Δε με πήραν δα και τα χρόνια, αλλά μερικές φορές, όταν γυρίζω πίσω στις αναμνήσεις μου, πραγματικά εντυπωσιάζομαι. Όταν ήμουν εγώ παιδί, ξέρετε, δεν είχαμε Game-Boy. Ούτε Playstation. Δεν είχαμε internet café για να διασκεδάζουμε, ούτε αίθουσες bowling. Αφήστε που δεν είχαμε ούτε καν κινητά τηλέφωνα. Όταν ήθελε η μάνα μας το μεσημέρι να γυρίσουμε στο σπίτι, έβγαινε στο μπαλκόνι και διακριτικά ούρλιαζε: «Που ‘σαι βρε γαϊδούρι;… Δύο πήγε η ώρα… Άντε μαζέψου σπίτι επιτέλους μη σε γδάρω».
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, που ακόμα παίζαμε στις αλάνες, εγώ έμενα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που ήταν ο κινηματογράφος «Ηλύσια». Στην Δημητρίου Γούναρη.
Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο φίλος μου ο Περικλής, ήρθε στην αλάνα κρατώντας την πιο όμορφη δερμάτινη μπάλα που είχα δει από κοντά. Ήταν μια… κανονική δερμάτινη μπάλα. Με άσπρα και μαύρα κομμάτια δέρματος, ενωμένα, που επάνω είχε.....
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, που ακόμα παίζαμε στις αλάνες, εγώ έμενα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που ήταν ο κινηματογράφος «Ηλύσια». Στην Δημητρίου Γούναρη.
Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο φίλος μου ο Περικλής, ήρθε στην αλάνα κρατώντας την πιο όμορφη δερμάτινη μπάλα που είχα δει από κοντά. Ήταν μια… κανονική δερμάτινη μπάλα. Με άσπρα και μαύρα κομμάτια δέρματος, ενωμένα, που επάνω είχε.....
Η ΣΥΝEΧΕΙΑ ΣΤΟ ymablog
