O Γιάννης Σερβετάς εξομολογείται

Δε με πήραν δα και τα χρόνια, αλλά μερικές φορές, όταν γυρίζω πίσω στις αναμνήσεις μου, πραγματικά εντυπωσιάζομαι. Όταν ήμουν εγώ παιδί, ξέρετε, δεν είχαμε Game-Boy. Ούτε Playstation. Δεν είχαμε internet café για να διασκεδάζουμε, ούτε αίθουσες bowling. Αφήστε που δεν είχαμε ούτε καν κινητά τηλέφωνα. Όταν ήθελε η μάνα μας το μεσημέρι να γυρίσουμε στο σπίτι, έβγαινε στο μπαλκόνι και διακριτικά ούρλιαζε: «Που ‘σαι βρε γαϊδούρι;… Δύο πήγε η ώρα… Άντε μαζέψου σπίτι επιτέλους μη σε γδάρω».
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, που ακόμα παίζαμε στις αλάνες, εγώ έμενα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που ήταν ο κινηματογράφος «Ηλύσια». Στην Δημητρίου Γούναρη.
Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο φίλος μου ο Περικλής, ήρθε στην αλάνα κρατώντας την πιο όμορφη δερμάτινη μπάλα που είχα δει από κοντά. Ήταν μια… κανονική δερμάτινη μπάλα. Με άσπρα και μαύρα κομμάτια δέρματος, ενωμένα, που επάνω είχε.....

Η ΣΥΝEΧΕΙΑ ΣΤΟ ymablog