Ο Γνήσιος Πατριωτισμός δεν είναι σημαία ευκαιρίας

Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ...
Η σήψη του πολιτικού συστήματος, δεν έχει βλαπτικές επιδράσεις μόνο στις εκδηλώσεις της πολιτικής και στη σαθρότητα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Δεν αγκαλιάζει αποκλειστικά και μόνο την καθημερινή πολιτική του λειτουργία με την οποία είμαστε υποχρεωμένοι όλοι μας να ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://ellinikoforum.blogspot.com/2009/08/blog-post_1188.html


Πριν απ όλα και κυρίως έχει βλαπτικές συνέπειες στη συνείδηση των πολιτών, και στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας από μας αναζητά τρόπους, εφαλτήρια και διεξόδους για να διαχειριστούμε με τρόπο αποτελεσματικό τις αξίες μας.

Αν το πολιτικό σύστημα διέθετε αντανακλαστικά αυτοσεβασμού, θα έπρεπε να ντρέπεται για τον καταλυτικό ρόλο που ασκεί στον αποπροσανατολισμό των συνειδήσεων.


Επειδή όμως το ίδιο αυτά τα αντανακλαστικά δεν τα διαθέτει, θα έπρεπε να ντρέπονται οι πολιτικοί, που με τη στάση τους, με την ανοχή τους, αλλά και με την υποτιθέμενη αντιπολίτευσή τους, μετέτρεψαν σε «σύστημα» και δη πολιτικό, την ποιοτική απαξίωση της πολιτικής, τον εθνομηδενισμό στις πολιτικές ιεραρχήσεις τους, και βάλτωσαν εν τέλει μέσα στις αδιέξοδες επιλογές τους, επιδιώκοντας να συμπαρασύρουν σ αυτή την ολέθρια διαδρομή, το σύνολο της κοινωνίας που κατά τα λοιπά φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.

Αλλά κι αυτοί για να ντραπούν θα έπρεπε να διαθέτουν φιλότιμο. Όμως κι αυτό αποτελεί είδος υπό διωγμό στην εν λόγω συνομοταξία των θηλαστικών που ακούνε στο όνομα «ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ».

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ.

Κι αυτό δε συμβαίνει μονάχα γιατί οι κυρίαρχοι στο πολιτικό σύστημα την προσπερνούν και αρνούνται να μπολιάσουν μ αυτήν την τρέχουσα πολιτική πρακτική τους και τους κορυφαίους χειρισμούς τους με τους οποίους υποθηκεύεται το μέλλον του τρόπου.

Ούτε εκδηλώνεται μονάχα με τη συστηματική προσπάθεια απαξίωσης και εξοβελισμού της, την οποία επιχειρούν οι νεόκοποι προοδευτικάριοι θιασώτες του ψευδεπίγραφου διεθνιστικού ισοπεδωτισμού. Και οι οποίοι δεν διστάζουν λαθροχειρώντας να την ταυτίσουν με τις μαύρες μέρες της Ελληνικής ιστορίας.

Όσο δεινοπάθησε η έννοια του πατριωτισμού στα χέρια των κάθε λογής καιροσκόπων πατριδοκάπηλων που την αφυδάτωσαν από το ουσιαστικό περιεχόμενό της, και το μόνο που κατάφεραν είναι να λειτουργήσουν αντιπατριωτικά σε τελευταία ανάλυση, άλλο τόσο δεινοπαθεί στα χέρια των σύγχρονων αρνητών της, που ασελγούν πάνω της αρνούμενοι πεισματικά να διακρίνουν απλές και αυτονόητες αλήθειες.

Η κορυφαία εκδήλωση πολιτικής απαξίωσης που επιχειρεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα στην έννοια του πατριωτισμού, είναι το . «σπρώξιμο» του λαού που αισθάνεται την έννοια του πατριωτισμού να διαπερνά την ψυχή του, στην αγκαλιά ψευδεπίγραφα πατριδολάγνων κομμάτων που είναι ενταγμένα στο ίδιο πολιτικό σύστημα.

Πρόκειται για κόμματα που είναι ανίκανα και απρόθυμα όχι μόνο να δώσουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην έννοια του πατριωτισμού, αλλά δε διαθέτουν ούτε και τυπικά τη δυνατότητα να την εντάξουν σε μια συνολικότερη πολιτική πρόταση με ξεκάθαρο ιδεολογικό περιεχόμενο, με σαφές πολιτικό στίγμα, με απόλυτα οριοθετημένη, σαφέστατα χρωματισμένη και κοινωνικά προσδιορισμένη πολιτική στόχευση μακράς πνοής, ικανή και αποφασισμένη να οικοδομήσει μια άλλη Ελλάδα, που θα ξέρει τη θέση της στο διεθνές σύστημα, το ρόλο της, τη γεωπολιτική της δυναμική, τα κοινωνικά της στηρίγματα στη σαφέστατα διαγεγραμμένη πορεία της, και τη σχέση της με το λαό της.

