Πάλι σημαίες, πάλι συνθήματα. Το «Κάτω ο Φασισμός» να γράφεται σε τοίχους, σε τραγούδια, σε κομματικούς λόγους. Ακόμα και σε ερωτικά ραβασάκια μέρα που’ ναι. Μια φωτογραφία με το τανκ να μπαίνει, μια φωτογραφία με το τανκ να βγαίνει. Γι’ αυτό το τανκ που μπαινοβγαίνει στις ζωές μας ούτε κουβέντα. Οι νεκροί δικαιώθηκαν αλλά οι ζωντανοί βλέπουν καθημερινώς την μπούκα του κανονιού ανάμεσα στα...
μάτια τους.
Θέλω μία χρονιά να φωνάξουν «Κάτω η Δημοκρατία». Να γραφτεί σε τοίχους και τραγούδια , σε κείμενο διαμαρτυρίας. Βαρέθηκα αυτή την χλιαρή δημοκρατία που μου έχει σβερκωθεί 35 χρόνια. Αν γι’ αυτή είχαμε νεκρούς, να τους ενημερώσω στον Παράδεισο που είναι, ότι τσάμπα πήγαν. Αν είχαν τη ευκαιρία πριν σηκώσουν την γροθιά να δουν σε ταινία τι εστί Δημοκρατία στην Ελλάδα, τότε ίσως σήμερα να είχαν παιδιά κι εγγόνια. Ίσως αν αυτοί ζούσαν η δημοκρατία να έπαιρνε την σωστή της μορφή. Ο φασισμός έφτιαξε ήρωες, η δημοκρατία δούλους. Τόσο άπληστη που δεν σταμάτησε να πατά μόνο στους νεκρούς για να επιβιώσει, συνέχισε να ανεβαίνει στα ανθρώπινα ζωντανά σκαλοπάτια μέρα με τη μέρα. Η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια κατά την ύπαρξή της δεν έχουν καμία ισχύ.
Τα θύματα της Δημοκρατίας πεθαίνουν ήσυχα. Τρομακτικά ήσυχα. Σε θαλάμους με 20 αρρώστους, σε δυάρια που η κούνια του παιδιού χωράει μόνο δίπλα απ’ το ψυγείο, σε σχολεία Αλκατράζ, σε Πανεπιστήμια φυτώρια βουλευτών και ανέργων, ακόμη και στις θλιβερές καφετέριες που σκοτώνουμε τον χρόνο μας πριν μας προλάβει αυτός. Η ανατροπή του φασισμού θέλει κότσια, η διατήρηση της δημοκρατίας θέλει ρουσφέτι. Και το ρουσφέτι είναι εύκολη υπόθεση. Δεν θέλει ανδρεία, ούτε αίμα. Μόνο υπογραφή. Μία εξευτελισμένη υπογραφή που η δύναμή της σε μεταλλάσσει αυτόματα σε δούλο του κάθε χλεμπονιάρη, του κάθε μέτριου που δημοκρατικά σε κυβερνά.
Για να έχουν δικαίωμα ύπαρξης κόμματα και πολιτικάντηδες έγινε αυτή η Δημοκρατία. Για να μπορεί ο κάθε μέτριος να έχει δικαίωμα κατάχρησης. Οι χούντες και οι βασιλείες μας στέρησαν τους άριστους και μείναμε με τους μέτριους, τους ηλίθιους, τους τεμπέληδες. Μείναμε με αυτούς που το φίλτρο της ιστορίας κράτησε για πέταγμα και εμείς το βάλαμε στην καλύτερα βιτρίνα της ζωής μας. Στην Δημοκρατία μας.
TOY http://simplemangreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_15.html
Θέλω μία χρονιά να φωνάξουν «Κάτω η Δημοκρατία». Να γραφτεί σε τοίχους και τραγούδια , σε κείμενο διαμαρτυρίας. Βαρέθηκα αυτή την χλιαρή δημοκρατία που μου έχει σβερκωθεί 35 χρόνια. Αν γι’ αυτή είχαμε νεκρούς, να τους ενημερώσω στον Παράδεισο που είναι, ότι τσάμπα πήγαν. Αν είχαν τη ευκαιρία πριν σηκώσουν την γροθιά να δουν σε ταινία τι εστί Δημοκρατία στην Ελλάδα, τότε ίσως σήμερα να είχαν παιδιά κι εγγόνια. Ίσως αν αυτοί ζούσαν η δημοκρατία να έπαιρνε την σωστή της μορφή. Ο φασισμός έφτιαξε ήρωες, η δημοκρατία δούλους. Τόσο άπληστη που δεν σταμάτησε να πατά μόνο στους νεκρούς για να επιβιώσει, συνέχισε να ανεβαίνει στα ανθρώπινα ζωντανά σκαλοπάτια μέρα με τη μέρα. Η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια κατά την ύπαρξή της δεν έχουν καμία ισχύ.
Τα θύματα της Δημοκρατίας πεθαίνουν ήσυχα. Τρομακτικά ήσυχα. Σε θαλάμους με 20 αρρώστους, σε δυάρια που η κούνια του παιδιού χωράει μόνο δίπλα απ’ το ψυγείο, σε σχολεία Αλκατράζ, σε Πανεπιστήμια φυτώρια βουλευτών και ανέργων, ακόμη και στις θλιβερές καφετέριες που σκοτώνουμε τον χρόνο μας πριν μας προλάβει αυτός. Η ανατροπή του φασισμού θέλει κότσια, η διατήρηση της δημοκρατίας θέλει ρουσφέτι. Και το ρουσφέτι είναι εύκολη υπόθεση. Δεν θέλει ανδρεία, ούτε αίμα. Μόνο υπογραφή. Μία εξευτελισμένη υπογραφή που η δύναμή της σε μεταλλάσσει αυτόματα σε δούλο του κάθε χλεμπονιάρη, του κάθε μέτριου που δημοκρατικά σε κυβερνά.
Για να έχουν δικαίωμα ύπαρξης κόμματα και πολιτικάντηδες έγινε αυτή η Δημοκρατία. Για να μπορεί ο κάθε μέτριος να έχει δικαίωμα κατάχρησης. Οι χούντες και οι βασιλείες μας στέρησαν τους άριστους και μείναμε με τους μέτριους, τους ηλίθιους, τους τεμπέληδες. Μείναμε με αυτούς που το φίλτρο της ιστορίας κράτησε για πέταγμα και εμείς το βάλαμε στην καλύτερα βιτρίνα της ζωής μας. Στην Δημοκρατία μας.
TOY http://simplemangreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_15.html
