Μετά την ιρανική πυραυλική επίθεση το βράδυ της 1ης Οκτωβρίου, η οποία συγκλόνισε το Ισραήλ, κατέστη σαφές ότι ο αγώνας για την κατοχή των πιο ισχυρών συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας στον κόσμο έχει γίνει ένα υπαρξιακό ζήτημα για τις χώρες.
Η επίθεση, με την ονομασία «True Promise 2», περιελάμβανε τη χρήση βαλλιστικών και υπερηχητικών πυραύλων από το Ιράν που έφτασαν στους στόχους τους μέσα σε λίγα λεπτά.
Το Ισραήλ έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνο του κύματα προηγμένων πυραυλικών επιθέσεων χωρίς να ενισχύσει τις αμυντικές του δυνατότητες με άμεση αμερικανική υποστήριξη.
Σε αυτό το πλαίσιο, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ ανακοίνωσε στις 13 Οκτωβρίου την πρόθεσή του να αναπτύξει στο Ισραήλ το σύστημα Terminal High Altitude Area Defense (THAAD), ένα σύστημα σχεδιασμένο για την αναχαίτιση βαλλιστικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Η ανάπτυξη θα συνοδεύεται από αμερικανικό στρατιωτικό απόσπασμα για την επίβλεψη της λειτουργίας του και τη διασφάλιση της επιχειρησιακής του ετοιμότητας.
Σε ανακοίνωση του Πενταγώνου αναφέρεται ότι η κίνηση αυτή στοχεύει στην «ενίσχυση της ισραηλινής αεράμυνας μετά τις πρωτοφανείς ιρανικές επιθέσεις που σημειώθηκαν στις 13 Απριλίου και επαναλήφθηκαν στις αρχές Οκτωβρίου».
Μόλις μία εβδομάδα αργότερα, ο τότε υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, ανακοίνωσε την επιτάχυνση της ανάπτυξης του συστήματος, επιβεβαιώνοντας ότι το THAAD ήταν ήδη σταθμευμένο εντός του Ισραήλ.
Αυτό το βήμα πηγάζει από την περιορισμένη απόδοση του συστήματος αεράμυνας του Ισραήλ, παρά την πολυπλοκότητά του και την πολυεπίπεδη φύση του, απέναντι σε μεγάλες, συντονισμένες επιθέσεις.
Αυτό το σύστημα αποτελείται από πολλά επίπεδα, καθένα από τα οποία ειδικεύεται στην αντιμετώπιση ενός συγκεκριμένου τύπου απειλής σε συγκεκριμένες αποστάσεις και υψόμετρα.
Για παράδειγμα, ο Σιδερένιος Θόλος αποτελεί το πρώτο επίπεδο και έχει σχεδιαστεί για να αναχαιτίζει πυραύλους μικρού βεληνεκούς, βλήματα όλμων και πυροβολικό, λειτουργώντας αποτελεσματικά σε αποστάσεις μεταξύ 4 και 70 χιλιομέτρων.
Στη συνέχεια έρχεται το σύστημα David’s Sling, ένα σύστημα σχεδιασμένο για να αναχαιτίζει πυραύλους μεσαίου και μεγάλου διαμετρήματος, με βεληνεκές αναχαίτισης μεταξύ 40 και 300 χιλιομέτρων, δίνοντάς του τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά απειλές μεγαλύτερες και πιο μακριά από αυτές που στοχεύουν τα χαμηλότερα επίπεδα.
Το σύστημα Arrow περιλαμβάνει αρκετές γενιές, η πιο σημαντική από τις οποίες είναι το σύστημα Arrow 2, σχεδιασμένο για την αναχαίτιση βαλλιστικών πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς εκτός ατμόσφαιρας.
Σε μια νεότερη έκδοση, το σύστημα Arrow 3 προσφέρει βελτιωμένη ικανότητα πλήγματος στόχων σε μεγαλύτερα υψόμετρα και μεγαλύτερες αποστάσεις, καθιστώντας το ιδιαίτερα κατάλληλο για την αναχαίτιση διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων. Έτσι, αντιπροσωπεύει ένα προηγμένο αμυντικό στρώμα μέσα σε ένα πολυεπίπεδο σύστημα αεράμυνας.
THAAD
Το THAAD σημαίνει Terminal High Altitude Area Defense (Άμυνα Περιοχής Υψηλού Υψομέτρου). Είναι ένα από τα πιο προηγμένα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας στο οπλοστάσιο των ΗΠΑ, σχεδιασμένο για την αναχαίτιση βαλλιστικών πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς κατά την τελική τους φάση, ειδικά κατά την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα.
Το THAAD είναι ικανό να αναχαιτίζει στόχους σε απόσταση έως και 200 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο 150 χιλιομέτρων, καθιστώντας το, μοναδικό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες ικανό να λειτουργεί τόσο εντός όσο και εκτός της ατμόσφαιρας.
Το THAAD παρέχει ευρύτερη προστασία αεράμυνας από το σύστημα Patriot και λειτουργεί πλήρως ενσωματωμένο με αυτό, μαζί με το σύστημα πυραυλικής άμυνας Aegis.
