Ο πατέρας του έζησε δεκαεπτά χρόνια στην εξορία. Ο ίδιος ξεκίνησε από εμποροϋπάλληλος στην
Αιόλου με ημερομίσθιο είκοσι πέντε δραχμών, πριν περάσει για πάντα στον χώρο της υποκριτικής. Σήμερα, μετρά μισό αιώνα στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Παθιασμένος με τον σοσιαλισμό, την ΑΕΚ, τη μητέρα του και την Ελλάδα, φωνάζει: «Να τιμωρηθούν όσοι σκότωσαν τη χώρα!».
Ο Γιώργος Πάντζας μιλάει στην «Espresso της Κυριακής». Στο σπίτι του, στην Καλλιτεχνούπολη, κάθεται στο γραφείο του ανάμεσα σε φωτογραφίες του. Μιλάει και είναι σαν να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Θυμάται τα παλιά, οργίζεται για τα σημερινά, ονειρεύεται τα αυριανά...
- Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια; Η μητέρα μου! Η μητέρα ήταν ο κόσμος μου. Η Καίτη μου. Υπάλληλος στον δήμο Αθηναίων. Προσφυγοπούλα από τη Μικρά Ασία. Εκείνη με έβαλε στον δρόμο του θεάτρου. Εκείνη με απέτρεψε να πάω στα καράβια σαν δόκιμος πλοίαρχος, όπως σχεδίαζα για να αντιμετωπίσω τα προς το ζην, διότι ο πατέρας μου Σπύρος Πάντζας ήταν με κάποια… μικρά διαλλείματα συνεχώς σε εξορίες λόγω των αριστερών ιδεών του. Από το 1947 μέχρι το 1971-1972 ήταν σε κάποια εξορία, επειδή αρνιόταν να κάνει δήλωση μετανοίας. Δούλευε ως υπάλληλος του υπουργείου Δημοσίων Εργων, αλλά όντας συνειδητός κομμουνιστής κατήγγειλε τον διευθυντή του, επειδή έκλεβε τα λεφτά της υπηρεσίας που προορίζονταν για αντιπλημμυρικά έργα στον Πηνειό ποταμό, και τον απέλυσαν... Εχω δει τον πατέρα μου σε φυλακές, με βγαλμένα νύχια χεριών και ποδιών από τους ανακριτές, στο νοσοκομείο μαχαιρωμένο από ξιφολόγχη Ιταλού κοκορόφτερου, τον έχω δει κατάμαυρο από τα βασανιστήρια από τους ακροδεξιούς του τάγματος των Μπουραντάδων. Σπάνια τον έβλεπα, γιατί διαρκώς κρυβόταν. Μόνο μετά το ’72, όταν πια είχα βγει μπροστά με το θέατρο, τονν πήρα στη δουλειά μου στη διαχείριση. Διότι εγώ ουσιαστικά γνώρισα σαν πατέρα τον θείο μου Σπύρο Αναγνωστόπουλο, ο οποίος με ανέθρεψε. Ηταν γυμνασιάρχης, καθηγητής φιλόλογος, δεξιών πεποιθήσεων, αλλά άνθρωπος που είχε πολεμήσει στους Βαλκανικούς Αγώνες, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και είχε τιμηθεί με βραβεία ανδρείας. - Μένατε στο Παγκράτι… Ναι, και τελείωσα το νυχτερινό γυμνάσιο. Επειδή ο θείος μου δεν είχε χρήματα για να με σπουδάσει, έπιασα δουλειά από δεκαπέντε χρόνων στο κατάστημα χονδρικής πώλησης υφασμάτων στην Αιόλου Αδελφοί Σεχόπουλοι. Πρώτο ημερομίσθιο, είκοσι πέντε δραχμές. Οταν μπήκα το ’55 θριαμβευτικά στο Εθνικό Θέατρο, συνέχισα παράλληλα τη δουλειά του υπαλλήλου, γιατί η σχολή λειτουργούσε βράδυ. Συνολικά, εργάσθηκα στα υφάσματα πέντε χρόνια. - Και από την Αιόλου, στη λάμψη του θεάτρου… Επαιξα τον Καραγκιόζη του Συναδινού στις εξετάσεις στο Εθνικό για να πάρουμε το απολυτήριο, με είδε ο Μάνος Κατράκης και με πήρε μαζί του στο θερινό θέατρο του Πεδίου του Αρεως με το έργο του Γεωργίου Ρούσσου «Βασίλισσα Αμαλία». Επαιξα τον ρόλο του υπασπιστή της βασίλισσας. - Τι λατρέψατε στο θέατρο; Λάτρεψα την επικοινωνία με τους θεατές. Επικοινωνία που οδηγούσε στη μέθεξη. Η παρουσία