Παρακολουθώντας κάποιος τον τρόπο πού εξελίσσεται η πολιτική αντιπαράθεση διαπιστώνει για άλλη μιά,φορά την προγραμματική κενότητα, την επικοινωνιακή αλλοτρίωση και την επιτηδευμένη ανειλικρίνεια των κομμάτων εξουσίας και όχι μόνο.
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν. Προφανώς ούτε και οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα και δεν τολμούν πλέον να δεσμευτούν σε κάτι που αργότερα θα το αναιρέσουν, η ακόμα χειρότερα αυτά που σκέπτονται να κάνουν δεν τολμούν να τα ανακοινώσουν για να μην υποστούν το ανάλογο πολιτικό κόστος.
Ετσι καταφεύγουν στην δοκιμασμένη λύση της ‘’ξυλινης γλώσσας’’ η οποία δεν οφείλεται απλώς σε ρητορική φτώχεια των πολιτικών, αλλά... αποτελεί επιλογή ενός συγκεκριμένου τρόπου έκφράσεως διαμορφωμένου με μαεστρία και εμπειρία δεκαετιών μέσα στις κομματικές οργανώσεις προκειμένου να μπορεί κανείς να μιλά χωρίς ουσιαστικά να λέει τίποτα. Η συνταγή περιλαμβάνει έναν χεί μαρρο από κλισέ,αξιώματα,ορολογίες και συνθηματολογικές φράσεις, τόσο εύλογες και συνάμα κενές περιεχομένου, ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφωνήση.
Ακόμη και τώρα, παρά την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην διάσταση μεταξύ των κομμάτων και της κοινωνίας, κανείς δεν τολμά να μιλήση ανθρώπινα και κατανοητά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα λάθη των εκάστοτε κυβερνήσεων που μας οδήγησαν εδώ που φθάσαμε, αντί να εξετασθούν διεξοδικά και να γίνουν διορθωτικές κινήσεις επιχερείται να κουκουλωθούν, να ξεχασθούν, στο όνομα μιας δήθεν ‘’νέας αρχής’’. Λες και όλοι οι υπαίτιοι εξαγνίστηκαν και έγιναν νέοι άνθρωποι.
Τέλος είναι εξοργιστικό ότι κανείς πολιτικός ηγέτης δεν τολμά να ομολογήση στον ελληνικό λαό ποιες ακριβώς πιέσεις δέχεται η χώρα, από ποίους και γιατί. Η σημερινή μας κατάντια, στην οικονομία, τα εθνικά θέματα, την άμυνα, το περιβάλλον, την παιδεία, την διαφθορά, δεν προέκυψε από μόνη της. Είναι αποτέλεσμα μεθοδεύσεων και πιέσεων από συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων-ξένους και εγχωρίους-οι οποίοι ουδεποτε κατονομασθησαν. Ετσι με το πρόσχημα ότι αποτελεί δήλωση αδυναμίας για έναν ηγέτη να παραδεχθή τις πιέσεις που του ασκούνται, και προκειμένου να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, οι πολίτες κρατούνται στο σκοτάδι και η δημοκρατία εκφυλίζεται καθώς όλα τα μεγάλα θέματα της χώρας μαγειρεύονται μέσω της μυστικής διπλωματίας και αφανών διαβουλευσεων.
Έτσι οι πολίτες βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με κόμματα αυτονομημένα από την κονωνία τα οποία έχουν σκοπό όχι την προσφορά στην κινωνία αλλά την αναπαραγωγή και την ισχυροποίηση του εαυτού τους. Πρόκειται για νεκρά σώματα τα οποία συντηρούνται από τα οφέλη που αποκομίζουν από το μεγάλο καφάλαιο και τους ξένους εντολοδότες, εκμεταλλευόμενα τον νευραλγικό ρόλο του ενδιαμέσου που κατέχουν μεταξύ των μεγάλων συμφερόντων και του απλού λαού. Αυτόν τον ρόλο τον έχουν βαφτίσει με τον τεχνοκρατικό όρο ‘’διαχείρηση της εξουσίας’’.
Απέναντι στους επαγγελματίες διαχειριστές το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν οι πολίτες είναι η πίεση ‘’από τα κάτω’’. Μονάχα η μη κομματική δράση, πάνω σε συγκεκριμένους ευρύτερης αποδοχής κοινωνικούς στόχους μπορεί να επιτύχη τα απαραίτητα σοκ ανάνηψης της απονεκρωμένης πολιτικής ηγεσίας, φέρνοντάς την προ τετελεσμένων γεγονότων, απέναντι στα οποία θα αναγκασθή να παράγη ευθύτητα απόψεων και κινήσεις ουσίας.
