ΣΤ’ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ «ΡΕΣΑΛΤΟ».

ΣΤ’ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ «ΡΕΣΑΛΤΟ».
Γράφει: Ο Ηλίας Σιαμέλας


«Γιατί η ύβρις όταν ανθίζει,
καρπίζει του χαμού το στάχυ,
απ’ όπου πολύκλαυστους
καρπούς θερίζει»
Αισχύλος

Μήπως το «μέλλον τούτου του λαού το έχουν κλέψει οι εχθροί του»; Μήπως οι πολιτικοί επικυρίαρχοι πιστεύουν ότι η τρομοκρατία θα τους ανοίξει το δρόμο για μια χωρίς ... όρια, αφαίμαξη των αντιστάσεων του λαού; Μήπως η καταχθόνια μηχανή του κράτους και όλοι αυτοί που συνομολογούν για μια κοινωνία υπο-ανθρώπινη, χωρίς ψυχή, χωρίς αρετές και ιδεώδη , μήπως πιστεύουν ότι σε κάποια στιγμή θα πετύχουν το σκοπό τους; Μήπως καίγοντας το περιοδικό «ΡΕΣΑΛΤΟ» και όλα τα βιβλία του εκδοτικού οίκου του, μήπως στοχεύουν στην πλήρη αποτέφρωση των βασικών αναγκών ελευθερίας, που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος; Μήπως θέλουν να κάμψουν το ηθικό θάρρος των ανθρώπων του πνεύματος και ταυτόχρονα στοχεύουν στην υποχρεωτικό ευνουχισμό της σκέψης και την υπαγωγή της στη μια και μοναδική γνώμη του συστήματος;

Ότι λοιπόν και να πιστεύουν οι πολιτικοί επικυρίαρχοι του κράτους θα πρέπει να ξέρουν ότι το καθεστώς τους, «έχει μέσα του τα σπέρματα από τις αρρώστιες εκείνες, που αργά ή γρήγορα θα το καταστρέψουν».

Οι αναρχο-κουκουλοφόροι ταγματασφαλίτες, οι τραμπούκοι, οι τρομοκράτες που καίνε και ρημάζουν την Αθήνα σε τακτά χρονικά διαστήματα, όλοι αυτοί είναι τα ενεργούμενα ενός εγκληματικού συστήματος που έχει βατευτεί πατόκορφα απ’ την Αυτοκρατορία των δημίων της Νέας Τάξης.

Κι όλα αυτά γίνονται παράλληλα με τα «πολιτικά ψευτο-συμβάντα» των δήθεν εκλογών, με όλους αυτούς τους σχηματισμούς της αστικής πολιτικής κυριαρχίας, τα κόμματα προτεκτοράτα, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ, που σκόπιμα παρασιωπούν το γεγονός, όταν μέσα στο κέντρο της Αθήνας καίγονται βιβλία και γραφεία περιοδικών, που δεν είναι αρεστά στο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο που υπηρετούν.

Το περιοδικό «ΡΕΣΑΛΤΟ» έγινε ο στόχος όχι για το έντεχνα προβαλλόμενο ψευτοπρόσχημα του δήθεν «ρατσιστικού περιοδικού», αλλά γιατί άνοιξε τις σελίδες του στους απλούς πολίτες.

Όταν ένα περιοδικό κάνει πρώτο θέμα τις καταγγελίες απλών ανθρώπων για τα εργοστάσια της ΔΕΗ Μεγαλόπολης. Όταν ο ίδιος ο εκδότης του παίρνει πάνω του όλο το βάρος της ευθύνης μιας τέτοιας καταγγελίας και με το άρθρο του, «Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑ ΦΕΡΕΤΡΟ», δίνει την πραγματική διάσταση μιας «πολεμικής επίθεσης, πολυεδρικής και άγριας», μιας χωρίς προηγούμενο ολοκληρωτικής γενοκτονίας σε βάρος της χώρας μας.

Κι όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια κατεχόμενη από το πολιτικο-οικονομικό σύστημα, χώρα. Κι όταν προκαλείς άφοβα το αυτονομημένο κτήνος του κράτους, που το θεμελίωσαν και το συντηρούν δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες. Όταν όλα αυτά τα αψηφάς και προσπαθείς ν’ αποκαλύψεις το θηριώδες πρόσωπό του, πρέπει να είσαι τρελός.

Κι ευτυχώς που η Ελλάδα ακόμη διαθέτει τρελούς. Γιατί τρελοί όπως έγραφε κάποτε κι ο αείμνηστος Ψαθάς ήσαν και «οι μαχητές του Μαραθώνα, όλοι αυτοί που σκοτώθηκαν στη θέση τους στις Θερμοπύλες. Τρελοί κι οι μετρημένοι που ξεσηκώθηκαν το 1821. Τρελοί κι όλοι αυτοί που το 1940 όρμησαν πάνω στην Πίνδο. Η ιστορία της Ελλάδας είναι μια αδιάκοπη ιστορία από τρέλες».

Αυτούς λοιπόν τους λίγους τρελούς πολεμάει και σήμερα ο φασισμός. Αυτούς τους τρελούς προσπαθεί το επικυρίαρχο και αυτονομημένο κράτος, με τη συνεπικουρία των κουκουλοφόρικων ταγμάτων της Νέας Τάξης, να εξουδετερώσει. Κι αυτό γιατί δε μπορεί ν’ αντέξει την αλήθεια. Γιατί το «ΡΕΣΑΛΤΟ» ήταν το ελεύθερο βήμα του κάθε μαχόμενου πολίτη. Ήταν η εξαίρεση μπροστά στο αδιαπέραστο τείχος της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας και παραπληροφόρησης. Γι’ αυτό και η επιχείρηση κατατρομοκράτησης των αγωνιστών αρθρογράφων του.

Ας έχουν όμως το νου τους όλοι αυτοί οι ηλίθιοι, γιατί όταν η ύβρις ανθίζει, τότε καρπίζει ταυτόχρονα και του «θυμού» το στάχυ. Κάτι ανάλογο είχε ζήσει και η Αθήνα το 1943, τη χρονιά της τρομοκρατίας, τότε που οι ταγματασφαλίτες άνοιξαν το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κι άρχισαν οι βάναυσες συλλήψεις όλων των ανάπηρων πολέμου από τη νέα πολιτοφυλακή. Λίγες μέρες μετά άρχισε η καθαρά στρατιωτική δραστηριότητα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα.*

Τώρα μπορεί να μην έχουμε τον ΕΛΑΣ, όμως ακόμη έχουμε την αδάμαστη «τρέλα» μέσα μας και κανείς δεν ξέρει σε στιγμές απόγνωσης, που θα μας οδηγήσει!

*Ροζέ Μιλλιέξ

Μεγαλόπολη, 24 Σεπ. 09