Οι πραγματικοί αγώνες δεν είναι αυτοί που διεξάγονται τώρα στο Πεκίνο. Αυτοί που βλέπουμε τον Αύγουστο είναι παρά-Ολυμπιακοί.
Είναι οι αγώνες του παρακράτους της ΔΟΕ και της παραοικονομίας των χορηγών. Είναι οι αγώνες που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα και ολυμπιακή εκεχειρία. Είναι οι αγώνες της ντόπας.
Είναι οι αγώνες του άσημου να γίνει γνωστός από μια κούρσα. Είναι οι αγώνες που συγκεντρώνουν τα καθίκια της εξουσίας των λαών. Είναι οι αγώνες της υποκρισίας και της... δολιοφθοράς. Αυτό που παρακολουθούμε είναι μια ταινία χωρίς σασπένς, που όλοι ξέρουμε το τέλος της.
Με την τελετή λήξης δεν τελειώνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τότε ξεκινούν. Η φλόγα του Ολυμπισμού επιτέλους θα λάμψει και θα βγει απ' το βούρκο η έννοια του αθλητισμού. Αυτή που στην καθημερινή ζωή δεν σέβεται κανείς, οι "κουτσοί κι οι στραβοί", θα ξαμοληθούν στα γήπεδα. Γι' αυτούς τα ρεκόρ δεν έχουν σημασία. Γι' αυτούς μετρά η δύναμη της ψυχής.
Γι' αυτούς αθλητισμός σημαίνει συμμετοχή. Γι' αυτούς η περηφάνια βρίσκεται στην καρδιά. Γι' αυτούς κανόνας είναι το "ευ αγωνίζεσθαι". Κι όμως... Γι' αυτούς δεν γίνονται αφιερώματα. Γι' αυτούς δεν υπάρχει χώρος για συνεντεύξεις. Γι' αυτούς δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Γι' αυτούς δεν νοιάζεται κανένας!
