Το ημερολόγιο ενός αναρχικού. Οκτώβριος 1987, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Διαβάστε το. Όσοι έχετε μνήμη θα θυμηθείτε πολλά και θα βρείτε ονόματα ..γνωστά. Κάντε κλικ στο συνέχεια....
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 1987.
Σήμερα το πρωί κατεβήκαμε μέχρι το Μοναστηράκι. Η μέρα ήταν πολύ όμορφη, ήλιος που δεν έκαιγε μαζί με δροσερό αεράκι κάπου-κάπου, και γι αυτό το Μοναστηράκι ήταν πήχτρα στον κόσμο. Είχαμε καιρό να κατεβούμε για βόλτα στο Μοναστηράκι και γι αυτό, παρά την πολυκοσμία, δεν μας κακοφάνηκε. Ωραία θα ήτανε να μην γινόντουσαν αυτά που γίνονται, και να μπορούσαμε να κάνουμε περιπάτους στα διάφορα ενδιαφέροντα μέρη της Αθήνας, χωρίς η σκέψη μας να κατατρύχεται από τα διάφορα, εν είδει ρομφαίας, επικρεμάμενα προβλήματα. Αλλά πώς να είναι κανείς αμέριμνος, σε μια εποχή που ο κοινωνικός πόλεμος εντείνεται;
Για παράδειγμα, άλλο κύμα συλλήψεων εξαπέλυσε χτες το βράδυ η αστυνομία. Συλληφθήκανε στα σπίτια τους κάπου δέκα άτομα, με την δικιολογία ότι υπήρχαν πληροφορίες ότι φιλοξένησαν τον Πρέκα. Το βράδυ ακούσαμε ότι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού πέρασαν μια ολόκληρη νύχτα στην Ασφάλεια. Είμαι βέβαιος ότι οι χαφιέδες μέσα στον αναρχικό χώρο συνεχίζουν απερίσπαστοι το έργο τους και φροντίζουν για το φακέλωμα όλο και περισσότερων αναρχικών. Οι προσαγωγές στην Ασφάλεια είναι απαραίτητες για την συμπλήρωση των φακέλων με δακτυλικά και παλαμικά αποτυπώματα, φωτογραφίες κλπ.
Mετά απ' όλη αυτή την τρομοκρατολογία, που προώθησε η Ασφάλεια με σκοπό την καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος για να μπορεί να συλλαμβάνει ελεύθερα, όποιον γουστάρει, είναι ευκαιρία τώρα να ενημερώσει τους φακέλους της. Και για τα μάτια του κόσμου δήλωσε ότι μερικοί από τους συλληφθέντες θα παραπεμφθούν σε δίκη με την κατηγορία της "υπόθαλψης εγκληματίου".
Κατά τα άλλα, μετά από απαίτηση του υπουργού Εθνικής 'Αμυνας Χαραλαμπόπουλου, οι αρμόδιοι του 401 Γ.Σ.Ν. ετοιμάσανε πόρισμα "'Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης" για το θέμα Λαζόπουλου, καθώς και λίστα όσων έχουν πάρει απολυτήριο για λόγους ψυχικής υγείας. Εκ πρώτης όψεως, η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να τιμωρήσει, με στράτευση ή φυλάκιση, κι όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν λόγω της αρρώστιας τους να υποταχτούν στις βρώμικες ορέξεις της. Η διεθνής εκστρατεία κατά του Αραβικού κόσμου, που κλιμακώνεται όλο και περισσότερο, επιβάλλει την άμεση στρατιωτικοποίηση όλων των κρατών που συμμετέχουν σ' αυτήν την εκστρατεία, του καθενός ανάλογα με το ποσοστό συμμετοχής. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, που υπήρξε πάντα πιστός και αφοσιωμένος υπηρέτης των Αμερικανών σε βαθμό που έστειλε μέχρι και εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα, όταν τα υπερατλαντικά αφεντικά της της το ζητήσανε. Και για να διασκεδαστούν και οι πιο ελάχιστες αμφιβολίες για τους πραγματικούς σκοπούς της, η κυβέρνηση περνάει μεθαύριο από δίκη τον Μιχάλη Μαραγκάκη, γιατί της φαίνονται λίγα τα τέσσερα χρόνια φυλακής που του 'ριξε, επειδή αρνήθηκε να τον εκπαιδεύσουν πώς να σκοτώνει για να υπερασπιστεί, και καλά, την πατρίδα του.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 1987.
Η "Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη" έστειλε προκήρυξη-ανακοίνωση στην "Ελευθεροτυπία", όπου ανασκευάζει με λεπτομέρειες τους ισχυρισμούς της Ασφάλειας ότι στα υπόγεια, που η τελευταία ανακάλυψε, βρήκε κλειδιά αυτοκινήτων και μοτοσικλέτας, που είχαν χρησιμοποιηθεί σε διάφορες εκτελέσεις από την "17 Νοέμβρη". Σύμφωνα με την άποψη της οργάνωσης αυτής, τα κλειδιά αυτά τα έβαλε στα υπόγεια κάποια μυστική υπηρεσία, Ελληνική ή Αμερικάνικη, κάτι πάρα πολύ πιθανό. Η "17 Νοέμβρη" δεν είχε χρησιμοποιήσει κλειδιά για να κλέψει τα αυτοκίνητα ή την βέσπα που χρησιμοποίησε στις παραπάνω εκτελέσεις. Κατά τα φαινόμενα η σκευωρία της Ασφάλειας ενάντια στους συλληφθέντες αρχίζει να αποκαλύπτεται. 'Οσον αφορά δε την δολοφονία του Μιχάλη, η "17 Νοέμβρη" αναφέρει ότι είναι πάγια τακτική των Αμερικάνικων δυνάμεων καταστολής να δολοφονούν, όσους θεωρούν τρομοκράτες.
Στα Εξάρχεια πάλι επιτέθηκε η αστυνομία, και μάλιστα οι Ε.Κ.Α.Μ. (Ειδικές Κατασταλτικές Αντιτρομοκρατικές Ομάδες), με αφορμή κάτι γιουχαισματα που δέχτηκαν Νεοδημοκράτες από θαμώνες της πλατείας. Πέσανε και δυο μολότωφ που δεν προκάλεσαν όμως κανέναν τραυματισμό. 'Εγιναν και οι "απαραίτητες" συλλήψεις "για εξακρίβωση στοιχείων". Τελικά οι αναρχικοί αποτελούν την αποκλειστική απασχόληση του πιο επίλεκτου σώματος της αστυνομίας:
Των Ε.Κ.Α.Μ. Αν κρίνουμε από το ποιούς στέλνει εναντίον τους, το κράτος πρέπει να τους φοβάται πολύ.
Τώρα, όσον αφορά την υπόθεση Λαζόπουλου, ο Στεφανής, ο γνωστός διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του Αιγινήτειου που είχε δώσει πιστοποιητικό στον Λαζόπουλο για την πάθησή του, έστειλε γράμμα στις εφημερίδες, όπου από την μια μεριά υποστηρίζει ότι η διάγνωση που έκανε ήτανε σωστή, από την άλλη όμως αναγνωρίζει στο στρατό σαν αποκλειστικό δικαίωμα την κρίση του κατά πόσον είναι κάποιος με τέτοια διάγνωση κατάλληλος για να "υπηρετήσει". Με λίγα λόγια ευθυγραμμίζεται με τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου πάνω σ' αυτό το θέμα. Μ' αυτό του το γράμμα έδειξε καθαρά ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι η δική του καριέρα και όχι η τύχη όσων υπήρξαν ασθενείς του. Δεν μου προκάλεσε καμιά έκπληξη η συμπεριφορά του γιατί από παλιότερα έχει γίνει πλατύτερα γνωστό, ότι πάντα αρνείται να καταδικάσει τα βασανιστήρια που εφαρμόζουν διάφοροι ψυχίατροι, σε όλες σχεδόν τις χώρες που βρίσκονται κάτω από δικτατορίες. Και η άρνησή του σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα δείχνει ακριβώς το ποιόν του.
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 1987.
Ο Μαουρίτσιο Φολίνι, εν όψει της έκδοσής του στις 21 του μηνός, αποφάσισε να κάνει πράξη την προειδοποίησή του ότι θα εκδώσουν το πτώμα του και από αύριο προσθέτει στην απεργία πείνας του, που έχει αρχίσει για πολλοστή φορά εδώ και πάνω από ένα μήνα, και απεργία δίψας. Στην θέση του υπουργού Δικαιοσύνης, που είναι κι ο μόνος που μπορεί να αποτρέψει τον θάνατό του Φολίνι με το να μην προσυπογράψει την απόφαση της έκδοσης, βρίσκεται ο πρώην μπουραντάς Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας. Αυτός έχει ήδη στο ενεργητικό του την ευθύνη για την δολοφονία από τους μπάτσους του 15χρονου αναρχικού μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, στις 17 Νοεμβρίου 1985, και κατά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να διστάσει μπροστά στην καινούργια δολοφονία. Εν τω μεταξύ ο αναρχικός χώρος της Ελλάδας είναι απασχολημένος με την υπεράσπιση των 4 πρόσφατα συλληφθέντων κι έτσι κι από κει η συμπαράσταση στον Φολίνι είναι μηδαμινή. Δεν πιστεύω όμως, ότι μια τέτοια δολοφονία μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι πολύ πιθανόν, αν συμβεί, η Αθήνα να γνωρίσει εκτεταμένα επεισόδια, σαν κι αυτά που τελευταία φορά γνώρισε μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά. Δεν θάθελα ούτε να σκέπτομαι τέτοιες φοβερές εξελίξεις. 'Ομως ζούμε σε μια περίοδο που τίποτα δεν αποκλείεται.
Το μεσημέρι η "Επιτροπή για την Υπεράσπιση των Πολιτικών και των Κοινωνικών Δικαιωμάτων" έδωσε συνέντευξη τύπου για τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις της αστυνομίας. Στην συνέντευξη συμμετείχαν επίσης ο Γιώργος Βεργόπουλος, μέλος του Κεντρικού Συμβούλιου του Ρήγα Φεραίου, ο Παύλος Αθανασόπουλος, μέλος της Ελληνικής Αριστεράς, και ο Νίκος Βούτσης, μέλος του Κ.Κ.Ε. εσ.-Ανανεωτική Αριστερά. 'Εγινε δηλ. το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πλατύτερου κινήματος συμπαράστασης στους 4, ενός κινήματος που θα έχει πάρα πολύ δουλειά να κάνει, όταν θα έχει πια συγκροτηθεί.
