του SIMPLEMAN
Η καθημερινότητα της Ελλάδας πηγαίνει πάνω- κάτω και πέρα- δώθε με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Κατεβαίνει στο κιλοτάκι της Πετρούλας, ανεβαίνει στο ελικόπτερο του Παλαιοκώστα, ταξιδεύει μέχρι την συνάντηση της Ντόρας με την Χίλαρι στην Ουάσιγκτον και χτυπάει το κεφάλι στο κελί που ξεψύχησε έναν 19χρονος από έλλειψη γιατρού.
Ροζ με μαύρο, πράσινο με κίτρινο και ξανά τα ίδια. Χάνεται στους παραμορφωτικούς φακούς των γυαλιών της Παπαρήγα και ταξιδεύει στο τυφλό από νόημα βλέμμα της Καϊλή. Βρίσκεται... στους βαρύγδουπους τίτλους βιβλίων Ελλήνων συγγραφέων και κλονίζεται από την σακατεμένη ζωή της Κούνεβα.
Χώρα της καθημερινότητας είναι συνηθισμένη να βρίσκει τρόπους να ξεφεύγει πότε από την κλειδαρότρυπα του Star και πότε από την σοβαροφάνεια του Σκάι. Κλαίει με το άδικο που εξελίσσεται στις οθόνες αλλά δεν έχει το θάρρος να μιλήσει επώνυμα. Κρύβεται αυτή η χώρα πίσω από ψευδώνυμα και ηρωικές πένες. Ανέχεται κάθε μέρα επώνυμα και μέσα από την ανωνυμία του διαδικτύου επαναστατεί, αποδεικνύοντας ότι για να πεις αυτά που θέλεις μόνο στις ηλεκτρονικές γιάφκες που έχουμε στήσει όλοι στο τραπέζι της κουζίνας μπορείς να πεις την δική σου αλήθεια.
Η καθημερινότητα της Ελλάδας είναι μία ΜΗ πραγματικότητα τελικά. Είναι ένα σενάριο κακογραμμένο που έχει κομπάρσους όλους εμάς. Εμάς που θεωρούμε ότι κάτι γράφουμε, ότι κάτι κάνουμε, ότι κάτι υπονοούμε. Είναι η κρυφή επιβεβαίωση που παίρνουμε ολομόναχοι απέναντι σε μία οθόνη pc. Αλλά δεν τολμούμε να βγάλουμε την άλλη οθόνη από το σπίτι. Αυτή που μας δίνει τροφή να φθάνουμε στα όρια μας.
Στο κυλοτάκι της Πετρούλας, στην κοιλιά του Καμπουράκη, στην κακία της Τρέμη, στην κόκα του Θεοδωρίδη, στο «θέλω να σφαλιαρίσω» τη Μανωλίδου, στην αλαζονεία του Τσίπρα, στην χαζομάρα του Παπανδρέου, στην κωλοπαιδαρεία του ΑδΌνΥδος, στον κομπλεξισμό της Τατιάνας, στο «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» της Μάρας, στην απλυσιά του Μάκη.
Καθημερινοί bloggers μιας καθημερινής πρέζας που δίνεται με σωστές δόσεις μέχρι να φθάσει όλους μας στον μηδενισμό. Εκεί δηλαδή που θέλουν να μας κατατάξουν. Οι απέξω δίνουν τροφή εμείς την μασάμε και μετά την φτύνουμε. Αλλά πόσο ακόμα θα την φτύνουμε;
Πόσο ακόμα θα κάνουμε το string της Πετρούλας οδοντόνημα στα δήθεν μεγάλα μας δόντια και πόσο ακόμα θα γελοιοποιούμε όλους αυτούς που εξευτελίζουν καθημερινά τη νοημοσύνη μας; Η ανωνυμία είναι πλήρης ελευθερία, συνταγματικό δικαίωμα και αιματοβαμμένο απόκτημα της ανθρώπινης φύσης.
Έχουμε το υπόγειο, τον πολύγραφο και τα ηρωικά μας ψευδώνυμα. Ώρα να μάθουμε να «δουλεύουμε» και την πυρίτιδα.
http://simplemangreek.blogspot.com/2009/02/blog-post_25.html
