1. Η παρακμή του έντυπου Τύπου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παρακμής της εξουσίας.
2. Με απλά λόγια, η εξουσία φθίνει. Ο παντοδύναμος πατέρας ξυρίζει τις τρίχες στο στήθος του. Η
μητέρα είναι η καλύτερη φίλη της κόρης της (συζητούν ακόμα και για το σεξ πότε-πότε). Ο δάσκαλος, ο οποίος μέχρι πριν από μερικά χρόνια θα απέβαλε από την τάξη με κραυγές που πάγωναν το αίμα παιδιά που δεν συμπεριφέρονταν σωστά, τώρα πιστεύει ότι δεν υπάρχουν κακά παιδιά, μόνο παιδιά που περνούν άσχημα (ή πάσχουν από Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας).
Η εξουσία φθίνει. Η πριγκίπισσα φωτογραφίζεται γυμνόστηθη, ο πρόεδρος είναι φυλακή, ο δικαστής διαφεύγει στο Περού, ο πρωθυπουργός τα παίρνει όποτε μπορεί, η στρατηγός απαλλοτριώνει γη για την έπαυλή του, ο δήμαρχος είναι διεφθαρμένος, ο καθηγητής παρενοχλεί σεξουαλικά τους μαθητές του, ο τηλεοπτικός αστέρας προσλαμβάνει κακοποιούς για να δείρουν ανθρώπους που δεν συμπαθεί και στη συνέχεια αυτοκτονεί.
3. Χρειάζεται χρόνος για να χρησιμοποιήσουν οι μάζες τη δύναμή τους καθώς είναι δύσκολο να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι σ’ ένα ενιαίο σχήμα και είναι δύσκολο να φτιαχτεί ένα γενικό, απλό στη χρήση όπλο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τόσα πολλά άτομα. Όταν όμως το σχήμα τελικά επιτευχθεί και το όπλο ετοιμαστεί, οι μακροπρόθεσμες διαδικασίες φτάνουν στο αποκορύφωμά τους άμεσα και σκληρά. Οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα είναι εκείνοι που εμπόδισαν και καθυστέρησαν την υλοποίηση της δύναμης των μαζών - οι αυθεντίες.
4. Το όπλο που εφευρέθηκε για να συντρίψει την αυθεντία ονομάζεται "μέτρηση": η δυνατότητα να μετριέται κάθε δευτερόλεπτο η εξουσία με όρους ευχαρίστησης/πόνου (αρέσει/δεν αρέσει).
5. Το θρυμμάτισμα της εξουσίας είναι πάντα μια διπλή πράξη: Εμπεριέχει ευχαρίστηση (πατροκτονία) αλλά και απώλεια νοήματος/πίστης αφού οι αυθεντίες - οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι θεοί - είναι η κλίμακα βάσει της οποίας μετριούνται οι άνθρωποι: η δύναμή τους, τα ήθη τους, η ασημαντότητα τους. Η ευχαρίστηση γεννιέται από την απελευθέρωση, ο πόνος – από τη μοναξιά.
6. Ο Friedrich Nietzsche ανακοίνωσε το θάνατο του θεού προς το τέλος του 19ου αιώνα. Ο θεός του Νίτσε δεν ήταν αντικείμενο απέραντης ισχύος αλλά, μάλλον, η πολιτιστική εσωτερίκευση ενός Χριστιανικού θρησκευτικού-ηθικού κώδικα. Ο Νίτσε αναρωτήθηκε ποιες αξίες θ’ αντικαθιστούσαν τις θρησκευτικές αξίες οι οποίες θα εξαφανίζονταν με την εξαφάνιση του θεού. Υπολόγισε ότι ο θάνατος του θεού θα οδηγούσε πρώτα σε μια μηδενιστική φάση αλλά ότι, στην πορεία, θα μπορούσε κανείς ν’ απεμπλακεί από τον ηθικό εκφυλισμό που σχετίζεται με την πίστη στο Θεό και να εδραιώσει ένα νέο σύστημα ηθικών αξιών πιο ανεκτικό απέναντι στην ποικιλία των ανθρωπίνων όντων και των τρόπων ζωής.
Το χάσμα που οραματίστηκε ο Νίτσε καλύφθηκε από τους Bill Gates, Steve Jobs, Mark Zuckerberg κλπ. Ο Νίτσε πιθανότατα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι δεν θα ήταν το νέο περιεχόμενο αλλά μάλλον οι νέες μορφές - τηλεόραση, υπολογιστές, iPhones, iPads που επιτρέπουν την αδιάκοπη επικοινωνία μεταξύ εκατομμυρίων ανθρώπων - εκείνες που θα καθιστούσαν ασήμαντες τις παλιές μορφές της εξουσίας.
7. Μάλιστα, τα ανθρώπινα όντα αναγνώρισαν στην τεχνολογία τη δυνατότητα να γίνουν η δική τους κλίμακα μέτρησης. Ο άνθρωπος κατασκεύασε ένα σύστημα παράκαμψης ψευδο-αυθεντιών το οποίο στην ουσία αντανακλά τα γούστα και τις ανάγκες του καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να βλέπει τον εαυτό του. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - που αντανακλούν τον άνθρωπο και την κοινωνία - έγιναν έτσι μια στρατηγική περιοχή η οποία πρέπει να καταληφθεί δυναμικά και γρήγορα. Αυτό έγινε με τη μέτρηση: Όποιος πετυχαίνει μια θετική αντανάκλαση της κοινωνίας και των μελών της (με άλλα λόγια, προκαλεί ευχαρίστηση στον θεατή), κερδίζει δημοτικότητα (χρήματα) και επιβιώνει ως πηγή εξουσίας. Όποιος όμως αντανακλά αρνητικά - ή ακόμα χειρότερα, μ’ έναν βαρετό, (επομένως χωρίς νόημα) τρόπο - καταδικάζεται έντονα και δεν επιβιώνει ως πηγή εξουσίας.
