ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (ΙΙ)
ΙΣΧΥΡΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ
του Δημήτρη Τσάμη
Η κρίση αλλάζει την κοινωνία μας. Είναι διαπίστωση αλλά και ανάγκη. Καθιερωμένα πρότυπα και ιδεολογικοί μονόδρομοι καταρρέουν καθώς συνειδητοποιούμε το σαρωτικό μέγεθος και τις πολιτικές ρίζες της κρίσης. Ο ανεξέλεγκτος γιγαντισμός των επιχειρήσεων οδήγησε σε γραφειοκρατικά τέρατα αδιαφάνειας που περιορίζουν την ελευθερία εργαζομένων και καταναλωτών.
Η συζήτηση για το αύριο στην πατρίδα μας δεν μπορεί να είναι ίδια με τις συζητήσεις στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Έχουμε τις δικές αδυναμίες και υστερήσεις.
Υστερούμε πολύ και σε πολλούς τομείς. Νομιμότητα, διαφάνεια, αξιοπρέπεια, καταναλωτική συνείδηση, αυτοπεποίθηση, λείπουν σχεδόν απολύτως από την κουλτούρα της καθημερινότητας μας.
Αντιθέτως, πυροτεχνήματα, λαϊκισμός, αερολογίες, ανοησίες, υπεκφυγές και ψέματα αφθονούν και αρέσουν σε πολλούς, ωφελημένους ή φοβισμένους. Η κρίση αναδεικνύει πολλά προβλήματα που χρόνια κρύβαμε ή αποφεύγαμε να αντικρίσουμε.
Τα μέτρα πρώτων βοηθειών που παίρνει η κυβέρνηση συνιστούν απόπειρα πρόσκαιρης ανακουφιστικής παρέμβασης. Κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν θα είχε αντίρρηση να συμβάλλει για το καλό της πατρίδας.
Πόσοι όμως ανέχονται να επιβαρύνονται για να αποπληρώνονται δαπάνες που προέκυψαν από λειτουργίες σπατάλης, ανομίας και διαφθοράς; Πόσοι ανέχονται τα χρέη που γεννά η άθλια κρατική επιχειρηματικότητα και εξακολουθούν να δημιουργούνται και να αυξάνονται καθημερινά;
Ο καθημερινός τηλεοπτικός θόρυβος αποκρύπτει ιδιοτελώς την αλήθεια. Στη νέα κοινωνία οι τηλεοπτικοί τσαρλατάνοι δεν έχουν ούτε θέση ούτε ρόλο.
Το ερώτημα είναι αν έχουμε αποφασίσει να γυρίσουμε την πλάτη στο χθες ή θα περιμένουμε να πληρώσουμε ξανά και ξανά μέχρι να συνειδητοποιήσουμε με προσωπικό κόστος την ανάγκη για μια νέα κοινωνία. Ένα ισχυρό φιλελεύθερο κράτος.
Η απαξίωση των κρατικών δομών δεν έφερε τίποτα καλό. Στους ασύδοτους εκμεταλλευτές παρακάθισαν οι ευνουχισμένοι ή αδιάφοροι κρατικοί ελεγκτές. Το σύγχρονο κράτος οφείλει να είναι εγγυητής κι όχι θεατής.
ΙΣΧΥΡΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ
του Δημήτρη Τσάμη
Η κρίση αλλάζει την κοινωνία μας. Είναι διαπίστωση αλλά και ανάγκη. Καθιερωμένα πρότυπα και ιδεολογικοί μονόδρομοι καταρρέουν καθώς συνειδητοποιούμε το σαρωτικό μέγεθος και τις πολιτικές ρίζες της κρίσης. Ο ανεξέλεγκτος γιγαντισμός των επιχειρήσεων οδήγησε σε γραφειοκρατικά τέρατα αδιαφάνειας που περιορίζουν την ελευθερία εργαζομένων και καταναλωτών.
Η συζήτηση για το αύριο στην πατρίδα μας δεν μπορεί να είναι ίδια με τις συζητήσεις στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Έχουμε τις δικές αδυναμίες και υστερήσεις.
Υστερούμε πολύ και σε πολλούς τομείς. Νομιμότητα, διαφάνεια, αξιοπρέπεια, καταναλωτική συνείδηση, αυτοπεποίθηση, λείπουν σχεδόν απολύτως από την κουλτούρα της καθημερινότητας μας.
Αντιθέτως, πυροτεχνήματα, λαϊκισμός, αερολογίες, ανοησίες, υπεκφυγές και ψέματα αφθονούν και αρέσουν σε πολλούς, ωφελημένους ή φοβισμένους. Η κρίση αναδεικνύει πολλά προβλήματα που χρόνια κρύβαμε ή αποφεύγαμε να αντικρίσουμε.
Τα μέτρα πρώτων βοηθειών που παίρνει η κυβέρνηση συνιστούν απόπειρα πρόσκαιρης ανακουφιστικής παρέμβασης. Κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν θα είχε αντίρρηση να συμβάλλει για το καλό της πατρίδας.
Πόσοι όμως ανέχονται να επιβαρύνονται για να αποπληρώνονται δαπάνες που προέκυψαν από λειτουργίες σπατάλης, ανομίας και διαφθοράς; Πόσοι ανέχονται τα χρέη που γεννά η άθλια κρατική επιχειρηματικότητα και εξακολουθούν να δημιουργούνται και να αυξάνονται καθημερινά;Ο καθημερινός τηλεοπτικός θόρυβος αποκρύπτει ιδιοτελώς την αλήθεια. Στη νέα κοινωνία οι τηλεοπτικοί τσαρλατάνοι δεν έχουν ούτε θέση ούτε ρόλο.
Το ερώτημα είναι αν έχουμε αποφασίσει να γυρίσουμε την πλάτη στο χθες ή θα περιμένουμε να πληρώσουμε ξανά και ξανά μέχρι να συνειδητοποιήσουμε με προσωπικό κόστος την ανάγκη για μια νέα κοινωνία. Ένα ισχυρό φιλελεύθερο κράτος.
Η απαξίωση των κρατικών δομών δεν έφερε τίποτα καλό. Στους ασύδοτους εκμεταλλευτές παρακάθισαν οι ευνουχισμένοι ή αδιάφοροι κρατικοί ελεγκτές. Το σύγχρονο κράτος οφείλει να είναι εγγυητής κι όχι θεατής.
Το πρώτο μέρος του θέματος, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ>>>
