Ο μεγάλος Έλληνας Νίκος Λυγερός –καθηγητής στρατηγικής- έχει αναφέρει αρκετές φορές την Ουτοπία, ως σημαντικό παράγοντα στη Στρατηγική.
Η Νέα Δημοκρατία, μέσω του υπουργού της Προκόπη Παυλόπουλου, σχεδίαζε και διατυμπάνιζε εδώ και χρόνια, την δομική αλλαγή, την μεγάλη μεταρρύθμιση του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2.
Συζητήσεις πολλές, προτάσεις ακόμη περισσότερες και στην τελική απόφαση…αναβολή!
Ένα τεράστιας ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της χώρας μέτρο, μπαίνει στο …ψυγείο, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα!
Ενώ ομολογιακά δάνεια για τις τράπεζες εγκρίνονται στο…φτερό!
Όμως όλα ξεκινούν, από το βασικό γνώρισμα που πρέπει να έχει ο πραγματικός πολιτικός, τη διορατικότητα!
Την διορατικότητα για την αποτροπή κοινωνικών ασθενειών!
Τι γινόταν και γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια;
Η συγκέντρωση όλου του πληθυσμού της επικράτειας σε …μιάμιση πόλη!
Την Αθήνα κατά κύριο λόγο και τη Θεσσαλονίκη κατά …τρίτο και τέταρτο!
Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε, απομυζώντας τις ευρύτερες λειτουργίες από την κοινότητα!
Το κράτος-πόλη-πρωτεύουσα Αθήνα, δημιουργήθηκε από την ερήμωση της υπαίθρου.
Ερήμωση όχι μόνο πληθυσμιακή, αλλά σε όλα τα επίπεδα.
Ποιο όμως είναι το δηλητήριο της σύγχρονης ζωής του Αθηναίου κυρίως και του Θεσσαλονικιού κατά πολύ λιγότερο όμως;
Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η μονοτονία-μονοτονία της εργασίας και της ανούσιας κοινωνικής και κοινοτικής ζωής.
Πως ζει λοιπόν σήμερα, η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού της πρωτεύουσας;
Πρώτον, κατοικεί σε προάστιο.
Δεύτερον, μπαίνει το πρωί στο μετρό, στο αυτοκίνητο ή στα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάει στη δουλειά του.
Αφού εργαστεί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιστρέφει στο σαλόνι του σπιτιού του για να δει τηλεόραση, να φάει και να κοιμηθεί.
Το Σάββατο και την Κυριακή, έχει χρόνο για να ζήσει, να ψυχαγωγηθεί κτλ…
Με τους γείτονές του ο μέσος Αθηναίος, δεν έχει και πολλά πάρε δώσε…
Και φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο Αθηναίος δεν έρχεται σε επαφή με κάποιο μεγάλο και ‘εκπαιδευμένο μυαλό’ εκτός από την επαφή του με τις εφημερίδες και τα περιοδικά…
Για τον Αθηναίο των προαστίων, αλλά και για τον Αθηναίο βιομηχανικό εργάτη, η ζωή των ιδεών, έχει αποκοπεί από την υπεύθυνη ζωή, με αποτέλεσμα και οι δύο να υποφέρουν συνέχεια!
Η μεγάλη συγκέντρωση που επιτεύχθηκε στην Αθήνα, κάτω από το πρίσμα του ανεξέλεγκτου νεοφιλελευθερισμού της αγοράς, δημιούργησε σήμερα το τεράστιο χάσμα που υπάρχει μεταξύ των πολύ πλούσιων των Β Προαστίων, των βιομηχάνων, τον μεγαλοπαρουσιαστών, των καναλαρχών κτλ και της μεσαίας τάξης.
Ο Καποδίστριας δυο, σίγουρα δεν ήταν η τελική λύση.
Ήταν όμως η αρχή της.
Η αρχή για να ανοίξουν τα όρια της πόλης-κράτους-Αθήνας, προς την επαρχία.
Η αρχή για την πραγματική αποκέντρωση και την αποκατάσταση της ισορροπίας στην Ελλάδα.
Η σωτηρία της χώρας μας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης –κατά την άποψή μου- βρίσκεται στην επιστροφή στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην επιστροφή στην ισορροπημένη ζωή της επαρχίας.
Στην επιστροφή και τη βίωση της πραγματικής ελευθερίας των νέων ανθρώπων, για τη δική τους πλήρη και ισορροπημένη ζωή στο ΔΙΚΟ τους τόπο!
Ο Καποδίστριας 2, ήταν μια αρχή.
Μια αρχή για την επανίδρυση της επαρχίας.
Μια αρχή για την επαρχία της πλήρους ζωής!
Μια αρχή, που οπωσδήποτε θα μας οδηγήσει όταν εφαρμοστεί σε καλύτερες μέρες.
