ΜΙΑ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΗ ΙΣΡΗΛΙΝΗ ΦΩΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ...

Το μήνυμα του Netanyahu είναι ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη

Haaretz 17.6.09
Του David Grossman
Η ομιλία του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu ήταν πράγματι, όπως είχε χαρακτηριστεί, μια ομιλία που ακούμε μια φορά στη ζωή μας. Στην τελματωμένη, απελπισμένη ζωή μας.

Για άλλη μια φορά, οι περισσότεροι Ισραηλινοί μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από μια φαινομενικά τολμηρή και γενναιόδωρη προσφορά που όμως, στην πραγματικότητα, αποτελεί ένα συμβιβασμό ...


ανάμεσα στις ανησυχίες, την αδυναμία και την αυταρέσκεια της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Πόσο μεγάλη όμως είναι η απόσταση μεταξύ αυτών και των σκληρών απαιτήσεων της πραγματικότητας καθώς και των νόμιμων αναγκών και των δίκαιων αξιώσεων των Παλαιστίνιων τις οποίες αποδέχεται σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ.
Τώρα, αφού αναλύθηκε και ζυγίστηκε κάθε λέξη της ομιλίας, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να ρίξουμε μια ματιά σε ολόκληρο το θέαμα, στη συνολική εικόνα. Αυτό που φάνηκε από την ομιλία, πέρα από όλα τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα και τις ακροβασίες, είναι η παραίτηση στην οποία έχουμε φτάσει εμείς οι Ισραηλινοί εν όψει μιας πραγματικότητας που απαιτεί ευελιξία, τόλμη και όραμα. Αν στραφούμε από τον δεξιοτέχνη ρήτορα στο ακροατήριο του, θα δούμε πόσο παθιασμένα οχυρώνεται πίσω από τις ανησυχίες του και θα αισθανθούμε τη γλυκιά χαύνωση από τον παλλόμενο εθνικισμό, το μιλιταρισμό και τον άδικο κατατρεγμό που ανέβλυζαν από ολόκληρη την ομιλία.

Εκτός από την αποδοχή της αρχής των δύο κρατών που εκμαιεύτηκε κάτω από μεγάλη πίεση και εκφράστηκε χολωμένα από το Netanyahu, αυτή η ομιλία δεν περιείχε κάποιο απτό βήμα προς μια πραγματική αλλαγή συνείδησης. Ο Netanyahu δεν μίλησε "ειλικρινά και θαρραλέα" - όπως είχε υποσχεθεί - σχετικά με τον καταστροφικό ρόλο των οικισμών ως εμπόδιου για την ειρήνη. Δεν κοίταξε τους έποικους στα μάτια για να τους πει αυτό που ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά: ότι ο χάρτης των οικισμών έρχεται σε αντίθεση με τον χάρτη της ειρήνης, ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Θα έπρεπε να το είχε πει. Δεν θα έχανε πόντους στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους. Αντίθετα, θα επέτρεπε στις διαπραγματεύσεις αυτές να αρχίσουν. Θα έπρεπε να μιλήσει σε εμάς, τους Ισραηλινούς, σαν σε ενήλικες, και να μην επιχειρεί να μας αποκρύψει γεγονότα που είναι γνωστά σε όλους. Θα έπρεπε να αναφερθεί συγκεκριμένα και αναλυτικά στην Αραβική ειρηνευτική πρωτοβουλία. Θα έπρεπε να επισημάνει τις διατάξεις που αποδέχεται το Ισραήλ και αυτές που δεν αποδέχεται. Θα έπρεπε να εγκαινιάσει ένα προκλητικό κάλεσμα που θα επέτρεπε στους Παλαιστίνιους να ανταποκριθούν ώστε να ξεκινήσει η πιο ουσιαστική διαδικασία για το Ισραήλ.

He should have spoken to us, the Israelis, like adults, and not have swaddled us in more insulation from the facts known to all.Ξόδεψε ποΞόδεψε πολύ ώρα απαριθμώντας στο ακροατήριο τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις που θα έπρεπε να λάβει το Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Δεν μίλησε για τα ρίσκα που πρέπει να πάρει το Ισραήλ ή για την επιθυμία του για επίτευξη της ειρήνης. Δεν έπεισε κανέναν ότι έχει πραγματικά την πρόθεση να αγωνιστεί για την ειρήνη. Δεν οδήγησε το Ισραήλ σ’ ένα νέο μέλλον, απλά συνέπραξε με τις παλιές, οικείες αγωνίες του.

