Τραγωδία χωρίς κάθαρση και έγκλημα (ως πότε;) χωρίς τιμωρία

του Στέλιου Παπαθεμελή

Στη Γάζα υπό τα απαθή και αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης διεθνούς Κοινότητας (υπάρχει αυτή;) της Αμερικής και της Ευρώπης οι Ισραηλινοί διαπράττουν γενοκτονία του παλαιστινιακού πληθυσμού. Στα διεθνή πολιτικά forα η υποκρισία περισσεύει.

Το Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την κρατική ύπαρξη αλλά η επιλογή του να τα εξασφαλίσει με την φυσική εξόντωση των αυτόχθονων είναι παρανοϊκή.

Το Τέλ Αβίβ καταχράται αδίστακτα το προνόμιό του να διαθέτει μιαν ακτιβιστική ομογένεια στις ΗΠΑ η οποία με τη δύναμη του πολιτικού χρήματος και των ψήφων της καθορίζει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης στη Μ.Ανατολή και όχι μόνον.

Οι εκάστοτε Αμερικανοί Πρόεδροι πρώτα «ορκίζονται» στη Συναγωγή και μετά εκλέγονται. (σχόλιο taxalia: Μήπως και κάποιοι Έλληνες;)

Άλλωστε οι περισσότεροί τους δεν φημίζονται για γνώση και επίγνωση ιστορίας. Όπως μας θύμισε προχθές ο γαλλικός Figaro ο απερχόμενος ερωτώμενος πώς η ιστορία θα κρίνει την απόφασή του για εισβολή στο Ιράκ έδωσε την εξής αμίμητη απάντηση: « Η Ιστορία; πώς να το ξέρουμε; Θα είμαστε όλοι νεκροί τότε…».

Στη Συνάντηση της Ανάπολης ο Μπούς με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα είχε δεσμευθεί ότι εντός του 2008 θα αποκτήσει κρατικήν οντότητα η Παλαιστίνη. Αλλά η πολιτική των ΗΠΑ δεν αποφασίζεται στην Ουάσιγκτον. Αποφασίζεται στο Τέλ Αβίβ, το οποίο επιβάλλει τη βούλησή του. Εξ' άλλου τα «σκιρτήματα» απεξάρτησης των ευρωπαίων ηγετών και ιδίως αυτών του Διευθυντηρίου είναι ακόμα νηπιακά και ευθυγραμμίζονται τάχιστα με τον άξονα Ουάσιγκτον – Τέλ Αβίβ.

Η ισραηλινή ηγεσία είναι αυτοεγκλωβισμένη στον μονόδρομο της «στρατιωτικής λύσης» και δεν συνειδητοποιεί αυτό που έλεγε ο Ναπολέων ότι «με τις λόγχες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκτός του να καθήσεις επάνω τους».

Το '94 είχα επισκεφθεί ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως το Ισραήλ. Εκεί ο ομόλογός μου μού ζήτησε τη διαμεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου προς τον Άσαντ της Συρίας δηλώνοντάς μου ότι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Τζώρτζ Κρίστοφερ απέτυχε και η κυβέρνησή του εκτιμούσε ότι οι στενές προσωπικές σχέσεις Άσαντ – Παπανδρέου καθιστούσαν τον δεύτερο κατάλληλο να επιτύχει μιαν οριστική και σταθερή ειρήνη αφού αυτή «χωρίς τον Άσαντ ήταν αδύνατη». Λίγο αργότερα σε ανάλογο υπηρεσιακό ταξείδι μου στη Συρία είχα την ευκαιρία κατά τη συνάντησή μου με το Άσαντ έναν άνθρωπο που έπαιζε στα δάχτυλα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία να μιλήσω για το ζήτημα.

Ήταν θετικότατος για μια παρέμβαση του Παπανδρέου, μου αποσαφήνισε πάντως ότι ειρήνη χωρίς την επιστροφή των υψιπέδων του Γκολάν είναι αδύνατη. Ο Ανδρέας απεδέχθη τον ρόλο πήγε στην περιοχή, αλλά η εύθραυστη τότε υγεία του τον υποχρέωσε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Αμάν και να διακόψει ταξείδι και επαφές που ίσως να ήταν αποτελεσματικές. Παρακολουθούμε την υπερκινητικότητα του Ερντογάν στην πυρίκαυστη περιοχή και την δική μας παντελή απουσία. Είμαστε «μπίζι» κατά την τρέχουσα ελληνοβαρβαρική ορολογία.

Μας απορροφούν Εφραίμ, κουκουλοφόροι και ο δύστοκος ανασχηματισμός που πάει για …καισαρική τομή. Οι Παλαιστίνιοι είναι προδομένοι από Αμερικανούς, Ευρωπαίους, και τους ίδιους τους ομόφυλούς τους Άραβες. Αποκλεισμένοι για καιρό στη Λωρίδα της Γάζας και εξαρτώμενοι από το παίγνιο της εβραϊκής εξουσίας, ταπεινούμενοι και απειλούμενοι διαρκώς από αυτήν είναι επόμενο κάποια στιγμή να αντιδράσουν με το έσχατο αλλά πυρηνικό μέσο που κατέχουν οι αδύνατοι, τη δύναμη του απελπισμένου. Αυτή τη δύναμη εξακολουθούν να την υποτιμούν οι Ισραηλινοί και οι κηδεμόνες τους, αλλά όταν επέλθει το πλήρωμα του χρόνου και εκδηλωθεί τίποτε θα μπορεί να την σταματήσει.

Αλλά επίσης κοινωνία και ηγεσίες του Ισραήλ εντός και εκτός συνόρων του πρέπει να συνειδητοποιήσουν όσο είναι καιρός ότι μια αλαζονική Αμερική «έσεται ήμαρ» όπου δεν θα είναι η πανίσχυρη αυτοκρατορία, θα περάσει νομοτελειακά σε πορεία παρακμής τα δείγματα της οποίας είναι ήδη ορατά. Οι αναδυόμενοι γίγαντες της Ασίας και η Ρωσία θα είναι το διαρκώς ογκούμενο αντίπαλον δέος.

Ομοεθνής των επιτιθεμένων ο Νόαμ Τσόμσκυ (φωτογραφία) μίλησε με απερίφραστο και οξύ λόγο για τις ωμότητές τους. Τους καταγγέλλει για εγκλήματα πολέμου τα οποία προλείαναν από κοινού με τις ΗΠΑ αφότου αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον πληθυσμό «επειδή ψήφισε κατά λανθασμένο τρόπο» (τη Χαμάς). Είναι ασυγκράτητοι οι απόγονοι των θυμάτων του ολοκαυτώματος. Στήνουν ολοκαυτώματα που ωχριούν μπροστά σε εκείνο των ναζί. Καθώς οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να αντιπαρέρχονται τα τελούμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ψελλίζοντας ανέξοδες λεκτικές καταδίκες περιμένουμε τις εξερμένες συνειδήσεις της κατά χώραν κοινωνίας των πολιτών να ξεσηκωθούν και να ξεσηκώσουν. Αυτές, λίγες ή πολλές, είναι η μόνη ελπίδα.

....
Στέλιος Παπαθεμελής , Θεσσαλονίκη 3-1-2008