μου στη σκηνή με γέμιζε. Γινόμουνα άλλος άνθρωπος. Σεβόμουνα το κείμενο του συγγραφέα αλλά και αυτοσχεδίαζα, όταν έβλεπα αυτό το ενθουσιώδες κοινό που με ακολούθησε από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι το τελευταίο παίξιμό μου το 2006. Στέλνω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ μέσω αυτής της συνέντευξης στους ανθρώπους αυτούς. - Κύριε Πάντζα, έχοντας μια μεγάλη καριέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, πήγατε στην πολιτική, αφού προηγουμένως είσαστε με την ΕΔΑ, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου, υποψήφιος δήμαρχος Καισαριανής, υποψήφιος βουλευτής του ΔΗ.ΚΙ το 1996, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ το 2007 και σήμερα στο τριμελές προεδρείο του ΔΗ.ΚΙ. Τι σας γοητεύει στην πολιτική; Είμαι παιδί της Κατοχής, ήμουν Αετόπουλο και ως παιδί κομμουνιστή οι συνομήλικοί μου με πολιορκούσαν στο σπίτι φωνάζοντάς με… Βούλγαρο, Ρώσο και έβγαινα και τους πλάκωνα όταν τους πετύχαινα έναν έναν. Από μικρός μέχρι και σήμερα πιστεύω σε έναν σοσιαλισμό όπου φως, νερό, τηλέφωνο, παιδεία, υγεία, συγκοινωνία θα ανήκουν στο κράτος για να εξυπηρετούν τους εργαζομένους. Πιστεύω σε μια εξωτερική πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας. Αντίθετα, σήμερα βλέπω ότι το ΔΝΤ μας οδηγεί σε μια σύγχρονη σκλαβιά και σε υποταγμένη Ελλάδα. - Γι’ αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα τι σκέπτεστε; ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνούν του κόσμου τις αρπαχτές. Εχουν φάει λεφτά και λεφτά. Να δικασθούν και να φυλακισθούν οι υπαίτιοι, να επιστρέψουν τα λεφτά, αλλιώς, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη, οι κλεψιές θα συνεχισθούν. Οσοι διετέλεσαν υπουργοί και στελέχη του κράτους και των κομμάτων εξουσίας να δώσουν στη δημοσιότητα αύριο κιόλας τη δήλωση «Πόθεν έσχες». Γιατί δεν το κάνουν; Εγώ δούλεψα σαράντα οκτώ χρόνια στο θέατρο και άλλα πέντε ως εμποροϋπάλληλος, δούλεψα δηλαδή πάνω από μισό αιώνα και καλά αμειβόμενος και, αν δεν μου έπεφτε το λαχείο, επτά εκατομμύρια δραχμές το 1987, δεν θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το σπίτι όπου μένω σήμερα, αφού η σύνταξή μου τώρα ανέρχεται στο… ιλιγγιώδες ποσό των 1.030 ευρώ. Αν δεν έκανα οικονομία, δεν θα μπορούσα να πάρω στον γιο μου και στην κόρη μου από ένα σπίτι να μην τους τρώνε τα ενοίκια. Εβγαλα πολλά λεφτά, αλλά δεν με μάγεψαν όπως με μάγεψε η μαγεία του θεάτρου. Και για την πολιτική έχω ξοδέψει πολλά από την τσέπη μου. Γιατί για μένα πολιτική είναι να έχουν όλοι οι άνθρωποι μια καλύτερη ζωή, όχι μόνον ο εαυτός μου. - Αν σας ζητούσαν οι Ελληνες να τους στείλετε ένα SMS, τι θα γράφατε ; Παλέψτε να τιμωρηθούν όσοι σκότωσαν την Ελλάδα μας. «Από τη μανούλα μου έγινα ΑΕΚ» - Η άλλη μεγάλη αγάπη σας είναι η ΑΕΚ… Από τη μανούλα μου έγινα ΑΕΚ. Ως Μικρασιάτισσα με έστελνε τις Κυριακές από το αστικό Παγκράτι να δω την ΑΕΚ στην προσφυγική Φιλαδέλφεια. Πρωτοείδα αγώνα το 1949, όταν κερδίσαμε το Κύπελλο με 2-1 απέναντι στον Παναθηναϊκό. Το γήπεδό μας τότε δεν είχε εξέδρες μπετόν. Ηταν σκαμμένες