 |
| Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Χ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ |
Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ
Με αυτόν τον τίτλο η εφημερίδα ‘ΒΗΜΑ’ στις 31-6-1979 χαρακτήριζε τον Αλέξανδρο Αβραμίδη. Ένας τίτλος, πέρα για πέρα αληθινός για τον άνθρωπο που είχε την ευθύνη για την όλη κατάσταση της Πολεμικής μας Βιομηχανίας.
Μιας βιομηχανίας που στήθηκε στη χώρα μας μετά από τις εντολές και τους σχεδιασμούς του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Μπροστάρης της προσπάθειας αυτής, ο ‘καπετάνιος’ του Κιλκίς, ο Αλέξανδρος Χ.Αβραμίδης.
Σε άψογη συνεργασία με τον ευπατρίδη υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ, ο Αβραμίδης ξεδίπλωσε τις οργανωτικές και διοικητικές του ικανότητες για το συμφέρον της πατρίδας.
Το εργοστάσιο φορητού οπλισμού στο Αίγιο, κατασκεύασε και παρέδωσε στον Ελληνικό στρατό το πρώτο ελληνικής παραγωγής γερμανικού τύπου τυφέκιο G3 σε δυο παραλλαγές: η πρώτη με πτυσσόμενο κοντάκι και η δεύτερη με σταθερό.
Και όλα αυτά μέσα στους πρώτους μήνες του 1979 .
Η προσπάθεια εισόδου στη διεθνή αγορά ελληνικού πολεμικού υλικού ήταν γεγονός!
Ένα γεγονός που είχε την εποχή εκείνη εξαιρετικά ευνοϊκές επιπτώσεις στην εθνική μας οικονομία.
Η κυβέρνηση του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, απέδειξε με πράξεις και όχι με λόγια, ότι σωστά αντιμετώπισε το πρόβλημα της Πολεμικής Βιομηχανίας και έθετε ήδη τις γερές βάσεις για την ανάπτυξή της.
Μεγάλη ώθηση δόθηκε και στην κατασκευή νέων σκαφών για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού στα ελληνικά ναυπηγία, δίνοντας ταυτόχρονα δουλειά σε ελληνικές επιχειρήσεις και πετυχαίνοντας μεγάλη απορρόφηση εργατικού δυναμικού.
Τον Αύγουστο του 1979 καθελκύστηκε η πρώτη από τις έξι πυραλαύκατους τύπου Κομπατάντ 3.
Μα και τα σχέδια για την ανάπτυξη της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας ήταν μεγάλα.
Η ΕΑΒ τον Μάιο του 1979 πραγματοποιούσε για πρώτη φορά στη χώρα μας εργασίες τετάρτου κλιμακίου – γενική επιθεώρηση και συντήρηση- σε αεροσκάφος ΦΑΝΤΟΜ.
Το προσωπικό της ΕΑΒ εργαζόταν με υπευθυνότητα και είχε πλήρη συναίσθηση του εθνικού έργου που επιτελούσε.
Η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, γινόταν ένα πρότυπο συναλλαγματοφόρου μονάδας στη χώρα μας.
Ο εθνικός στόχος της κυβέρνησης, ήταν να απαλλαγούν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σε σημαντικό ποσοστό, σε λίγα χρόνια, από την εξάρτηση του ξένου παράγοντα.
Με τη ραγδαία ανάπτυξη της Πολεμικής μας Βιομηχανίας, όχι μόνο θα μπορούσε η Ελλάδα να καλύψει τις δικές της ανάγκες, αλλά θα μπορούσε να κάνει και εξαγωγές στρατιωτικού υλικού και μέσων, ιδιαίτερα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Πυραυλάκατοι, ταχύπλοα περιπολικά σκάφη, στρατιωτικά οχήματα, τεθωρακισμένα, πυρομαχικά διαφόρων τύπων και διαμετρημάτων, φορητός οπλισμός, μέσα τηλεπικοινωνίας, γεμίσματα προωθήσεως πυραύλων, ακόμη και ελαφρού τύπου διθέσια αεροπλάνα, θα κατασκευάζονταν σε λίγα χρόνια στη χώρα μας.