Και βέβαια οι αναρχικοί δεν εγκατέλειψαν ούτε θα εγκαταλείψουν τους φυλακισμένους συντρόφους. Σήμερα το βράδυ η "Επιτροπή Πληροφόρησης και Αλληλεγγύης" πραγματοποίησε συγκέντρωση-συζήτηση για την εξεύρεση τρόπων, με τους οποίους θα μεθοδευτεί η συμπαράσταση στους 4 συντρόφους που κατηγορούνται σαν "τρομοκράτες". Πήγαμε σ' αυτήν την συγκέντρωση, που έγινε στον πρώην κινηματογράφο "'Ιρις", και είδαμε, προς μεγάλη μας ευχαρίστηση, ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλές εκατοντάδες. Κι όλοι αυτοί μαζεύτηκαν, όχι για να ακούσουν λόγους από επώνυμα άτομα, αλλά για να συζητήσουν με την "Επιτροπή Πληροφόρησης και Αλληλεγγύης", μολονότι γνώριζαν ότι η επιτροπή αυτή αποτελείται από αναρχικούς. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης κινήθηκε γύρω από το κατά πόσο οι αναρχικοί επιδοκιμάζουν ή όχι την ένοπλη πάλη. Κάτι που ούτε καμιά σχέση
είχε με τους στόχους της επιτροπής αλλά και αποτέλεσε και μια ακόμη ευκαιρία για τους χαφιέδες να φακελώσουν καινούργια άτομα, όταν τα άτομα αυτά αρνήθηκαν να κάνουν "δήλωση νομιμοφροσύνης", δηλ. να καταδικάσουν την ένοπλη πάλη. Εμείς, βέβαια, αποφύγαμε να μιλήσουμε στην διάρκεια της συζήτησης και έτσι δεν κάναμε την χάρη στους υπάρχοντες χαφιέδες, να μάθουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε πάνω σ' αυτό το θέμα-παγίδα. Μας δόθηκε όμως η ευκαιρία να μιλήσουμε μετά το τέλος της εκδήλωσης με γνωστά σε μας μέλη της επιτροπής και να τους πούμε για την ζημιά που προκαλούν οι δημόσιες συζητήσεις πάνω σ' αυτό το θέμα. Το κακό είναι ότι, ενώ πολλοί αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, αισθάνονται ανίκανοι να κάνουν κάτι για να τον αποτρέψουν. Πάντως είναι γεγονός ότι, όπως είδαμε από την συζήτηση, δεν είμαστε οι μόνοι που συνειδητοποιούν ότι το κακό μ' αυτού του είδους τις συζητήσεις έχει παρατραβήξει. Τελικά αν και μπήκαν πολλές προτάσεις ως προς την μεθόδευση της συμπαράστασης, δεν πάρθηκε καμιά απόφαση για κάτι συγκεκριμένο, τουλάχιστον γι αυτήν την βδομάδα.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 1987.
Αργά ή γρήγορα και η Ελλάδα θα αναγκαστεί να πάρει θετικά μέτρα για τους αντιρρησίες συνείδησης, όμως προς το παρόν οι στρατοκράτες επιμένουν, γιατί βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος, όταν ελάχιστοι νέοι αντιδρούν στις φασιστικές αντιλήψεις τους. Αν κρίνουμε από τα υποβολιμαία γράμματα αγανάκτησης σε βάρος του Λαζόπουλου, που στέλνουν διάφοροι "αγανακτισμένοι στρατιώτες ή στρατιωτικοί" και δημοσιεύει καθημερινά η "Ελευθεροτυπία", η πλειοψηφία των νέων στην Ελλάδα ακούει στρατό και τα κάνει πάνω της. Διαφορετικά θα υπήρχαν και περισσότερα γράμματα υποστήριξης του Λαζόπουλου και δεν θα υπήρχαν μόνο γράμματα από καραβανάδες που το παίζουν "αγανακτισμένοι στρατιώτες". Και σαν να μην έφταναν οι "αγανακτισμένοι στρατιώτες", στέλνουν και γράμματα οι διάφοροι μπάτσοι ή συγγενείς μπάτσων, που το παίζουν "αγανακτισμένοι πολίτες". Αυτό το τελείως φασιστικό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα σ' ό,τι αφορά τον στρατό, το έχουν καλά υπ' όψη τους όσοι 'Ελληνες βρίσκονται στο εξωτερικό χωρίς να έχουν "υπηρετήσει", και γι αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μην ξαναγυρίσουν σ' αυτήν την στρατοκρατούμενη χώρα. 'Οσοι από τους παραπάνω γυρίσανε στην Ελλάδα, καταπίνοντας τα διάφορα δολώματα που τους σερβίρει από καιρό σε καιρό ο υπουργός Εθνικής 'Αμυνας, τώρα το έχουν χιλιομετανοιώσει και χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Το ευχάριστο είναι ότι, όπως λέχτηκε και στην δίκη αυτή, η Ελλάδα έχει δυσφημιστεί αρκετά μέχρι τώρα στο εξωτερικό για την στάση της πάνω σ' αυτό το θέμα.
'Αλλη μια μεθόδευση της γενικότερης επίθεσης του κράτους ενάντια σ' αυτούς που αμφισβητούν το με τη βία επιβεβλημένο δικαίωμά του να σκοτώνει, όποτε κρίνει σκόπιμο, είναι η με βούλευμα παραπομπή στο Κακουργιοδικείο πέντε γνωστών στο χώρο των αριστεριστών προσωπικοτήτων, επειδή το Νοέμβρη του 1985, μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από τους μπάτσους, είχαν συστήσει επιτροπή κατάληψης στο κατειλημμένο από διαδηλωτές, που διαμαρτυρόντουσαν για την δολοφονία, Πολυτεχνείο. Αυτή η παραπομπή αποτελεί ωμή πρόκληση από την μεριά των δικαστών, από την στιγμή που ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας μπάτσος Μελίστας παραμένει, δύο χρόνια τώρα, ελεύθερος, χωρίς να τον δικάζει κανείς. Αλλά, βέβαια, πώς να τον δικάσουν οι δικαστές, από την στιγμή που, στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο δεν τους στεναχωρούν οι δολοφονίες αναρχικών διαδηλωτών, αλλά θα τους άφηναν συναισθηματικά αδιάφορους ακόμη κι αν γινόντουσαν πολύ περισσότερες.
Το βράδυ επισκεφτήκαμε στο γραφείο της την Κατερίνα Ιατροπούλου.
Είχαμε καιρό να μάθουμε νέα για τον Χρήστο Ρούσσο και θέλαμε και να ρυθμίσουμε και κάποιο ζήτημα, σε σχέση με την συμπαράσταση σ' αυτόν. Η Κατερίνα ήταν αγανακτισμένη με μια σειρά από βαρύτατες καταδίκες που το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Χαλκίδας φόρτωσε σε κάτι εικοσάχρονα παιδιά, που τον Δεκέμβρη του 1985 ενοχλούσαν τους μαγαζάτορες και τους θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων, αναγκάζοντάς τους με απειλές να τους δίνουν διάφορα μικροποσά, για να την βγάλουν. Οι ποινές κυμάνθηκαν από 5 ως 17 χρόνια φυλακή!
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 1987.
Μολονότι τώρα πια ζούμε στο κέντρο της Αθήνας κι όχι σε προάστιο, όλη την σημερινή μέρα την βγάλαμε στο σπίτι. Απ' ό,τι φαίνεται, ο τρόπος ζωής μας έχει κατά κάποιον τρόπο παγιωθεί και δύσκολα μπορεί ν' αλλάξει, αν δεν υπάρξουν συνθήκες που να τον ταρακουνήσουν σε βάθος. 'Ισως κάτι τέτοιο να προκαλέσουν νέες περιπέτειές μου με τον στρατό, όμως προς το παρόν ακόμα δεν μου έχουν στείλει κανένα χαρτί. Πάντως το ότι κλείνομαι στο σπίτι δεν σημαίνει ότι έχω στη διάθεσή μου πολύ ελεύθερο χρόνο. 'Ολο το πρωί το πέρασα γράφοντας μια απάντηση σ' ένα γράμμα που είχα λάβει εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Και το απόγευμα το πέρασα γράφοντας στο ημερολόγιο. Αν ήμουνα υποχρεωμένος να είμαι έξω από το σπίτι, δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ ούτε με το γράμμα, ούτε με το ημερολόγιο.
O Λαζόπουλος εξετάστηκε από γιατρούς του υγειονομικού τάγματος της μεραρχίας του και θεωρήθηκε πάλι "ικανός" για να "υπηρετήσει". 'Ετσι τον ξαναστείλαν πίσω στο στρατόπεδο, όπου αύριο έχουν προγραμματίσει να "ορκιστεί". Είναι πια φανερό ότι, όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, πάντα "ικανός" θα βγαίνει, όσο επαναπαύεται στην καλή θέληση των στρατιωτικών γιατρών και δεν διεκδικεί με πιο μαχητικό τρόπο τα δικαιώματά του. Αρχίζει να διαφαίνεται ότι το κράτος ήξερε πολύ καλά ποιόν διάλεγε, για να ξεκινήσει μ' αυτόν την εκστρατεία του ενάντια σ' αυτούς, που δεν μπορούν να γίνουν στρατιώτες για λόγους υγείας. Είναι εκνευριστική η υποχωρητικότητα του Λαζόπουλου, την στιγμή που έχει όλους τους ιατρικούς και δικηγορικούς συλλόγους με το μέρος του, ενώ, παράλληλα, φωνές ενάντια στην προκλητική τακτική της κυβέρνησης έχουν ακουστεί πολλές και στον χώρο του Τύπου.
Εντωμεταξύ οι ημερήσιες συναλλαγές στο Χρηματιστήριο Αθηνών ξεπέρασαν τα 2 δισεκατομμύρια, σημειώνοντας μέσα σ' ένα χρόνο αύξηση 24.000% ! Σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" η τεράστια αυτή αύξηση οφείλεται στη συρροή ξένων επενδύσεων. Με τόσο χρήμα που έρχεται στην Ελλάδα και τέτοια αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών είναι βέβαιο, ότι η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τους υπηρετεί, δεν πρόκειται να διστάσει καθόλου μπροστά στην κλιμάκωση της επίθεσής της ενάντια σ' όσους αμφισβητούν το καπιταλιστικό καθεστώς.
Σήμερα το πρωί κατεβήκαμε μέχρι το Μοναστηράκι. Η μέρα ήταν πολύ όμορφη, ήλιος που δεν έκαιγε μαζί με δροσερό αεράκι κάπου-κάπου, και γι αυτό το Μοναστηράκι ήταν πήχτρα στον κόσμο. Είχαμε καιρό να κατεβούμε για βόλτα στο Μοναστηράκι και γι αυτό, παρά την πολυκοσμία, δεν μας κακοφάνηκε. Ωραία θα ήτανε να μην γινόντουσαν αυτά που γίνονται, και να μπορούσαμε να κάνουμε περιπάτους στα διάφορα ενδιαφέροντα μέρη της Αθήνας, χωρίς η σκέψη μας να κατατρύχεται από τα διάφορα, εν είδει ρομφαίας, επικρεμάμενα προβλήματα. Αλλά πώς να είναι κανείς αμέριμνος, σε μια εποχή που ο κοινωνικός πόλεμος εντείνεται;
Για παράδειγμα, άλλο κύμα συλλήψεων εξαπέλυσε χτες το βράδυ η αστυνομία. Συλληφθήκανε στα σπίτια τους κάπου δέκα άτομα, με την δικιολογία ότι υπήρχαν πληροφορίες ότι φιλοξένησαν τον Πρέκα. Το βράδυ ακούσαμε ότι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού πέρασαν μια ολόκληρη νύχτα στην Ασφάλεια. Είμαι βέβαιος ότι οι χαφιέδες μέσα στον αναρχικό χώρο συνεχίζουν απερίσπαστοι το έργο τους και φροντίζουν για το φακέλωμα όλο και περισσότερων αναρχικών. Οι προσαγωγές στην Ασφάλεια είναι απαραίτητες για την συμπλήρωση των φακέλων με δακτυλικά και παλαμικά αποτυπώματα, φωτογραφίες κλπ.