8. Η διαδικασία μπορεί να περιγραφεί συμβολικά ως εξής: Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα κανάλι που χώριζε το καλό από το κακό (θεός). Μετά οι άνθρωποι μπούχτισαν το αυστηρό καλό και το κακό που τους επιβάλλονταν. Δημιούργησαν ένα άλλο κανάλι που βασίζεται σε μια νέα αρχή: καλό είναι αυτό που θέλουν οι πολλοί, κακό είναι αυτό που δεν θέλουν οι πολλοί. Το νέο κανάλι εκμηδένισε το παλιό κανάλι και έγινε η νέα εξουσία. Με άλλα λόγια, η νέα αυτή εξουσία είναι αυτό που οι πολλοί επιθυμούν να δουν/ν’ ακούσουν /να αισθανθούν. Η νέα εξουσία είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.
9. Από το σημείο αυτό και μετά, κάθε φαινόμενο εξουσίας - στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο διαδίκτυο ή στους δρόμους - διογκώθηκε, ξεφούσκωσε ή έσβησε με τη μέτρηση σύμφωνα με τις ανάγκες του κόσμου που εκπλήρωσε ή απέτυχε να εκπληρώσει. Έτσι, καθιερώθηκαν νέες εξουσίες με βάση την ικανότητά τους να προξενούν ευχαρίστηση ή να προσβάλουν το κοινό - ανάλογα με τη σχέση μεταξύ σαδισμού και μαζοχισμού σε κάθε τοπική κουλτούρα.
10. Αφήνοντας κατά μέρος την ορολογία, αυτό που απέμενε ήταν κυρίως μη "ελκυστικές" αυθεντίες – δυσνόητες, προσβλητικές, μη ακραίες, ανεξάρτητες. Αυτό οδήγησε σε μια εξασθένηση των αποχρώσεων, αυτών των λεπτών αδιόρατων νοημάτων που διαμορφώνουν τη ζωή στα παρασκήνια και που δεν μπορούν πλέον να ηχήσουν.
11. Ο δημοσιογράφος του έντυπου Τύπου εξαφανίζεται αφού έρχεται σε αντίθεση με την τάση: Παρέμεινε μια μη μετρήσιμη εξουσία. Περιγράφει και παίρνει θέση απέναντι στην πραγματικότητα (ως εξουσία) και αποτελεί μέρος ενός σύνθετου μωσαϊκού που δεν μπορεί να μετρηθεί ξεχωριστά (μια εφημερίδα).
Η εφεύρεση του Διαδικτύου επιτάχυνε την εξαφάνιση του δημοσιογράφου του έντυπου Τύπου αφού διευκόλυνε τη μέτρηση νέων πραγματικοτήτων - όπως blogs, αναρτήσεων και tweets και, ακόμη περισσότερο - τους επέτρεψε να χειραγωγούνται άμεσα. Το κλικ έγινε η επίσημη έγκριση της νέας πραγματικότητας που περιγράφεται - όσοι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν κλικ στη σελίδα, τόσο περισσότερο η περιγραφόμενη πραγματικότητα γίνεται αποδεκτή ως έγκυρη.
Ο δημοσιογράφος του έντυπου Τύπου είναι τώρα αναγκασμένος να δημοσιεύει τις σκέψεις του στο διαδίκτυο ώστε να μπορεί να μετρηθεί ανά πάσα στιγμή. Παρόλα αυτά, ο δημοσιογράφος διαπιστώνει ότι η κίνηση του είναι δύσκολη δεδομένου ότι η μέτρηση είναι ο λόγος που έγινε έντυπος δημοσιογράφος: Η θέληση ν’ αποτυπώσει τις απόψεις του στο χαρτί είναι η θέληση να ξεφύγει από την κρίση των 'μαζών' (και να κριθεί μόνο από τον 'συντάκτη', μια ντεμοντέ αυθεντία).
Στην πραγματικότητα, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια εφημερίδα και στο Διαδίκτυο δεν έχει τίποτα να κάνει με την πλατφόρμα - σελίδα ή οθόνη - και δεν είναι θέμα συνηθειών. Είναι μια αντιπαράθεση που έχει να κάνει με την επιθυμία του δημοσιογράφου να μην κρίνεται κάθε δευτερόλεπτο - μια μορφή ευνουχισμού - να μην εξαρτάται από τις μάζες που αρχικά τον έκαναν να καταφύγει στην εκτυπωμένη σελίδα. Ο δημοσιογράφος πιστεύει ότι η πιο σημαντική πτυχή της δουλειάς του - η πτυχή που στην πραγματικότητα την καθορίζει - είναι η ανεξαρτησία: η δύναμη να είναι αληθινός στα μάτια, τα αυτιά και τις ελεύθερες σκέψεις του.
12. Μέσα στον επόμενο χρόνο, η έντυπη δημοσιογραφία θα συνεχίσει να πνέει τα λοίσθια. Το Διαδίκτυο θ’ αναφέρει μια διαδήλωση δημοσιογράφων των οποίων οι αμοιβές περικόπηκαν. Ένα σχόλιο θα τα συνοψίσει όλα: "Η ατέλειωτη χαρά, υπηρετεί καλά τα Ναζιστικά μέσα ενημέρωσης".
http://www.haaretz.com/news/national/the-day-the-print-died-1.465954
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=2465:2012-10-18-05-04-25&catid=36:social-political&Itemid=61
