ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ PAPAGALO ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ:
Την ώρα που η Κυβέρνηση σπινάρει την σκλήρυνση της στάσης της έναντι στο ελεύθερο διαδίκτυο, οι εκπρόσωποι της πολιτικής και (προφανώς) υποστηρικτές των έντυπων Μέσων Ενημέρωσης συγκροτούν επιτροπή για την post-mortem εξέταση της αγοράς των εφημερίδων. Τιμούν έτσι την παραδοσιακή πρακτική στην ελληνική πολιτική σκηνή: “έχεις πρόβλημα; Φτιάξε μια επιτροπή”.
Σύμφωνα με το parapolitika.gr, «τη συγκρότηση διακομματικής Επιτροπής που να συζητήσει την κρίση στον Τύπο και τη διαμόρφωση του τοπίου στο χώρο της νέας διαδικτυακής ενημέρωσης και... της ψηφιακής τηλεόρασης, αποδέχθηκε ο υφυπουργός Εσωτερικών, Κώστας Γκιουλέκας, ανταποκρινόμενος σε σχετική πρόταση του Πάνου Σόμπολου, μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.”
Ευτυχώς που απεδέχθη να συμμετάσχει. Διότι η ιστορική δεινότητα του υφυπουργού επί των ΜΜΕ θα είναι απαραίτητη για την συγγραφή του επιλόγου μιας βιομηχανίας που πεθαίνει, αλλά και τη σκιαγράφηση του αιτίου και του αιτιατού, σε σχέση με τις επιπτώσεις στην ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας. Να σάς απαλλάξω από τον γρίφο. Κανένα αποτέλεσμα, καμμία επίπτωση στους πολίτες. Ελάχιστοι διαβάζουν. Άλλωστε, όταν η βλάβη γινόταν ανήκεστος, οι αναγνώστες-πολίτες δεν είχαν χρόνο να το διακρίνουν. Καταγίνονταν με τις προσφορές που κρύβονταν στα σελοφάν. Από σπίτια (παλαιότερα), κινηματογραφικές ταινίες (πλέον “εποχής”), και πρόσφατα, το κυνήγι του αυτοκόλλητου (για αυτοκίνητα). Κάτι σαν “ξυστό της έβδομης μέρας”.
Τα προβλήματα των εφημερίδων είναι πολλά και όποιος από τους ιθύνοντες έχει όρεξη να ανοίξει κανένα βιβλίο (π.χ. τις ιστορικές καταγραφές του Μάγερ ή του Καρυκόπουλου), μπορεί εύκολα να αντιληφθεί πως παλαιοί, νεότεροι και νεόκοποι εκδότες, όλοι μαζί συνέβαλαν στη decadence του ελληνικού πολιτικού Τύπου. Terminal. Εδώ δεν θα περιγράψουμε τα προβλήματα. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. Άλλη είναι η γεύση του post. Ούτως ή άλλως, οι πολιτικοί, ως διαμορφωτές της ιστορίας, μπορούν με άνεση (και άπλετο χρόνο) να ασχοληθούν, ιδίως μετά την στήριξη που τούς παρέχουμε, πληρώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές τους όταν δεν ασκούν επάγγελμα, παρά το ότι οι ίδιοι ψήφισαν τη δυνατότητά τους να το πράττουν.
Επιστροφή στο θέμα μας: πάλι σύμφωνα με το parapolitika.gr, σήμερα, το έτος 2009, «ο κ. Γκιουλέκας προανήγγειλε για το επόμενο χρονικό διάστημα, μέτρα που αφορούν τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης, ενώ ανακοίνωσε πως το υπουργείο Εσωτερικών βρίσκεται σε συνεννόηση με το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να εισαχθεί πιλοτικά μάθημα μέσων ενημέρωσης στη Γ’ Λυκείου, για την εξοικείωση των «αυριανών ακαδημαϊκών πολιτών» με τη διαδικασία σύνταξης και ανάγνωσης μιας εφημερίδας.”
Hello!! Πρέπει, σώνει και καλά, όλοι να αφήσουμε τη σφραγίδα μας σε αυτόν τον μάταιο κόσμο; Αν πρέπει όντως να γίνει κάτι τέτοιο, προτείνω να αρχίσουμε από την άρση των προστατευτικών διατάξεων προς τη βιομηχανία του παρελθόντος. Π.χ. κατάργηση αγγελιοσήμου, αυστηρός έλεγχος κρατικής διαφήμισης, κατάργηση του 2%, περιορισμός ατέλειας και γενικά όλων των ενισχύσεων (με λεφτά των πολιτών) ενσωμάτωση οδηγίας ΕΕ που αφαιρεί από τις εφημερίδες την αποκλειστικότητα της δημοσίευσης ισολογισμών, κ.λπ.