Mετά απ' όλη αυτή την τρομοκρατολογία, που προώθησε η Ασφάλεια με σκοπό την καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος για να μπορεί να συλλαμβάνει ελεύθερα, όποιον γουστάρει, είναι ευκαιρία τώρα να ενημερώσει τους φακέλους της. Και για τα μάτια του κόσμου δήλωσε ότι μερικοί από τους συλληφθέντες θα παραπεμφθούν σε δίκη με την κατηγορία της "υπόθαλψης εγκληματίου".
Κατά τα άλλα, μετά από απαίτηση του υπουργού Εθνικής 'Αμυνας Χαραλαμπόπουλου, οι αρμόδιοι του 401 Γ.Σ.Ν. ετοιμάσανε πόρισμα "'Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης" για το θέμα Λαζόπουλου, καθώς και λίστα όσων έχουν πάρει απολυτήριο για λόγους ψυχικής υγείας. Εκ πρώτης όψεως, η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να τιμωρήσει, με στράτευση ή φυλάκιση, κι όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν λόγω της αρρώστιας τους να υποταχτούν στις βρώμικες ορέξεις της. Η διεθνής εκστρατεία κατά του Αραβικού κόσμου, που κλιμακώνεται όλο και περισσότερο, επιβάλλει την άμεση στρατιωτικοποίηση όλων των κρατών που συμμετέχουν σ' αυτήν την εκστρατεία, του καθενός ανάλογα με το ποσοστό συμμετοχής. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, που υπήρξε πάντα πιστός και αφοσιωμένος υπηρέτης των Αμερικανών σε βαθμό που έστειλε μέχρι και εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα, όταν τα υπερατλαντικά αφεντικά της της το ζητήσανε. Και για να διασκεδαστούν και οι πιο ελάχιστες αμφιβολίες για τους πραγματικούς σκοπούς της, η κυβέρνηση περνάει μεθαύριο από δίκη τον Μιχάλη Μαραγκάκη, γιατί της φαίνονται λίγα τα τέσσερα χρόνια φυλακής που του 'ριξε, επειδή αρνήθηκε να τον εκπαιδεύσουν πώς να σκοτώνει για να υπερασπιστεί, και καλά, την πατρίδα του.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 1987.
Η "Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη" έστειλε προκήρυξη-ανακοίνωση στην "Ελευθεροτυπία", όπου ανασκευάζει με λεπτομέρειες τους ισχυρισμούς της Ασφάλειας ότι στα υπόγεια, που η τελευταία ανακάλυψε, βρήκε κλειδιά αυτοκινήτων και μοτοσικλέτας, που είχαν χρησιμοποιηθεί σε διάφορες εκτελέσεις από την "17 Νοέμβρη". Σύμφωνα με την άποψη της οργάνωσης αυτής, τα κλειδιά αυτά τα έβαλε στα υπόγεια κάποια μυστική υπηρεσία, Ελληνική ή Αμερικάνικη, κάτι πάρα πολύ πιθανό. Η "17 Νοέμβρη" δεν είχε χρησιμοποιήσει κλειδιά για να κλέψει τα αυτοκίνητα ή την βέσπα που χρησιμοποίησε στις παραπάνω εκτελέσεις. Κατά τα φαινόμενα η σκευωρία της Ασφάλειας ενάντια στους συλληφθέντες αρχίζει να αποκαλύπτεται. 'Οσον αφορά δε την δολοφονία του Μιχάλη, η "17 Νοέμβρη" αναφέρει ότι είναι πάγια τακτική των Αμερικάνικων δυνάμεων καταστολής να δολοφονούν, όσους θεωρούν τρομοκράτες.
Στα Εξάρχεια πάλι επιτέθηκε η αστυνομία, και μάλιστα οι Ε.Κ.Α.Μ. (Ειδικές Κατασταλτικές Αντιτρομοκρατικές Ομάδες), με αφορμή κάτι γιουχαισματα που δέχτηκαν Νεοδημοκράτες από θαμώνες της πλατείας. Πέσανε και δυο μολότωφ που δεν προκάλεσαν όμως κανέναν τραυματισμό. 'Εγιναν και οι "απαραίτητες" συλλήψεις "για εξακρίβωση στοιχείων". Τελικά οι αναρχικοί αποτελούν την αποκλειστική απασχόληση του πιο επίλεκτου σώματος της αστυνομίας:
Των Ε.Κ.Α.Μ. Αν κρίνουμε από το ποιούς στέλνει εναντίον τους, το κράτος πρέπει να τους φοβάται πολύ.
Τώρα, όσον αφορά την υπόθεση Λαζόπουλου, ο Στεφανής, ο γνωστός διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του Αιγινήτειου που είχε δώσει πιστοποιητικό στον Λαζόπουλο για την πάθησή του, έστειλε γράμμα στις εφημερίδες, όπου από την μια μεριά υποστηρίζει ότι η διάγνωση που έκανε ήτανε σωστή, από την άλλη όμως αναγνωρίζει στο στρατό σαν αποκλειστικό δικαίωμα την κρίση του κατά πόσον είναι κάποιος με τέτοια διάγνωση κατάλληλος για να "υπηρετήσει". Με λίγα λόγια ευθυγραμμίζεται με τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου πάνω σ' αυτό το θέμα. Μ' αυτό του το γράμμα έδειξε καθαρά ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι η δική του καριέρα και όχι η τύχη όσων υπήρξαν ασθενείς του. Δεν μου προκάλεσε καμιά έκπληξη η συμπεριφορά του γιατί από παλιότερα έχει γίνει πλατύτερα γνωστό, ότι πάντα αρνείται να καταδικάσει τα βασανιστήρια που εφαρμόζουν διάφοροι ψυχίατροι, σε όλες σχεδόν τις χώρες που βρίσκονται κάτω από δικτατορίες. Και η άρνησή του σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα δείχνει ακριβώς το ποιόν του.
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 1987.
Ο Μαουρίτσιο Φολίνι, εν όψει της έκδοσής του στις 21 του μηνός, αποφάσισε να κάνει πράξη την προειδοποίησή του ότι θα εκδώσουν το πτώμα του και από αύριο προσθέτει στην απεργία πείνας του, που έχει αρχίσει για πολλοστή φορά εδώ και πάνω από ένα μήνα, και απεργία δίψας. Στην θέση του υπουργού Δικαιοσύνης, που είναι κι ο μόνος που μπορεί να αποτρέψει τον θάνατό του Φολίνι με το να μην προσυπογράψει την απόφαση της έκδοσης, βρίσκεται ο πρώην μπουραντάς Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας. Αυτός έχει ήδη στο ενεργητικό του την ευθύνη για την δολοφονία από τους μπάτσους του 15χρονου αναρχικού μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, στις 17 Νοεμβρίου 1985, και κατά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να διστάσει μπροστά στην καινούργια δολοφονία. Εν τω μεταξύ ο αναρχικός χώρος της Ελλάδας είναι απασχολημένος με την υπεράσπιση των 4 πρόσφατα συλληφθέντων κι έτσι κι από κει η συμπαράσταση στον Φολίνι είναι μηδαμινή. Δεν πιστεύω όμως, ότι μια τέτοια δολοφονία μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι πολύ πιθανόν, αν συμβεί, η Αθήνα να γνωρίσει εκτεταμένα επεισόδια, σαν κι αυτά που τελευταία φορά γνώρισε μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά. Δεν θάθελα ούτε να σκέπτομαι τέτοιες φοβερές εξελίξεις. 'Ομως ζούμε σε μια περίοδο που τίποτα δεν αποκλείεται.
Το μεσημέρι η "Επιτροπή για την Υπεράσπιση των Πολιτικών και των Κοινωνικών Δικαιωμάτων" έδωσε συνέντευξη τύπου για τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις της αστυνομίας. Στην συνέντευξη συμμετείχαν επίσης ο Γιώργος Βεργόπουλος, μέλος του Κεντρικού Συμβούλιου του Ρήγα Φεραίου, ο Παύλος Αθανασόπουλος, μέλος της Ελληνικής Αριστεράς, και ο Νίκος Βούτσης, μέλος του Κ.Κ.Ε. εσ.-Ανανεωτική Αριστερά. 'Εγινε δηλ. το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πλατύτερου κινήματος συμπαράστασης στους 4, ενός κινήματος που θα έχει πάρα πολύ δουλειά να κάνει, όταν θα έχει πια συγκροτηθεί.
Και βέβαια οι αναρχικοί δεν εγκατέλειψαν ούτε θα εγκαταλείψουν τους φυλακισμένους συντρόφους. Σήμερα το βράδυ η "Επιτροπή Πληροφόρησης και Αλληλεγγύης" πραγματοποίησε συγκέντρωση-συζήτηση για την εξεύρεση τρόπων, με τους οποίους θα μεθοδευτεί η συμπαράσταση στους 4 συντρόφους που κατηγορούνται σαν "τρομοκράτες". Πήγαμε σ' αυτήν την συγκέντρωση, που έγινε στον πρώην κινηματογράφο "'Ιρις", και είδαμε, προς μεγάλη μας ευχαρίστηση, ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλές εκατοντάδες. Κι όλοι αυτοί μαζεύτηκαν, όχι για να ακούσουν λόγους από επώνυμα άτομα, αλλά για να συζητήσουν με την "Επιτροπή Πληροφόρησης και Αλληλεγγύης", μολονότι γνώριζαν ότι η επιτροπή αυτή αποτελείται από αναρχικούς. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης κινήθηκε γύρω από το κατά πόσο οι αναρχικοί επιδοκιμάζουν ή όχι την ένοπλη πάλη. Κάτι που ούτε καμιά σχέση
είχε με τους στόχους της επιτροπής αλλά και αποτέλεσε και μια ακόμη ευκαιρία για τους χαφιέδες να φακελώσουν καινούργια άτομα, όταν τα άτομα αυτά αρνήθηκαν να κάνουν "δήλωση νομιμοφροσύνης", δηλ. να καταδικάσουν την ένοπλη πάλη. Εμείς, βέβαια, αποφύγαμε να μιλήσουμε στην διάρκεια της συζήτησης και έτσι δεν κάναμε την χάρη στους υπάρχοντες χαφιέδες, να μάθουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε πάνω σ' αυτό το θέμα-παγίδα. Μας δόθηκε όμως η ευκαιρία να μιλήσουμε μετά το τέλος της εκδήλωσης με γνωστά σε μας μέλη της επιτροπής και να τους πούμε για την ζημιά που προκαλούν οι δημόσιες συζητήσεις πάνω σ' αυτό το θέμα. Το κακό είναι ότι, ενώ πολλοί αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, αισθάνονται ανίκανοι να κάνουν κάτι για να τον αποτρέψουν. Πάντως είναι γεγονός ότι, όπως είδαμε από την συζήτηση, δεν είμαστε οι μόνοι που συνειδητοποιούν ότι το κακό μ' αυτού του είδους τις συζητήσεις έχει παρατραβήξει. Τελικά αν και μπήκαν πολλές προτάσεις ως προς την μεθόδευση της συμπαράστασης, δεν πάρθηκε καμιά απόφαση για κάτι συγκεκριμένο, τουλάχιστον γι αυτήν την βδομάδα.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 1987.