στο χώμα. Οι παίκτες άλλαζαν σε μια παράγκα. - Πώς έφτασε το ποδόσφαιρο σε αυτήν τη βαρβαρότητα; Τα παιδιά που μπουκάρουν στα γήπεδα είναι θύματα μιας καπιταλιστικής πολιτικής. Τους δημιούργησε το σύστημα κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να εκτονώνονται και να μη βγαίνουν να διαμαρτύρονται έξω από τη Βουλή και το Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας κοινωνική δικαιοσύνη. - Εκτός από τους φτωχούς βαρβάρους, υπάρχει και η ευθύνη των πλουσίων παραγόντων της βαρβαρότητας… Τα στημένα παιχνίδια, η διαιτησία που δημιουργεί τη βία, η ποιότητα ορισμένων προέδρων, η ανικανότητα των αρμοδίων του κράτους να επιβάλουν μια ευπρεπή τάξη έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον εκφυλισμό. Στόχος της διαιτησίας τα τελευταία χρόνια ήταν η ομάδα μας. Διαιτητές, ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα έχουν τη μεγάλη ευθύνη. Πού ακούστηκε… περιφερόμενοι πρόεδροι σωματείων; Τόσο προσοδοφόρο είναι το επάγγελμα του προέδρου; Αν δεν καθαρίσει αυτή η κόπρος του Αυγεία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς, το Στοίχημα έχει φουσκώσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων. Κλέφτες και απατεώνες οδήγησαν την Ελλάδα στην πτώχευση, αλλά δεν τιμωρήθηκε κανείς. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο… - Πηγαίνετε στο γήπεδο; Επειδή αγαπώ τόσο πολύ την ΑΕΚ, αραίωσα να πηγαίνω τακτικά στο γήπεδο, γιατί με τα αποτελέσματα που έφερε φέτος στο γήπεδο υπήρχε κίνδυνος να μη γυρίσω στο σπίτι μου από καρδιακό επεισόδιο… «Καμία δεν αντικατέστησε τη Βουγιουκλάκη» - Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ποιες ήταν οι εμπειρίες σας; Δούλεψα με την Αλίκη τρία χρόνια. Το 1961 - 1962 πήγαμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Το 1962 - 1963 στο Θέατρο Κοτοπούλη ανεβάσαμε το έργο «Καίσαρας και Κλεοπάτρα» και μετά κάναμε το «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Την τρίτη χρονιά ανεβάσαμε το «Κυριακή στη Νέα Υόρκη» στο Θέατρο Διονύσια. Η Αλίκη είχε ένα φωτοστέφανο. Ο ηθοποιός, όταν βγαίνει πάνω στη σκηνή, γυαλίζει. Αλλος πολύ, άλλος λίγο. Αυτό είναι κάτι απροσδιόριστο, κάτι μαγικό. Η Αλίκη εξέπεμπε φως. Είχε ερωτική σχέση με τον φακό. Επαιζε μπροστά του. Του έκανε τσαλίμια. Τον προκαλούσε. Και ο φακός… ξετρελαινόταν. Ο φακός και η Αλίκη ήταν ζευγάρι! - Πολλά από τα κινηματογραφικά της δεν ήταν αφελή; Από ένα σημείο και μετά, το έκανε μανιέρα. Εγινε μπριλάντε ενζενί. Απέκτησε μια συγκεκριμένη ειδικότητα, όπως οι γιατροί… Προσωπικά πάντως της οφείλω πολλά. - Θυμηθείτε ένα περιστατικό… Το 1961 κάναμε την ταινία «Η Λίζα και η άλλη». Κάποια στιγμή, τσακωθήκαμε, τρόπος του λέγειν, γιατί προτίμησε να βάλει τον Παπαμιχαήλ να παίξει τον ρόλο που έπαιζα εγώ στο θέατρο «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Και συνέβη το παράδοξο: εγώ να παίζω τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο θέατρο και ο φίλος μου ο Παπαμιχαήλ να παίζει τον ρόλο μου στον κινηματογράφο! Ε, τότε θύμωσα. Οπότε, την άλλη χρονιά πήγα κι εγώ με την Τζένη Καρέζη και παίξαμε το «Μαίρη Μαίρη». Τότε θύμωσε η Αλίκη και… ξεθύμωσα εγώ. Αυτά βεβαίως τα θυμόμαστε κατόπιν και τα… νοσταλγούσαμε. - Σήμερα υπάρχει η σύγχρονη Αλίκη; Καμία δεν μπόρεσε να την αντικαταστήσει. Δεν βρέθηκε ακόμη ούτε η διάδοχος της Βουγιουκλάκη ούτε της Καρέζη. ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΔΑΣ http://www.espressonews.gr/
- Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια; Η μητέρα μου! Η μητέρα ήταν ο κόσμος μου. Η Καίτη μου. Υπάλληλος στον δήμο Αθηναίων. Προσφυγοπούλα από τη Μικρά Ασία. Εκείνη με έβαλε στον δρόμο του θεάτρου. Εκείνη με απέτρεψε να πάω στα καράβια σαν δόκιμος πλοίαρχος, όπως σχεδίαζα για να αντιμετωπίσω τα προς το ζην, διότι ο πατέρας μου Σπύρος Πάντζας ήταν με κάποια… μικρά διαλλείματα συνεχώς σε εξορίες λόγω των αριστερών ιδεών του. Από το 1947 μέχρι το 1971-1972 ήταν σε κάποια εξορία, επειδή αρνιόταν να κάνει δήλωση μετανοίας. Δούλευε ως υπάλληλος του υπουργείου Δημοσίων Εργων, αλλά όντας συνειδητός κομμουνιστής κατήγγειλε τον διευθυντή του, επειδή έκλεβε τα λεφτά της υπηρεσίας που προορίζονταν για αντιπλημμυρικά έργα στον Πηνειό ποταμό, και τον απέλυσαν... Εχω δει τον πατέρα μου σε φυλακές, με βγαλμένα νύχια χεριών και ποδιών από τους ανακριτές, στο νοσοκομείο μαχαιρωμένο από ξιφολόγχη Ιταλού κοκορόφτερου, τον έχω δει κατάμαυρο από τα βασανιστήρια από τους ακροδεξιούς του τάγματος των Μπουραντάδων. Σπάνια τον έβλεπα, γιατί διαρκώς κρυβόταν. Μόνο μετά το ’72, όταν πια είχα βγει μπροστά με το θέατρο, τονν πήρα στη δουλειά μου στη διαχείριση. Διότι εγώ ουσιαστικά γνώρισα σαν πατέρα τον θείο μου Σπύρο Αναγνωστόπουλο, ο οποίος με ανέθρεψε. Ηταν γυμνασιάρχης, καθηγητής φιλόλογος, δεξιών πεποιθήσεων, αλλά άνθρωπος που είχε πολεμήσει στους Βαλκανικούς Αγώνες, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και είχε τιμηθεί με βραβεία ανδρείας. - Μένατε στο Παγκράτι… Ναι, και τελείωσα το νυχτερινό γυμνάσιο. Επειδή ο θείος μου δεν είχε χρήματα για να με σπουδάσει, έπιασα δουλειά από δεκαπέντε χρόνων στο κατάστημα χονδρικής πώλησης υφασμάτων στην Αιόλου Αδελφοί Σεχόπουλοι. Πρώτο ημερομίσθιο, είκοσι πέντε δραχμές. Οταν μπήκα το ’55 θριαμβευτικά στο Εθνικό Θέατρο, συνέχισα παράλληλα τη δουλειά του υπαλλήλου, γιατί η σχολή λειτουργούσε βράδυ. Συνολικά, εργάσθηκα στα υφάσματα πέντε χρόνια. - Και από την Αιόλου, στη λάμψη του θεάτρου… Επαιξα τον Καραγκιόζη του Συναδινού στις εξετάσεις στο Εθνικό για να πάρουμε το απολυτήριο, με είδε ο Μάνος Κατράκης και με πήρε μαζί του στο θερινό θέατρο του Πεδίου του Αρεως με το έργο του Γεωργίου Ρούσσου «Βασίλισσα Αμαλία». Επαιξα τον ρόλο του υπασπιστή της βασίλισσας. - Τι λατρέψατε στο θέατρο; Λάτρεψα την επικοινωνία με τους θεατές. Επικοινωνία που οδηγούσε στη μέθεξη. Η παρουσία μου στη σκηνή με γέμιζε. Γινόμουνα άλλος άνθρωπος. Σεβόμουνα το κείμενο του συγγραφέα αλλά και αυτοσχεδίαζα, όταν έβλεπα αυτό το ενθουσιώδες κοινό που με ακολούθησε από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι το τελευταίο παίξιμό μου το 2006. Στέλνω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ μέσω αυτής της συνέντευξης στους ανθρώπους αυτούς. - Κύριε Πάντζα, έχοντας μια μεγάλη καριέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, πήγατε στην πολιτική, αφού προηγουμένως είσαστε με την ΕΔΑ, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου, υποψήφιος δήμαρχος Καισαριανής, υποψήφιος βουλευτής του ΔΗ.