Χρήστος Μάτης: "Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο"

Περίληψη της ομιλίας του επικεφαλή της παράταξης «ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ – Οικολογία στην Πράξη» και δημοτικού συμβούλου Χρήστου Μάτη στη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης

Δυστυχώς τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες μιας διαμάχης ανάμεσα στο δήμαρχο και στο Μίκη Θεοδωράκη.

Το μεγάλο θύμα αυτής της διαμάχης ήταν οι έννοιες της απαγόρευσης και της συγγνώμης.

Εγώ προέρχομαι από ένα πολιτικό χώρο κατά των απαγορεύσεων, όμως η απαγόρευση, ως έννοια ακυρώθηκε, όταν ο δήμαρχος «απαγόρευσε» στο Μίκη να κάνει την ομιλία στην Αριστοτέλους. Και ακυρώθηκε ακριβώς επειδή η ομιλία έγινε. Όπως είχε γίνει και το προηγούμενο Σάββατο η συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και της ΕΔΟΘ, παρά το γεγονός ότι ο χώρος είχε διατεθεί για εκδήλωση της ομοσπονδίας χάντμπολ.

Η συγγνώμη ως έννοια υπονομεύθηκε όταν ο Μίκης απαίτησε να του ζητήσει συγγνώμη ο δήμαρχος για την απόφαση του να μην παραχωρήσει την πλατεία. Κι αυτό διότι ο δήμαρχος λειτούργησε στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του. Αν έπραξε καλώς ή κακώς θα συνεκτιμηθεί μαζί με πολλά άλλα από τους ψηφοφόρους, όταν κληθούν να ψηφίσουν.

Όμως ας επιστρέψουμε στην απαγόρευση. Είναι προφανές ότι ο δήμος δε μπορεί να απαγορεύσει τίποτε. όχι επειδή είναι κατά των απαγορεύσεων, αλλά επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να το επιβάλει. Δεν υπάρχει μηχανισμός με τον οποίο να μπορεί να το κάνει.

Άκουσα προηγουμένως τον κ. Γκιουλέκα να κατονομάζει δεκάδες δρόμους του κέντρου της πόλης, που είναι γεμάτοι διπλοπαρκαρισμένα. Είχε δίκαιο. Έτσι ακριβώς είναι.

Πριν λίγες ημέρες, οι εργαζόμενοι στη Δημοτική Αστυνομία μου έκαναν την τιμή να ανταποκριθούν στην πρόσκληση μου να συναντηθούμε. Και μου είπαν με μεγάλη και κατανοητή επαγγελματική ικανοποίηση, ότι ανήμερα το Πάσχα μία ομάδα δέκα συναδέλφων τους κατάφερε να κρατήσει «καθαρή» από μικροπωλητές την απόσταση ανάμεσα στο λιμάνι και στο Λευκό Πύργο.

Αν αυτό απεικονίζει μία πραγματικότητα, πόσες χιλιάδες δημοτικούς αστυνομικούς χρειαζόμαστε για να μείνει όλη η πόλη καθαρή από τα διπλοπαρκαρισμένα; Προσέξτε, τα δικά μας διπλοπαρκαρισμένα, γιατί κάποιοι από μας είναι οι χιλιάδες που επιλέγουν να παρκάρουν έτσι τα αυτοκίνητα μας.

Σήμερα έχουμε 170 δημοτικούς αστυνομικούς. Υπάρχει περίπτωση να έχουμε ποτέ αυτό το στρατό που χρειάζεται να επιβάλλει την τάξη στην πόλη; Το στρατό που ενδεχομένως θα μπορούσε να σταματήσει μία ομιλία του Μίκη στην Αριστοτέλους; Η δική μου απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.

Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, εμείς σήμερα εδώ ως δημοτικό συμβούλιο να πάρουμε μία απόφαση με την οποία να απαγορεύουμε την παραχώρηση της πλατείας Αριστοτέλους για πολιτικές συγκεντρώσεις. Δυστυχώς θα ήταν εξ ίσου αποτελεσματική με την «δημαρχιακή απαγόρευση» της ομιλίας Θεοδωράκη.

Συμμερίζομαι απόλυτα την ανάγκη για ευταξία στην πόλη. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα μας δώσει τη λειτουργικότητα που χρειαζόμαστε.

Όμως, αυτή η ευταξία δε μπορεί να επιτευχθεί με αστυνομικά μέσα. Δε μπορούμε ποτέ να προσδοκούμε αποτελέσματα από κάτι τέτοιο.

Η μόνη διέξοδος, η μόνη προοπτική επιτυχίας, είναι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με βάση το οποίο ο καθένας μας θα αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για να γίνει εφικτή η συμβίωση μας.

Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα μας οδηγήσει σε διαδικασίες ανασύνταξης ενός ιστού που καθημερινά χάνεται.