Αργά ή γρήγορα και η Ελλάδα θα αναγκαστεί να πάρει θετικά μέτρα για τους αντιρρησίες συνείδησης, όμως προς το παρόν οι στρατοκράτες επιμένουν, γιατί βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος, όταν ελάχιστοι νέοι αντιδρούν στις φασιστικές αντιλήψεις τους. Αν κρίνουμε από τα υποβολιμαία γράμματα αγανάκτησης σε βάρος του Λαζόπουλου, που στέλνουν διάφοροι "αγανακτισμένοι στρατιώτες ή στρατιωτικοί" και δημοσιεύει καθημερινά η "Ελευθεροτυπία", η πλειοψηφία των νέων στην Ελλάδα ακούει στρατό και τα κάνει πάνω της. Διαφορετικά θα υπήρχαν και περισσότερα γράμματα υποστήριξης του Λαζόπουλου και δεν θα υπήρχαν μόνο γράμματα από καραβανάδες που το παίζουν "αγανακτισμένοι στρατιώτες". Και σαν να μην έφταναν οι "αγανακτισμένοι στρατιώτες", στέλνουν και γράμματα οι διάφοροι μπάτσοι ή συγγενείς μπάτσων, που το παίζουν "αγανακτισμένοι πολίτες". Αυτό το τελείως φασιστικό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα σ' ό,τι αφορά τον στρατό, το έχουν καλά υπ' όψη τους όσοι 'Ελληνες βρίσκονται στο εξωτερικό χωρίς να έχουν "υπηρετήσει", και γι αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μην ξαναγυρίσουν σ' αυτήν την στρατοκρατούμενη χώρα. 'Οσοι από τους παραπάνω γυρίσανε στην Ελλάδα, καταπίνοντας τα διάφορα δολώματα που τους σερβίρει από καιρό σε καιρό ο υπουργός Εθνικής 'Αμυνας, τώρα το έχουν χιλιομετανοιώσει και χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Το ευχάριστο είναι ότι, όπως λέχτηκε και στην δίκη αυτή, η Ελλάδα έχει δυσφημιστεί αρκετά μέχρι τώρα στο εξωτερικό για την στάση της πάνω σ' αυτό το θέμα.
'Αλλη μια μεθόδευση της γενικότερης επίθεσης του κράτους ενάντια σ' αυτούς που αμφισβητούν το με τη βία επιβεβλημένο δικαίωμά του να σκοτώνει, όποτε κρίνει σκόπιμο, είναι η με βούλευμα παραπομπή στο Κακουργιοδικείο πέντε γνωστών στο χώρο των αριστεριστών προσωπικοτήτων, επειδή το Νοέμβρη του 1985, μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από τους μπάτσους, είχαν συστήσει επιτροπή κατάληψης στο κατειλημμένο από διαδηλωτές, που διαμαρτυρόντουσαν για την δολοφονία, Πολυτεχνείο. Αυτή η παραπομπή αποτελεί ωμή πρόκληση από την μεριά των δικαστών, από την στιγμή που ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας μπάτσος Μελίστας παραμένει, δύο χρόνια τώρα, ελεύθερος, χωρίς να τον δικάζει κανείς. Αλλά, βέβαια, πώς να τον δικάσουν οι δικαστές, από την στιγμή που, στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο δεν τους στεναχωρούν οι δολοφονίες αναρχικών διαδηλωτών, αλλά θα τους άφηναν συναισθηματικά αδιάφορους ακόμη κι αν γινόντουσαν πολύ περισσότερες.
Το βράδυ επισκεφτήκαμε στο γραφείο της την Κατερίνα Ιατροπούλου.
Είχαμε καιρό να μάθουμε νέα για τον Χρήστο Ρούσσο και θέλαμε και να ρυθμίσουμε και κάποιο ζήτημα, σε σχέση με την συμπαράσταση σ' αυτόν. Η Κατερίνα ήταν αγανακτισμένη με μια σειρά από βαρύτατες καταδίκες που το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Χαλκίδας φόρτωσε σε κάτι εικοσάχρονα παιδιά, που τον Δεκέμβρη του 1985 ενοχλούσαν τους μαγαζάτορες και τους θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων, αναγκάζοντάς τους με απειλές να τους δίνουν διάφορα μικροποσά, για να την βγάλουν. Οι ποινές κυμάνθηκαν από 5 ως 17 χρόνια φυλακή!
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 1987.
Μολονότι τώρα πια ζούμε στο κέντρο της Αθήνας κι όχι σε προάστιο, όλη την σημερινή μέρα την βγάλαμε στο σπίτι. Απ' ό,τι φαίνεται, ο τρόπος ζωής μας έχει κατά κάποιον τρόπο παγιωθεί και δύσκολα μπορεί ν' αλλάξει, αν δεν υπάρξουν συνθήκες που να τον ταρακουνήσουν σε βάθος. 'Ισως κάτι τέτοιο να προκαλέσουν νέες περιπέτειές μου με τον στρατό, όμως προς το παρόν ακόμα δεν μου έχουν στείλει κανένα χαρτί. Πάντως το ότι κλείνομαι στο σπίτι δεν σημαίνει ότι έχω στη διάθεσή μου πολύ ελεύθερο χρόνο. 'Ολο το πρωί το πέρασα γράφοντας μια απάντηση σ' ένα γράμμα που είχα λάβει εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Και το απόγευμα το πέρασα γράφοντας στο ημερολόγιο. Αν ήμουνα υποχρεωμένος να είμαι έξω από το σπίτι, δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ ούτε με το γράμμα, ούτε με το ημερολόγιο.
O Λαζόπουλος εξετάστηκε από γιατρούς του υγειονομικού τάγματος της μεραρχίας του και θεωρήθηκε πάλι "ικανός" για να "υπηρετήσει". 'Ετσι τον ξαναστείλαν πίσω στο στρατόπεδο, όπου αύριο έχουν προγραμματίσει να "ορκιστεί". Είναι πια φανερό ότι, όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, πάντα "ικανός" θα βγαίνει, όσο επαναπαύεται στην καλή θέληση των στρατιωτικών γιατρών και δεν διεκδικεί με πιο μαχητικό τρόπο τα δικαιώματά του. Αρχίζει να διαφαίνεται ότι το κράτος ήξερε πολύ καλά ποιόν διάλεγε, για να ξεκινήσει μ' αυτόν την εκστρατεία του ενάντια σ' αυτούς, που δεν μπορούν να γίνουν στρατιώτες για λόγους υγείας. Είναι εκνευριστική η υποχωρητικότητα του Λαζόπουλου, την στιγμή που έχει όλους τους ιατρικούς και δικηγορικούς συλλόγους με το μέρος του, ενώ, παράλληλα, φωνές ενάντια στην προκλητική τακτική της κυβέρνησης έχουν ακουστεί πολλές και στον χώρο του Τύπου.
Εντωμεταξύ οι ημερήσιες συναλλαγές στο Χρηματιστήριο Αθηνών ξεπέρασαν τα 2 δισεκατομμύρια, σημειώνοντας μέσα σ' ένα χρόνο αύξηση 24.000% ! Σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" η τεράστια αυτή αύξηση οφείλεται στη συρροή ξένων επενδύσεων. Με τόσο χρήμα που έρχεται στην Ελλάδα και τέτοια αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών είναι βέβαιο, ότι η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τους υπηρετεί, δεν πρόκειται να διστάσει καθόλου μπροστά στην κλιμάκωση της επίθεσής της ενάντια σ' όσους αμφισβητούν το καπιταλιστικό καθεστώς.
'Οταν τ' αφεντικά πλουτίζουν, μπορούν με τα χρήματά τους να αγοράσουν πολλές από τις αποφάσεις της κυβέρνησης που τoύς εξυπηρετούν. Αν λάβουμε δε υπ' όψη, ότι από του χρόνου οι εργαζόμενοι στις διάφορες εταιρείες θα μπορούν να αγοράζουν μέχρι 10% των μετοχών, κι έτσι να αισθάνονται κι αυτοί αφεντικά, το ανατρεπτικό κοινωνικό κίνημα κινδυνεύει να δεχτεί στο μέλλον επίθεση και από τα αφεντικά και από τους δούλους τους ταυτόχρονα. Κι αν γίνει κάτι τέτοιο, στην κοινή γνώμη δεν θα γίνεται πια διάκριση μεταξύ εχθρού του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού κοινωνικού καθεστώτος και εχθρού του λαού. Και ο πρώτος θα αποκαλείται απ'όλους, πια, τρομοκράτης. Η κοινωνική συναίνεση στα με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενα εγκλήματα του κράτους θα έχει φτάσει στο απόγειό της.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 1987.
Και αυτήν την Παρασκευή δεν μπορέσαμε να βρούμε τον Θόδωρο Μεγαλοοικονόμου στα εξωτερικά ιατρεία του Δρομοκαϊτείου. Είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό να εξαφανίζονται οι γιατροί ή οι δικηγόροι, όταν τους χρειάζεσαι. Η δική τους απουσία μπορεί να κοστίσει σε σένα ανεπανόρθωτες ζημιές. Πάντως η απουσία του Μεγαλοοικονόμου δεν μου προκάλεσε έκπληξη. Το έχω πάρει απόφαση πια, ότι οι ψυχίατροι είναι από τους πιο πολυάσχολους γιατρούς.
Και είναι φυσικό αυτό, από την στιγμή που η κοινωνική πραγματικότητα είναι τόσο βάρβαρη και παράλογη, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν να έχουν ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας της αδυναμίας τους να προσαρμοστούν στον ρυθμό της.
Αντίθετα με χτές όλη την σημερινή μέρα την περάσαμε έξω κάνοντας διάφορες δουλειές, με αποτέλεσμα να μην μου δοθεί χρόνος για να ασχοληθώ με το ημερολόγιο. Το πρωί πήγαμε μερικά αντίτυπα από το βιβλίο της Σοφίας σ' ένα καινούργιο βιβλιοπωλείο που άνοιξε στην Σόλωνος, και στο οποίο δουλεύει ένας γνωστός μου που τον γνώρισα πέρυσι, όταν δούλευε στο βιβλιοπωλείο της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" του Ψαρουδάκη. Από κει, σύμφωνα με τα όσα μας είπε μια άλλη φορά που τον είχαμε συναντήσει, τον απομακρύνανε μαζί με κάτι άλλους, γιατί θεωρηθήκανε αναρχικοί. Αν κρίνω από τα ελάχιστα αντίτυπα του βιβλίου της Σοφίας, που έχει πουλήσει μέχρι τώρα το "Μήνυμα", ο κόσμος που έχει σχέσεις μ' αυτό το βιβλιοπωλείο πρέπει να είναι πολύ συντηρητικός, και γι αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η απομάκρυνση των νεαρών αυτών που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τον κατεστημένο πολιτικό προσανατολισμό του βιβλιοπωλείου. Εγώ, αν και δεν τρέφω καμιά συμπάθεια προς τους Χριστιανούς, εκτιμάω όσους, μολονότι Χριστιανοί, αγωνίζονται ενάντια στην υποκρισία και το ψέμα των ομοθρήσκων τους. Και στην Ελλάδα ιδιαίτερα είναι τόσο οπισθοδρομική και σκοταδιστική η επίσημη εκκλησία (Ορθόδοξη) που στον χώρο του "ποιμνίου" της εμφανίζονται μεγάλες αντιθέσεις.