ΚΙ το 1996, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ το 2007 και σήμερα στο τριμελές προεδρείο του ΔΗ.ΚΙ. Τι σας γοητεύει στην πολιτική; Είμαι παιδί της Κατοχής, ήμουν Αετόπουλο και ως παιδί κομμουνιστή οι συνομήλικοί μου με πολιορκούσαν στο σπίτι φωνάζοντάς με… Βούλγαρο, Ρώσο και έβγαινα και τους πλάκωνα όταν τους πετύχαινα έναν έναν. Από μικρός μέχρι και σήμερα πιστεύω σε έναν σοσιαλισμό όπου φως, νερό, τηλέφωνο, παιδεία, υγεία, συγκοινωνία θα ανήκουν στο κράτος για να εξυπηρετούν τους εργαζομένους. Πιστεύω σε μια εξωτερική πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας. Αντίθετα, σήμερα βλέπω ότι το ΔΝΤ μας οδηγεί σε μια σύγχρονη σκλαβιά και σε υποταγμένη Ελλάδα. - Γι’ αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα τι σκέπτεστε; ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνούν του κόσμου τις αρπαχτές. Εχουν φάει λεφτά και λεφτά. Να δικασθούν και να φυλακισθούν οι υπαίτιοι, να επιστρέψουν τα λεφτά, αλλιώς, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη, οι κλεψιές θα συνεχισθούν. Οσοι διετέλεσαν υπουργοί και στελέχη του κράτους και των κομμάτων εξουσίας να δώσουν στη δημοσιότητα αύριο κιόλας τη δήλωση «Πόθεν έσχες». Γιατί δεν το κάνουν; Εγώ δούλεψα σαράντα οκτώ χρόνια στο θέατρο και άλλα πέντε ως εμποροϋπάλληλος, δούλεψα δηλαδή πάνω από μισό αιώνα και καλά αμειβόμενος και, αν δεν μου έπεφτε το λαχείο, επτά εκατομμύρια δραχμές το 1987, δεν θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το σπίτι όπου μένω σήμερα, αφού η σύνταξή μου τώρα ανέρχεται στο… ιλιγγιώδες ποσό των 1.030 ευρώ. Αν δεν έκανα οικονομία, δεν θα μπορούσα να πάρω στον γιο μου και στην κόρη μου από ένα σπίτι να μην τους τρώνε τα ενοίκια. Εβγαλα πολλά λεφτά, αλλά δεν με μάγεψαν όπως με μάγεψε η μαγεία του θεάτρου. Και για την πολιτική έχω ξοδέψει πολλά από την τσέπη μου. Γιατί για μένα πολιτική είναι να έχουν όλοι οι άνθρωποι μια καλύτερη ζωή, όχι μόνον ο εαυτός μου. - Αν σας ζητούσαν οι Ελληνες να τους στείλετε ένα SMS, τι θα γράφατε ; Παλέψτε να τιμωρηθούν όσοι σκότωσαν την Ελλάδα μας. «Από τη μανούλα μου έγινα ΑΕΚ» - Η άλλη μεγάλη αγάπη σας είναι η ΑΕΚ… Από τη μανούλα μου έγινα ΑΕΚ. Ως Μικρασιάτισσα με έστελνε τις Κυριακές από το αστικό Παγκράτι να δω την ΑΕΚ στην προσφυγική Φιλαδέλφεια. Πρωτοείδα αγώνα το 1949, όταν κερδίσαμε το Κύπελλο με 2-1 απέναντι στον Παναθηναϊκό. Το γήπεδό μας τότε δεν είχε εξέδρες μπετόν. Ηταν σκαμμένες στο χώμα. Οι παίκτες άλλαζαν σε μια παράγκα. - Πώς έφτασε το ποδόσφαιρο σε αυτήν τη βαρβαρότητα; Τα παιδιά που μπουκάρουν στα γήπεδα είναι θύματα μιας καπιταλιστικής πολιτικής. Τους δημιούργησε το σύστημα κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να εκτονώνονται και να μη βγαίνουν να διαμαρτύρονται έξω από τη Βουλή και το Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας κοινωνική δικαιοσύνη. - Εκτός από τους φτωχούς βαρβάρους, υπάρχει και η ευθύνη των πλουσίων παραγόντων της βαρβαρότητας… Τα στημένα παιχνίδια, η διαιτησία που δημιουργεί τη βία, η ποιότητα ορισμένων προέδρων, η ανικανότητα των αρμοδίων του κράτους να επιβάλουν μια ευπρεπή τάξη έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον εκφυλισμό. Στόχος της διαιτησίας τα τελευταία χρόνια ήταν η ομάδα μας. Διαιτητές, ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα έχουν τη μεγάλη ευθύνη. Πού ακούστηκε… περιφερόμενοι πρόεδροι σωματείων; Τόσο προσοδοφόρο είναι το επάγγελμα του προέδρου; Αν δεν καθαρίσει αυτή η κόπρος του Αυγεία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς, το Στοίχημα έχει φουσκώσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων. Κλέφτες και απατεώνες οδήγησαν την Ελλάδα στην πτώχευση, αλλά δεν τιμωρήθηκε κανείς. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο… - Πηγαίνετε στο γήπεδο; Επειδή αγαπώ τόσο πολύ την ΑΕΚ, αραίωσα να πηγαίνω τακτικά στο γήπεδο, γιατί με τα αποτελέσματα που έφερε φέτος στο γήπεδο υπήρχε κίνδυνος να μη γυρίσω στο σπίτι μου από καρδιακό επεισόδιο… «Καμία δεν αντικατέστησε τη Βουγιουκλάκη» - Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ποιες ήταν οι εμπειρίες σας; Δούλεψα με την Αλίκη τρία χρόνια. Το 1961 - 1962 πήγαμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Το 1962 - 1963 στο Θέατρο Κοτοπούλη ανεβάσαμε το έργο «Καίσαρας και Κλεοπάτρα» και μετά κάναμε το «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Την τρίτη χρονιά ανεβάσαμε το «Κυριακή στη Νέα Υόρκη» στο Θέατρο Διονύσια. Η Αλίκη είχε ένα φωτοστέφανο. Ο ηθοποιός, όταν βγαίνει πάνω στη σκηνή, γυαλίζει. Αλλος πολύ, άλλος λίγο. Αυτό είναι κάτι απροσδιόριστο, κάτι μαγικό. Η Αλίκη εξέπεμπε φως. Είχε ερωτική σχέση με τον φακό. Επαιζε μπροστά του. Του έκανε τσαλίμια. Τον προκαλούσε. Και ο φακός… ξετρελαινόταν. Ο φακός και η Αλίκη ήταν ζευγάρι! - Πολλά από τα κινηματογραφικά της δεν ήταν αφελή; Από ένα σημείο και μετά, το έκανε μανιέρα. Εγινε μπριλάντε ενζενί. Απέκτησε μια συγκεκριμένη ειδικότητα, όπως οι γιατροί… Προσωπικά πάντως της οφείλω πολλά. - Θυμηθείτε ένα περιστατικό… Το 1961 κάναμε την ταινία «Η Λίζα και η άλλη». Κάποια στιγμή, τσακωθήκαμε, τρόπος του λέγειν, γιατί προτίμησε να βάλει τον Παπαμιχαήλ να παίξει τον ρόλο που έπαιζα εγώ στο θέατρο «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Και συνέβη το παράδοξο: εγώ να παίζω τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο θέατρο και ο φίλος μου ο Παπαμιχαήλ να παίζει τον ρόλο μου στον κινηματογράφο! Ε, τότε θύμωσα. Οπότε, την άλλη χρονιά πήγα κι εγώ με την Τζένη Καρέζη και παίξαμε το «Μαίρη Μαίρη». Τότε θύμωσε η Αλίκη και… ξεθύμωσα εγώ. Αυτά βεβαίως τα θυμόμαστε κατόπιν και τα… νοσταλγούσαμε. - Σήμερα υπάρχει η σύγχρονη Αλίκη; Καμία δεν μπόρεσε να την αντικαταστήσει. Δεν βρέθηκε ακόμη ούτε η διάδοχος της Βουγιουκλάκη ούτε της Καρέζη. ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΔΑΣ http://www.espressonews.gr/