Μια αρχή που θα ανοίξει τη συζήτηση – έστω μετά από καιρό- για το Ομόσπονδο Σύστημα διακυβέρνησης της Ε.Ε. και όχι μόνο…
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
Η Νέα Δημοκρατία, μέσω του υπουργού της Προκόπη Παυλόπουλου, σχεδίαζε και διατυμπάνιζε εδώ και χρόνια, την δομική αλλαγή, την μεγάλη μεταρρύθμιση του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2.
Συζητήσεις πολλές, προτάσεις ακόμη περισσότερες και στην τελική απόφαση…αναβολή!
Ένα τεράστιας ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της χώρας μέτρο, μπαίνει στο …ψυγείο, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα!
Ενώ ομολογιακά δάνεια για τις τράπεζες εγκρίνονται στο…φτερό!
Όμως όλα ξεκινούν, από το βασικό γνώρισμα που πρέπει να έχει ο πραγματικός πολιτικός, τη διορατικότητα!
Την διορατικότητα για την αποτροπή κοινωνικών ασθενειών!
Τι γινόταν και γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια;
Η συγκέντρωση όλου του πληθυσμού της επικράτειας σε …μιάμιση πόλη!
Την Αθήνα κατά κύριο λόγο και τη Θεσσαλονίκη κατά …τρίτο και τέταρτο!
Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε, απομυζώντας τις ευρύτερες λειτουργίες από την κοινότητα!
Το κράτος-πόλη-πρωτεύουσα Αθήνα, δημιουργήθηκε από την ερήμωση της υπαίθρου.
Ερήμωση όχι μόνο πληθυσμιακή, αλλά σε όλα τα επίπεδα.
Ποιο όμως είναι το δηλητήριο της σύγχρονης ζωής του Αθηναίου κυρίως και του Θεσσαλονικιού κατά πολύ λιγότερο όμως;
Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η μονοτονία-μονοτονία της εργασίας και της ανούσιας κοινωνικής και κοινοτικής ζωής.
Πως ζει λοιπόν σήμερα, η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού της πρωτεύουσας;
Πρώτον, κατοικεί σε προάστιο.
Δεύτερον, μπαίνει το πρωί στο μετρό, στο αυτοκίνητο ή στα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάει στη δουλειά του.
Αφού εργαστεί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιστρέφει στο σαλόνι του σπιτιού του για να δει τηλεόραση, να φάει και να κοιμηθεί.
Το Σάββατο και την Κυριακή, έχει χρόνο για να ζήσει, να ψυχαγωγηθεί κτλ…
Με τους γείτονές του ο μέσος Αθηναίος, δεν έχει και πολλά πάρε δώσε…
Και φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο Αθηναίος δεν έρχεται σε επαφή με κάποιο μεγάλο και ‘εκπαιδευμένο μυαλό’ εκτός από την επαφή του με τις εφημερίδες και τα περιοδικά…
Για τον Αθηναίο των προαστίων, αλλά και για τον Αθηναίο βιομηχανικό εργάτη, η ζωή των ιδεών, έχει αποκοπεί από την υπεύθυνη ζωή, με αποτέλεσμα και οι δύο να υποφέρουν συνέχεια!
Η μεγάλη συγκέντρωση που επιτεύχθηκε στην Αθήνα, κάτω από το πρίσμα του ανεξέλεγκτου νεοφιλελευθερισμού της αγοράς, δημιούργησε σήμερα το τεράστιο χάσμα που υπάρχει μεταξύ των πολύ πλούσιων των Β Προαστίων, των βιομηχάνων, τον μεγαλοπαρουσιαστών, των καναλαρχών κτλ και της μεσαίας τάξης.
Ο Καποδίστριας δυο, σίγουρα δεν ήταν η τελική λύση.
Ήταν όμως η αρχή της.
Η αρχή για να ανοίξουν τα όρια της πόλης-κράτους-Αθήνας, προς την επαρχία.
Η αρχή για την πραγματική αποκέντρωση και την αποκατάσταση της ισορροπίας στην Ελλάδα.
Η σωτηρία της χώρας μας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης –κατά την άποψή μου- βρίσκεται στην επιστροφή στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην επιστροφή στην ισορροπημένη ζωή της επαρχίας.
Στην επιστροφή και τη βίωση της πραγματικής ελευθερίας των νέων ανθρώπων, για τη δική τους πλήρη και ισορροπημένη ζωή στο ΔΙΚΟ τους τόπο!
Ο Καποδίστριας 2, ήταν μια αρχή.
Μια αρχή για την επανίδρυση της επαρχίας.
Μια αρχή για την επαρχία της πλήρους ζωής!
Μια αρχή, που οπωσδήποτε θα μας οδηγήσει όταν εφαρμοστεί σε καλύτερες μέρες.
Μια αρχή που θα ανοίξει τη συζήτηση – έστω μετά από καιρό- για το Ομόσπονδο Σύστημα διακυβέρνησης της Ε.Ε. και όχι μόνο…
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
