Επομένως, προσβλέπουμε στην αξιωματική αντιπολίτευση. Μήπως κι εκεί όμως τα πράγματα είναι καλύτερα; Ακουγα, λ.χ., τον κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου - το, κατά τη γνώμη μου, ικανότερο στέλεχος που ανέδειξε το ΠαΣοΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου - να προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα τι θα κάνει το ΠαΣοΚ όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εκδώσει και επισήμως την απόφαση που θα εξισώνει την ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών με εκείνη των ανδρών, στα 65 έτη. «Αφήστε να δούμε πρώτα», «δεν ξέρετε τι περιθώρια θα μας δίνει» και τα τοιαύτα. Ξόδευε, δηλαδή, όλη την ευφυΐα του για να μας υποβάλει την ιδέα ότι και αυτοί θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να συνεχίσουν την πανάρχαια ελληνική παράδοση, που συνοψίζεται στη φράση... «ου φροντίς,Ιπποκλείδη». (Στις μέρες μας το λέμε αλλιώς, αλλά δεν γράφεται...)
Σχετικό και το παράδειγμα του κ. Ντίνου Ρόβλια. Ως πολιτικός υπεύθυνος του ΠαΣοΚ για τη Δικαιοσύνη, προσφάτως περνούσε γενεές δεκατέσσερις την κυβέρνηση, με αφορμή την περιβόητη απόδραση από τον Κορυδαλλό. Οταν τον ρωτούσαν όμως οι δημοσιογράφοι ποιο είναι το σχέδιο του ΠαΣοΚ (ή το δικό του, εν πάση περιπτώσει...) για την αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος, οι αμήχανες απαντήσεις του ισοδυναμούσαν με το ανεπανάληπτο: ψηφίστε μας και θα δείτε. (Πριτς! Αν μου επιτρέπετε...)
Αυτή η στάση σκόπιμης και μάλλον άτεχνης ασάφειας της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζεται με την ηλιθιότητα που άκουσα από τα χείλη μεγαλοσχήμονος στελέχους, στη διάρκεια επαγγελματικού γεύματος: «Δεν μπορούμε να καταστρέψουμε την ελπίδα του κόσμου». (Για την Ιστορία, μου ήρθε να τον πνίξω μόλις το άκουσα. Συγκρατήθηκα όμως και τον τιμώρησα, απαιτώ ντας- σκαιώς, το ομολογώ- να πληρώσει τον λογαριασμό. Εκτοτε, ούτε καν του απαντώ στο τηλέφωνο...)
Με όλα αυτά, θέλω να καταλήξω στην πεποίθησή μου ότι ο κερδισμένος της κρίσης θα είναι εκείνος που θα τολμήσει να σοκάρει παρουσιάζοντας την αλήθεια χωρίς φτιασίδια. Ολα τα λοιπά είναι χαριτωμένες πιρουέτες μπροστά στο χείλος του γκρεμού. Ο κόσμος το ξέρει- δεν είναι ηλίθιος. Απλώς, δεν έχει άλλη επιλογή. Εκείνοι που παριστάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν είναι οι πολιτικοί. Τόσο το χειρότερο για τους ίδιους όμως, γιατί η κοινωνία ποτέ δεν μένει στατική. Κάτω από την επιφάνεια ωριμάζουν οι αλλαγές και εκδηλώνονται με αναπάντεχους- κάποτε βίαιους- τρόπους...
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μουΣχετικό και το παράδειγμα του κ. Ντίνου Ρόβλια. Ως πολιτικός υπεύθυνος του ΠαΣοΚ για τη Δικαιοσύνη, προσφάτως περνούσε γενεές δεκατέσσερις την κυβέρνηση, με αφορμή την περιβόητη απόδραση από τον Κορυδαλλό. Οταν τον ρωτούσαν όμως οι δημοσιογράφοι ποιο είναι το σχέδιο του ΠαΣοΚ (ή το δικό του, εν πάση περιπτώσει...) για την αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος, οι αμήχανες απαντήσεις του ισοδυναμούσαν με το ανεπανάληπτο: ψηφίστε μας και θα δείτε. (Πριτς! Αν μου επιτρέπετε...)
Αυτή η στάση σκόπιμης και μάλλον άτεχνης ασάφειας της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζεται με την ηλιθιότητα που άκουσα από τα χείλη μεγαλοσχήμονος στελέχους, στη διάρκεια επαγγελματικού γεύματος: «Δεν μπορούμε να καταστρέψουμε την ελπίδα του κόσμου». (Για την Ιστορία, μου ήρθε να τον πνίξω μόλις το άκουσα. Συγκρατήθηκα όμως και τον τιμώρησα, απαιτώ ντας- σκαιώς, το ομολογώ- να πληρώσει τον λογαριασμό. Εκτοτε, ούτε καν του απαντώ στο τηλέφωνο...)
Με όλα αυτά, θέλω να καταλήξω στην πεποίθησή μου ότι ο κερδισμένος της κρίσης θα είναι εκείνος που θα τολμήσει να σοκάρει παρουσιάζοντας την αλήθεια χωρίς φτιασίδια. Ολα τα λοιπά είναι χαριτωμένες πιρουέτες μπροστά στο χείλος του γκρεμού. Ο κόσμος το ξέρει- δεν είναι ηλίθιος. Απλώς, δεν έχει άλλη επιλογή. Εκείνοι που παριστάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν είναι οι πολιτικοί. Τόσο το χειρότερο για τους ίδιους όμως, γιατί η κοινωνία ποτέ δεν μένει στατική. Κάτω από την επιφάνεια ωριμάζουν οι αλλαγές και εκδηλώνονται με αναπάντεχους- κάποτε βίαιους- τρόπους...
ΠΑΝΔΩΡΑ
ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΗΜΑ
