Περίεργες ημέρες. Περίεργη ΕΛ.ΑΣ

Εντάξει. Το φαινόμενο το έχουν προσεγγίσει για εμάς οι τηλεοπτικοί αστέρες - "ειδήμονες" της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, αστυνομικής, διαστημικής και εξωγήϊνης "πραγματικότητας". Το έχουν συζητήσει πρώτα με τους εαυτούς τους - γιατί σε αυτούς απευθύνονται κατά κύριο λόγο εξαιτίας του υπερτροφικού, γιγαντιαίου, "εγώ" τους - και δυστυχώς την εσωτερική αυτή συζήτηση την ακούμε και εμείς. Εάν τους πιστέψουμε, πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο από την Επανάσταση του '21, την επανάσταση των Μπολσεβίκων, τη Γαλλική Επανάσταση και την απόβαση στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και των υπολοίπων συναγωνιστών τους. Επίσης αν τους πιστέψουμε, φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από..αυτούς, οι οποίοι τί κάνουν; Μία απλή και διεξοδική και πάνω όλα αληθινή καταγραφή των περιστατικών. Αν θυμάμαι καλά κάποτε σε αυτήν την Χώρα υπήρχε ένα όργανο συλλογικό και θεσμικό που πρέπει να λεγόταν Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Άραγε υπάρχει ακόμη; Εκτός όμως από την έντονη, καταλυτική για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και πάνω από όλα "ανεξάρτητης" (μη γελάτε, σας παρακαλώ!) ενημέρωσης, καταγράφεται μία μεγάλη απουσία. Αυτή της Ελληνικής Αστυνομίας. Το είδαμε να συμβαίνει τις πρώτες ημέρες και η εύλογη απάντηση ήταν ότι όταν ένας συνάδερφος σου έχει κάνει κάτι τόσο άδικο, λογικό είναι να "συμμερίζεσαι" αυτά που συμβαίνουν απέναντί σου. Να είσαι "μαζεμένος". Να μην μπορείς να αντιδράσεις. Μη μου πείτε όχι. Έτσι ή κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Προσθέστε σε αυτήν την αρνητικότατη ψυχολογία και το γεγονός ότι κανείς στο άδικο δεν θέλει να προσθέσει και άλλο άδικο, οπότε έγιναν όσα έγιναν. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω από πρώτο χέρι όσα έγιναν στην Αθήνα. Τα έβλεπα και εγώ από έναν τηλεοπτικό δέκτη. Μπορώ όμως να σας μεταφέρω από πρώτο χέρι όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη. Η απουσία της ΕΛ.ΑΣ ήταν η επιτομή της λέξεως "κραυγαλέα". Δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν πρόκειται να γίνω από αυτούς που επιζητούν ένα διαφορετικό και ολίγον "αστυνομικό κράτος". Μου προκαλεί ναυτία και αηδία ο αστυνομικός που κάνει κατάχρηση της εξουσίας που εγώ ο πολίτης αυτής της δημοκρατίας του έχω δώσει. Αν το σκεφτείτε καλά, η νομιμοποίηση της ύπαρξης της αστυνομίας έρχεται από εμάς τους ίδιους. Αν αύριο αποφασίσουμε στα πλαίσια της δημοκρατίας μας να την καταργήσουμε μπορούμε. Όπως επίσης, εμείς, δια των αντιπροσώπων μας βουλευτών, είμαστε αυτοί που βάζουμε τους κανόνες. Δεν μπορούμε ως πολίτες να νίπτουμε τα χέρια μας και να λέμε "δεν ξέρω, δεν είδα, δεν θέλω". Όσο και αν χρησιοποιούμε το χαρακτηρισμό "το απρόσωπο Κράτος", δεν απαλλασσόμαστε από την πραγματική ευθύνη ότι εμείς είμαστε το Κράτος. Όλοι μας. Γιατί πολύ απλά έχουμε Δημοκρατία. Εμείς αποφασίσαμε τους κανόνες που θα διέπουν αυτό το Κράτος. Εμείς, είπαμε ότι αυτό είναι σωστό και αυτό είναι λάθος, αυτό είναι νόμιμο και αυτό είναι παράνομο. Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφασίσει και αλλιώς. Θα μπορούσαμε να είχαμε "βαφτίσει" το άσπρο μαύρο και αντίστροφα. Όλα είναι έννοιες που εμείς οι πολίτες αποφασίζουμε, όσο και αν φαίνεται κάτι τέτοιο μη πραγματικό. Εξελίσσονται οι κοινωνίες και μαζί τους εξελίσσονται οι κανόνες. Για τη διαφύλαξη και την τήρηση αυτών των κανόνων έχουμε αποφασίσει και έχουμε ιδρύσει την Αστυνομία. Μη γελιέσται. Δεν ήρθε από το διάστημα και αυτός αλλά και οι υπόλοιποι θεσμοί, όπως π.χ η Δικαιοσύνη. Οι άνθρωποι, δηλαδή εμείς, τους επινοήσαμε και τους υλοποιήσαμε. Σε αυτούς λοιπόν τους θεσμούς ή τα λειτουργικά όργανα έχουμε εμπιστευθεί όλοι μας τη διαφύλαξη και τη διατήρηση κάποιων πραγμάτων. Ισονομία, ασφάλεια, τάξη, προστασία ζωής και περιουσιών, κλπ, κλπ, κλπ. Τίποτε ή σχεδόν τίποτε από όλα αυτά δεν είδαμε να διαφυλάσσεται και να προστατεύεται. Σαν μία δικαιολογημένη "θυσία". Αυτό όμως το σκηνικό επαναλαμβάνεται πλέον με ένα μονότονο τρόπο, με ένα μονότονο σενάριο που υποδηλώνει άλλα "πράγματα". Καταρχήν δίνει την εντύπωση της ανικανότητας όσων έχουν την ευθύνη λήψης αποφάσεων. Σε κρίσιμες ώρες, περιμένει ο μέσος πολίτης, ότι θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις. Εδώ καταγράφουμε τη "μη απόφαση". Σε κρίσιμες ώρες, περιμένει ο μέσος πολίτης, ότι θα υπάρχει ένα σχέδιο. Εδώ καταγράφουμε το "μη σχέδιο". Σε κρίσιμες ώρες, περιμένει ο μέσος πολίτης, να υπάρξει κάποιος που θα διαχειριστεί τα γεγονότα και άρα και τις τύχες όλων μας. Εδώ καταγγράφουμε τη "μη διαχείριση". Κάποιοι είπαν ότι και σχέδιο και οργάνωση και όλα τέλος πάντων υπήρχαν, απλά έλειπε η πολιτική ηγεσία για να δώσει την τελική εντολή. Κάποιοι άλλοι πάλι, μίλησαν για πολιτικές εντολές που "φρέναραν" κάθε δράση. Αν είναι έτσι τότε χρειάζεται σοβαρά να επανεξετάσουμε το μοντέλο ηγεσίας. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά θυμάμαι ότι πανηγυρίστηκε η δημιουργία αυτού που λέγεται "Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ". Οπωσδήποτε χρειάζεται ισορροπία στον τρόπο που θα αποφασιστεί να λειτουργεί ένα τέτοιου είδους όργανο. Αλλά δεν γίνεται από την αναζήτηση για την επίτευξη ισορροπίας- για να μην έχουμε άλλα φαινόμενα - να φτάνουμε στην πλήρη απραξία. Δεν ξέρω εάν η απουσία της ΕΛ.ΑΣ είναι μέρος σχεδίου. Εάν είναι, τότε λυπάμαι αλλά δεν το καταλαβαίνω. Όπως φαντάζομαι δεν το καταλαβαίνει κανένας πολίτης.
(http://www.newsblog.gr)