Σ.ΣΤΙΝΗΣ-3Μ
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν. Προφανώς ούτε και οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα και δεν τολμούν πλέον να δεσμευτούν σε κάτι που αργότερα θα το αναιρέσουν, η ακόμα χειρότερα αυτά που σκέπτονται να κάνουν δεν τολμούν να τα ανακοινώσουν για να μην υποστούν το ανάλογο πολιτικό κόστος.
Ετσι καταφεύγουν στην δοκιμασμένη λύση της ‘’ξυλινης γλώσσας’’ η οποία δεν οφείλεται απλώς σε ρητορική φτώχεια των πολιτικών, αλλά... αποτελεί επιλογή ενός συγκεκριμένου τρόπου έκφράσεως διαμορφωμένου με μαεστρία και εμπειρία δεκαετιών μέσα στις κομματικές οργανώσεις προκειμένου να μπορεί κανείς να μιλά χωρίς ουσιαστικά να λέει τίποτα. Η συνταγή περιλαμβάνει έναν χεί μαρρο από κλισέ,αξιώματα,ορολογίες και συνθηματολογικές φράσεις, τόσο εύλογες και συνάμα κενές περιεχομένου, ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφωνήση.
Ακόμη και τώρα, παρά την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην διάσταση μεταξύ των κομμάτων και της κοινωνίας, κανείς δεν τολμά να μιλήση ανθρώπινα και κατανοητά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα λάθη των εκάστοτε κυβερνήσεων που μας οδήγησαν εδώ που φθάσαμε, αντί να εξετασθούν διεξοδικά και να γίνουν διορθωτικές κινήσεις επιχερείται να κουκουλωθούν, να ξεχασθούν, στο όνομα μιας δήθεν ‘’νέας αρχής’’. Λες και όλοι οι υπαίτιοι εξαγνίστηκαν και έγιναν νέοι άνθρωποι.
Τέλος είναι εξοργιστικό ότι κανείς πολιτικός ηγέτης δεν τολμά να ομολογήση στον ελληνικό λαό ποιες ακριβώς πιέσεις δέχεται η χώρα, από ποίους και γιατί. Η σημερινή μας κατάντια, στην οικονομία, τα εθνικά θέματα, την άμυνα, το περιβάλλον, την παιδεία, την διαφθορά, δεν προέκυψε από μόνη της. Είναι αποτέλεσμα μεθοδεύσεων και πιέσεων από συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων-ξένους και εγχωρίους-οι οποίοι ουδεποτε κατονομασθησαν. Ετσι με το πρόσχημα ότι αποτελεί δήλωση αδυναμίας για έναν ηγέτη να παραδεχθή τις πιέσεις που του ασκούνται, και προκειμένου να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, οι πολίτες κρατούνται στο σκοτάδι και η δημοκρατία εκφυλίζεται καθώς όλα τα μεγάλα θέματα της χώρας μαγειρεύονται μέσω της μυστικής διπλωματίας και αφανών διαβουλευσεων.
Έτσι οι πολίτες βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με κόμματα αυτονομημένα από την κονωνία τα οποία έχουν σκοπό όχι την προσφορά στην κινωνία αλλά την αναπαραγωγή και την ισχυροποίηση του εαυτού τους. Πρόκειται για νεκρά σώματα τα οποία συντηρούνται από τα οφέλη που αποκομίζουν από το μεγάλο καφάλαιο και τους ξένους εντολοδότες, εκμεταλλευόμενα τον νευραλγικό ρόλο του ενδιαμέσου που κατέχουν μεταξύ των μεγάλων συμφερόντων και του απλού λαού. Αυτόν τον ρόλο τον έχουν βαφτίσει με τον τεχνοκρατικό όρο ‘’διαχείρηση της εξουσίας’’.
Απέναντι στους επαγγελματίες διαχειριστές το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν οι πολίτες είναι η πίεση ‘’από τα κάτω’’. Μονάχα η μη κομματική δράση, πάνω σε συγκεκριμένους ευρύτερης αποδοχής κοινωνικούς στόχους μπορεί να επιτύχη τα απαραίτητα σοκ ανάνηψης της απονεκρωμένης πολιτικής ηγεσίας, φέρνοντάς την προ τετελεσμένων γεγονότων, απέναντι στα οποία θα αναγκασθή να παράγη ευθύτητα απόψεων και κινήσεις ουσίας.
Σ.ΣΤΙΝΗΣ-3Μ