'Αλλωστε σε μια περίοδο γενικής κρίσης όλων των θεσμών, όπως είναι η τωρινή, η εκκλησία ήταν αδιανόητο να παραμείνει απρόσβλητη από την κρίση.
Δύο ακόμη ανακοινώσεις, η μία από ψυχιάτρους του Δαφνιού και η άλλη από τον Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών, ήρθαν να προστεθούν στις τόσες άλλες που έχουν γίνει υπέρ του Λαζόπουλου. Και οι δύο ανακοινώσεις αφήνουν να εννοηθεί, πως η γνωμάτευση ότι ο Λαζόπουλος είναι "ικανός" να "υπηρετήσει", έγινε κατ' εντολήν. Οι ψυχίατροι του Δαφνιού, μάλιστα, ζητάνε από αυτούς που κάνανε την γνωμάτευση να "κατονομάσουν τους εντολείς ηθικούς αυτουργούς του ιατρικού εγκλήματος". Μια τρίτη ανακοίνωση που υπογράφεται από 110 ψυχιάτρους και νευρολόγους, μέλη νοσηλευτικών ιδρυμάτων, κατηγορεί το κράτος και μερίδα του Τύπου, για την συκοφαντική εκστρατεία που έχει εξαπολυθεί εναντίον των ψυχιάτρων και των ασθενών τους. Κι αυτή η ανακοίνωση, αντικειμενικά, λειτουργεί υπέρ του Λαζόπουλου. Κι όμως ο Λαζόπουλος αφήνει λίγο-πολύ εκτεθειμένους αυτούς που του συμπαρίστανται, με το να στέκεται σήμερα στη σειρά και να ορκίζεται, όπως οι άλλοι νεοσύλλεκτοι.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 1987.
Και αυτήν την Παρασκευή δεν μπορέσαμε να βρούμε τον Θόδωρο Μεγαλοοικονόμου στα εξωτερικά ιατρεία του Δρομοκαϊτείου. Είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό να εξαφανίζονται οι γιατροί ή οι δικηγόροι, όταν τους χρειάζεσαι. Η δική τους απουσία μπορεί να κοστίσει σε σένα ανεπανόρθωτες ζημιές. Πάντως η απουσία του Μεγαλοοικονόμου δεν μου προκάλεσε έκπληξη. Το έχω πάρει απόφαση πια, ότι οι ψυχίατροι είναι από τους πιο πολυάσχολους γιατρούς.
Και είναι φυσικό αυτό, από την στιγμή που η κοινωνική πραγματικότητα είναι τόσο βάρβαρη και παράλογη, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν να έχουν ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας της αδυναμίας τους να προσαρμοστούν στον ρυθμό της.
Αντίθετα με χτές όλη την σημερινή μέρα την περάσαμε έξω κάνοντας διάφορες δουλειές, με αποτέλεσμα να μην μου δοθεί χρόνος για να ασχοληθώ με το ημερολόγιο. Το πρωί πήγαμε μερικά αντίτυπα από το βιβλίο της Σοφίας σ' ένα καινούργιο βιβλιοπωλείο που άνοιξε στην Σόλωνος, και στο οποίο δουλεύει ένας γνωστός μου που τον γνώρισα πέρυσι, όταν δούλευε στο βιβλιοπωλείο της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" του Ψαρουδάκη. Από κει, σύμφωνα με τα όσα μας είπε μια άλλη φορά που τον είχαμε συναντήσει, τον απομακρύνανε μαζί με κάτι άλλους, γιατί θεωρηθήκανε αναρχικοί. Αν κρίνω από τα ελάχιστα αντίτυπα του βιβλίου της Σοφίας, που έχει πουλήσει μέχρι τώρα το "Μήνυμα", ο κόσμος που έχει σχέσεις μ' αυτό το βιβλιοπωλείο πρέπει να είναι πολύ συντηρητικός, και γι αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η απομάκρυνση των νεαρών αυτών που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τον κατεστημένο πολιτικό προσανατολισμό του βιβλιοπωλείου. Εγώ, αν και δεν τρέφω καμιά συμπάθεια προς τους Χριστιανούς, εκτιμάω όσους, μολονότι Χριστιανοί, αγωνίζονται ενάντια στην υποκρισία και το ψέμα των ομοθρήσκων τους. Και στην Ελλάδα ιδιαίτερα είναι τόσο οπισθοδρομική και σκοταδιστική η επίσημη εκκλησία (Ορθόδοξη) που στον χώρο του "ποιμνίου" της εμφανίζονται μεγάλες αντιθέσεις.
'Αλλωστε σε μια περίοδο γενικής κρίσης όλων των θεσμών, όπως είναι η τωρινή, η εκκλησία ήταν αδιανόητο να παραμείνει απρόσβλητη από την κρίση.
Δύο ακόμη ανακοινώσεις, η μία από ψυχιάτρους του Δαφνιού και η άλλη από τον Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών, ήρθαν να προστεθούν στις τόσες άλλες που έχουν γίνει υπέρ του Λαζόπουλου. Και οι δύο ανακοινώσεις αφήνουν να εννοηθεί, πως η γνωμάτευση ότι ο Λαζόπουλος είναι "ικανός" να "υπηρετήσει", έγινε κατ' εντολήν. Οι ψυχίατροι του Δαφνιού, μάλιστα, ζητάνε από αυτούς που κάνανε την γνωμάτευση να "κατονομάσουν τους εντολείς ηθικούς αυτουργούς του ιατρικού εγκλήματος". Μια τρίτη ανακοίνωση που υπογράφεται από 110 ψυχιάτρους και νευρολόγους, μέλη νοσηλευτικών ιδρυμάτων, κατηγορεί το κράτος και μερίδα του Τύπου, για την συκοφαντική εκστρατεία που έχει εξαπολυθεί εναντίον των ψυχιάτρων και των ασθενών τους. Κι αυτή η ανακοίνωση, αντικειμενικά, λειτουργεί υπέρ του Λαζόπουλου. Κι όμως ο Λαζόπουλος αφήνει λίγο-πολύ εκτεθειμένους αυτούς που του συμπαρίστανται, με το να στέκεται σήμερα στη σειρά και να ορκίζεται, όπως οι άλλοι νεοσύλλεκτοι.
Βέβαια, όλοι αυτοί που κατηγορούν την κυβέρνηση για τους βρώμικους χειρισμούς της στην περίπτωση του Λαζόπουλου, δεν έχουν ανάγκη από τον Λαζόπουλο για να επαληθεύσει τα λεγόμενά τους. Αυτοί καταδικάζουν την κυβέρνηση για πράξεις της που έχουν, ήδη, λάβει χώρα. Το τί κάνει ή το τί θα κάνει ο Λαζόπουλος, δεν μπορεί να αναιρέσει τα γεγονότα.
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 1987.
'Αλλα δύο άτομα συλληφθήκανε για την υπόθεση Πρέκα. Ο ένας, ο επικελευστής του Λιμενικού Νίκος Βαβουράκης, φέρεται ότι ομολόγησε κλοπή 21 όπλων από το Λιμεναρχείο της Ραφήνας σε συνεργασία με τον Πρέκα. Ο άλλος, ο 17χρονος Νίκος Δημόπουλος, φέρεται ότι ομολόγησε τηλεφωνική φάρσα για ύπαρξη βόμβας στην 'Αμεση Επέμβαση του Λιμενικού Σώματος. Ο πρώτος φέρεται να κατέθεσε ότι συνεργάστηκε με τον Μιχάλη στην κλοπή των όπλων, με προοπτική να πληρωθεί γι αυτήν. 'Οπως γράφουν οι εφημερίδες, είχε ανακριθεί και στο παρελθόν για την κλοπή των όπλων, αλλά η έρευνα δεν είχε αποδώσει. Το γεγονός ότι τώρα απέδωσε, αποκαλύπτει την ύπαρξη χαφιέδων που είχαν από καιρό ενημερώσει τους εργοδότες τους, οι οποίοι περίμεναν "άνωθεν εντολές" για να δράσουν. Και οι εντολές δόθηκαν την 1η Οκτώβρη. Πρώτη συνέπεια της εφαρμογής αυτών των εντολών υπήρξε η δολοφονία του Μιχάλη.
To προπύργιο του συντηρητισμού μέσα στον χώρο των δικαστών, ο 'Αρειος Πάγος, δίκασε χτες για μια ακόμη φορά τους Αντεισαγγελείς Χρυσούλα Γιαταγάνα και Κώστα Λογοθέτη, για το θάρρος τους να αποκαλύψουν τα όργια που συμβαίνουνε στις φυλακές Επταπυργίου της Θεσσαλονίκης, χωρίς να πάρουν έγκριση από τους προϊσταμένους τους. Για να μην βγούνε κι άλλα άπλυτα στη φόρα, η δίκη έγινε με κλειστές πόρτες για το ακροατήριο. Θεωρώ ότι δεν είναι σύμπτωση η διεξαγωγή μιας τέτοιας δίκης αυτήν την εποχή. Η ύπαρξη αναρχικών μέσα στις φυλακές αποτελεί φρένο για πολλά εγκλήματα και κομπίνες, που διαπράττουν εκεί οι φορείς της εξουσίας, από την στιγμή που υπάρχουν εισαγγελείς σαν την Γιαταγάνα και τον Λογοθέτη, οι οποίοι δεν είναι πρόθυμοι να καλύπτουν αυτά τα αίσχη. Γι αυτό και το κράτος διώκει συστηματικά, όσους σαν την Γιαταγάνα και τον Λογοθέτη τολμούν ν' αποτελέσουν ανασχετικό παράγοντα στα όργια που διαπράττει μέσα στις φυλακές. Mε το να δικάζει αυτές τις μέρες τους δύο εισαγγελείς, προειδοποιεί όλους τους άλλους για το τί πρόκειται να πάθουν, αν δώσουν βάση στις αποκαλύψεις των φυλακισμένων αναρχικών. 'Ο,τι όμως και να κάνει το κράτος, η ύπαρξη αναρχικών στις φυλακές θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην αναβίωση του κινήματος για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, κινήματος που προκειμένου να το σβήσει, το κράτος δεν δίστασε να δολοφονήσει με φρικτό τρόπο τον Παναγιώτη Γαγγλία πριν από δυόμισυ μήνες.
Κι ενώ οι εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες του Λαζόπουλου από την χτεσινή ορκωμοσία του στον στρατό, καλλιεργώντας έτσι με ύπουλο τρόπο την εντύπωση ότι ο Λαζόπουλος είναι "ικανός" να "υπηρετήσει", άλλος ένας στρατιώτης, που είχε κριθεί κι αυτός "ικανός", αυτοκτόνησε χτες στη Λήμνο. Βέβαια κανείς δεν κατηγορεί τις ιατρικές υπηρεσίες του στρατού για ηθική αυτουργία στο ιατρικό έγκλημα που διαπράχτηκε, με το να βγάλουν "ικανό" για να "υπηρετήσει" τον Αλέξανδρο Αναστασιάδη που αυτοκτόνησε χτες.
Ποτέ ο πρώην καραβανάς υπουργός Εθνικής 'Αμυνας Χαραλαμπόπουλος δεν διάταξε να γίνουν ανακρίσεις σε βάρος των γιατρών του στρατού, που έκριναν κατάλληλο για στρατιώτη κάποιον από τους εκατοντάδες που κατόπιν αυτοκτονήσανε. Ανακρίσεις διάταξε μόνο σε βάρος των γιατρών που είχαν βγάλει τον Λαζόπουλο "ανίκανο". Η στάση του αυτή αποδεικνύει, ότι επιδοκιμάζει συνειδητά την στράτευση όλων αυτών που κατόπιν αυτοκτονούν. Αναπόφευκτα φέρει, τουλάχιστον, έμμεσα την ευθύνη για τον θάνατό τους. Αλλά τί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό, που έγινε πολιτικός γιατί ακριβώς σπούδασε να σκοτώνει, όσο το δυνατόν περισσότερους με το πιο μικρό δυνατό κόστος;
Εμείς κι αυτήν την ημέρα την περάσαμε, λίγο-πολύ, όλη μέσα στο σπίτι. Εγώ έπρεπε να καθήσω να συμπληρώσω τις καταγραφές στο ημερολόγιο, που δεν το έπιασα καθόλου όλη την ημέρα χτες. Παρόλο που δεν γράφω πολλά πράγματα, το ημερολόγιο μου παίρνει πολύ χρόνο, γιατί είμαι πολύ αργός στο γράψιμο, κάτι που το έχω διαπιστώσει από την εποχή που πήγαινα στο γυμνάσιο. Eίμαι σίγουρος ότι άλλος στη θέση μου θα χρειαζόταν πολύ λιγότερο
χρόνο, για να κρατήσει ένα ημερολόγιο, και θα μπορούσε να κάνει παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα. 'Ομως ένα πράγμα είναι σίγουρο: 'Οτι δεν θα έγραφε τα ίδια πράγματα που γράφω εγώ. Κι αυτό είναι που κάνει το ημερολόγιό μου αναντικατάστατο. 'Αλλωστε η αξία του θα φανεί αν ποτέ εκδοθεί.
Το βράδυ μας επισκέφτηκε ο καλός μας φίλος. Μέχρι σήμερα αυτός παραμένει ο άνθρωπος που βλέπουμε περισσότερο κι απ' ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε μέχρι το τέλος αυτού του ημερολογίου.
Kυριακή 18 Οκτωβρίου 1987.
Οπως οι φυλακισμένοι Ευαγγελία Βογιατζή, Γεράσιμος Μπουκουβάλας, Κλέαρχος Σμυρναίος και Χριστόφορος Μαρίνος. Κι όμως αυτούς τους ανθρώπους, αντί ο πολύς κόσμος να τους θαυμάζει και να προσπαθεί να τους μιμηθεί, τους θεωρεί τρομοκράτες ή, στην καλύτερη περίπτωση, αφελείς. 'Εξυπνος και άξιος θαυμασμού για τους 'Ελληνες θεωρείται αυτός που κονομάει "χοντρά" λεφτά, που "ρίχνει" πολλές "γκόμενες", που οδηγεί ακριβά αυτοκίνητα ή μηχανές κ.ο.κ. Ακόμα και στον χώρο των "διανοουμένων", που υποτίθεται ότι έχουν πιο ανεπτυγμένη συνείδηση της πραγματικότητας, η κατάσταση είναι τόσο ασφυκτικά αποπνικτική, που οποιοσδήποτε ασχολείται ανιδιοτελώς με τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας ή της εποχής μας, απομονώνεται, "θάβεται" και δεν είναι και λίγες οι φορές που συκοφαντείται. Για παράδειγμα ο ψυχίατρος Γιώργος Οικονομόπουλος, που είχε το θάρρος να καπνίσει δημόσια χασίς για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στο φασιστικό νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά (που τώρα πια έχει γίνει νόμος), όχι μόνο δεν βρήκε μιμητές αλλά υπήρξαν και πολλοί που ζήτησαν να κλειστεί στη φυλακή και να του αφαιρεθεί η άδεια
εξάσκησης του επαγγέλματός του. Κι αυτό δεν ζητήθηκε από άσχετους αλλά από γατρούς σαν τον Νικολινάκο, που έχουν πλήρη συνείδηση των εγκληματικών συνεπειών αυτού του νόμου. Για να μην μιλήσω για τους πουλημένους ακαδημαϊκούς και καθηγητές των πανεπιστημίων που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, οσαδήποτε αίσχη συμβαίνουν καθημερινά στον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτοί ασχολούνται μόνο με το πώς θα βγάλουν περισσότερα λεφτά ή με το πώς θα αποκτήσουν μεγαλύτερη εξουσία, πράγματα που τα καταφέρνουν είτε με το να αγοράζει τα βιβλία τους το κράτος (σε χιλιάδες αντίτυπα και σε εξαιρετικά ψηλές τιμές), για να τα δώσει μετά στους φοιτητές σαν συγγράμματα, είτε με το να καταλαμβάνουν περισσότερα πόστα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, πόστα που τους εξασφαλίζουν οι γνωριμίες τους με ανώτερους κυβερνητικούς παράγοντες. 'Ολοι αυτοί, που από άποψη επιστημονικής κατάρτισης άλλωστε αποτελούν μετριότητες, δεν φτάνουν ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι επιστήμονες, όπως ο Τόνι Νέγκρι, που προτίμησαν να μπουν στην φυλακή, παρά να αδιαφορήσουν απέναντι στα εγκλήματα που το κράτος διαπράττει καθημερινά. Τί κάνουν π.χ. οι 'Ελληνες βιολόγοι για τον
Μαουρίτσιο Φολίνι που είναι συνάδελφός τους; Δεν βγάλαν την παραμικρή ανακοίνωση για το έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος του τόσο φανερά. Η ανυπαρξία της προσφοράς τους στον χώρο της επιστημονικής έρευνας συναγωνίζεται την ανυπαρξία τους στον χώρο των κοινωνικών αγώνων. Θα έπρεπε να ντρέπονται για την σιωπή τους. Αλλά πώς να ντραπούν αφού είναι αδιάντροποι και, πολύ πιθανό, σε ιδιωτικές τους συζητήσεις καυχιούνται γι αυτό; Εγώ, έχοντας υπ' όψη μου αυτήν την ατμόσφαιρα νεκροταφείου που επικρατεί στους χώρους των επιστημόνων, όπως π.χ. τα πανεπιστήμια, ποτέ δεν μπόρεσα να κινηθώ μέσα τους, χωρίς να αισθανθώ να πνίγομαι από την δυσωδία που αναδίδεται από την πνευματική τους σήψη.
Με κάτι τέτοιες σκέψεις που πέρασα την σημερινή μέρα, δεν είχα καθόλου όρεξη για τίποτα άλλο εκτός από το ημερολόγιο.
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 1987.
'Αλλα δύο άτομα συλληφθήκανε για την υπόθεση Πρέκα. Ο ένας, ο επικελευστής του Λιμενικού Νίκος Βαβουράκης, φέρεται ότι ομολόγησε κλοπή 21 όπλων από το Λιμεναρχείο της Ραφήνας σε συνεργασία με τον Πρέκα. Ο άλλος, ο 17χρονος Νίκος Δημόπουλος, φέρεται ότι ομολόγησε τηλεφωνική φάρσα για ύπαρξη βόμβας στην 'Αμεση Επέμβαση του Λιμενικού Σώματος. Ο πρώτος φέρεται να κατέθεσε ότι συνεργάστηκε με τον Μιχάλη στην κλοπή των όπλων, με προοπτική να πληρωθεί γι αυτήν. 'Οπως γράφουν οι εφημερίδες, είχε ανακριθεί και στο παρελθόν για την κλοπή των όπλων, αλλά η έρευνα δεν είχε αποδώσει. Το γεγονός ότι τώρα απέδωσε, αποκαλύπτει την ύπαρξη χαφιέδων που είχαν από καιρό ενημερώσει τους εργοδότες τους, οι οποίοι περίμεναν "άνωθεν εντολές" για να δράσουν. Και οι εντολές δόθηκαν την 1η Οκτώβρη. Πρώτη συνέπεια της εφαρμογής αυτών των εντολών υπήρξε η δολοφονία του Μιχάλη.
To προπύργιο του συντηρητισμού μέσα στον χώρο των δικαστών, ο 'Αρειος Πάγος, δίκασε χτες για μια ακόμη φορά τους Αντεισαγγελείς Χρυσούλα Γιαταγάνα και Κώστα Λογοθέτη, για το θάρρος τους να αποκαλύψουν τα όργια που συμβαίνουνε στις φυλακές Επταπυργίου της Θεσσαλονίκης, χωρίς να πάρουν έγκριση από τους προϊσταμένους τους. Για να μην βγούνε κι άλλα άπλυτα στη φόρα, η δίκη έγινε με κλειστές πόρτες για το ακροατήριο. Θεωρώ ότι δεν είναι σύμπτωση η διεξαγωγή μιας τέτοιας δίκης αυτήν την εποχή. Η ύπαρξη αναρχικών μέσα στις φυλακές αποτελεί φρένο για πολλά εγκλήματα και κομπίνες, που διαπράττουν εκεί οι φορείς της εξουσίας, από την στιγμή που υπάρχουν εισαγγελείς σαν την Γιαταγάνα και τον Λογοθέτη, οι οποίοι δεν είναι πρόθυμοι να καλύπτουν αυτά τα αίσχη. Γι αυτό και το κράτος διώκει συστηματικά, όσους σαν την Γιαταγάνα και τον Λογοθέτη τολμούν ν' αποτελέσουν ανασχετικό παράγοντα στα όργια που διαπράττει μέσα στις φυλακές. Mε το να δικάζει αυτές τις μέρες τους δύο εισαγγελείς, προειδοποιεί όλους τους άλλους για το τί πρόκειται να πάθουν, αν δώσουν βάση στις αποκαλύψεις των φυλακισμένων αναρχικών. 'Ο,τι όμως και να κάνει το κράτος, η ύπαρξη αναρχικών στις φυλακές θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην αναβίωση του κινήματος για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, κινήματος που προκειμένου να το σβήσει, το κράτος δεν δίστασε να δολοφονήσει με φρικτό τρόπο τον Παναγιώτη Γαγγλία πριν από δυόμισυ μήνες.
Κι ενώ οι εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες του Λαζόπουλου από την χτεσινή ορκωμοσία του στον στρατό, καλλιεργώντας έτσι με ύπουλο τρόπο την εντύπωση ότι ο Λαζόπουλος είναι "ικανός" να "υπηρετήσει", άλλος ένας στρατιώτης, που είχε κριθεί κι αυτός "ικανός", αυτοκτόνησε χτες στη Λήμνο. Βέβαια κανείς δεν κατηγορεί τις ιατρικές υπηρεσίες του στρατού για ηθική αυτουργία στο ιατρικό έγκλημα που διαπράχτηκε, με το να βγάλουν "ικανό" για να "υπηρετήσει" τον Αλέξανδρο Αναστασιάδη που αυτοκτόνησε χτες.
