Αν μάλιστα από μικρός ονειρευόσουν ότι μια μέρα μπορεί να κυβερνήσεις ΕΣΥ το σύμπαν, δεν αποκλείεται να σε παρασύρει σε ενέργειες πέραν της κοινής πολιτικής λογικής και να πατήσεις τη μπανανόφλουδα -ακόμη και να δεχθείς να αναλάβεις τα ηνία, διαδεχόμενος τον πιο αποτυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του κινήματος. Ή να αναλάβεις το υπουργείο Οικονομικών ξέροντας ότι κουμάντο κάνει η τρόικα, ενώ έως τότε διαφωνείς με τις πολιτικές επιλογές του αρχηγού σου. Ο χαρακτήρας σου (που δεν αλλάζει του ανθρώπου) μπορεί να σε καταστρέψει και από φωνή -ας πούμε- λελογισμένης αντίδρασης να γίνεις υπουργός του μνημονίου και των αντισυνταγματικών χαρατσιών.
Βέβαια, είναι κι αυτός ένας τρόπος –έστω ζόρικος- να παίρνεις το δαχτυλίδι της διαδοχής μετά από 8 χρόνια ιδρώτα (και αδικίας ίσως), το οποίο λίγους μήνες μετά όντως να το φοράς παραβλέποντας –ή μη βλέποντας- ότι το κίνημα δεν είναι παρά ένα διαλυμένο κόμμα, διαλυμένο και στο εσωτερικό του και στην κοινωνία. Κι ενώ υπό τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν μόνο ευφυές δεν είναι να πιστέψεις ότι για μία ακόμη φορά θα μπορούσες να “υπερβείς” το πόπολο με λεκτικούς ακροβατισμούς και πατριδοκεντρικά ευφυολογήματα, ούτε το εκλογικό στραπάτσο στις διπλές εκλογές Μαΐου – Ιουνίου 2012, δεν είναι ικανό να νικήσει το κακό εαυτό σου και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κι ας κέρδισες μόλις το 12% των ψηφοφόρων, γυρνώντας το κίνημα εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, κατά το «χους ει και εις χουν απελεύσει».
Κάποτε στην Ελλάδα είχε σημασία να είσαι πρόεδρος, χωρίς να έχει σημασία που ήσουν πρόεδρος –σε κόμμα, σε ομάδα της γειτονιάς ή σε πολυκατοικία. Ο τίτλος, η λεζάντα έπαιζαν το ρόλο τους. Ήσουν παράγων. Έκανες παιχνίδι. Πουλούσες Πίου για μεταξωτές κορδέλες. Όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα πια οι απανταχού πρόεδροι κρύβονται γιατί έχει κολλήσει σα βδέλλα πάνω τους το τεκμήριο της ευθύνης για το χάλι που βρισκόμαστε σήμερα.
Ακόμη και οι πρώην σύντροφοι (με τους οποίους μαζί αγωνίστηκες για τη… δημοκρατία) σε στέλνουν στο διάολο κατάμουτρα, χωρίς αναστολές. Κι εσύ δεν έχεις ούτε την τόλμη, ούτε την ευφυία να τους διαγράψεις… Επιβεβαιώνεται έτσι ξαφνικά ότι ήταν πολιτική αφέλεια να πιστέψεις ότι το ΕΓΩ σου θα μπορούσε να ενώσει το κόμμα σε ΕΜΕΙΣ και θυμάσαι ξανά το βιαστικό βήμα που είχες το 2007 στο δρόμο για το Ζάππειο. Σαν το έξυπνο πουλί που πιάνεται από τη μύτη, πίστεψες ότι το κίνημα μπορεί να γίνει «δικό σου». Σε τούτη την πρωτόγνωρη εποχή. Στην ιστορική συγκυρία. Στα «αχαρτογράφητα νερά» που κινείται η χώρα. Με το λαό να στενάζει και να οργίζεται. Εσύ, ο συμμέτοχος…
Πέρασε ο καιρός που ανέβαινες θέσεις στην κομματική επετηρίδα επειδή σε λέγανε «κάπως ανταγωνιστικά» προς τα τζάκια και ότι τελικά το όνομα που διέθετες αποδείχθηκε όχι βαρύ, αλλά απλός δρόμος (ή έστω αεροδρόμιο)… Και οι άλλοι, από την ώρα που κατέβηκε το Παπανδρέου από τη μαρκίζα, έπαψαν να είναι σύντροφοι. Είναι ανταγωνιστές. Και ασκούνται στην υπονόμευση. Σου λέει γιατί αυτός κι όχι εμείς; Τι παραπάνω έχει; Τώρα πια «οι έξυπνοι» το παίζουν μετριοπαθείς, είναι προβληματισμένοι και δεν είναι με κανέναν. Ακόμη κι αν μέχρι χθες λογίζονταν σύντροφοι. Στην πολιτική δεν υπάρχουν καλές προθέσεις, υπάρχουν πάντα προθέσεις. Ο εχέφρων οφείλει να το γνωρίζει, να το συνυπολογίζει και να το αντιμετωπίζει. Εν πάσει περιπτώσει.
Είναι συγκινητικό να ξεψυχά στα χέρια σου ό,τι αγαπάς. Κατανοητό. Αλλά μέχρις εκεί. Το ΠΑΣΟΚ τελείωσε. Κι όχι μόνο αυτό. Απλά το ΠΑΣΟΚ… προηγείται. Δεν είναι ΝΔ να το κρατήσει ενωμένο η εξουσία, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ν’ αντέξει τις δεκάδες συνιστώσες που ήδη έχουν δημιουργηθεί μέσα του. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν στην Ιπποκράτους, και πάψουν να αναρωτιούνται ιδιοτελώς εάν ο Μπένι διέλυσε το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ τον Μπένι, τόσο το καλύτερο για τη συλλογική μας σχιζοφρένεια: ίσως πάμε λιγάκι καλύτερα…
[Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου / gkessopoulos@gmail.com /thinkfree]