Το THAAD παρέχει επίσης ένα επιπλέον επίπεδο στο πολυεπίπεδο σύστημα αεράμυνας, γεφυρώνοντας το χάσμα δυνατοτήτων μεταξύ των ισραηλινών συστημάτων David’s Sling και Arrow, καλύπτοντας πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις και επικαλύπτοντας το πρώτο.
Ο στόχος των ΗΠΑ με την ανάπτυξη αυτού του συστήματος στο Ισραήλ φαίνεται να είναι η επέκταση του πεδίου εφαρμογής της προστασίας από βαλλιστικούς πυραύλους, μετά τα τρωτά σημεία που αποκαλύφθηκαν από τις πρόσφατες ιρανικές επιθέσεις.
Μετά από αυτές τις επιθέσεις, έχει καταστεί απαραίτητο να ενισχυθεί η ισραηλινή άμυνα με πρόσθετα στρώματα ικανά να αναχαιτίζουν απειλές σε μακρινά και μεγαλύτερα υψόμετρα.
Παρόλο που το THAAD είναι ένα από τα πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας, δεν είναι το μόνο στο οπλοστάσιο των ΗΠΑ, ούτε είναι το πιο διεθνώς αναγνωρισμένο. Πριν από την εξέταση των άλλων συστημάτων, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε τις γενικές αρχές των συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας, τα εξαρτήματά τους και τον τρόπο λειτουργίας τους για την αντιμετώπιση των αεροπορικών απειλών.
S-400
Η Ρωσία ξεκίνησε την ανάπτυξη του συστήματος αεράμυνας S-400 το 1993 ως την τελευταία γενιά του συστήματος S-300. Μετά από μια σειρά δοκιμών που ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το σύστημα τέθηκε σε ενεργό υπηρεσία το 2007.
Το S-400 είναι ένα από τα πιο ισχυρά συστήματα αεράμυνας στο ρωσικό οπλοστάσιο και πολλοί το συγκρίνουν με το αμερικανικό σύστημα THAAD.
Έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίζει ένα ευρύ φάσμα αεροπορικών απειλών, συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών, drones και διαφόρων τύπων πυραύλων. Έχει εμβέλεια έως και 400 χιλιόμετρα, επιτρέποντάς του να καλύπτει μεγάλες περιοχές και να αντιμετωπίζει μακρινές απειλές.
Το σύστημα βασίζεται σε τέσσερις διαφορετικούς τύπους πυραύλων, δίνοντάς του μια πολυεπίπεδη ικανότητα να εμπλέκει διάφορους στόχους σε ποικίλες αποστάσεις, τόσο κοντά όσο και μακριά, ενισχύοντας την ευελιξία και την αποτελεσματικότητά του σε οποιοδήποτε περιβάλλον μάχης.
Αρκετοί στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι τα συστήματα S-400 και S-300 αποτελούν σοβαρή απειλή για τα περισσότερα προηγμένα μαχητικά αεροσκάφη stealth και βομβαρδιστικά. Πιστεύεται ότι μόνο τα αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη F-22 Raptor και F-35, καθώς και το βομβαρδιστικό stealth B-2 Spirit, είναι ικανά να διεισδύσουν σε περιοχές που προστατεύονται από αυτά τα συστήματα. Ωστόσο, ακόμη και αυτά τα αεροσκάφη μπορεί να δυσκολευτούν ιδιαίτερα εάν οι ρωσικές συστοιχίες αεράμυνας είναι πυκνά ανεπτυγμένες και λειτουργούν εντός ενός ολοκληρωμένου δικτύου.
Patriot
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σύστημα Patriot είναι ένα από τα πιο γνωστά και ευρέως αναπτυγμένα συστήματα αεράμυνας στον κόσμο. Αρχικά αναπτύχθηκε για την αναχαίτιση αεροσκαφών, αλλά αργότερα τροποποιήθηκε ώστε να περιλαμβάνει την αναχαίτιση τακτικών βαλλιστικών πυραύλων.
Οι πύραυλοι Patriot χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση αεροπορικών απειλών μικρής έως μεσαίας εμβέλειας και αποτελούν ουσιαστικό μέρος των δικτύων αεράμυνας πολλών Αμερικανών συμμάχων.
Παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο στην αμυντική αρχιτεκτονική του ΝΑΤΟ, παρέχοντας προστασία τόσο σε πολιτικές όσο και σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Το σύστημα απέκτησε ευρεία φήμη για τον εξέχοντα ρόλο του κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1991, όταν αναχαίτισε με επιτυχία έναν αριθμό ιρακινών πυραύλων Scud.
Έκτοτε, το σύστημα έχει υποστεί διαδοχικές αναβαθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων των δυνατοτήτων ραντάρ και των μηχανισμών αναχαίτισης. Η τελευταία έκδοση, το PAC-3, χρησιμοποιεί τεχνολογία «άμεσης πρόσκρουσης» για την καταστροφή του στόχου, παρόμοια με το σύστημα THAAD.
