Αρχή ἄνδρα δείκνυσι... Ούτε ο εμπνευστής της «Λίστας Πέτσα», ούτε ο υπουργός διάλυσης της δημόσιας υγείας, ούτε ο άνθρωπος που απαντά με SLAPP στις αποκαλύψεις για τις υποκλοπές θα μας υπαγορεύσουν τι θα γράψουμε.
Φαίνεται ότι το ρεπορτάζ που δημοσιεύσαμε για τη «γιορτή»..
της Ομάδας Αλήθειας ενόχλησε αρκετούς.Κάτι που μάλλον σημαίνει ότι ήταν ένα καλό ρεπορτάζ, γιατί δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να ενοχλεί φωτίζοντας αλήθειες που ενίοτε πονάνε.
Καθόλου τυχαία, μας ήρθαν και τα απαραίτητα εξώδικα.
Το πρώτο ήταν από τον Γρηγόρη Δημητριάδη και… δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιδρά με τον τρόπο αυτόν καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή μετρούσαμε ήδη 18 αγωγές από τον ανιψιό του πρωθυπουργού και πρώην Γενικό Γραμματέα του Πρωθυπουργού και πλέον είναι σχεδόν βέβαιο ότι οποιαδήποτε αναφορά στο όνομά του συνοδεύεται από εξώδικο.
Το δεύτερο ήταν από τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη ο οποίος φαίνεται ότι αποφάσισε να μην ακολουθήσει τον κανόνα ότι οι υπουργοί στις επικρίσεις που δέχονται από τα ΜΜΕ απαντούν με το έργο τους, όχι με εξώδικα.
Και το τρίτο από τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Στέλιο Πέτσα, τον κωλοπετσωμένο.
Να σημειώσω ότι και τα τρία εξώδικα έχουν παρόμοιο περιεχόμενο, σε βαθμό που σε κάποια σημεία είναι «καρμπόν», όμοια γραμματοσειρά, έχουν επιδοθεί από την ίδια δικαστική επιμελήτρια που έχει έδρα στην ίδια διεύθυνση με το δικηγορικό γραφείο του Γρηγόρη Δημητριάδη και ένα από αυτά υπογράφεται κιόλας από δικηγόρο που είναι συνέταιρός του.
Θα μπορούσε η απάντησή μου να περιοριστεί στα προφανή, όπως ότι στη δημοσιογραφία, ιδίως σε αυτή που παρεμβαίνει επιμένοντας στα κακώς κείμενα, συχνά το ύφος είναι ιδιαίτερα έντονο και ότι οι τίτλοι πρωτίστως τραβούν το ενδιαφέρον και συχνά είναι περισσότερο μεταφορικοί παρά κυριολεκτικοί, όπως και ότι προφανώς κάνουμε κριτική σε καταστάσεις και πολιτικές, κρίνουμε συμπεριφορές και τον δημόσιο λόγο βάσει ιδιότητας και θέσης, και «δεν θίγουμε την τιμή και την υπόληψη» κανενός.
Όμως, δεν έχω σκοπό να υπενθυμίσω σε πολιτικά πρόσωπα ποια είναι η σημασία της ελευθερίας του Τύπου, ιδίως όταν κάνει σκληρή κριτική, ούτε ότι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν ότι η άδικη κριτική εντός δημοκρατίας είναι προτιμότερη από το λιβάνισμα εντός… μεταδημοκρατίας.
Κυρίως, θέλω να σταθώ στο γιατί γράψαμε ένα άρθρο με έναν τίτλο που ήταν όντως προκλητικός, σκληρός και αυστηρός.
Το κάναμε γιατί πολύ απλά πιστεύουμε ότι σε αυτό τον τόπο, στην κοινωνία, στους ψηφοφόρους (πρώτα και κύρια της Νέας Δημοκρατίας) αξίζει κάτι καλύτερο από την εικόνα εκείνης της «γιορτής».