Έριξα μια ματιά σ’ αυτόν και στα εντυπωσιακά στοιχεία σχετικά με τη στήριξη που έλαβε μετά την ομιλία και κατάλαβα πόσο μακριά είμαστε από την ειρήνη. Πόσο μακρινά και ίσως μαραζωμένα μέσα μας είναι η ικανότητα, το ταλέντο και η σοφία για να πετύχουμε την ειρήνη αλλά και το ένστικτο για να σωθούμε από τον πόλεμο. Είδα τον Πρωθυπουργό μου σ’ ένα σιωπηλό ταχυδακτυλουργικό κόλπο, μια εξεζητημένη παράσταση απόρριψης με κλειστά μάτια. Είδα τον διαρκώς έτοιμο εσωτερικό μηχανισμό να μετατρέπει κάθε απόπειρα ειρηνευτικής συζήτησης σε προσπάθεια να πειστεί το ακροατήριο ότι ένα διάταγμα από τον ουρανό μας διατάζει να ζήσουμε για πάντα με το σπαθί. Είδα και ήξερα ότι τίποτα από αυτά δεν θα φέρει την ειρήνη.

Παρατήρησα επίσης την αντίδραση των Παλαιστίνιων στην ομιλία και σκέφτηκα ότι αποτελούν τους πιο πιστούς εταίρους μας στην παραίτηση και τις χαμένες ευκαιρίες. Η αντίδρασή τους θα μπορούσε να ήταν σοφότερη και διορατικότερη από την ίδια ομιλία. Θα μπορούσαν ν’ αδράξουν ακόμη και αυτόν τον λυγισμένο κλάδο ελαίας που τους πρόσφερε απρόθυμα ο Netanyahu και να τον προκαλέσουν ν’ αρχίσει άμεσα διαπραγματεύσεις μαζί τους όπως ο ίδιος πρότεινε στην αρχή της ομιλίας του. Διαπραγματεύσεις με την ελπίδα ότι οι δύο πλευρές θα κατέβουν από τα αλαζονικά ύψη των τωρινών τους δηλώσεων στην πραγματικότητα και ίσως στη Γη της Επαγγελίας κάθε πλευράς.

Οι Παλαιστίνιοι, όμως, παγιδευμένοι όπως εμείς σ’ ένα μηχανισμό διεκδικήσεων και παζαρεμάτων, προτίμησαν να μιλήσουν για τα χιλιάδες χρόνια που θα περάσουν πριν συμφωνήσουν στους όρους του.

Αυτό είναι που μας μετέφερε ο Netanyahu, αυτό είναι που αποκάλυψαν οι δηλώσεις του: Ακόμα και αν οι περισσότεροι Ισραηλινοί επιθυμούν την ειρήνη, δεν θα μπορέσουν, προφανώς, να την πετύχουν. Μπορεί κάποιος ν’ αναρωτηθεί εάν εμείς, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, είμαστε πραγματικά σε θέση να καταλάβουμε σε βάθος τι σημαίνει ειρήνη και πως θα έμοιαζε μια ειρηνική ζωή. Και αμέσως ανακύπτει το ερώτημα αν και κατά πόσο αυτή η επιλογή της πραγματικής ειρήνης εξακολουθεί να υφίσταται στην συνείδησή μας.

Διότι αν δεν υπάρχει (κάτι που η ομιλία του Netanyahu έδειξε με ανησυχητικό τρόπο), τότε δεν έχουμε τρόπο να πετύχουμε την ειρήνη. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, αν είναι όντως έτσι, τότε δεν έχουμε κανένα κίνητρο για την επίτευξη της ειρήνης.

Αν διαβάσουμε μέσα από τις στρεβλωμένες γραμμές της, η ομιλία του Netanyahu - η οποία θα έπρεπε να αντανακλά το νέο παγκόσμιο κλίμα που έχει διαμορφώσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama - μας λέει ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη εδώ αν δεν μας την επιβάλουν. Δεν είναι εύκολο να το παραδεχτούμε αλλά φαίνεται όλο και περισσότερο ότι αυτή είναι η μοναδική επιλογή που αντιμετωπίζουν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι: μια δίκαιη και ασφαλής ειρήνη η οποία θα επιβληθεί στις δύο πλευρές μέσω της αποφασιστικής διεθνούς εμπλοκής – κυρίως των ΗΠΑ – ή μέσω του πολέμου, πιθανότατα δυσκολότερου και πικρότερου από εκείνους που έχουν προηγηθεί.


http://www.haaretz.com/hasen/spages/1093572.html

πηγη: http://cohen.gr