Τα σκισμένα καλσόν που αναστατώνουν τη Θεσσαλονίκη

http://taxalia.blogspot.com

Ένα εκκεντρικό έργο τέχνης, στα πλαίσια της 2ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης (http://taxalia.blogspot.com/2009/05/2_22.html) αναστατώνει τη Θεσσαλονίκη. Η 2η Μπιενάλε διοργανώνεται από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και έχει τίτλο «Πράξις: Τέχνη σε αβέβαιους καιρούς». Πρόκειται για έργο της Αργεντινής, Maria Ezcurra (στη δεύτερη φωτο ...επί το εργον) , που φιλοξενείται στο Αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Το έργο αποτελείται από 200 ..σκισμένα καλσόν και δεν άρεσε στους επισκέπτες, ως αναντίστοιχο με το χώρο. Όλοι λένε πως...

θα έπρεπε να βρίσκεται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κι όχι στο Αρχαιολογικό.

Η άποψη των διοργανωτών:

Στο έργο της, η Maria Ezcurra μεταμορφώνει τα ρούχα σε μήτρες που περιέχουν την απουσία του σώματος˙ με αυτόν τον τρόπο αναστρέφει τις αρχές της γλυπτικής δίνοντας έμφαση στη φόρμα. Τα αντικείμενα, τα γλυπτά, οι παρεμβάσεις και οι εγκαταστάσεις της Maria Ezcurra υποδηλώνουν μία κλινική -σχεδόν ιατρική- διάθεση να αποκαλυφθεί το εσωτερικό ως εξωτερικό δέρμα, κατακρεουργώντας τα αντικείμενα και τα ρούχα σαν να επρόκειτο για κάποια τελετουργική αυτοψία και επανα-συνθέτοντας το ιδιωτικό -τα εσώψυχα- μεταφέροντας το σε δημόσιους χώρους. Παράδειγμα των γλυπτών της είναι ένα έργο της που αποτελείται από κομμένα και τεντωμένα ρούχα, καρφιτσωμένα πάνω σε έναν τοίχο σαν τρόπαια κυνηγιού, μία αναφορά στο σώμα ή στο αντικείμενο, αποκόπτοντάς τα από το αρνητικό, εσώτερο και απρόσιτο δέρμα τους. Λες και αυτά τα έτοιμα ενδύματα πέσανε στα χέρια ενός χειρούργου με τάσεις αισθητικού –με τις παράξενες κατασκευές αυτής της «εγχείρισης» να καταλαμβάνουν τον χώρο σαν παγιδευμένα ζώα.Στο έργο Αόρατο, που πραγματοποιήθηκε το 2005 για την γκαλερί Firstsite, του Κόλτσεστερ, στο πλαίσιο της έκθεσης Nostalgia of the Body , η Maria Ezcurra δημιούργησε μια εγκατάσταση που αποτελείται από ογδόντα δύο ζευγάρια γυναικείων καλτσών που κόπηκαν και ράφτηκαν μαζί και εκτείνονται από τοίχο στον τοίχο δημιουργώντας έναν διαφανή και μάλλον σαγηνευτικό τοίχο, υποδηλώνοντας πιθανά μια σήραγγα όπου απαγορεύεται κάθε διείσδυση εκτός από αυτήν της μιας ματιάς. Πρόκειται για μια πόρτα ή ένα λουκέτο στην επιθυμία;Με την ευκαιρία της Biennale, το έργο Αόρατο βρίσκεται τοποθετημένο σε έναν από τους πιο συμβολικούς χώρους της Θεσσαλονίκης: το αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου που περιλαμβάνει αντικείμενα μεγάλης πολιτιστικής και ιστορικής βαρύτητας ενώ παράλληλα αποτελεί σημείο αναφοράς για τους επισκέπτες που το επισκέπτονται σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά στο πλούσιο παρελθόν της πόλης. Η θέση του μουσείου πάνω στη λεωφόρο που συνδέει το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης με το μνημείο-έμβλημα της, τον Λευκό Πύργο, και το ιστορικό κέντρο της πόλης, μετατρέπει το έργο Αόρατο σε ένα σκανδαλωδώς μύχιο δέρμα, που εκθέτει την θηλυκότητα του δημοσίως˙ ένα σημείο όπου ενώνεται το παρόν και το παρελθόν μιας πόλης, η οποία κατοικείται από μια συγκεκαλυμμένη πολλαπλή απουσία.