Δεν είναι ιδεολογικό το θέμα. Δεν έχουμε πρόβλημα εάν κάποιοι θέλουν να είναι κεντρώοι, κεντροδεξιοί, σκληροί δεξιοί, αριστεροί ή ακροαριστεροί. Η Δημοκρατία ανασαίνει εκεί όπου υπάρχουν πολλές φωνές και όχι εκεί όπου υπάρχουν ομοφωνίες.
Το θέμα είναι πολιτισμικό, και βαθιά πολιτικό γιατί στον πυρήνα του βρίσκεται η ηθική της πολιτικής. Αφορά μια ολόκληρη πολιτική υποκουλτούρα (υποτίθεται αντίπαλο δέος στην «θολοκουλτούρα» όπως έχουν μάθει τα ασπόνδυλα της Ομάδας Αλήθειας και οι φίλοι τους υπουργοί να λένε), που αναπτύχθηκε εδώ και χρόνια, με αφετηρία τις μεγάλες πολώσεις των μνημονίων, και η οποία υποκατέστησε την κριτική με την τοξικότητα, την πολεμική με τη «δολοφονία χαρακτήρων», την ενημέρωση με τη στοχοποίηση ανθρώπων, τη δημοσιογραφία με την τρολιά.
Έχει να κάνει με έναν πολιτικό… πρωτογονισμό, όπου κυριαρχεί το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όπου δικαιολογείται κάθε πολιτική «κωλοτούμπα» και όπου η πολιτική αντιπαράθεση δεν γίνεται ποτέ επί της ουσίας, αλλά στο επίπεδο του «σας ξέρουμε και εσάς».
Βασίζεται σε μια αντίληψη άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας που στηρίζεται στην εχθρότητα προς τις διεκδικήσεις της κοινωνίας, την άρνηση διαλόγου με τους μαζικούς φορείς, την εκμετάλλευση της δημοσιότητας για να απαξιωθούν οι όποιοι διαφωνούντες και διαμαρτυρόμενοι.
Δείχνει μια βαθιά παραταξιακή αντίληψη της πολιτικής, ως εάν σε τελική ανάλυση αυτό που μετράει είναι να «νιώσει καλά» ένας σκληρός κομματικός πυρήνας, αυτός που προτιμά να ακούει έναν υπουργό να φωνάζει ρυθμικά «και α και ου και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ» παρά να εξηγεί πώς δεν θα διαλυθεί το σύστημα υγείας.
Και κρύβει μια βαθιά αντιθεσμική και τελικά αντιδημοκρατική αντίληψη της εξουσίας που καταλήγει σε πρακτικές όπως οι υποκλοπές, το «μπάζωμα» για τα Τέμπη, οι απειλές σε όσους θέλουν δικαιοσύνη.
Όλα αυτά συγκεφαλαιώθηκαν στην εκδήλωση της «Ομάδας Αλήθειας», αυτή η αντίληψη στηρίχτηκε από τον υπουργό Υγείας και τον ίδιο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Αυτή πήγε να στηρίξει ο άνθρωπος που κάποτε ήταν (και για ορισμένους ακόμη είναι…) το δεξί χέρι του πρωθυπουργού.
Αυτή την πολιτική κουλτούρα στηλιτεύσαμε – και τα πολιτικά πρόσωπα που την εκπροσωπούν. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Γιατί πιστεύουμε ότι στη χώρα αξίζει κάτι καλύτερο.
Και είναι γελασμένοι ότι θα μας κάνουν να σιωπήσουμε αυτοί που μας έστειλαν τα εξώδικα.
Γιατί ο Γρηγόρης Δημητριάδης αντί να μοιράζει αγωγές από εδώ και από εκεί, καλό θα ήταν κάποτε όντως να δώσει μια πειστική εξήγηση ως προς το γιατί υπήρξε ένα κέντρο παρακολουθήσεων με χρήση παράνομου κατασκοπευτικού λογισμικού και γιατί παρακολουθούνταν υπουργοί, βουλευτές, ανώτατοι αξιωματούχοι, δικαστικοί και επιχειρηματίες.