Ετσι, η εγκληματική συνέπεια της εθνικά αποχρωματισμένης κυρίαρχης πολιτικής, είναι το «σπρώξιμο» του λαού σε λύσεις ανάγκης, που διεκδικούν αυθαίρετα τη μοναδικότητα στην έκφραση μιας συνεπούς πατριωτικής στάσης στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν το λαό και τον τόπο.

Η αναζήτηση όμως πολιτικής έκφρασης και πολιτικής στέγης που δεν θα είναι εθνικά αποχρωματισμένη, δεν αποτελεί λύση ανάγκης.

Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο πατριωτισμός δεν αποτελεί λύση ανάγκης αλλά ανάγκη να μπολιάσει το σύνολο της πολιτικής.

Και για να γίνει αυτό, οφείλει να μην εξαντλείται σε κραυγές πολιτικής δημοκοπίας, αλλά να αναβαθμίζεται σε συνολικότερο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ.

Κι αυτό είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια δημοκόπων που καιροσκοπούν, ποντάροντας στην ανικανότητα των άλλων, καπηλευόμενοι τη δική μας αγωνία και αποφασιστικότητα.

Πολλοί φίλοι συχνά αναρωτιούνται και ίσως δηλώνουν μ έναν τρόπο γλυκό, απλό, αυθεντικό και ξεκάθαρο:

« Μα δεν υπάρχει και άλλοι λύση. Όλα τα κόμματα εγκατέλειψαν τον πατριωτισμό ακόμα και από το λεξιλόγιο τους. Μια πολιτική δύναμη έμεινε να μιλά γι αυτόν κι αυτήν οφείλουμε να στηρίξουμε».

Σ αυτή την αυθεντική και βαθειά ανθρώπινη αγωνία, οφείλουμε όλοι μας μια το ίδιο απλή, αυθεντική και ξεκάθαρη απάντηση:

Ναι ! ! !
Αλλη λύση μπορεί να μην έχουμε αυτή τη στιγμή. Οφείλουμε όμως να τη δημιουργήσουμε και να την τοποθετήσουμε σε βάσεις υγιείς και ξεκάθαρες αυτή την . «άλλη λύση».

Κι αυτό γιατί η πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ταυτόσημη με την απλοϊκή συμπεριφορά της νοικοκυράς μπροστά στον πάγκο του μανάβη, που είναι υποχρεωμένη να ψωνίσει κάτι απ αυτά που αράδιασε στον πάγκο του ο πωλητής.

Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως είμαστε πια πολύ κοντά σ αυτή την ημέρα που κάτι καινούριο και ελπιδοφόρο θα ανατείλει για να κερδίσει το νου και τις καρδιές όλων μας.

Ο πατριωτισμός άλλωστε, είναι κομμάτι μιας γενικότερης στάσης ζωής, που είναι ικανή να μεγαλουργήσει, μόνο μέσα στο φυσικό περιβάλλον μιας ΕΝΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ, και δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να τον μετασχηματίζει και να τον χρησιμοποιεί σαν σημαία ευκαιρίας για καιροσκοπικά πολιτικά παιχνίδια.

Το πατριωτικό χρέος όλων, δεν μπορεί να εξαντλείται στην καταγγελία των πολιτικών και των επιλογών που υπονομεύουν τον πατριωτισμό. Οφείλει να επεκτείνεται και στο δημιουργικό φιλτράρισμα, ακόμα και στο γύρισμα της πλάτης σε όλους εκείνους που επιχειρούν να τον μετατρέψουν σε στιγμιότυπο ζωής.

Κι αυτό γιατί ο πραγματικός πατριωτισμός δεν είναι στιγμιότυπο ζωής.

Είναι στάση ζωής και ως τέτοια καθίσταται συνεπής και βιώσιμη, μόνο στο βαθμό που θα είναι ενταγμένη σε μια συνολική πολιτική πρόταση - επεξεργασία, ικανή να βλέπει μακριά, και να έχει ξεκάθαρες κοινωνικές αναφορές και σαφέστατα οράματα για το μέλλον του τόπου.