Έτσι μπορεί κάποιος να αφήσει τη σφραγίδα του στην Ελλάδα. Ως μεταρρυθμιστής του σήμερα, όχι ως μελετητής του χθες. Νο?
Σύμφωνα με το parapolitika.gr, «τη συγκρότηση διακομματικής Επιτροπής που να συζητήσει την κρίση στον Τύπο και τη διαμόρφωση του τοπίου στο χώρο της νέας διαδικτυακής ενημέρωσης και... της ψηφιακής τηλεόρασης, αποδέχθηκε ο υφυπουργός Εσωτερικών, Κώστας Γκιουλέκας, ανταποκρινόμενος σε σχετική πρόταση του Πάνου Σόμπολου, μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.”
Ευτυχώς που απεδέχθη να συμμετάσχει. Διότι η ιστορική δεινότητα του υφυπουργού επί των ΜΜΕ θα είναι απαραίτητη για την συγγραφή του επιλόγου μιας βιομηχανίας που πεθαίνει, αλλά και τη σκιαγράφηση του αιτίου και του αιτιατού, σε σχέση με τις επιπτώσεις στην ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας. Να σάς απαλλάξω από τον γρίφο. Κανένα αποτέλεσμα, καμμία επίπτωση στους πολίτες. Ελάχιστοι διαβάζουν. Άλλωστε, όταν η βλάβη γινόταν ανήκεστος, οι αναγνώστες-πολίτες δεν είχαν χρόνο να το διακρίνουν. Καταγίνονταν με τις προσφορές που κρύβονταν στα σελοφάν. Από σπίτια (παλαιότερα), κινηματογραφικές ταινίες (πλέον “εποχής”), και πρόσφατα, το κυνήγι του αυτοκόλλητου (για αυτοκίνητα). Κάτι σαν “ξυστό της έβδομης μέρας”.
Τα προβλήματα των εφημερίδων είναι πολλά και όποιος από τους ιθύνοντες έχει όρεξη να ανοίξει κανένα βιβλίο (π.χ. τις ιστορικές καταγραφές του Μάγερ ή του Καρυκόπουλου), μπορεί εύκολα να αντιληφθεί πως παλαιοί, νεότεροι και νεόκοποι εκδότες, όλοι μαζί συνέβαλαν στη decadence του ελληνικού πολιτικού Τύπου. Terminal. Εδώ δεν θα περιγράψουμε τα προβλήματα. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. Άλλη είναι η γεύση του post. Ούτως ή άλλως, οι πολιτικοί, ως διαμορφωτές της ιστορίας, μπορούν με άνεση (και άπλετο χρόνο) να ασχοληθούν, ιδίως μετά την στήριξη που τούς παρέχουμε, πληρώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές τους όταν δεν ασκούν επάγγελμα, παρά το ότι οι ίδιοι ψήφισαν τη δυνατότητά τους να το πράττουν.
Επιστροφή στο θέμα μας: πάλι σύμφωνα με το parapolitika.gr, σήμερα, το έτος 2009, «ο κ. Γκιουλέκας προανήγγειλε για το επόμενο χρονικό διάστημα, μέτρα που αφορούν τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης, ενώ ανακοίνωσε πως το υπουργείο Εσωτερικών βρίσκεται σε συνεννόηση με το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να εισαχθεί πιλοτικά μάθημα μέσων ενημέρωσης στη Γ’ Λυκείου, για την εξοικείωση των «αυριανών ακαδημαϊκών πολιτών» με τη διαδικασία σύνταξης και ανάγνωσης μιας εφημερίδας.”
Hello!! Πρέπει, σώνει και καλά, όλοι να αφήσουμε τη σφραγίδα μας σε αυτόν τον μάταιο κόσμο; Αν πρέπει όντως να γίνει κάτι τέτοιο, προτείνω να αρχίσουμε από την άρση των προστατευτικών διατάξεων προς τη βιομηχανία του παρελθόντος. Π.χ. κατάργηση αγγελιοσήμου, αυστηρός έλεγχος κρατικής διαφήμισης, κατάργηση του 2%, περιορισμός ατέλειας και γενικά όλων των ενισχύσεων (με λεφτά των πολιτών) ενσωμάτωση οδηγίας ΕΕ που αφαιρεί από τις εφημερίδες την αποκλειστικότητα της δημοσίευσης ισολογισμών, κ.λπ.
Έτσι μπορεί κάποιος να αφήσει τη σφραγίδα του στην Ελλάδα. Ως μεταρρυθμιστής του σήμερα, όχι ως μελετητής του χθες. Νο?