Ποτέ ο πρώην καραβανάς υπουργός Εθνικής 'Αμυνας Χαραλαμπόπουλος δεν διάταξε να γίνουν ανακρίσεις σε βάρος των γιατρών του στρατού, που έκριναν κατάλληλο για στρατιώτη κάποιον από τους εκατοντάδες που κατόπιν αυτοκτονήσανε. Ανακρίσεις διάταξε μόνο σε βάρος των γιατρών που είχαν βγάλει τον Λαζόπουλο "ανίκανο". Η στάση του αυτή αποδεικνύει, ότι επιδοκιμάζει συνειδητά την στράτευση όλων αυτών που κατόπιν αυτοκτονούν. Αναπόφευκτα φέρει, τουλάχιστον, έμμεσα την ευθύνη για τον θάνατό τους. Αλλά τί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό, που έγινε πολιτικός γιατί ακριβώς σπούδασε να σκοτώνει, όσο το δυνατόν περισσότερους με το πιο μικρό δυνατό κόστος;
Εμείς κι αυτήν την ημέρα την περάσαμε, λίγο-πολύ, όλη μέσα στο σπίτι. Εγώ έπρεπε να καθήσω να συμπληρώσω τις καταγραφές στο ημερολόγιο, που δεν το έπιασα καθόλου όλη την ημέρα χτες. Παρόλο που δεν γράφω πολλά πράγματα, το ημερολόγιο μου παίρνει πολύ χρόνο, γιατί είμαι πολύ αργός στο γράψιμο, κάτι που το έχω διαπιστώσει από την εποχή που πήγαινα στο γυμνάσιο. Eίμαι σίγουρος ότι άλλος στη θέση μου θα χρειαζόταν πολύ λιγότερο
χρόνο, για να κρατήσει ένα ημερολόγιο, και θα μπορούσε να κάνει παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα. 'Ομως ένα πράγμα είναι σίγουρο: 'Οτι δεν θα έγραφε τα ίδια πράγματα που γράφω εγώ. Κι αυτό είναι που κάνει το ημερολόγιό μου αναντικατάστατο. 'Αλλωστε η αξία του θα φανεί αν ποτέ εκδοθεί.
Το βράδυ μας επισκέφτηκε ο καλός μας φίλος. Μέχρι σήμερα αυτός παραμένει ο άνθρωπος που βλέπουμε περισσότερο κι απ' ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε μέχρι το τέλος αυτού του ημερολογίου.
Kυριακή 18 Οκτωβρίου 1987.
Οπως οι φυλακισμένοι Ευαγγελία Βογιατζή, Γεράσιμος Μπουκουβάλας, Κλέαρχος Σμυρναίος και Χριστόφορος Μαρίνος. Κι όμως αυτούς τους ανθρώπους, αντί ο πολύς κόσμος να τους θαυμάζει και να προσπαθεί να τους μιμηθεί, τους θεωρεί τρομοκράτες ή, στην καλύτερη περίπτωση, αφελείς. 'Εξυπνος και άξιος θαυμασμού για τους 'Ελληνες θεωρείται αυτός που κονομάει "χοντρά" λεφτά, που "ρίχνει" πολλές "γκόμενες", που οδηγεί ακριβά αυτοκίνητα ή μηχανές κ.ο.κ. Ακόμα και στον χώρο των "διανοουμένων", που υποτίθεται ότι έχουν πιο ανεπτυγμένη συνείδηση της πραγματικότητας, η κατάσταση είναι τόσο ασφυκτικά αποπνικτική, που οποιοσδήποτε ασχολείται ανιδιοτελώς με τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας ή της εποχής μας, απομονώνεται, "θάβεται" και δεν είναι και λίγες οι φορές που συκοφαντείται. Για παράδειγμα ο ψυχίατρος Γιώργος Οικονομόπουλος, που είχε το θάρρος να καπνίσει δημόσια χασίς για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στο φασιστικό νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά (που τώρα πια έχει γίνει νόμος), όχι μόνο δεν βρήκε μιμητές αλλά υπήρξαν και πολλοί που ζήτησαν να κλειστεί στη φυλακή και να του αφαιρεθεί η άδεια
εξάσκησης του επαγγέλματός του. Κι αυτό δεν ζητήθηκε από άσχετους αλλά από γατρούς σαν τον Νικολινάκο, που έχουν πλήρη συνείδηση των εγκληματικών συνεπειών αυτού του νόμου. Για να μην μιλήσω για τους πουλημένους ακαδημαϊκούς και καθηγητές των πανεπιστημίων που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, οσαδήποτε αίσχη συμβαίνουν καθημερινά στον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτοί ασχολούνται μόνο με το πώς θα βγάλουν περισσότερα λεφτά ή με το πώς θα αποκτήσουν μεγαλύτερη εξουσία, πράγματα που τα καταφέρνουν είτε με το να αγοράζει τα βιβλία τους το κράτος (σε χιλιάδες αντίτυπα και σε εξαιρετικά ψηλές τιμές), για να τα δώσει μετά στους φοιτητές σαν συγγράμματα, είτε με το να καταλαμβάνουν περισσότερα πόστα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, πόστα που τους εξασφαλίζουν οι γνωριμίες τους με ανώτερους κυβερνητικούς παράγοντες. 'Ολοι αυτοί, που από άποψη επιστημονικής κατάρτισης άλλωστε αποτελούν μετριότητες, δεν φτάνουν ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι επιστήμονες, όπως ο Τόνι Νέγκρι, που προτίμησαν να μπουν στην φυλακή, παρά να αδιαφορήσουν απέναντι στα εγκλήματα που το κράτος διαπράττει καθημερινά. Τί κάνουν π.χ. οι 'Ελληνες βιολόγοι για τον
Μαουρίτσιο Φολίνι που είναι συνάδελφός τους; Δεν βγάλαν την παραμικρή ανακοίνωση για το έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος του τόσο φανερά. Η ανυπαρξία της προσφοράς τους στον χώρο της επιστημονικής έρευνας συναγωνίζεται την ανυπαρξία τους στον χώρο των κοινωνικών αγώνων. Θα έπρεπε να ντρέπονται για την σιωπή τους. Αλλά πώς να ντραπούν αφού είναι αδιάντροποι και, πολύ πιθανό, σε ιδιωτικές τους συζητήσεις καυχιούνται γι αυτό; Εγώ, έχοντας υπ' όψη μου αυτήν την ατμόσφαιρα νεκροταφείου που επικρατεί στους χώρους των επιστημόνων, όπως π.χ. τα πανεπιστήμια, ποτέ δεν μπόρεσα να κινηθώ μέσα τους, χωρίς να αισθανθώ να πνίγομαι από την δυσωδία που αναδίδεται από την πνευματική τους σήψη.
Με κάτι τέτοιες σκέψεις που πέρασα την σημερινή μέρα, δεν είχα καθόλου όρεξη για τίποτα άλλο εκτός από το ημερολόγιο.
'Ολη την ημέρα την περάσαμε στο σπίτι. Μόνο το βράδυ, που ήρθε ο αδελφός της Σοφίας με την γυναίκα του, βγήκαμε λίγο έξω και πήγαμε σε κάποια παραδοσιακή Αθηναϊκή ταβέρνα, από τις ελάχιστες που έχουν γλυτώσει μέχρι σήμερα την κατεδάφιση, για ν' ανεγερθούν στην θέση τους πολυκατοικίες. Μερικές φορές βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις συζητήσεις με τον αδελφό της Σοφίας, γιατί αυτός βρίσκεται πολύ κοντά σ' αυτούς που η κοινωνία τους έχει καταδικάσει να ζουν στο περιθώριό της, και κατά συνέπεια, όταν συζητάμε μαζί του, μας λέει πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που η κοινωνία τους συνθλίβει. Ιστορίες που οι συγγραφείς της σύγχρονης Ελλάδας ποτέ δεν τις γράφουν αλλά τις αποσιωπούν συνειδητά. Κι αν κανένας γράψει κάτι, όπως ο Χρήστος Ρούσσος ή η Σοφία, το βιβλίο του αγοράζεται τόσο λίγο, που δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα που χρειάστηκαν για να τυπωθεί. Αυτές οι ιστορίες συνθέτουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας, μια εικόνα τόσο αποτρόπαια, που οι περισσότεροι την θάβουν μέσα στο υποσυνείδητό τους, προκειμένου να μην διαταραχτεί ο ναρκωμένος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εσωτερικός τους κόσμος.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 1987.
Ακόμα δεν έχει έρθει χαρτί από τον στρατό. Αυτή η καθυστέρηση σίγουρα αποσκοπεί κάπου, σε καλό ή σε κακό. Κι επειδή μέχρι τώρα από το κράτος δεν έχω δει τίποτα καλό, μάλλον αποσκοπεί σε κακό. Είναι πιθανό να έρθει κανένα χαρτί που να λέει ότι πρέπει να παρουσιαστώ στην Επιτροπή Απαλλαγών από 25 Σεπτεμβρίου έως 25 Οκτωβρίου, με συνέπεια, όταν θα 'ρθει, να μην έχω παρά μόνο μία ή δύο μέρες διορία. Αν βάλουμε και το Σαββατοκύριακο που πέφτει 24-25 Οκτωβρίου, μπορεί να έρθει κανένα χαρτί που να με αναγκάζει να παρουσιαστώ αμέσως. 'Ετσι μπορεί να μην προλάβω να πάρω καινούργιο πιστοποιητικό από το Δρομοκαιτειο.
Ο δεκαεφτάχρονος που τηλεφώνησε στην 'Αμεση Επέμβαση του Λιμενικού και τους είπε ότι τους έχουν βάλει βόμβα, καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλακή. Μια υπερβολικά μεγάλη ποινή για τόσο ασήμαντο αδίκημα. Αντίθετα, φύλακες που βασανίζουν κρατούμενους, μπάτσοι που τραυματίζουν διαδηλωτές, άντρες που σαπίζουν τις γυναίκες τους στο ξύλο, γονείς που βασανίζουν τα παιδιά τους, οδηγοί που τραυματίζουν πεζούς κ.ο.κ., αν ποτέ φτάσουν στο δικαστήριο, καταδικάζονται πάντα σε μικρότερες ποινές. Αλλά πώς να καταδικαστούν σε μεγαλύτερες, όταν για τους δικαστές τέτοια εγκλήματα δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ασήμαντα υπερβάσεις της εξουσίας, που έχουν κάθε δικαίωμα οι θύτες να εξασκούν πάνω στα θύματά τους;
Eμείς περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μέρας βάφοντας ένα χωλ στο καινούργιο μας σπίτι. Το βάψιμο είναι μια δουλειά που κατά κάποιο τρόπο σε αποτρέπει από δυσάρεστες και αδιέξοδες σκέψεις. Το ίδιο συμβαίνει μ' όλες τις χειρωνακτικές δουλειές. Σε τέτοιες σκέψεις εγώ παρασύρομαι εύκολα αυτό το διάστημα, που από τη μια βλέπω τον Φολίνι να ξεψυχάει, χωρίς να υπάρχει κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας, κι απ' την άλλη ο στρατός στέκεται σαν "επικρεμάμενη ρομφαία" από πάνω μου, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 1987.