Με τον τεχνικό εξοπλισμό που θα αποκτούσε η πολεμική μας βιομηχανία, θα ήταν σε θέση να επισκευάσει και αεροσκάφη της Πολιτικής Αεροπορίας και άλλων χωρών.
Είχε ήδη εκδηλωθεί έντονα ενδιαφέρον για την αγορά φορητού οπλισμού και άλλων εξαρτημάτων, που κατασκευάζονται στα εργοστάσια παραγωγής πολεμικών υλικών.
Εκτός από την μεγάλη προσπάθεια διεύρυνσης της εγχώριας κρατικής βιομηχανίας, επιδιώχθηκε η δημιουργία και νέων μονάδων, εξοπλισμένων με τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά μέσα.
Και μπροστά σε όλον αυτό τον δημιουργικό οργασμό της ανάπτυξης της Πολεμικής μας Βιομηχανίας, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, με διάφορους τρόπους, προσπαθούσε να εμποδίσει τη μεγάλη αυτή Εθνική προσπάθεια.
Κατά καιρούς, έβγαιναν διάφορα δημοσιεύματα, που έλεγαν ότι η κυβέρνηση δεν προτίμησε να αναθέσει την παραγωγή του φορητού οπλισμού σε υπάρχοντα ελληνικό…ιδιωτικό φορέα!
Ναι, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, κατηγορούσε την φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία που δημιουργούσε από το μηδέν εγχώρια Κρατική Πολεμική Βιομηχανία, ότι δεν έδινε δουλειές σε …ιδιώτες!
Από τότε τα διάφορα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν ξένους οίκους πολεμικού υλικού, προσπαθούσαν με πλάγιους τρόπους να σταματήσουν τη δημιουργία Πολεμικής Βιομηχανίας στη χώρα.
Από τότε εφεύρισκαν διάφορους τρόπους για να πάρουν δουλειές από την κρατική βιομηχανία.
Τότε όμως υπήρχαν τα άγρυπνα μάτια των πολιτικών του μεγέθους του Αλέξανδρου Αβραμίδη, τα οποία έβλεπαν το πριόνισμα της εθνικής προσπάθειας για τη δημιουργία παραγωγικών μονάδων πολεμικού υλικού.
Έβλεπαν τις προσπάθειες των διάφορων ‘μεσαζόντων’, που επικεντρωνόταν στην υπονόμευση του όλου εγχειρήματος.
Και αντιδρούσαν. Αντιδρούσαν δυναμικά.
Έτσι λοιπόν, όταν το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για το λόγο ότι δεν έδωσε τη δουλειά σε ιδιωτική εταιρεία, εισέπραξε την απάντηση του υφυπουργού Αβραμίδη: ‘Τέτοιος φορέας, που να μπορεί να κατασκευάζει ατομικό οπλισμό δεν υπάρχει. Είναι αλήθεια ότι ιδιωτικός φορέας έκανε πρόταση να προμηθεύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας με φορητό οπλισμό. Δεν επρόκειτο όμως περί παραγωγής, αλλά απλώς περί …συναρμολογήσεως, με ανάθεση της κατασκευής των εξαρτημάτων σε υποκατασκευαστές, πράγμα το οποίο αντενδείκνυται. Η κυβέρνηση προτίμησε τη δημιουργία εργοστασίου φορητού οπλισμού με τη μορφή που έχει σήμερα, γιατί θεωρεί απαραίτητο να ελέγχει πλήρως την παραγωγή του φορητού οπλισμού για πολλούς λόγους (περιορισμός εγκληματικότητας, τρομοκρατία κτλ).’
Γνώριζαν οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής, την προσπάθεια των μεσαζόντων για τη διάλυση της Πολεμικής Βιομηχανίας και αντιδρούσαν δυναμικά.
Μετά όμως από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1981 και την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και η φθίνουσα πορεία.
Υ.Γ.
Και για να καταλάβετε το μέγεθος της καταστροφή που έγινε τη δεκαετία του 80 στην Ελληνική Πολεμική Βιομηχανία, όταν ο συγγραφέας μίλησε κάποια στιγμή με τον τέως υφυπουργό γιατί δεν προχώρησε το ΠΑΣΟΚ το έργο του Κωνσταντίνου Καρμανλή, εκείνος απάντησε : ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΖΑ
