Πάνω από μήνα, κάθε μέρα, από το πρωί εώς αργά το απόγευμα βλέπω αυτόν τον κυριούλη να ζητά ελεημοσύνη ανάμεσα στ' αυτοκίνητα. Πού; Ακριβώς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο συντριβάνι στα φανάρια της Εγνατίας εκεί που αρχίζει το ΑΠΘ. Κάθε μέρα από το σημείο περνούν χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανές, ανάμεσά τους δεκάδες ασθενοφόρα, περιπολικά, μηχανές της τροχαίας του ΕΚΑΒ, δεκάδες ιερωμένοι, δημοτικοί άρχοντες, πρόεδροι και... παραπρόεδροι φιλανθρωπικών σωματίων και φυσικά οι δεκάδες χιλιάδες εμείς.
Εύλογη απορία: Οι ένστολοι περιμένουν να παρασύρει το δύστυχο άνθρωπο κανένα αυτοκίνητο για να επέμβουν; Θα σχεδιάσουν με κιμωλία το σχήμα του στην άσφαλτο και τελειώσαμε; Δεν υπάρχει αστυνομικός με όχημα στη Θεσσαλονίκη που να μήν τον έχει δει, είναι παραπάνω από σίγουρο αυτό! Δε μιλάμε για σύληψή του αλλά για μέριμνα. Ο ελληνικός λαός τους αγόρασε τις "μοτορόλες" και τα "online" συστήματα στα οχήματά τους, ένας δεν βρέθηκε να μεριμνήσει έστω να μη γίνει δυστύχημα; Ακόμα κι αν είναι απατεώνας ή είναι "νοικιασμένος" από τα κυκλώματα της επαιτείας δεν πρέπει ο πρώτος αστυνομικός που περνάει από εκεί να επέμβει, να ενημερώσει τους αρμόδιους για το θέμα; Ο δήμαρχος ακούει; Του αρέσει να μας ξεφτιλίζει στην ανεπάρκειά μας αυτός ο άνθρωπος; Με ελικόπτερο περνάει πάνω από την πόλη και δεν τον έχει δει αυτόν και τους δεκάδες όμοιούς του; Από αυτόν εδώ ακριβώς ξεκινάει ο πολιτισμός κύριε δημοτικοσύμβουλε που περνάς από εκεί με το φιμέ και κοιτάς το υπερπέραν. Σ' αυτού του ανθρώπου το κουτσό βήμα και το απλανές βλέμα βλέπω κάθε φορά που περνάω το κατάντημα των κυβερνόντων και το δικό μας κατ' αναγωγή. Εμείς είμαστε αξιολύπητοι, όχι ο κύριος της φωτογραφίας.
D. Zisopoulos
Director
