Πόσο εθισμένοι μπορεί να έχουμε γίνει εν τέλει στα εγκλήματα;

Πόσο εθισμένοι μπορεί να έχουμε γίνει εν τέλει στα εγκλήματα; Πόσο εθισμένοι μπορούμε να είμαστε στο αίμα, στους ακρωτηριασμούς, στις γενοκτονίες; Πόσο γερό στομάχι έχουμε αποκτήσει που βλέπουμε τα πλάνα από δορυφόρο πριν και κατά την διάρκεια βομβαρδισμών και συνεχίζουμε να τρώμε τα πατατάκια μας ή να κάνουμε ζάπινγκ στην ξανθιά μπούκλα της παρουσιάστριας; Πόσο εύκολα μπορούμε να λέμε ότι αυτά συμβαίνουν στον κόσμο και ότι η ζωή συνεχίζεται; Ποιανών ζωή συνεχίζεται και πώς συνεχίζεται δεν μας αφορά καθόλου. Τί είναι αυτό που μας έχει κάνει ένα καλάθι εικόνων σφαγιασμένων παιδιών και αιματοκυλισμένων ανθρώπων; Πού τέλος πάντων είναι η αγανάκτησή μας; Πού είμαστε εμείς;
Τί είδους ύπνωση έχουμε πάθει που παρακολουθούμε μία γενοκτονία ή μία αδικία και στεκόμαστε άλλοτε σαν παγοκολώνες και άλλοτε σαν τόσο έμπειροι στον πόνο;
Ποια «χρόνια πολλά» και ποιο «ευτυχισμένο το 2009»; Ποιανών τα χρόνια να είναι πολλά; Για ποιον είναι αυτή η ευχή γιατί έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι θέλω κάποιοι να μην έχουν ούτε χρόνια πολλά ούτε μέρες πολλές. Και πρέπει να νιώσω ντροπή που θέλω να δω αυτή την αλαζονική Λίβνι ξεκοιλιασμένη και τον άλαλο Ομπάμα να σέρνεται όπως το παιδί που μόλις η βόμβα του έκοψε τα πόδια; Δεν θα είμαι καλός άνθρωπος; Δεν θα είμαι πολιτισμένος άνθρωπος; Και τι είναι τέλος πάντων καλός πολιτισμένος άνθρωπος; Αυτός που απλά παρακολουθεί την σφαγή, κοιτάει την πάρτη του και δε μιλάει πολύ για να μην κακοχαρακτηρισθεί ως απολίτιστος;
Αντί να ντρεπόμαστε για όλους τους πολιτισμένους του κόσμου, άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, που το έχουν βουλώσει και ίσως να γράφουν το επόμενο βιβλίο ή ποίημα που θα τους αφήσει στην ιστορία, πρέπει να ντρεπόμαστε όταν θέλουμε να φωνάξουμε για το άδικο. Πού είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι πολιτισμένοι; Πού είναι όλοι αυτοί που έκλαιγαν στην προβολή της «Λίστας του Σίντλερ» και του «Πιανίστα», που είναι αυτοί που έβγαιναν και όρθωναν τις γροθιές τους σε συναυλίες για τους σφαγιασμένους Σέρβους; Τί έγινε τώρα, τα μωρά και οι μανάδες είναι μουσουλμάνοι και λίγο μας κόπτει; Τί έγινε λοιπόν ο κατατρεγμένος λαός των Ισραηλιτών με τα μνημεία σφαγής σε κάθε χωριό του πλανήτη; Ξύπνησε μέσα τους ο Χίτλερ και δρουν πλέον ως ο εκλεκτός λαός του Θεού; Σιωπή... Είναι παιχνίδια μεγάλων αυτά και μην τα αγγίζετε. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εγκληματιών θα είναι εκεί όταν πρέπει (όταν όλα δηλαδή τελειώσουν) για να δώσει λύση.
Ας συνεχίσουμε να τρώμε τα πατατάκια μας, να συγκινούμαστε , να ανεχόμαστε τους πολιτικούς μας που έχουν μπερδέψει την διπλωματία με την ανυπαρξία και άντε το πολύ να κάνουμε μία ειρηνική διαδήλωση με κεράκια στην μνήμη των αθώων νεκρών. Ειρηνικά και ήσυχα με τραγουδάκια και πλακάτ. Με συγκίνηση και θλιμένο βλέμμα. Με πολιτισμό και ανωτερότητα. Για να κοιμηθούμε κι απόψε ήσυχα για το καθήκον που κάναμε ως ειρηνικοί και φιλήσυχοι μικράνθρωποι.

Από τον εκπληκτικό simpleman και πάλι