η Μαιρούλα (ή τουλάχιστον η ..μαμά της)

Καλέ μου θεούλη, σε παρακαλώ, να έχεις πάντα γερούς τους γονείς μου, τον
αδελφούλη μου, τη γιαγιά και τον παππού, την κολόνα και τη θεία μου...
Αυτό λέω κάθε βράδυ στον καλό θεούλη, πριν πέσω για ύπνο. Την πρώτη φορά
παραξενεύτηκε και με ρώτησε για την κολόνα...Λοιπόν, η κολόνα ...
Στο κτίριο του σχολείου μου έχει μια κολόνα, όχι μια, έχει πολλές αλλά.. αυτή
δεν είναι σαν τις άλλες. Μια τσάπα, μα πολύ απρόσεχτη τσάπα ( τσαπατσούλα, η
τσάπα )
τη χτύπησε, όταν έσκαβε για να χτιστεί ένα άλλο σχολείο δίπλα ( λύκειο το
λένε και θα πάω εκεί σε δυο χρόνια ) και από τότε η κολόνα μας είναι λιγάκι
σπασμένη.
Ευτυχώς που δεν έγινε σεισμός όλον αυτόν τον καιρό που πηγαίνω στο σχολείο,
είμαι και τυχερή, αλλιώς θα τη χάναμε την κολόνα μας. Ο καλός θεούλης μου
είπε να συνεχίσω να προσεύχομαι και ίσως με ακούσει, όχι ο ίδιος αλλά
κάποιος υπεύθυνος ( που θα έχει μια τσάπα που δε θα είναι τσαπατσούλα ) και
θα έρθει να την αντικαταστήσει με μια άλλη καλή.
Αν είναι έτσι, τι θα λέω στην προσευχή μου? Τι να πρωτοδιαλέξω! Να
προσεύχομαι για το αμφιθέατρο που δεν έχει ούτε ένα γερό κάθισμα και
στεκόμαστε όρθιοι ( άσε που δεν ακούμε γιατί δεν έχει ούτε ένα μεγάφωνο,
ούτε και εκείνο το μηχάνημα που στέλνει στα μεγάφωνα τις φωνές ) ή να
προσεύχομαι για το γυμναστήριο που το καημένο είναι πιο παλιό κι από τις
λάσπες ή για το θρανίο μου που κουνιέται σαν σαπιοκάραβο και δεν φαίνεται
ούτε το χρώμα του? Ή μήπως για τη διπλοβάρδια που έχει αναστατώσει τη ζωή
μου ?
Κάτι θα βρω, είμαι έξυπνο παιδάκι εγώ...
Α! δε σας συστήθηκα, είμαι η Μαιρούλα και πάω στην Α' γυμνασίου στο 1ο
Γυμνάσιο Σταυρούπολης, στη Θεσσαλονίκη...