Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΨΗΦΟΥ: Αποφασίζουμε υπεύθυνα για το μέλλον της χώρας μας, γνωρίζοντας ότι συνδέεται άμεσα τόσο για το δικό μας, όσο και με το μέλλον των παιδιών μας;
του Βασίλη Βιλιάρδου
Σύμφωνα με τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα, δεν είναι οι ψηφοφόροι αυτοί που επιλέγουν τους εκάστοτε πολιτικούς που θα τους κυβερνήσουν αλλά, αντίθετα, οι πολιτικοί επιλέγουν τους ψηφοφόρους τους! Μία δεύτερη διαπίστωση του είναι το ότι, ο κυριότερος παράγοντας επικράτησης στις εκλογές δεν είναι τα προτερήματα, αλλά η αναγνωρισημότητα του υποψηφίου - την οποία πλέον εξασφαλίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου με τη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μία επόμενη είναι πως η άσκηση της εξουσίας δεν στηρίζεται τόσο στους νόμους (Σύνταγμα, Χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ) που έχουν θεσπισθεί για να υπερασπίζουν τους πολλούς από τους λίγους, αλλά... στις πάσης φύσεως «διαδικασίες», οι οποίες έχουν καθιερωθεί μάλλον για να προστατεύουν τους λίγους από τους πολλούς.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει στην εποχή μας είναι το πώς θα επαναφέρουμε την «τάξη» στην πολιτική – πως θα επιλέγουμε δηλαδή εμείς τους πολιτικούς μας (θεωρώντας δεδομένη την αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας), πως θα διασφαλίσουμε την επικράτηση των ικανοτέρων και πως θα καταφέρουμε να λειτουργήσουν ξανά οι νόμοι, χωρίς να εμποδίζονται από τις «διαδικασίες». Εάν το επιτύχουμε, τότε θα εξουδετερώσουμε εντελώς τον πλέον θανατηφόρο «ιό» της εποχής μας – τη διαφθορά, η οποία οφείλεται κυρίως στην ανεπάρκεια, την έλλειψη δηλαδή ικανοτήτων και δεξιοτήτων αυτών που καλούνται να προσφέρουν στα κοινά, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα ή έστω τα κατάλληλα, για τις θέσεις που στελεχώνουν, εφόδια.
Βέβαια, σε τελική ανάλυση, τόσο η επιλογή, όσο και η εκλογή ανεπαρκών ατόμων στις δημόσιες θέσεις, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις και ασκείται η κρατική εξουσία προς όφελος του συνόλου, οφείλεται στη δική μας ιδιοτέλεια και στη δική μας ανευθυνότητα – στην αναξιοπιστία επομένως της εκλογικής μας ψήφου. Κανείς δεν «διαφθείρεται», όταν ο ίδιος δεν πιστεύει στη διαφθορά, όπως και κανείς δεν εξαπατάται, εάν είναι ειλικρινής και δεν θέλει να εξαπατήσει. Δυστυχώς, αυτό που συνήθως καθορίζει τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι η ηθική, αλλά ο φόβος: με αποτέλεσμα, αυτοί που φοβούνται λιγότερο να επιδίδονται συχνότερα σε πράξεις απάτης και διαφθοράς - με τους υπόλοιπους να διαμαρτύρονται όχι τόσο από ηθική, αλλά από συναισθήματα φθόνου.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει στην εποχή μας είναι το πώς θα επαναφέρουμε την «τάξη» στην πολιτική – πως θα επιλέγουμε δηλαδή εμείς τους πολιτικούς μας (θεωρώντας δεδομένη την αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας), πως θα διασφαλίσουμε την επικράτηση των ικανοτέρων και πως θα καταφέρουμε να λειτουργήσουν ξανά οι νόμοι, χωρίς να εμποδίζονται από τις «διαδικασίες». Εάν το επιτύχουμε, τότε θα εξουδετερώσουμε εντελώς τον πλέον θανατηφόρο «ιό» της εποχής μας – τη διαφθορά, η οποία οφείλεται κυρίως στην ανεπάρκεια, την έλλειψη δηλαδή ικανοτήτων και δεξιοτήτων αυτών που καλούνται να προσφέρουν στα κοινά, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα ή έστω τα κατάλληλα, για τις θέσεις που στελεχώνουν, εφόδια.
Βέβαια, σε τελική ανάλυση, τόσο η επιλογή, όσο και η εκλογή ανεπαρκών ατόμων στις δημόσιες θέσεις, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις και ασκείται η κρατική εξουσία προς όφελος του συνόλου, οφείλεται στη δική μας ιδιοτέλεια και στη δική μας ανευθυνότητα – στην αναξιοπιστία επομένως της εκλογικής μας ψήφου. Κανείς δεν «διαφθείρεται», όταν ο ίδιος δεν πιστεύει στη διαφθορά, όπως και κανείς δεν εξαπατάται, εάν είναι ειλικρινής και δεν θέλει να εξαπατήσει. Δυστυχώς, αυτό που συνήθως καθορίζει τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι η ηθική, αλλά ο φόβος: με αποτέλεσμα, αυτοί που φοβούνται λιγότερο να επιδίδονται συχνότερα σε πράξεις απάτης και διαφθοράς - με τους υπόλοιπους να διαμαρτύρονται όχι τόσο από ηθική, αλλά από συναισθήματα φθόνου.
η συνέχεια εδώ>>>
