Όταν ακούσαμε την λέξη για πρώτη φορά πιθανόν κανείς να μην έδωσε σημασία. Υπερβολές, κι νδυνολογία των ερευνητών και των ειδικών σκέφτηκαν ίσως οι περισσότεροι.
Η υπογεννητικότητα όμως είναι κάτι που δεν γκρεμίζει απλώς το οικοδόμημα ενός έθνους. Κάνει κάτι χειρότερο. Υποσκάπτει τα θεμέλια. Αργά, ύπουλα και αθόρυβα. Το πρόβλημα γίνεται αντιληπτό όταν... πια είναι πολύ αργά και δυστυχώς δεν υπάρχει επιστροφή. Οι λόγοι πολλοί. Η ποιότητα ζωής για παράδειγμα ένα δικαίωμα ιερό, που όμως σ‘ αυτή την περίπτωση έγινε δίκοπο μαχαίρι.
Μέσα από την δικαιολογημένη αγωνία του ζευγαριού να εξασφαλίσει υψηλό επίπεδο διαβίωσης και καλές προοπτικές για τα παιδιά που θα φέρει στον κόσμο, διστάζει συνήθως να προχωρήσει σε ένα τρίτο η και σε ένα τέταρτο παιδί. Δικαιολογημένο και κατανοητό. Αλλά και πολύ οδυνηρό για το συγκεκριμένο θέμα εφιάλτη.
Παράλληλες αιτίες λιγότερο η περισσότερο κυρίαρχες είναι η καριέρα των γυναικών, χωρίς επίσης να μπορεί να τις κατηγορήσει κανείς γι` αυτό, η οικονομική ανασφάλεια, η δυσκολία στην απόκτηση στέγης, η πίεση της σύγχρονης ζωής, η ένταση, η κούραση, τα διαζύγια. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Κι αυτό είναι ίσως το βασικότερο, γιατί οφείλεται στην απουσία εκείνου που θα έπρεπε να έχει πάρει όπως λέμε το θέμα επάνω του. Η έλλειψη συνδρομής και αρωγής από το κράτος. Η τόσο μεγάλη υστέρηση σε υποδομές σε κίνητρα σε προστασία και σε βοήθεια. Κι‘ ολ‘ αυτά από το κράτος που θα έπρεπε με την ευεργετική του παρουσία να κλείνει το μάτι στα νέα ζευγάρια λέγοντάς τους. "Προχωρήστε και μην φοβάστε τίποτα. Εγώ είμ‘ εδώ".
Της Sk
