«Δεν υπάρχει καμία σημαντική σκέψη την οποία η βλακεία δε θα ήξερε πώς να χρησιμοποιήσει. Είναι ευκίνητη προς όλες τις κατευθύνσεις και μπορεί να φορέσει όλα τα φορέματα της αλήθειας. Η αλήθεια έχει αντιθέτως μόνο ένα φόρεμα και ένα δρόμο για κάθε περίπτωση και βρίσκεται πάντοτε σε μειονεκτική θέση. Αν η βλακεία δεν έμοιαζε σχεδόν απαράλλακτα με την πρόοδο, το ταλέντο…κανείς δε θα ήθελε να είναι βλάξ», γράφει ο Ρόμπερτ Μουζίλ το 1931.
Τα λόγια αυτά μου ήρθαν στο μυαλό και σκέφτηκα ότι ένας τέτοιος «βλάξ» εμπνεύστηκε τη διασκευή ενός γνωστού παραμυθιού σε μια χριστουγεννιάτικη παράσταση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης που..παρακολούθησα με το γιο μου. Υπό το άκουσμα εξαιρετικών αναμφίβολα μουσικών κομματιών από την Ορχήστρα της Θεσσαλονίκης μια ευγενική κυρία μας εξιστορεί με τη συνοδεία εικόνων το γνωστό παραμύθι των τριών-κατά τα άλλα-συμπαθητικών γουρουνιών. Έμεινα άναυδη ακούγοντας να λέει πως τα δύο πρώτα-αφελή-γουρουνάκια τα τρώει ο λύκος ενώ το τρίτο-έξυπνο-καλεί σε βοήθεια τη γνωστή-σεξοβόμβα-κοκκινοσκουφίτσα να «καθαρίσει» την υπόθεση.
Προς μεγάλη έκπληξη των μικρών όσο και των ενηλίκων θεατών η ειδικός exterminator πληθωρική κοκκινοσκουφίτσα «καθαρίζει» τον λύκο πολύ απλά πυροβολώντας τον με ένα πιστόλι!!!…
Άραγε μετά απ’ αυτή την εικόνα «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;;;»… Μάλλον όχι, γιατί η τρέχουσα επικαιρότητα μας προσγειώνει και αναρωτιόμαστε: τελικά τον κακό τον σκοτώνεις; Όταν τροφοδοτούμε τις αθώες παιδικές ψυχές με τέτοιου είδους σκουπίδια διδάσκοντας τη βία ακόμα και μέσα στο παραμύθι γιατί μας προβληματίζει ότι ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα 15χρονο παιδί;
Το σοκ και η απογοήτευση κατά την παρακολούθηση αυτής της μουσικής παράστασης αποτυπώθηκε έντονα στα μάτια του γιου μου, ο οποίος με κοίταξε σχεδόν βουρκωμένος και με ρώτησε: «Γιατί μαμά τον σκότωσε τον λύκο; Εγώ τον λυπάμαι».
Θα τελειώσω τη διαμαρτυρία μου αυτή με τα λόγια του Ιrvin D. Yalom «Αν δε θέλουμε να γίνουμε παιχνιδάκι στα χέρια κάθε αγύρτη και αντικείμενο κοροϊδίας και καθοδήγησης του κάθε γελοίου, ο πρώτος κανόνας είναι να είμαστε συγκρατημένοι και απρόσιτοι. Ό,τι μαθαίνει κανείς μικρός το μαθαίνει καλά, ας κάνουμε σωστή επιλογή στη γνώση».
Δήμητρα Κεσίδου
Μητέρα-Ιατρός
δημοσιευμένο στο http://www.epikairo.gr/?p=7851#more-7851
Τα λόγια αυτά μου ήρθαν στο μυαλό και σκέφτηκα ότι ένας τέτοιος «βλάξ» εμπνεύστηκε τη διασκευή ενός γνωστού παραμυθιού σε μια χριστουγεννιάτικη παράσταση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης που..παρακολούθησα με το γιο μου. Υπό το άκουσμα εξαιρετικών αναμφίβολα μουσικών κομματιών από την Ορχήστρα της Θεσσαλονίκης μια ευγενική κυρία μας εξιστορεί με τη συνοδεία εικόνων το γνωστό παραμύθι των τριών-κατά τα άλλα-συμπαθητικών γουρουνιών. Έμεινα άναυδη ακούγοντας να λέει πως τα δύο πρώτα-αφελή-γουρουνάκια τα τρώει ο λύκος ενώ το τρίτο-έξυπνο-καλεί σε βοήθεια τη γνωστή-σεξοβόμβα-κοκκινοσκουφίτσα να «καθαρίσει» την υπόθεση.
Προς μεγάλη έκπληξη των μικρών όσο και των ενηλίκων θεατών η ειδικός exterminator πληθωρική κοκκινοσκουφίτσα «καθαρίζει» τον λύκο πολύ απλά πυροβολώντας τον με ένα πιστόλι!!!…
Άραγε μετά απ’ αυτή την εικόνα «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;;;»… Μάλλον όχι, γιατί η τρέχουσα επικαιρότητα μας προσγειώνει και αναρωτιόμαστε: τελικά τον κακό τον σκοτώνεις; Όταν τροφοδοτούμε τις αθώες παιδικές ψυχές με τέτοιου είδους σκουπίδια διδάσκοντας τη βία ακόμα και μέσα στο παραμύθι γιατί μας προβληματίζει ότι ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα 15χρονο παιδί;
Το σοκ και η απογοήτευση κατά την παρακολούθηση αυτής της μουσικής παράστασης αποτυπώθηκε έντονα στα μάτια του γιου μου, ο οποίος με κοίταξε σχεδόν βουρκωμένος και με ρώτησε: «Γιατί μαμά τον σκότωσε τον λύκο; Εγώ τον λυπάμαι».
Θα τελειώσω τη διαμαρτυρία μου αυτή με τα λόγια του Ιrvin D. Yalom «Αν δε θέλουμε να γίνουμε παιχνιδάκι στα χέρια κάθε αγύρτη και αντικείμενο κοροϊδίας και καθοδήγησης του κάθε γελοίου, ο πρώτος κανόνας είναι να είμαστε συγκρατημένοι και απρόσιτοι. Ό,τι μαθαίνει κανείς μικρός το μαθαίνει καλά, ας κάνουμε σωστή επιλογή στη γνώση».
Δήμητρα Κεσίδου
Μητέρα-Ιατρός
δημοσιευμένο στο http://www.epikairo.gr/?p=7851#more-7851
