του Σωτήριου Καλαμίτση
[Αφιερωμένο α] στα χρυσοποίκιλτα δοχεία νυκτός Μιχάλη Δακρυοχοΐδη και Ανδρέα Λοβέρδο που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έσωσαν τη χώρα και έχουν ιερό καθήκον να την ξανασώσουν. Τους εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να μη σώσουν και την ξανασώσουν. β] Σ’ όσους πιπιλάνε την ατάκα «δεν υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο πατριώτες», τους οποίους πληροφορώ ότι..
ο πατριωτισμός δεν είναι όπως η εγκυμοσύνη. Δεν υπάρχουν ολίγον ή πολύ έγκυοι, υπάρχουν όμως πραγματικοί πατριώτες και χανουμάκια].
Παρακολουθούσα βραδυνές ειδήσεις αναλογιζόμενος μήπως οι σύμβουλοι των υπουργών μας συμβούλευσαν κάποιον απ’ αυτούς να ελέγξει αν οι 700.000 που ακινητοποίησαν τα αυτοκίνητά τους τα δύο τελευταία χρόνια τα είχαν ασφαλισμένα ως απαιτεί ο νόμος. Τί πιο ωραία ευκαιρία σκέφτηκα! Τώρα που τους έχουν όλους ηλεκτρονικώς φακελωμένους, είναι τόσο εύκολο να διασταυρώσουν τα στοιχεία με τη βάση δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών και να αρχίσουν να μοιράζουν πρόστιμα στους ανασφάλιστους, αντί να θέλουν να ψηφίσουν νόμο που θα περιορίζει τα δικαιώματα των θυμάτων των τροχών έναντι του Επικουρικού Κεφαλαίου. Κι’ αμέσως πήγε ο νους μου στην αποχή που κηρύξαμε οι δικηγόροι για την 25.10.2012 διαμαρτυρόμενοι γι’ αυτή την κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία. Τραβηγμένη η απόφαση γι’ αυτή την αποχή σκέφτηκα. Θυμήθηκα, όμως, ότι το 1985 οι δικηγόροι είχαμε κηρύξει αποχή που διήρκεσε 4 μήνες. Ο λόγος; Η κυβέρνηση προωθούσε σχέδιο νόμου για σύσταση Σώματος Ειδικών Πραγματογνωμόνων Τροχαίων Ατυχημάτων [ΣΕΠΤΑ] που θα επιλαμβάνονταν σε πρώτο στάδιο των αυτοκινητικών διαφορών πριν αυτές καταλήξουν στα δικαστήρια. Σωστή νομοθετική πρωτοβουλία είχα τολμήσει να πω τότε – για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος - και με πήρε και με σήκωσε. Τότε συνειδητοποίησα ότι το 40% του δικηγορικού σώματος ζη από τις αυτοκινητικές διαφορές. Εν τέλει το σεπτόν ΣΕΠΤΑ απεδείχθη θνησιγενές.
Και πάνω που θυμόμουν τα παλιά ασχολούμενος μ’ αυτά τα γήινα τετριμμένα, τρυπάει τ’ αυτιά μου η φωνή μιας μητέρας τριών ανήλικων παιδιών, εκ των ποίων τα δύο αυτιστικά, που διεκτραγωδεί στον παρουσιαστή την τραγική οικονομική κατάστασή της και τον Γολγοθά που τραβάει με τα επιδόματα προνοίας. Τελείωσε τη δραματική της αφήγηση λέγοντας ότι όταν έλθει η ώρα να εγκαταλείψει τούτο τον μάταιο κόσμο θα σκοτώσει προηγουμένως μαζί με τον άντρα της τα παιδιά τους, διότι δεν θα μπορεί να τα αφήσει πίσω της μόνα και απροστάτευτα. Ο σύγχρονος Καιάδας μονολόγησα χτυπώντας απ’ τα νεύρα τη γροθιά μου στο διπλανό τραπεζάκι που άρχισε να χοροπηδάει.