Γιατί ο Στέλιος Πέτσας καλό είναι να αναλογιστεί γιατί κατάφερε να μείνει κυρίως γνωστός για τη «λίστα Πέτσα», μια συντονισμένη δηλαδή προσπάθεια να χειραγωγηθεί η ενημέρωση. Η πολιτική πράξη με την οποία θα μείνει ο κ. Πέτσας στην ιστορία και η λέξη που θα ακολουθεί το όνομα του είναι τα «πετσοταϊσμένα», ΜΜΕ που συχνά πυκνά λειτουργούν ως να βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Και για να μην ξεχνιόμαστε, θυμίζω ότι η Alter Ego τότε αρνήθηκε να πάρει οποιαδήποτε σχετική επιχορήγηση.
Γιατί ο Άδωνις Γεωργιάδης, καλό να είναι μη θίγεται από επικριτικά δημοσιεύματα, αλλά να αναρωτηθεί γιατί όπου εμφανίζεται οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία τον περιμένουν με διαμαρτυρίες και γιατί η κοινωνία τον θεωρεί υπεύθυνο για τα μεγάλα προβλήματα της δημόσιας υγείας. Και βέβαια μπορεί να πήγε τώρα στην Ομάδα Αλήθειας και να εμφανίζεται ως… παραταξιακότερος της παράταξης, όμως δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που αποκαλούσε εντός κοινοβουλίου τον Κυριάκο Μητσοτάκη λαϊκιστή βαθύπλουτο γόνο που δεν έχει εργαστεί ποτέ ή που τον ειρωνευόταν για το σκάνδαλο Siemens και του παραχωρούσε το βουλευτικό αυτοκίνητό του.
Παρατίθενται τα ντοκουμέντα, μια που ο Αδωνις Γεωργιάδης εξήρε την συγκεκριμένη πρακτική της Ομάδας Αλήθειας, ανάδειξης της αναξιοπιστίας και ανακολουθίας του πολιτικού αντιπάλου με παράθεση δηλώσεών του από το παρελθόν. Και εδώ, δεν έχει υπάρξει κανένα μοντάζ και καμία κοπτοραπτική.
Το γεγονός ότι τώρα αυτοί οι άνθρωποι σπεύδουν να απαντήσουν με εξώδικα στην κριτική που τους ασκούμε απλώς επιβεβαιώνει όσα έγραψα πιο πάνω. Ότι περιφρονούν κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου, ότι απαξιώνουν τον Τύπο, ότι η αντίληψή τους για τη δημοσιότητα είναι η «Ομάδα Αλήθειας», η προπαγάνδα και τα τρολ.
Ξέρω ότι είναι καλομαθημένοι κατά κάποιον τρόπο γιατί δυστυχώς ένα σημαντικό μέρος των μέσων ενημέρωσης στη χώρα μας συμβιβάζονται και συμμορφώνονται σε αυτή τη γραμμή. Βοηθά, άλλωστε, και η διαχείριση της κρατικής διαφήμισης σε αυτή την κατεύθυνση, με την Ομάδα Αλήθειας και τα ΜΜΕ που ελέγχει να απολαμβάνουν γενναίες μερίδες.
Όμως, εμείς δεν πρόκειται να συμμορφωθούμε. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Να εντοπίζουμε προβλήματα, να αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες της κοινωνίας, να τροφοδοτούμε τη δημόσια σφαίρα με πληροφόρηση (και όχι επικοινωνιακό σανό), να προχωρούμε σε αποκαλύψεις, να κάνουμε την αυστηρή κριτική που είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Και δεν θα μας πτοήσουν αυτά τα εξώδικά, όπως δεν μας πτόησαν όλα τα προηγούμενα.
Post Scriptum: «Ανησυχία» υπάρχει που δεν έχει ενεργοποιηθεί ο κ. Παύλος Μαρινάκης και ο κ. Νίκος Παπαθανάσης. Φαήλο, μην ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη. Αδιάφορος