Σχεδιασμένο για λειτουργία σε ποικίλα περιβάλλοντα, το Patriot διαθέτει ένα κρυπτογραφημένο, ανθεκτικό σε παρεμβολές σύστημα επικοινωνιών, επιτρέποντάς του να ενσωματώνεται με άλλα συστήματα όπως το THAAD και το ναυτικό σύστημα Aegis σε ένα ενοποιημένο αμυντικό δίκτυο.
Χονγκτσί-9 (HQ-9)
Στην Κίνα, η απόκτηση μιας αμερικανικής συστοιχίας Patriot τη δεκαετία του 1990 συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός εγχώριου αμυντικού συστήματος, καθώς το Πεκίνο συνδύασε ορισμένες από τις τεχνολογίες του με στοιχεία του ρωσικού συστήματος S-300, το οποίο είχε επίσης αποκτήσει, για να παράγει το Hongqi-9 (HQ-9), το οποίο τέθηκε σε λειτουργία το 1997 και εξακολουθεί να θεωρείται το καλύτερο σύστημα αεράμυνας της Κίνας.
Το Hongqi-9 μπορεί να αναχαιτίσει ένα ευρύ φάσμα αεροπορικών απειλών, συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών, ελικοπτέρων και drones, καθώς και πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς και έξυπνων βομβών.
Ωστόσο, ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι η αποτελεσματικότητά του παραμένει αμφισβητήσιμη σε σύγκριση με το ρωσικό αντίστοιχο, παρά την ενσωμάτωση ορισμένων τεχνολογιών Patriot. Αυτό είναι εμφανές στη συνεχιζόμενη εξάρτηση της Κίνας από τα συστήματα S-300 και S-400, καθώς διατηρεί τρεις επίγειες συστοιχίες και μία ναυτική συστοιχία για την προστασία των ακτών της.
Το Hongqi-9 αναπτύσσεται σε μεγάλες πόλεις και στρατηγικές περιοχές και έχει εξελιχθεί σε διάφορες εκδόσεις με βελτιωμένες προδιαγραφές, με βεληνεκές μεταξύ 100 και 300 χιλιομέτρων. Χρησιμοποιεί σύγχρονους πυραύλους αναχαίτισης HQ-9B που βασίζονται σε αδρανειακή καθοδήγηση στη μέση της πορείας και σε ενεργή καθοδήγηση ραντάρ στην τελική φάση, ενισχύοντας την ικανότητά του να εμπλέκει με ακρίβεια πολλαπλούς στόχους.
Aster 30 SAMP/T
Στην Ευρώπη, η Γαλλία και η Ιταλία συνεργάζονται στην ανάπτυξη του συστήματος πυραυλικής άμυνας Aster 30 SAMP/T, ενός προηγμένου συστήματος που έχει σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση σύγχρονων αεροπορικών απειλών, συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών, drones και βαλλιστικών πυραύλων.
Το Aster 30 έχει εμβέλεια περίπου 120 χιλιομέτρων (η τελευταία έκδοση SAMP/TNG έχει αυξήσει την εμβέλειά του στα 150 χιλιόμετρα), καθιστώντας το κατάλληλο για την προστασία ζωτικών εγκαταστάσεων και στρατιωτικών υποδομών από αεροπορικές απειλές. Το σύστημα διαθέτει ανεξάρτητο ραντάρ ικανό να ανιχνεύει και να παρακολουθεί στόχους ανεξάρτητα, χωρίς την ανάγκη εξωτερικών συστημάτων υποστήριξης, παρέχοντάς του σημαντική αυτονομία σε πολύπλοκες επιχειρήσεις.
Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του πυραύλου Aster 30 είναι η δυνατότητα κάθετης εκτόξευσης. Αυτή η τεχνολογία επιτρέπει την κάθετη εκτόξευση του πυραύλου και στη συνέχεια τη στροφή του προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, επιτρέποντας τη χρήση του σε αστικά περιβάλλοντα ή περιορισμένους χώρους.
Αυτό το σύστημα διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στα ευρωπαϊκά σχέδια αεράμυνας, καθώς αποτελεί μέρος του δικτύου του ΝΑΤΟ για την προστασία των αιθέρων από διάφορες αεροπορικές απειλές.
Παρά τις σημαντικές εξελίξεις στην τεχνολογία αεράμυνας σε όλο τον κόσμο, η εμπειρία έχει αποδείξει ότι οι επιθετικοί πύραυλοι εξακολουθούν να είναι ικανοί να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στους αντιπάλους τους. Αυτό οφείλεται στην αντιδραστική φύση των συστημάτων αεράμυνας, τα οποία δεν ξεκινούν επιθέσεις αλλά απλώς αντιδρούν. Αυτό δίνει πάντα στην πυραυλική επίθεση το πλεονέκτημα όσον αφορά την πρωτοβουλία και τον αιφνιδιασμό. Για το λόγο αυτό, οι επιθετικοί πύραυλοι, ακόμη και οι απλοί, παραμένουν ένα στρατηγικό όπλο στα χέρια των ασθενέστερων μερών, ικανό να μεταβάλει την ισορροπία στο έδαφος με ελάχιστους πόρους.
(Ιστότοποι Άμυνας)
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog
.jpg)
