Έκπληξη και δέος με κατέλαβε πρώτη φορά που είδα στο Άγιο Όρος (στο Βατοπαίδι) την χριστουγεννιάτικη ακολουθία. Κρατάει από την ημέρα της παραμονής των Χριστουγέννων το πρωί (στις 9, αν θυμάμαι καλά) μέχρι την επόμενη μέρα (ημέρα των Χριστουγέννων) το πρωί γύρω στις 7. Με κάποιες διακοπές βέβαια. Ουράνια, απερίγραπτη ατμόσφαιρα. Πρέπει να δείτε για να καταλάβετε. Μπορείτε να πάτε, αν θέλετε, ευκαιρία είναι, επειδή τα Χριστούγεννα στο Άγιο Όρος είναι 13 μέρες μετά. Όμως το πράγμα που κυριολεκτικά με εντυπωσίασε τότε το περισσότερο ήταν το ακόλουθο περιστατικό:…
Μετά την ακολουθία βγήκα έξω, μαζί με άλλους προσκυνητές και ξαφνικά βρέθηκα δίπλα από ένα Βατοπαιδινό μοναχό που με κοιτούσε με ένα ιλαρό βλέμμα. Πίσω από την μεγάλη του γενειάδα κρυβόταν ένα μικρό χαμόγελο. Μάλλον κατάλαβε τι μου συμβαίνει. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός. Του λέω: «Καλά Χριστούγεννα». Μου λέει: «Γεννήθηκε ο Χριστός ;;». Τα έχασα. Ρωτάει ξανά, με ένα αποφασιστικό ύφος: «Ο Χριστός… γεννήθηκε;;» Με κοιτάει έντονα, περιμένοντας την απάντησή μου. Γύρο πλήθος κόσμου. Που να ξεφύγω; Πρέπει να απαντήσω… Είμαι μορφωμένος. Δεν θα με νικήσει ένας καλόγερος. Και αρχίζω: «Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους πατέρες…». Το χαμόγελό του μεγαλώνει και χτυπώντας ελαφρά το στήθος του διακόπτοντάς με: «ΕΔΩ ΜΕΣΑ… γεννήθηκε ο Χριστός;;»
Και τότε κατάλαβα. Αν δεν γεννάται μέσα μας ο Χριστός, δεν κάναμε τίποτα. Εξ’ άλλου γι’ αυτό και ήρθε και έγινε άνθρωπος. Για να γίνουμε εμείς θεοί. Μας έπλασε για να μας φορέσει. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα. Ένα αιώνιο «σήμερον». Όμως για αυτό πρέπει να ζούμε τον σταυρό του Χριστού καθώς και αυτός τον έζησε από την γέννησή του στο κρύο του σπηλαίου, στην αφάνεια της νύχτας, στον διωγμό του Ηρώδη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το κομμάτι που περιγράφει με την μεγαλύτερη ακρίβεια την ανεξήγητη γέννηση του Θεού Λόγου στην γη είναι γραμμένο από κάποιον που δεν είχε κανένα χάρισμα σχετικό με την μουσική και για αυτό τον πέταξαν έξω από την Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων. Και έκλαψε, βιώνοντας έτσι τον σταυρό του Χριστού και μετά, Εκείνη που γέννησε τον Θεό Λόγο του έδωσε με θαυμαστό τρόπο το χάρισμα της υμνογραφίας και έτσι μας μετέδωσε τον όντως ουράνιο ύμνο ’’Η Παρθένος σήμερον’’ το γνωστό σε όλους κοντάκιο της εορτής των Χριστουγέννων:
h-parthenos-simeron
Μετά την ακολουθία βγήκα έξω, μαζί με άλλους προσκυνητές και ξαφνικά βρέθηκα δίπλα από ένα Βατοπαιδινό μοναχό που με κοιτούσε με ένα ιλαρό βλέμμα. Πίσω από την μεγάλη του γενειάδα κρυβόταν ένα μικρό χαμόγελο. Μάλλον κατάλαβε τι μου συμβαίνει. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός. Του λέω: «Καλά Χριστούγεννα». Μου λέει: «Γεννήθηκε ο Χριστός ;;». Τα έχασα. Ρωτάει ξανά, με ένα αποφασιστικό ύφος: «Ο Χριστός… γεννήθηκε;;» Με κοιτάει έντονα, περιμένοντας την απάντησή μου. Γύρο πλήθος κόσμου. Που να ξεφύγω; Πρέπει να απαντήσω… Είμαι μορφωμένος. Δεν θα με νικήσει ένας καλόγερος. Και αρχίζω: «Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους πατέρες…». Το χαμόγελό του μεγαλώνει και χτυπώντας ελαφρά το στήθος του διακόπτοντάς με: «ΕΔΩ ΜΕΣΑ… γεννήθηκε ο Χριστός;;»
Και τότε κατάλαβα. Αν δεν γεννάται μέσα μας ο Χριστός, δεν κάναμε τίποτα. Εξ’ άλλου γι’ αυτό και ήρθε και έγινε άνθρωπος. Για να γίνουμε εμείς θεοί. Μας έπλασε για να μας φορέσει. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα. Ένα αιώνιο «σήμερον». Όμως για αυτό πρέπει να ζούμε τον σταυρό του Χριστού καθώς και αυτός τον έζησε από την γέννησή του στο κρύο του σπηλαίου, στην αφάνεια της νύχτας, στον διωγμό του Ηρώδη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το κομμάτι που περιγράφει με την μεγαλύτερη ακρίβεια την ανεξήγητη γέννηση του Θεού Λόγου στην γη είναι γραμμένο από κάποιον που δεν είχε κανένα χάρισμα σχετικό με την μουσική και για αυτό τον πέταξαν έξω από την Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων. Και έκλαψε, βιώνοντας έτσι τον σταυρό του Χριστού και μετά, Εκείνη που γέννησε τον Θεό Λόγο του έδωσε με θαυμαστό τρόπο το χάρισμα της υμνογραφίας και έτσι μας μετέδωσε τον όντως ουράνιο ύμνο ’’Η Παρθένος σήμερον’’ το γνωστό σε όλους κοντάκιο της εορτής των Χριστουγέννων:
h-parthenos-simeron
..
