'Η μουσική σκηνή στη Θεσσαλονίκη είναι άθλια και ανύπαρκτη. Δυστυχώς όλα εκείνα τα παιδιά που έδιναν μουσική γεύση σε μια πόλη, που πλέον βυθίζεται στα μπουζούκια, αναγκάστηκαν να γίνουν Αθηναίοι. Όχι μόνον δεν τους κατηγορώ, αλλά τους συμπονώ κιόλας, διότι η τέχνη δεν είναι φιλανθρωπία. Αφενός πρέπει με κάποιο τρόπο να ζήσουν από το τραγούδι, αφετέρου έχουν ανάγκη από ενθάρρυνση. Στην Αθήνα, αν μη τι άλλο, υπάρχει βήμα για τις νέες προσπάθειες. Στη Θεσσαλονίκη, με συντονισμένες πρωτοβουλίες εξόντωσαν όλα τα μικρά μαγαζιά που..
φιλοξενούσαν το μουσικό φυτώριο. Όπως φαίνεται, αυτά που δεν θα πάψουν ποτέ είναι τα μαγαζιά-παράγκες στα οποία στριμώχνονται 2.500 άνθρωποι για να δουν το βρακί της τραγουδίστριας. Στεναχωριέμαι πραγματικά βλέποντας όλους αυτούς τους χιλιάδες φοιτητές που έχουν μόνον μία λύση: να σκοτώνουν τις ώρες τους σε καφετέριες πίνοντας φραπέ. Και το χειρότερο; Ακούν ανυπόφορη μουσική, από αυτή που θα χρησιμοποιούσαν στον Ψυχρό Πόλεμο για να σε κάνουν βλάκα μέσα σε μια εβδομάδα'.
11/11/2007, συνέντευξη στη Μανιάνα Καλογεράκη