Το πρωί πήγαμε σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επικείμενη έκδοση του Φολίνι. Η συγκέντρωση έγινε από την "Αναρχική Πρόταση Ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία" μπροστά από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Μολονότι η "Ελευθεροτυπία" είχε από χτες ανακοινώσει αυτήν την συγκέντρωση, δεν μαζευτήκανε πάνω από 15 άτομα. Η συγκέντρωση κράτησε δύο περίπου ώρες και στην διάρκειά της μοιράστηκαν προκηρύξεις. Ο κόσμος που πέρναγε εκείνη την ώρα ήταν αρκετός κι έτσι φύγανε όλες οι προκηρύξεις. Επίσης,
κανείς δεν βρέθηκε για να τα βάλει με τους συγκεντρωμένους, μολονότι η συγκέντρωση γινόταν από τους αναρχικούς. Το γεγονός ότι μόνο οι αναρχικοί κατέβηκαν σε συγκέντρωση για τον Φολίνι, ήταν αρκετό για να μου ανανεώσει την εμπιστοσύνη μου σ' αυτό το κίνημα, και να μου αναπτερώσει κάπως τις ελπίδες μου γι αυτό που υπήρξε πάντα άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή μου. 'Ομως η παρουσία μόνο 15 ατόμων σ' αυτήν την συγκέντρωση μ' έκανε, για μια ακόμη φορά, να αισθανθώ πικρία, όχι τόσο για την αδιαφορία του πολύ κόσμου, αλλά για την αδιαφορία της πλειοψηφίας των αναρχικών που, όταν πρόκειται για καμιά καθιερωμένη από το κράτος επέτειο, όπως είναι η 17 Νοέμβρη, κατεβαίνουν κατά χιλιάδες.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 1987.
Ακόμα δεν έχει έρθει χαρτί από τον στρατό. Αυτή η καθυστέρηση σίγουρα αποσκοπεί κάπου, σε καλό ή σε κακό. Κι επειδή μέχρι τώρα από το κράτος δεν έχω δει τίποτα καλό, μάλλον αποσκοπεί σε κακό. Είναι πιθανό να έρθει κανένα χαρτί που να λέει ότι πρέπει να παρουσιαστώ στην Επιτροπή Απαλλαγών από 25 Σεπτεμβρίου έως 25 Οκτωβρίου, με συνέπεια, όταν θα 'ρθει, να μην έχω παρά μόνο μία ή δύο μέρες διορία. Αν βάλουμε και το Σαββατοκύριακο που πέφτει 24-25 Οκτωβρίου, μπορεί να έρθει κανένα χαρτί που να με αναγκάζει να παρουσιαστώ αμέσως. 'Ετσι μπορεί να μην προλάβω να πάρω καινούργιο πιστοποιητικό από το Δρομοκαιτειο.
Ο δεκαεφτάχρονος που τηλεφώνησε στην 'Αμεση Επέμβαση του Λιμενικού και τους είπε ότι τους έχουν βάλει βόμβα, καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλακή. Μια υπερβολικά μεγάλη ποινή για τόσο ασήμαντο αδίκημα. Αντίθετα, φύλακες που βασανίζουν κρατούμενους, μπάτσοι που τραυματίζουν διαδηλωτές, άντρες που σαπίζουν τις γυναίκες τους στο ξύλο, γονείς που βασανίζουν τα παιδιά τους, οδηγοί που τραυματίζουν πεζούς κ.ο.κ., αν ποτέ φτάσουν στο δικαστήριο, καταδικάζονται πάντα σε μικρότερες ποινές. Αλλά πώς να καταδικαστούν σε μεγαλύτερες, όταν για τους δικαστές τέτοια εγκλήματα δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ασήμαντα υπερβάσεις της εξουσίας, που έχουν κάθε δικαίωμα οι θύτες να εξασκούν πάνω στα θύματά τους;
Eμείς περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μέρας βάφοντας ένα χωλ στο καινούργιο μας σπίτι. Το βάψιμο είναι μια δουλειά που κατά κάποιο τρόπο σε αποτρέπει από δυσάρεστες και αδιέξοδες σκέψεις. Το ίδιο συμβαίνει μ' όλες τις χειρωνακτικές δουλειές. Σε τέτοιες σκέψεις εγώ παρασύρομαι εύκολα αυτό το διάστημα, που από τη μια βλέπω τον Φολίνι να ξεψυχάει, χωρίς να υπάρχει κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας, κι απ' την άλλη ο στρατός στέκεται σαν "επικρεμάμενη ρομφαία" από πάνω μου, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 1987.
Το πρωί πήγαμε σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επικείμενη έκδοση του Φολίνι. Η συγκέντρωση έγινε από την "Αναρχική Πρόταση Ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία" μπροστά από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Μολονότι η "Ελευθεροτυπία" είχε από χτες ανακοινώσει αυτήν την συγκέντρωση, δεν μαζευτήκανε πάνω από 15 άτομα. Η συγκέντρωση κράτησε δύο περίπου ώρες και στην διάρκειά της μοιράστηκαν προκηρύξεις. Ο κόσμος που πέρναγε εκείνη την ώρα ήταν αρκετός κι έτσι φύγανε όλες οι προκηρύξεις. Επίσης,
κανείς δεν βρέθηκε για να τα βάλει με τους συγκεντρωμένους, μολονότι η συγκέντρωση γινόταν από τους αναρχικούς. Το γεγονός ότι μόνο οι αναρχικοί κατέβηκαν σε συγκέντρωση για τον Φολίνι, ήταν αρκετό για να μου ανανεώσει την εμπιστοσύνη μου σ' αυτό το κίνημα, και να μου αναπτερώσει κάπως τις ελπίδες μου γι αυτό που υπήρξε πάντα άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή μου. 'Ομως η παρουσία μόνο 15 ατόμων σ' αυτήν την συγκέντρωση μ' έκανε, για μια ακόμη φορά, να αισθανθώ πικρία, όχι τόσο για την αδιαφορία του πολύ κόσμου, αλλά για την αδιαφορία της πλειοψηφίας των αναρχικών που, όταν πρόκειται για καμιά καθιερωμένη από το κράτος επέτειο, όπως είναι η 17 Νοέμβρη, κατεβαίνουν κατά χιλιάδες.
Δεν μπορώ επίσης να ξεχάσω ότι στις πορείες για τον Χρήστο Ρούσσο, που τις καλούσαν αριστεριστές, κατέβαιναν τουλάχιστον χίλιοι αναρχικοί και λειτουργούσαν σαν ουρά πίσω από κόμματα, όπως το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού, ή οργανώσεις, όπως οι αριστερίστικες. Δυστυχώς η
πλειοψηφία των αναρχικών στην Ελλάδα, πολλές φορές, άγεται και φέρεται από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Και εφόσον απέναντι στον Φολίνι οι εφημερίδες κράτησαν, λίγο-πολύ, το "στόμα" τους κλειστό, όσο δεν τον συκοφαντούσαν με τα χειρότερα λόγια, όπως κάνανε αμέσως μετά την σύλληψή του, και η πλειοψηφία των αναρχικών δεν θεώρησε την υπόθεση Φολίνι υπόθεση μεγάλης σημασίας. Μια τέτοια αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος από την πλευρά της πλειοψηφίας των αναρχικών, την στιγμή μάλιστα που και οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν χτύπησαν την σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας, δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος της αναποτελεσματικότητας του αναρχικού χώρου οφείλεται, όχι στην εξαιρετικά σκληρή καταστολή του από πλευράς κράτους, αλλά στην αλλοτρίωσή του από τα κοινωνικά πρότυπα και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι ο μπάτσος που κυνηγάει τον αναρχικό, όσο ο μπάτσος που ο αναρχικός έχει μέσα του. Κάτι που ισχύει ιδίως στις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, όπου βλέπεις ανθρώπους που το παίζουν αναρχικοί, να μην κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο, όσες φορές κι αν τους καλούν οι διάφορες αναρχικές οργανώσεις. Στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν και μερικοί αναρχικοί πραγματικά αφοσιωμένοι στον αγώνα, αυτή η αλλοτρίωση του αναρχικού χώρου έχει καταστροφικότατες συνέπειες, όπως π.χ. η εγκατάλειψη ανθρώπων, όπως ο Παναγιώτης Γαγγλίας, στα χέρια του κράτους με αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Οι άνθρωποι που "το λέει η καρδιά τους", όπως ο Μιχάλης Πρέκας, ή οι τέσσερις συλληφθέντες, οδηγούνται λόγω της απάθειας και της αδιαφορίας των άλλων σε μια τέτοια απομόνωση, που κατόπιν λειτουργούν για το κράτος σαν εύκολα θύματα. Για ν' αναφέρω μόνο τις σχετικά πρόσφατες δολοφονίες αγωνιστών, ο Χρήστος Τσουτσουβής δολοφονήθηκε, ο Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονήθηκε, ο παναγιώτης Γαγγλίας δολοφονήθηκε, ο Μιχάλης Πρέκας δολοφονήθηκε. Πόσοι πρέπει να δολοφονηθούν ακόμη από το κράτος, για να σταματήσουν οι αναρχικοί να αδιαφορούν για την τύχη ηρωικών αγωνιστών, όπως ο Φολίνι, ή, γιατί όχι, ο Μαραγκάκης;
πλειοψηφία των αναρχικών στην Ελλάδα, πολλές φορές, άγεται και φέρεται από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Και εφόσον απέναντι στον Φολίνι οι εφημερίδες κράτησαν, λίγο-πολύ, το "στόμα" τους κλειστό, όσο δεν τον συκοφαντούσαν με τα χειρότερα λόγια, όπως κάνανε αμέσως μετά την σύλληψή του, και η πλειοψηφία των αναρχικών δεν θεώρησε την υπόθεση Φολίνι υπόθεση μεγάλης σημασίας. Μια τέτοια αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος από την πλευρά της πλειοψηφίας των αναρχικών, την στιγμή μάλιστα που και οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν χτύπησαν την σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας, δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος της αναποτελεσματικότητας του αναρχικού χώρου οφείλεται, όχι στην εξαιρετικά σκληρή καταστολή του από πλευράς κράτους, αλλά στην αλλοτρίωσή του από τα κοινωνικά πρότυπα και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι ο μπάτσος που κυνηγάει τον αναρχικό, όσο ο μπάτσος που ο αναρχικός έχει μέσα του. Κάτι που ισχύει ιδίως στις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, όπου βλέπεις ανθρώπους που το παίζουν αναρχικοί, να μην κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο, όσες φορές κι αν τους καλούν οι διάφορες αναρχικές οργανώσεις. Στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν και μερικοί αναρχικοί πραγματικά αφοσιωμένοι στον αγώνα, αυτή η αλλοτρίωση του αναρχικού χώρου έχει καταστροφικότατες συνέπειες, όπως π.χ. η εγκατάλειψη ανθρώπων, όπως ο Παναγιώτης Γαγγλίας, στα χέρια του κράτους με αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Οι άνθρωποι που "το λέει η καρδιά τους", όπως ο Μιχάλης Πρέκας, ή οι τέσσερις συλληφθέντες, οδηγούνται λόγω της απάθειας και της αδιαφορίας των άλλων σε μια τέτοια απομόνωση, που κατόπιν λειτουργούν για το κράτος σαν εύκολα θύματα. Για ν' αναφέρω μόνο τις σχετικά πρόσφατες δολοφονίες αγωνιστών, ο Χρήστος Τσουτσουβής δολοφονήθηκε, ο Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονήθηκε, ο παναγιώτης Γαγγλίας δολοφονήθηκε, ο Μιχάλης Πρέκας δολοφονήθηκε. Πόσοι πρέπει να δολοφονηθούν ακόμη από το κράτος, για να σταματήσουν οι αναρχικοί να αδιαφορούν για την τύχη ηρωικών αγωνιστών, όπως ο Φολίνι, ή, γιατί όχι, ο Μαραγκάκης;
