Μια φοβερή συκοφαντία διαχέεται εις βάρος των παιδιών μας, μια και μέσα σε αυτά τα παιδιά συμπεριλαμβάνουν και τους κουκουλοφόρους.
Ονομάστηκε εξέγερση των νέων. Κάποιοι σπεκουλάρουν στις τρυφερές ψυχές των παιδιών για δικούς τους λόγους. Μιλούν για ανασφάλεια. Πού; Σε μια ελληνική πραγματικότητα που όλοι έχουν πάνω από δύο σπίτια , ανάλογα αυτοκίνητα, σκάφη κ.λ.π.;
Παρά ταύτα το θέμα των νέων παιδιών υπάρχει. Όχι όμως εκεί που το τοποθετεί ο βαρύτατα απαίδευτος και άσχημος κ. Αλαβάνος και ο επίσης βαρύτατα απαίδευτος αλλά ωραίος κ. Τσίπρας.. Στους οποίους θα πρέπει κάποιος να πει ότι το να προσπαθούν να επηρεάζουν νέα παιδιά που δεν έχουν ακόμη αναπτύξει την κρίση τους για να μπορούν να αντισταθούν και να τα παρασύρουν για δικούς τους μικροκομματικούς σκοπούς, αυτό είναι ο απόλυτος φασισμός.
Εμείς μεγαλώσαμε σε... μια άλλη Ελλάδα, πού δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίναι, που δεν γνωρίζαμε την όψη του χρήματος, αλλά ανασφάλεια δεν αισθανόμαστε καμία. Και αυτό διότι διαθέταμε γονείς, δασκάλους και ιδανικά. Κάτι που δυστυχώς δεν διαθέτουν τα νέα παιδιά εκτός βέβαια εξαιρέσεων. Η οικογένεια σήμερα έχει κυριολεκτικά διαλυθεί.
Ο χώρος που το παιδί πρέπει να αισθάνεται την αγάπη και την ασφάλεια έχει καταρρεύσει.
Οι γονείς, μπαμπάδες και ιδίως μητέρες δεν έχουν καμία διάθεση να χάσουν τίποτε από την ζωή τους για χάρη των παιδιών.
Το βλέπουμε στις μέλλουσες μητέρες που καπνίζουν γνωρίζοντας ότι κάνουν κακό στο έμβρυο και αδιαφορούν. Οι δε επίδοξοι πατέρες να μην αντιδρούν. Που σημαίνει ότι δεν το αγαπούν. Έτσι επιτάσσουν τα σήριαλ της τηλεοράσεως.
Το βλέπουμε όταν οι γονείς για να μην χάσουν την βραδινή τους έξοδο σέρνουν τα παιδιά τους σε νυχτερινά κέντρα, σε ώρες που το παιδί έχει ανάγκη να κοιμηθεί και αδιαφορούν για τις βλάβες που προκαλούν δια βίου στο νευρικό σύστημα των παιδιών τους. Που σημαίνει ότι δεν τα αγαπούν.
Το βλέπουμε όταν για ψύλλου πήδημα χωρίζουν τα ζεύγη αδιαφορώντας για την τύχη των παιδιών τους και για τα βαρύτατα ψυχικά τραύματα με τα οποία τα φορτώνουν. Που σημαίνει ότι δεν τα αγαπούν.
Και μετά από όλα αυτά πληρώνουν, όπου μπορούν, για να προσφέρουν δήθεν μόρφωση στα παιδιά τους, εξαγοράζοντας βαθμούς, προόδους και λοιπά, υποθηκεύοντας για άλλη μια φορά το μέλλον τους με το να τους αφαιρούν την δυνατότητα να αναπτύξουν τις πνευματικές τους δυνάμεις. Πληρώνουν για ιδιαίτερα μαθήματα για να εξαγοράζουν άλλοθι, ότι δήθεν έκαναν το χρέος τους.
Δεν είναι ποτέ στο σπίτι για τα παιδιά τους, τα οποία τα σπρώχνουν από 13-14 ετών να γυρίζουν σε νυχτερινά κέντρα, όπου είναι ευάλωτα σε παντός είδους πειρασμούς, γιατί οι ίδιοι έχουν την δική τους έξοδο. Στην ουσία ολοκληρώνουν την κακομεταχείριση των παιδιών τους. Και αυτό γιατί δεν τα αγαπούν. Γιατί αγάπη σημαίνει θυσία.
