Της Μαρίας Σεφέρου
Τη λένε “τηλεμαχία”, είναι και της φαίνεται. Χτες το βράδυ, για μια ακόμη φορά “απολαύσαμε”, και πολλοί οικτίραμε, τους αρχηγούς των κομμάτων – σωτήρες του λαού, μαθές – οστούν εκ των οστέων μας και σάρκα εκ της σαρκός μας, να μάχονται κατά των αντιπάλων, ως εάν να επρόκειρο για αλλόφυλους, και να... αλληλομηδενίζονται, με αγέρωχο πρωταγωνιστή εκείνον που θα έπρεπε να είχε βάλει την ουρά στα σκέλια και να έχει εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, λόγω των πρόσφατων αμαρτιών του εις βάρος του λαού και της χώρας.
Το θέαμα προκαλούσε απογοήτευση, ακόμη και απελπισία στο σκεπτόμενο τηλεθεατή. Είχαμε επανάληψη ενός από τα ίδια επεισόδια μονολόγων και διαλόγων κωφών, αλληλοταπείνωσης και αλληλοαμφισβήτησης, ή μάλλον αλληλοακύρωσης, των κομματαρχών μας! Ο καθένας μονοπωλούσε για τον εαυτό του την υπευθυνότητα, την εντιμότητα, την ικανότητα και την άδολη αγάπη για το λαό.
Οι δε γεμάτες καχυποψία ερωτήσεις και το αλαζονικό έως εριστικό ύφος των δήθεν αντικειμενικών δημοσιογράφων, όπως πάντα, σου έδιναν την εντύπωση ότι ανέκριναν καμουφλαρισμένους υποκριτές, ψεύτες και εν δυνάμει απατεώνες και προδότες… Για τέτοιο πολιτικό πολιτισμό μιλάμε και για τόοοση Δημοκρατία! Χαρείτε την! Εγώ από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τη μοιραία συμβολή της στην καταρράκωση της Ελλάδας, πήρα τις αποστάσεις μου από δαύτη… Εσείς να τη χαίρεστε, όμως....
η συνέχεια στο http://seferou.blogspot.com/2009/09/debate.html