Και πάνω που έκανα μαλάξεις στο χέρι μου για να αμβλύνω τον πόνο, ακούω ότι η τρόικα απαίτησε να έχει υπό τον έλεγχό της το Ταμείο του κράτους, ώστε ουδεμία να γίνεται εκροή άνευ εγκρίσεώς της. ΄Ε όχι ρε πούστη μου αναφώνησα αναπηδώντας. Όχι τόση ξεφτίλα. Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο; Συνήλθα, όμως, σχετικά γρήγορα, και αποφάσισα να think positive, όπως θα έλεγε και ο αγγλομαθής κ. Σίμος, αν δεν του ερχόταν στο στόμα το «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Γιατί άραγε μας επιφυλάσσουν τόση ταπείνωση οι δανειστές μας; Τί στο διάολο επιζητούν επί τέλους; Δεν άργησα να δώσω μία ευλογοφανή εξήγηση: οι δανειστές έχουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στους πολιτικούς ηγέτες μας, αφού γνωρίζουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, τις οποίες εμείς αγνοούμε, τις λαδιές τους, ώστε δεν μπορούν να αφήσουν το ελληνικό κρατικό ταμείο έρμαιο στα χέρια τους.
Οι άνθρωποι γνώρισαν εν μέσω Μνημονίων την από μέρους των πολιτικών μας αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων κατά παράβαση του λόγου 1 πρόσληψη προς 5 αποχωρήσεις που είχαν συμφωνήσει, την κατασπαλάτηση των φόρων που πληρώναμε υπέρ των πιο απίθανων ΜΚΟ που έχουν ιδρύσει γνωστοί, συγγενείς και φιλαράκια κομματικά ή μη,
τη διατήρηση άχρηστων οργανισμών προς συντήρηση της εκλογικής πελατείας, την άρνηση απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, τη φυγάδευση στο εξωτερικό κεφαλαίων από βουλευτές που καυτηρίαζαν την ίδια πρακτική των απλών πολιτών,
την αδυναμία των κομμάτων να επιστρέψουν τα δάνεια που έχουν λάβει με εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση που δεν πρόκειται να λάβουν, την απροθυμία τους για κάθαρση και τιμωρία των καταχραστών του δημοσίου χρήματος,
τις συνεχείς προσπάθειες απαξίωσης του έργου των ελάχιστων δικαστικών λειτουργών που τιμούν τον όρκο τους, την αδυναμία απορρόφησης κονδυλίων του ΕΣΠΑ ελλείψει φίλων για βόλεμα, τον διορισμό σε καίριες θέσεις ανίκανων κατά κανόνα προσώπων που ουδέν προσφέρουν, αλλά πολλά εισπράττουν,
την αναλγησία που επιδεικνύουν για τον πενόμενο λαό διορίζοντας τους ημέτερους, όπου και όπως βρουν με ανεξάντλητη επινοητικότητα ως προς τις μεθόδους παράκαμψης ακόμη και των Μνημονίων, την παροχή προστασίας στους χορηγούς ή κολλητούς μεγαλοφοροφυγάδες με το κρυφτούλι που παίζουν δύο χρόνια τώρα με τις διάφορες λίστες, ενόσω εξαντλούν όλα τα μέσα καταπίεσης και απομύζησης και της τελευταίας ικμάδας του πιο αδύναμου Έλληνα πολίτη.
Αυτούς τους πουλημένους αγύρτες δεν εμπιστεύονται οι δανειστές μας, εμμέσως δε και εμάς που συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε και να εκλέγουμε αυτούς τους αγύρτες για να μας κυβερνούν.
Μήπως, λοιπόν, αυτή η εξωφρενική και ταπεινωτική απαίτηση των δανειστών μας δεν είναι θέμα μειώσεως της εθνικής κυριαρχίας και υπερηφάνειά μας, αλλά στοιχειώδους προνοίας των δανειστών για εξασφάλιση των πόρων που θα αποπληρώσουν το χρέος που αποδέχθηκαν ασυζητητί οι αγύρτες ότι οφείλει η χώρα; Δεν μπορεί να ταυτίζεται η υπερηφάνειά μας με την αναξιοπρέπεια των ανδρεικέλων, τα ονόματα των οποίων είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στις δέλτους της ντροπής. Η υπερηφάνεια, την οποία έχουμε ασυνειδήτως εκχωρήσει στους Σαμαροβενιζελοβερδοχατζηβρουτσοκουρελούδες.
How about that Mr. Simos? Don’t you think I am thinking positive?
Σωτήριος Καλαμίτσης