Αυτή η μοντέρνα οικογένεια, η οποία χαρακτηρίζεται από τον ευνουχισμό του έλληνα πατέρα και από την εκτός πλέον μέτρου ελληνίδα μάνα είναι κάτι που το ονομάσαμε προοδευτικότητα και κυρίως εξίσωση των γυναικών.
Οι γυναίκες όμως πάντα εργαζόντανε. Παλιότερα κάτω από πολύ πιο δυσμενέστερες συνθήκες. Χωράφια, εργοστάσια κ.λ.π. Δεν απεμπόλησαν όμως ποτέ το ρόλο της μάνας. Και οι πατέρες το ίδιο.
Τώρα σχετικά με τούς δασκάλους. Το είδος έχει εκλείψει από την Ελλάδα ως γνωστόν. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις οι οποίες απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Τόσον η δευτεροβάθμιος όσον και η τριτοβάθμιος εκπαίδευση είναι μια πρόφαση για να εργάζεται ο κλάδος των εκπαιδευτικών αφ' ενός και για να βρίσκουνε πελατεία για ιδιαίτερα μαθήματα αφ' ετέρου. Δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό. Η απόλυτη εκμετάλλευση των νέων παιδιών με την σύμφωνη γνώμη και σύμπραξη των γονιών τους.
Το δημόσιο σχολείο έχει υπονομευθεί από τις δύο αυτές τάξεις ανθρώπων: γονέων και δασκάλων. Οι οποίες κατήργησαν την δημόσια εκπαίδευση και δημιούργησαν και άνδρωσαν την ανεξέλεγκτη ιδιωτική. Το δε κράτος δεν κάνει τίποτε.
Εξ άλλου από Βερέμηδες τι να περιμένει κανείς. Αν δε, είναι αλήθεια οι προτάσεις για την οργάνωση του Λυκείου του κ. Βερέμη που ακούσαμε χτες στις ειδήσεις, τότε φαίνεται ότι φτάσαμε στον απόλυτο εξευτελισμό της παιδείας, μια και η πρόταση αφορά στην είσοδο της παραπαιδείας μέσα στα σχολεία.
Και εδώ βέβαια δεν μπορώ παρά να μην τονίσω με πραγματική αηδία την υποκρισία ορισμέ-νων, οι οποίοι ενώ στην πράξη έχουν προωθήσει την ανεξέλεγκτη ιδιωτική παιδεία εις βάρος της συστηματικής δημοσίας παιδείας, παρουσιάζονται να τιμούν δήθεν την δημοσία εκπαίδευση και δημιουργούν σάλο για την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπου όμως στέλνουν τα παιδιά τους στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Τα παιδιά δεν μαθαίνουνε τίποτε διότι το συστηματικό σχολείο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με περιστασιακά ιδιωτικά μαθήματα. Σχολείο δεν είναι μόνο να μάθουμε μερικά κεφάλαια για να περάσουμε στις εξετάσεις των ανωτάτων σχολών. Είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαπαιδαγωγήσεως, που εκτός από τις γνώσεις διδάσκει και κανόνες κοινωνικής αγωγής.
Τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως πολτός προς χρήσιν. Μπαίνουν τυχαία στα ανώτατα, δήθεν, ιδρύματα και βγαίνουν ομοίως πολτός, έτοιμος για να μπει στα πιεστήρια μιας αγοράς που θα τους λιώσει ακόμη περισσότερο.
Διότι αν δεν έχεις στέρεες γνώσεις, αν δεν έχεις αναπτύξει την κρίση σου, αν δεν έχεις μάθει να αυτενεργείς και να αναπτύσσεις την δημιουργική σου ικανότητα και αν δεν έχεις μάθει να σέβεσαι τούς άλλους αλλά και να μπορείς να απαιτείς τον σεβασμό των άλλων, δεν είσαι παρά ένας ανθρώπινος πολτός.
Καλώς λοιπόν τα παιδιά φωνάζουνε. Ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά τι;
Και πέφτουν θύματα δασκάλων, οι οποίοι αποδέχονται ευχαρίστως τις καταλήψεις, δηλαδή την διακοπή της λειτουργίας του σχολείου, μια και ενδιαφέρονται να μην υπάρχουν σχολεία για να κάνουν τα ιδιωτικά τους μαθήματα, των γονέων όπου την δική τους αδιαφορία για τα παιδιά τους την φορτώνουν στις πλάτες άλλων και μάλιστα διαφόρων εμπόρων της πολιτικής, οι οποίοι χωρίς αιδώ υποθηκεύουν το μέλλον των νέων παιδιών για να αποδείξουν ότι είναι ηγέτες. Και αυτό είναι το πιο αθώο που μπορούμε να τους καταλογίσουμε. Διότι υπάρχουν και σοβαρότερες αιτιάσεις για την στάση τους αυτή για τις οποίες κάποτε ελπίζω να δώσουν λόγο. Και μέχρι τότε ας μην πιάνουν στο στόμα τους το ιερό όνομα της Δημοκρατίας.
Μία και μόνη είναι η στάση που πρέπει να κρατήσουν τα παιδιά αυτά, τα οποία δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τούς μεγάλους. Μία και μόνη είναι η σημαντική ανατροπή που θα έβαζε όλους στη θέση τους.
Η απεργία τους να αφορά όχι το σχολείο αλλά τα φροντιστήρια. Και να είναι διαρκείας. Να καταργήσουν στην πράξη την παραπαιδεία. Να καταργήσουν την εκμετάλλευσή τους.
Ας μην φοβούνται ότι δεν θα μπουν στο Πανεπιστήμιο. Θα μπουν. Εξ άλλου και τα πανεπιστήμια για να υπάρχουν χρειάζονται τα παιδιά.
Θα αναγκασθούν τότε όλοι να πάρουν θέση. Αν τα παιδιά πραγματικά δεν κηδεμονεύονται από τούς κάπηλους της πολιτικής, τότε είναι το μόνο που πρέπει να κάνουν διότι έτσι:
- Θα αναγκάσουν τους καθηγητές τους στο σχολείο να κάνουν σωστό μάθημα.
- Θα υποχρεώσουν τους γονείς τους να σταματήσουν να εξαγοράζουν με λεφτά, εδώ και εκεί, δήθεν την πρόοδο των παιδιών τους και να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους.
- Θα υποχρεώσουν την πολιτεία να πάρει πλέον σοβαρές αποφάσεις για τα σχολεία.
- Θα απεξαρτηθούν από όλους όσους για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη τούς εκμεταλλεύονται και που αν ήταν ειλικρινείς αυτό που προτείνω εγώ αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να το έχουν προτείνει οι ίδιοι, διότι είναι η μόνη λύση.
- Τέλος, τα παιδιά θα κερδίσουν χρόνο που τώρα τούς τον κλέβει η φοβερή αυτή εμπορία εις βάρος τους. Πρωϊ - βράδυ σε άχρηστα σχολεία. Καμία ανάσα. Καμιά ψυχική ξεκούραση. (Ακόμη και τα καλοκαίρια των παιδιών κλέβονται για δήθεν εντατικά μαθήματα, παρά το ότι, είναι άκρως αντιπαιδαγωγικό και επικίνδυνο, να μην αφήνεται ο εγκέφαλος του παιδιού να ξεκουρασθεί. Γι' αυτό είναι οι διακοπές).
Το τι θα κάνει το δυναμικό που εργάζεται τώρα στα φροντιστήρια είναι εύκολο να αντιμετωπισθεί. Αν θέλουμε να διορθώσουμε την παιδεία μας οι λύσεις είναι γνωστές από παλιά και εφικτές και απείρως πιο οικονομικές από την φοβερή σημερινή σπατάλη για την δήθεν δωρεάν παιδεία. Το ερώτημα όμως είναι αν θα επιτρέψουν τις σωστές λύσεις οι διάφορες συντεχνίες και κυρίως οι διάφοροι, φεουδαρχικώ δικαιώματι, κύριοι Αλαβάνοι.
Χαράς Γιαννοπούλου - Παπαδάτου
Αρχιτέκτονος - Πολεοδόμου
Το παραπάνω κείμενο της κ. Χ. Γιαννοπούλου δημοσιεύθηκε στην εφημ. Πελοπόννησος (26-1-2009)
http://apneagr.blogspot.com/2009/02/blog-post_663.html
