Βουλή, τον απαλλάσσει από το άγχος να προτείνει τον Ευάγγελο Βενιζέλο υποχρεωτικώς. Θυμάται, άλλωστε, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ότι όλες τις αποφάσεις της τότε κυβέρνησης τις ανακοίνωνε πρώτος ο Ευάγγελος και ακολουθούσε ο αυτοθυσιαστικός Σαμαράς.
Δεν θέλει συμπρωθυπουργό ο Κυριάκος. Ακούω όλα τα ονόματα που έχουν πέσει στο τραπέζι, αλλά θεωρώ, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, ότι για τη δική του αντίληψη των πραγμάτων ιδεώδης Πρόεδρος θα ήταν ο… Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο οποίος έχαιρε της εκτιμήσεως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τον έβλεπα προχθές στο YouTube να μιλά στον διευθυντή της «Ναυτεμπορικής» Λάμπη Ταγματάρχη (πρωτότυπο, ένας… Ταγματάρχης να ανακρίνει έναν… Παπαδόπουλο) και η παρέμβασή του ήταν επιστημονική. Χειρουργική. Ακριβείας. Δεν ανέφερε κανένα όνομα εν ενεργεία πολιτικού. Διεκήρυξε ότι πρέπει να αλλάξει το «σαθρό πλαίσιο» πάνω στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα, με αναθεώρηση του Συντάγματος που θα προβλέπει αύξηση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας με δικαίωμα αναπομπής νόμων, εκλογή του ανώτατου άρχοντα απευθείας από τον λαό, θέσπιση Γερουσίας 50 μελών με Βουλή 250 βουλευτών, νέο εκλογικό νόμο με τρεις μεγάλες περιφέρειες και έμφαση στη ρύθμιση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, που με τα ύψους 60 δισ. επιδόματα της πανδημίας έφθασε τα 419 δισ. ευρώ, ποσό-ρεκόρ.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, τον οποίο γνωρίζω καλά εδώ και 30 χρόνια, ήταν προσεκτικός στα εξωτερικά: έριξε μπηχτές στους Δημοκρατικούς και χαρακτήρισε τη Ρωσία «ευρωπαϊκή δύναμη» από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, όχι χωρίς σημασία. Ο Ταγματάρχης στην έναρξη της εκπομπής «Ανταλλακτήριο Ιδεών» υπενθύμισε ότι ο Παπαδόπουλος συνέδεσε το όνομά του με τις μεταρρυθμίσεις όπως ο «Καποδίστριας», ο Συνήγορος του Πολίτη, το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, το TAXIS, το ΣΔΟΕ, η Πολιτική Προστασία. Με βάση το εκσυγχρονιστικό ιδεολόγημα Μητσοτάκη, ο Παπαδόπουλος, ο οποίος το 2019 είχε βολιδοσκοπηθεί μέσω τρίτου προσώπου (όχι όμως από τον ίδιο), θα ήταν ιδανική περίπτωση.
Του λείπει βεβαίως η μεγάλη ανάγνωση του κόσμου, στην οποία ο Κώστας Καραμανλής προηγείται μίλια μακριά, καθώς με τις ομιλίες του μεταξύ 2019-2023 είχε προβλέψει με ακρίβεια πού θα πάει ο κόσμος. Αλλά είναι πολύ κομπλεξικός ο κύριος Μητσοτάκης για να επιλέξει τον Κώστα Καραμανλή της εθνικής ενότητας και του νέου κόσμου, αν αυτός ενδιαφερόταν. Θα το δούμε και στην «Καλύβα του μπαρμπα-Στάθη» των προσεχών ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, εκτιμώ.